Nie jest źle. Ale chyba czegoś więcej się spodziewałem. Szumnie zapowiadane jako piękne i ciekawe wydanie, nie ma aż tak dużo do zaoferowania. A same opowieści to te typowe, z kanonu.

Nie jest źle. Ale chyba czegoś więcej się spodziewałem. Szumnie zapowiadane jako piękne i ciekawe wydanie, nie ma aż tak dużo do zaoferowania. A same opowieści to te typowe, z kanonu.

Same japońskie legendy są bardzo ciekawe i mają swój niepowtarzalny klimat. Dla osób, które fascynują się Japonią, jej historią, legendami i opowiadaniami ludowymi, książka będzie idealnym prezentem. Rozważania filozoficzne autora nie przemawiają do mnie, może komuś się spodobają. Posiadam I wydanie z 1984 wydane przez wydawnictwo łódzkie wraz z plakatem.

Same japońskie legendy są bardzo ciekawe i mają swój niepowtarzalny klimat. Dla osób, które fascynują się Japonią, jej historią, legendami i opowiadaniami ludowymi, książka będzie idealnym prezentem. Rozważania filozoficzne autora nie przemawiają do mnie, może komuś się spodobają. Posiadam I wydanie z 1984 wydane przez wydawnictwo łódzkie wraz z plakatem.

Japonia oraz jej kultura i historia, to coś co mnie pasjonuje. Marzę aby pewnego dnia zobaczyć ten kraj na własne oczy. Samurajowie i ich honor, tajemniczy niebezpieczni działający w cieniu ninja oraz liczne klasztory, historia tego kraju zawsze wydawała mi się magiczna i tajemnicza. Nie mówiąc o drzewach z kwiatami wiśni, które zawsze wydawały mi się niezwykłe. Podobne zainteresowania przejawiam co do ich popkultury związanej z mangą i anime. Oczywiście podobnie intryguje mnie również ich folklor oraz legendy, więc gdy tylko zobaczyłem tę książkę wiedziałem, że muszę się zapoznać. Niestety nie tego do końca oczekiwałem. Ponownie dałem się zwieść okładce i tytułowi. Liczyłem na historie o oni czy kitsune oraz innych bytach jakich jeszcze nie poznałem. Po części to otrzymałem, ale im dalej mam wrażenie, że robiło się gorzej.
Początek mnie zainteresował. Historie tu opisane kojarzyły mi się z bajkami jakie my znamy z własnego rejonu świata, ale były też czymś nowym na swój sposób egzotycznym. Nie mogłem doczekać się kolejnych historii. Pięknie wykonane ilustracje tylko pobudzały moją chęć aby dalej zagłębić się w całość. No i niestety... Duża część książki to przemyślenia autorskie, zwłaszcza końcówka o owadach... Nie twierdzę, że są to złe przemyślenia, bo dają do myślenia, ale nie tego oczekiwałem wybierając tę książkę. Nie trafiłem też na żadne ślady opowieści o oni czy kitsune. Pojawiały się co prawda inne nieznane mi demony, ale też nie zawsze. Dużo jest tu aspektu filozoficznego i rozmyślań nad życiem i śmiercią. Czy polecam tę książkę? Jeśli ktoś interesuje się Japonią i chciałby poszerzyć swoją wiedzę o tym kraju oraz ma ochotę podziwiać niezwykłe ilustracje związane z tym folklorem, to chyba warto przeczytać. Jeśli jednak oczekuje się historii pełnej japońskich demonów jak zakłada tytuł, to chyba lepiej sobie odpuścić, może to niestety rozczarować co niektórych czytelników.

Japonia oraz jej kultura i historia, to coś co mnie pasjonuje. Marzę aby pewnego dnia zobaczyć ten kraj na własne oczy. Samurajowie i ich honor, tajemniczy niebezpieczni działający w cieniu ninja oraz liczne klasztory, historia tego kraju zawsze wydawała mi się magiczna i tajemnicza. Nie mówiąc o drzewach z kwiatami wiśni, które zawsze wydawały mi się niezwykłe. Podobne...

Nastrojowy 'Kwaiden" to dzieło, które sięga początku lat. XX., a dokładnie roku 1904, więc siłą rzeczy słowem całość będzie odstawała od dzisiejszych standardów. I to czuć, ale stanowi to raczej zaletę omawianego tytułu, który na kilka chwil pozwoli czytelnikowi przenieść się do Japonii sprzed wieków, gdzie wierzenia w duchy, demony i inne duchowe istoty stanowiły element życia codziennego. A że będzie przy okazji niepokojąco/dziwnie - to kolejna zaleta zbiorku.

