Jedne opowiadania lepsze, inne gorsze, ale to co charakteryzuje tą książkę, to wyjątkowo brutalne sceny.
Książka warta przeczytania, choćby dla poznania jakie ludzie cierpienia przeżywali w tym brutalnym okresie historii świata.

Jedne opowiadania lepsze, inne gorsze, ale to co charakteryzuje tą książkę, to wyjątkowo brutalne sceny.
Książka warta przeczytania, choćby dla poznania jakie ludzie cierpienia przeżywali w tym brutalnym okresie historii świata.

Książka wstrząsająca. Okrutne sceny. Wszystko ponoć na faktach, jednaj miałem wątpliwości do opisu scen przy, których nikogo nie było

Książka wstrząsająca. Okrutne sceny. Wszystko ponoć na faktach, jednaj miałem wątpliwości do opisu scen przy, których nikogo nie było

Stanisław Srokowski "Nienawiść"
To zbiór opowiadań, który stał się kanwą do filmu W. Smarzowskiego "Wołyń".
Jednym z radykalnych haseł zawartych w "Dekalogu ukraińskiego nacjonalisty" jest punkt: "Nienawiścią i podstępem będziesz przyjmował wrogów swojej nacji". I ukraiński nacjonalizm określał kto jest wrogiem. Skutki były oczywiste, a kulminacją antypolskiej akcji była niedziela 11 lipca 1943 roku, kiedy UPA zaatakowała na Wołyniu jednocześnie 167 miejscowości i wymordowała w ciągu kilku godzin tysiące Polaków.
Jak autor napisał w posłowiu jego pamięć, wyobraźnia i emocje rozwijały się i kształtowały w atmosferze wojny, gwałtu i straszliwych mordów. Od wczesnych lat wsłuchiwał się w głosy, które mówiły o strachu i bólu. Srokowski mieszkał w województwie tarnopolskim, gdzie działy się dantejskie sceny. Mordy ukraińskich nacjonalistów, płonące wsie i gwałty dokonywane na niewinnych ludziach były na porządku dziennym. W jego domu zbierali się sąsiedzi i rozprawiali co i gdzie się wydarzyło, kto i w jaki sposób został zabity. Autor nie miał jeszcze ośmiu lat, siedział na zapiecku i słuchał tych strasznych historii. Wyrastał w klimacie przerażenia i zbrodni, co odbiło się na jego życiu i w jego książkach. Przez długi czas nie można było pisać prawdy o tym, co działo się w latach 1941-1945 m.in na Wołyniu, Podolu czy Pokuciu. W latach osiemdziesiątych cenzura wstrzymała druk kresowych eposów. Dopiero po odwilży w 1989 roku można było opublikować książkę (choć jeszcze nie tak do końca bez cenzury).
Srokowski w swoich opowiadaniach opisuje kilka historii z tamtych czasów, nie szczędzi szczegółów.
Badania, które przeprowadził Ośrodek Badania Opinii Publicznej TNS w lipcu 2003 roku przyniósł zatrważające wyniki: 49% ludności naszego kraju w ogóle nie słyszało o tych "wydarzeniach", 17% coś słyszało, ale nie wie o co chodzi, 20%wie, ale mało i tylko 14% deklaruje, że wie dużo o tych "wydarzeniach". Razi tutaj obojętne słowo "wydarzenia" unikając aluzji do prawdy o straszliwej rzezi czy wręcz ludobójstwie.

"Wychowanie w niepamięci, świadome ukrywanie czy fałszowanie faktów, stawianie zbrodniarzom pomników to najbardziej podła rzecz, jaka może wydarzyć się cywilizowanym narodom. Zapominanie o zbrodniach to prosta droga do nowych zbrodni".

I tak, jak unikam sformułowań "tę czy tamtą książkę trzeba przeczytać" tak tutaj zrobię wyjątek.

