Zostanę w pamięci na długo.

Zostanę w pamięci na długo.

Krótkie opowiadanie które miało w sobie wielki potencjał by je rozwinąć w dłuższą historię, która równie dobrze by się przyjęła. Jednak zdążają się też takie krótkie opowiastki które są idealne właśnie takie jakie są. To jest przypadek "The Ones Who Walk Away from Omelas", krótka ale perfekcyjna taka jaka jest. Pozostawia duże pole wyobraźni dla czytelnika jak i przestawia smutną rzeczywistość wielu społeczeństw. 'Moje szczęście w zamian za cudze szczęście.'

Krótkie opowiadanie które miało w sobie wielki potencjał by je rozwinąć w dłuższą historię, która równie dobrze by się przyjęła. Jednak zdążają się też takie krótkie opowiastki które są idealne właśnie takie jakie są. To jest przypadek "The Ones Who Walk Away from Omelas", krótka ale perfekcyjna taka jaka jest. Pozostawia duże pole wyobraźni dla czytelnika jak i przestawia...

"Zbyt często utożsamiamy szczęście z głupotą".
Ten zaledwie kilkustronnicowy tekst z pewnością ma siłę, by poruszyć wyobraźnię. Autorka pozostawia nam, czytelnikom, niesamowite pole do popisu, pozwalając każdemu na wyobrażenie sobie jego własnej, prywatnej utopii. Szczęście, które jest tematem przewodnim opowiadania, ukazane jest jako wartość nadrzędna, ale jednocześnie bardzo trudna do zdefiniowania. Omelas, idealne miasto za górami, za lasami. Nieznające pojęcia grzechu jako takiego. W tym utopijnym obrazku istnieje jednak niepasujący element, czarna plama na kolorowych mieszkańcach miasta.
Opowieść jest świetnym przykładem sytuacji bez wyjścia, patosu i bezsilności. Poświęcenie jednostki, by ogół mógł być szczęśliwy. By równowaga została zachowana. Opowiadanie może być świetnym materiałem badawczym dla różnych zagadnień filozoficznych, jest bardzo inspirujące.
Dziecko po prostu musi tam być, a Ci, którzy odchodzą z Omelas, już nigdy nie wracają.

"Zbyt często utożsamiamy szczęście z głupotą".
Ten zaledwie kilkustronnicowy tekst z pewnością ma siłę, by poruszyć wyobraźnię. Autorka pozostawia nam, czytelnikom, niesamowite pole do popisu, pozwalając każdemu na wyobrażenie sobie jego własnej, prywatnej utopii. Szczęście, które jest tematem przewodnim opowiadania, ukazane jest jako wartość nadrzędna, ale jednocześnie...

Trochę czasu minęło od kiedy przeczytałam ostatnie zdanie „Tych, którzy odchodzą z Omelas”. Miesiąc temu. Dwa miesiące. Może nawet trzy. Jednak gdzieś cały czas opowiadanie kołacze mi się w głowie i nie pozwala o sobie zapomnieć.
Opowiadanie jest krótkie, z pozoru kilka kartek, kilka stron wypełnionych czarnym tuszem, przez które przepłynie się wzrokiem by móc rozpocząć przygodę z kolejną częścią „Wszystkich stron świata”. W moim przypadku jednak tak nie było, po przeczytaniu historii nie kontynuowałam czytelniczej podróży, zatrzymałam się w miejscu, zamyślona, lekko wstrząśnięta, pełna emocji.
„Ci, którzy odeszli z Omelas” to z pozoru prosta konstrukcyjnie historia. Narrator wprowadza nas do miasta idealnego, utopijnego, tytułowego Omelas, które wolne jest od wszelkich chorób i ograniczających zasad. Wszyscy są szczęśliwi, wszystko jest piękne, miejsce wydawałoby się, o którym marzy każdy, dla siebie, swoich bliskich, dzieci. Ale okazuje się, że wszystko ma swoją cenę i ta właśnie cena sprawia, że opowiadanie z cudownej historii staje się trudnym moralnie problemem, który czytelnik rozważa w swojej głowie wraz z opowiadającym. W Omelas, tej cudownej krainie drzemie bowiem „zło”, na które zgadza się każdy mieszkaniec. Każdy?
Opowiadanie pozostawia w głowie mnóstwo pytań, mnóstwo emocji, które zdają się z dnia na dzień coraz bardziej blaknąć, choć pozostają gdzieś na zawsze. Ursula Le Guin w przerażający wręcz sposób odkrywa ludzką naturę i naturę ludzkich sumień. Wydaje mi się, że „Tych którzy odchodzą z Omelas” nie da się po prostu przeczytać, trzeba to po prostu przeżyć na swój własny sposób.
Przechodząc od razu do kolejnego opowiadania lub zatrzymując się na chwilę.

Trochę czasu minęło od kiedy przeczytałam ostatnie zdanie „Tych, którzy odchodzą z Omelas”. Miesiąc temu. Dwa miesiące. Może nawet trzy. Jednak gdzieś cały czas opowiadanie kołacze mi się w głowie i nie pozwala o sobie zapomnieć.
Opowiadanie jest krótkie, z pozoru kilka kartek, kilka stron wypełnionych czarnym tuszem, przez które przepłynie się wzrokiem by móc rozpocząć...