A przekrój przedstawianych nam opowiadań jest naprawdę rozległy. I tak zapoznamy się z historią pewnego niewidomego chłopaka, który ma talent powiązany z graniem na instrumencie muzycznym. Pech chce, że jego muzyka zwraca uwagę umarłych, którzy chcą aby dawał im prywatne audiencje. Szkopuł w tym, że najpewniej po zakończeniu koncertowania ma mu się stać coś złego... Mamy też mnicha, który w gościnie stawi czoła pewnej istocie, która pożera ciała świeżo zmarłych osób. Mamy też wreszcie pielgrzyma, który napotka istoty, które w nocy rozdzielają się na dwie części i po okolicy lewitują tylko głowy, które planują jego pożarcie...

Hearn pokazuje też, że zaśniecie w nieodpowiednim miejscu może też być nieprzyjemne. Czy można poślubić drzewo? Albo że warto trzymać język za zębami i nie opowiadać nikomu o tym, że spotkało się dziwną lodową istotę, która ostrzega oszczędzonego o konsekwencjach swojego gadatliwego języka. W wierzeniach azjatyckich, z wyszczególnieniem Japonii, bardzo ważnym elementem są klątwy, które powstają w skutek silnych emocji przed zgonem. I można je zogniskować na kimś żywym (inspiracja: Grudge - klątwa?). Co jak się okazuje jednak można fortelem obejść...

To tylko część poruszanych tu kwestii, które dają możliwość zajrzenia na moment w fascynujący świat Azji, jednak to nadal punkt widzenia człowieka Zachodu i z miłą chęcią sięgnę po jakieś opisy rodowitych Japończyków, bo smaczków i ciar na plecach będzie jeszcze więcej. Niemniej Hearn był pierwszy w przekładzie i wypada tylko pokłonić głowę za tę pracę.

Jedyne co mi się nie podoba to fakt, że mniej więcej od 3/4 książki dostajemy eseje na temat motyli, komarów czy mrówek. Dla innych duża ciekawostka, jak dla mnie zbędny dodatek, który można byłoby poszerzyć o jeszcze więcej smaczków z folkloru japońskiego, czy dać więcej rycin, które stanowią rzadki, ale fajny dodatek, pokazujący jak Japończycy wyobrażali sobie pewne rzeczy.

A i gdybym to musiał kupić za cenę okładkową - to bym się wkurzył. Nie ma w tej książce nic, co usprawiedliwia te 49 zł, tym bardziej że za tożsamą cenę mamy sporo obszerniejszych pozycji, traktujących o naszych lokalnych wierzeniach (choć i jest kilka 'szczuplejszych'...).

Nastrojowy 'Kwaiden" to dzieło, które sięga początku lat. XX., a dokładnie roku 1904, więc siłą rzeczy słowem całość będzie odstawała od dzisiejszych standardów. I to czuć, ale stanowi to raczej zaletę omawianego tytułu, który na kilka chwil pozwoli czytelnikowi przenieść się do Japonii sprzed wieków, gdzie wierzenia w duchy, demony i inne duchowe istoty stanowiły element...

Historie zawarte w Kwaidanie dotyczą różnych nadprzyrodzonych zdarzeń, ale straszność nie wynika tu ze znanych z krwawych zachodnich horrorów trików, a raczej z pełnej napięcia niespiesznej narracji, a także obcości i nieprzewidywalności japońskich duchów i demonów. Narrator zdaje się obserwować wszystko z zewnątrz bez nadmiernego zaangażowania emocjonalnego, można doszukać się w nim Hearna-badacza, z fascynacją przyglądającego się wydarzeniom. Historie, jak to na opowiastki zaczerpnięte z folkloru przystało, mają też często charakter dydaktyczny - przestrzegają przed zachowaniami i sytuacjami, które mogą sprowadzić gniew duchów (lub po prostu nie być akceptowalne społecznie).

Zjawiska nadprzyrodzone są zazwyczaj elementem suspensu. Hearnowi udaje się zbudować atmosferę grozy i oczekiwania. Pomaga mu w tym fakt, że - jak już wspomniałam - charakter japońskich istot nadprzyrodzonych różni się od tych nam znanych (albo nawet tych kojarzonych z Japonią, a zaczerpniętych z tamtejszych horrorów). Niektóre z nich są groteskowe, niemal na granicy śmieszności, inne skrywają pod ludzkimi postaciami i do końca boimy się, co zobaczymy, gdy ujawnią swoją prawdziwą naturę. Chyba najbardziej zapadło mi w pamięć i rzeczywiście było najbardziej przerażające opowiadanie Rokuro-Kubi, bo opisy latających potwornych głów działały na wyobraźnię.