Stanisław Srokowski "Nienawiść"
To zbiór opowiadań, który stał się kanwą do filmu W. Smarzowskiego "Wołyń".
Jednym z radykalnych haseł zawartych w "Dekalogu ukraińskiego nacjonalisty" jest punkt: "Nienawiścią i podstępem będziesz przyjmował wrogów swojej nacji". I ukraiński nacjonalizm określał kto jest wrogiem. Skutki były oczywiste, a kulminacją antypolskiej akcji była...

Co tutaj można napisać... Przed lekturą nastawiłem się na okrucieństwo i "mocne" opisy. Z początku pomyślałem że jednak pomyliłem książki ale po pierwszych 80 stronach brnąć w te historie było coraz trudniej. Niebywałe jest to jak niewiele potrzeba aby odrzeć z wszelkiego człowieczeństwa ludzi wspólnie żyjących. Osobną kwestią jest to jak po takich wyrządzonych bestialstwach można jeszcze spojrzeć osobom bliskim czy sobie w twarz.
Czas leczy rany aczkolwiek pamiętać należy zawsze by historia nie zatoczyła koła.

Co tutaj można napisać... Przed lekturą nastawiłem się na okrucieństwo i "mocne" opisy. Z początku pomyślałem że jednak pomyliłem książki ale po pierwszych 80 stronach brnąć w te historie było coraz trudniej. Niebywałe jest to jak niewiele potrzeba aby odrzeć z wszelkiego człowieczeństwa ludzi wspólnie żyjących. Osobną kwestią jest to jak po takich wyrządzonych...

Raczej należę do osób twardych, silnych. Jestem obyta z tematem śmierci, zabójstw w realiach życia codziennego, jak i literacko. A niestety czytając tę książkę czułam swoje szybsze bicie serca, a nawet żołądek podchodził mi do gardła przy drastycznych opisach. Jest to jedna z nielicznych książek, które musiałam czytać „na raty”, bo nie mogłam udźwignąć jej na raz.

Druga kwestia to to, iż mimo, że potrafię sobie psychologicznie jakoś wytłumaczyć to co się wydarzyło na Wołyniu itp. to z czysto ludzkiego punktu widzenia nie mogę pojąć, że można być tak okrutnym i zezwierzęconym w stosunku do drugiego człowieka.

Raczej należę do osób twardych, silnych. Jestem obyta z tematem śmierci, zabójstw w realiach życia codziennego, jak i literacko. A niestety czytając tę książkę czułam swoje szybsze bicie serca, a nawet żołądek podchodził mi do gardła przy drastycznych opisach. Jest to jedna z nielicznych książek, które musiałam czytać „na raty”, bo nie mogłam udźwignąć jej na raz.

Druga...

Ukraincy byli dzikusami i nadal nimi są. Nic nie zmieniło się w tej kwestii.

Ukraincy byli dzikusami i nadal nimi są. Nic nie zmieniło się w tej kwestii.

Do tej pory zdawało mi się, że o okrucieństwie wiem już wszystko - poznałam wiele brutalnych zbrodni, jedna gorsza od drugiej. Jednak czytając książkę Srokowskiego zdałam sobie sprawę, że moja wiedza to jedynie kropla w morzu, bowiem opowiadania autora mrożą krew w żyłach i odbierają mowę - ukazują w dogłębny sposób jak okrutny może być człowiek wobec drugiego człowieka. Nie ma miejsca na sentymenty czy zwykłą ludzką empatię. Całość podsyca fakt, że są to wydarzenia autentyczne. To się naprawdę stało. I to jest najgorsze, gdyby była to zwykła fikcja literacka mogłabym spać spokojnie. Niestety jest inaczej.
Oby pamięć o tych ludziach nigdy nie przeminęła.

Do tej pory zdawało mi się, że o okrucieństwie wiem już wszystko - poznałam wiele brutalnych zbrodni, jedna gorsza od drugiej. Jednak czytając książkę Srokowskiego zdałam sobie sprawę, że moja wiedza to jedynie kropla w morzu, bowiem opowiadania autora mrożą krew w żyłach i odbierają mowę - ukazują w dogłębny sposób jak okrutny może być człowiek wobec drugiego człowieka....

Polecam

Polecam

Witam Was dzisiaj z bardzo trudnym tematem. Jest to książka, którą przeczytałam bardzo dawno, z polecenia. Nie żałuję i do dziś siedzi mi ona w głowie.
To pierwsza książka, którą przeczytałam o Wojnie i o rzezi na Wołyniu. Za przeproszeniem weszłam chyba w jedno z największych bagien wojennych.
"Nienawiść" Stanisława Srokowskiego, bo o tej pozycji mowa to zbiór opowiadań świadków, którzy przeżyli rzeź na Kresach Wschodnich. Książka była kilku krotnie cenzurowana ze względu na treść. Książka, która jest bardzo potrzebna naszemu pokoleniu.
Rzeź Wołyńska była bardzo długo tematem zakazanym. Od niedawna dopiero mówi się o tym głośno. A ja jestem zdania, że trzeba o tym mówić. Pan Stanisław zrobił ankietę, w której wyszły zatrważające wyniki. Większość Polaków nie wie co działo się na Kresach. Mam nadzieję, że od tamtego czasu wiedza naszego narodu polepszyła się.
Nie będę pisać co było w treści, to trzeba przeczytać, aby zrozumiec.
W książce jest ogrom strachu, mordy i nienawiść.Moim zdaniem dostarcza o wiele więcej emocji niż thriller, horror i kryminał razem wzięte.
Na pewno nie jest to książka dla ludzi o słabych nerwach.

Witam Was dzisiaj z bardzo trudnym tematem. Jest to książka, którą przeczytałam bardzo dawno, z polecenia. Nie żałuję i do dziś siedzi mi ona w głowie.
To pierwsza książka, którą przeczytałam o Wojnie i o rzezi na Wołyniu. Za przeproszeniem weszłam chyba w jedno z największych bagien wojennych.
"Nienawiść" Stanisława Srokowskiego, bo o tej pozycji mowa to zbiór opowiadań...

Brakuje mi słów by opisać to co czuję po przeczytaniu tej książki. Bardzo brutalna, surowa, realistycznie przedstawiona. Chociaż temat ludobójstwa na Wołyniu jest mi bliski od dawna, mogę śmiało stwierdzić, że Nienawiść jest najmocniejszym świadectwem jakie poznałam.
Autor na początku zaznacza, że historie zawarte w Nienawiści są przez niego po części wykreowane, opowiadane głównie z perspektywy małego chłopca. Ja jednak ciągle mam w głowie, że autor widział te wszystkie okropieństwa, nie jestem w stanie pojąć jak to wpłynęło na jego dalsze życie, na zachowanie, jak odebrało wiarę w ludzi.
Po przeczytaniu tych wspomnień już wiem skąd Wojtek Smarzowski czerpał inspiracje do nakręcenia Wołynia, sam autor w wywiadzie przybliżał wydarzenia, które stały się wzorem w fabule filmu.
Gorąco polecam tę powieść, dla absolutnie każdego Polaka, zwłaszcza dla sceptyków, którzy nie biorą na poważnie ludobójstwa na Kresach. Jestem z tematem blisko od kilkunastu lat, a mimo to Nienawiść czytałam z przerwami, ponieważ jest to tak mocna i oddziałująca na psychikę książka. Warto przeczytać!

Brakuje mi słów by opisać to co czuję po przeczytaniu tej książki. Bardzo brutalna, surowa, realistycznie przedstawiona. Chociaż temat ludobójstwa na Wołyniu jest mi bliski od dawna, mogę śmiało stwierdzić, że Nienawiść jest najmocniejszym świadectwem jakie poznałam.
Autor na początku zaznacza, że historie zawarte w Nienawiści są przez niego po części wykreowane, opowiadane...