Myślę, że nie wszystkich przekona taka forma grozy jak ta zawarta w Kwaidanie. Niektórzy jednak na pewno poczują ciarki, czytając te historie. Przede wszystkim jest to jednak wspaniałe kompendium japońskiego folkloru, historii z dawnych lat, dających nam wgląd w życie w odległych epokach, a także w strachy i obawy Japończyków. Jeśli interesuje Was kultura Japonii, jest to wręcz lektura obowiązkowa. Dla wszystkich innych - klimatyczna ciekawostka.

Po więcej informacji - o autorze, Kwaidanie oraz tym, jak przedstawia się w nim postaci kobiece zapraszam na bloga!

https://azjatyckapolka.wordpress.com/2023/10/31/kwaidan-demony-japonskiego-folkloru-lafcadio-hearn/

Historie zawarte w Kwaidanie dotyczą różnych nadprzyrodzonych zdarzeń, ale straszność nie wynika tu ze znanych z krwawych zachodnich horrorów trików, a raczej z pełnej napięcia niespiesznej narracji, a także obcości i nieprzewidywalności japońskich duchów i demonów. Narrator zdaje się obserwować wszystko z zewnątrz bez nadmiernego zaangażowania emocjonalnego, można doszukać...

Ciekawe opowieści, na miarę lokalnych legend. Książka przyjemna do czytania na 1-2 wieczory. Osobiście uważam, że minusem jest ostatnia część książki o owadach, która wpisuję się w lokalne wierzenia jednak zbyt formalnych opisów zamiast trzymania się formy opowieści. Jednak książka godna przeczytania.

Ciekawe opowieści, na miarę lokalnych legend. Książka przyjemna do czytania na 1-2 wieczory. Osobiście uważam, że minusem jest ostatnia część książki o owadach, która wpisuję się w lokalne wierzenia jednak zbyt formalnych opisów zamiast trzymania się formy opowieści. Jednak książka godna przeczytania.

Ciekawy, usystematyzowany zbiór historii japońskich, barwne opowiastki azjatyckiego folkloru niosące ze sobą ludowe prawdy, wierzenia. Dopełnienie tego komentarzem autora daje pełniejszy ogląd na tę tematykę z perspektywy XIX-wiecznego twórcy.

Ciekawy, usystematyzowany zbiór historii japońskich, barwne opowiastki azjatyckiego folkloru niosące ze sobą ludowe prawdy, wierzenia. Dopełnienie tego komentarzem autora daje pełniejszy ogląd na tę tematykę z perspektywy XIX-wiecznego twórcy.

Tytuł książki jest nieco mylący, ponieważ nasuwa skojarzenia z publikacją naukową, lecz są to opowiadania niesamowite, pióra Lafcadio Hearna, napisane sto dwadzieścia lat temu. Demoniczność nie jest tu również tematem wiodącym. Jeśli ktoś oczekuje tu potworności rodem z mang czy anime, może gorzko się rozczarować. Kwaidan jest zbiorem dla miłośników klasycznej grozy, w której pewne motywy trącą już przysłowiową myszką i współcześnie nie są już pierwszej świeżości. Nie zmienia to jednak faktu, że ich baśniowo-legendarna atmosfera jest bardzo przyjemna w odbiorze i przybliża nieco kulturę oraz obyczaje, panujące w dawnej Japonii.

Dwa opowiadania z tego zbioru (Kobieta śniegu i Hoichi bez uszu) zostały zekranizowane i znalazły się w filmie Kwaidan - opowieści niesamowite (1964).

Tytuł książki jest nieco mylący, ponieważ nasuwa skojarzenia z publikacją naukową, lecz są to opowiadania niesamowite, pióra Lafcadio Hearna, napisane sto dwadzieścia lat temu. Demoniczność nie jest tu również tematem wiodącym. Jeśli ktoś oczekuje tu potworności rodem z mang czy anime, może gorzko się rozczarować. Kwaidan jest zbiorem dla miłośników klasycznej grozy, w...

Demony japońskiego folkloru

Bardzo przyjemna książka, szczególnie dla tych, którzy już dawno chcieli zaznajomić się z japońskim folklorem, ale bali się zapytać, od czego powinni tę przygodę zacząć. „Kwaidan”, a właściwie kaidan, to bardzo łagodnie wprowadzające czytelnika w temat, opowieści grozy poświęcone duchom, upiorom, demonom i wszelkim niesamowitościom, które nawiązują do starych, ludowych wierzeń. Wierzcie mi: nic więcej na początek nie trzeba, by przeniknęła was na wskroś oniryczna atmosfera japońskiej przeraźliwości.

Autor tego niesamowitego zbioru, Lafcadio Hearn, był urodzonym w Grecji irlandzkim pisarzem, dziennikarzem i wykładowcą. Po ślubie z rodowitą Japonką, sam przyjął japońskie nazwisko: Koizumi Yakumo i poświęcił się poznawaniu kultury oraz sztuki Kraju Kwitnącej Wiśni. Jego pasja zaowocowała m.in. wydanym w 1904 roku zbiorem. Znajdziemy w nim w większości tłumaczenia powstałych wcześniej tekstów, jeden oryginalny zapis zasłyszanej historii i, dodatkowo, spisane wspomnienie z dzieciństwa autora. Lafcadio Hearn swój wybór tekstów niesamowitych opatrzył również zaskakującymi studiami o owadach, których bohaterami są motyle, komary i mrówki. A to muszę się wam przyznać, temat niezwykle mi bliski odkąd dowiedziałam się, że właśnie trwa ich wielkie wymieranie. Wyobrażacie sobie świat bez owadów? Zostanie po nich ślad tylko w książkach? O ile będzie je miał jeszcze kto czytać…

Teksty, które znajdziecie w „Kwaidan”, nie są nazbyt rozbudowane i szybko docieramy do ich puent, o ile takowe posiadają - bo nie jest to norma, mamy w końcu do czynienia z literaturą z innego kręgu kulturowego. Opowiastki, przypominające niejednokrotnie szkice, z jednej strony bazują na delikatnej równowadze pomiędzy strachem przed śmiercią a fascynacją tym, co z nią związane, a z drugiej prezentują konsekwencje - dla żyjących najczęściej nieprzyjemne - jakie wynikają z przenikania się światów: ludzkiego i nadnaturalnego. Dlatego niezwykle utalentowany, niewidomy grajek, traci uszy, które brutalnie odrywają mu bezlitosne duchy; empatyczny podróżnik, chcący pomóc płaczącej kobiecie, musi szybko brać nogi za pas, gdy tylko ujrzy oblicze „nieszczęśnicy”; a szlachetny bogacz, nieświadomie żeni się z drzewem. W tym przesiąkniętym niezwykłością świecie, nawet jeśli Kobieta Śniegu daruje komuś życie i trwa u jego boku przez długie lata, to i tak nadchodzi dzień, w którym tajemnica zacznie bohaterowi ciążyć, w wyniku czego możemy od razu zapomnieć o tym, że wszystko skończy się dobrze. Na szczęście nie każda z opowiastek ma tylko smutny wydźwięk. Do teraz ogarnia mnie wesołość na wspomnienie samuraja, który został zaatakowany przez głowę demona (podkreślam: samiusieńka, zaciekle atakująca głowa),z którą musiał stoczyć walkę o życie.

„Kwaidan”, to oszczędny i klimatyczny przewodnik po tradycji oraz kulturze, który pozwoli oderwać nam się, chociaż na chwilkę, od naszej europejskiej codzienności i określonego sposobu myślenia. To jedna z tych książek, które warto poznać, gdy chce się poszerzać horyzonty oraz lepiej rozumieć - chociażby japońskie kino i rządzące nim motywy.

[współpraca reklamowa barter]

Demony japońskiego folkloru

Bardzo przyjemna książka, szczególnie dla tych, którzy już dawno chcieli zaznajomić się z japońskim folklorem, ale bali się zapytać, od czego powinni tę przygodę zacząć. „Kwaidan”, a właściwie kaidan, to bardzo łagodnie wprowadzające czytelnika w temat, opowieści grozy poświęcone duchom, upiorom, demonom i wszelkim niesamowitościom, które...

Legendy opisane dobrze i przejrzyście, ale mam zastrzeżenia co do komunikacji w całym tworze. Od pewnego momentu trudno było zrozumieć nagłą zmianę perspektywy (autor przeszedł do formy pierwszoosobowej),zaś ilustracje nierzadko nie pasowały do treści.
Tutaj zaczyna się mój największy problem z tym wydaniem - skuszona piękną twardą okładką kupiłam jeden egzemplarz przez internet. Niektórzy może lubią duże litery, ale mnie osobiście to zdruzgotało. Co gorsze, kilka pierwszych ilustracji jest rozpikselowanych.

Wobec tego moja recenzja raczej tyczy się wyrzutów nie wobec autora, ale wobec wydawnictwa. Rzadko zdarza się, żeby jakaś książka podpadła mi ze względu na sposób, w jaki została wydana. Ta konkretna niestety została wykonana bardzo leniwie. Szkoda.

Legendy opisane dobrze i przejrzyście, ale mam zastrzeżenia co do komunikacji w całym tworze. Od pewnego momentu trudno było zrozumieć nagłą zmianę perspektywy (autor przeszedł do formy pierwszoosobowej),zaś ilustracje nierzadko nie pasowały do treści.
Tutaj zaczyna się mój największy problem z tym wydaniem - skuszona piękną twardą okładką kupiłam jeden egzemplarz przez...