William Szekspir jest niewątpliwie największym dramatopisarzem nowożytnej Europy, a zarazem jednym z najbardziej tajemniczych. Światowa szekspirologia, podążając śladem Ernsta A.J. Honigmanna zainspirowanego ustnym podaniem, że w latach wędrówki Szekspir był "nauczycielem na wsi", dokonała wielu spektakularnych odkryć. W nowym świetle została zarysowana biografia Szekspira, co odsłoniło ukryte znaczenia jego sztuk. Szczególną rangę zyskało wydobycie kontekstu katolickiego jako podziemnej kultury elżbietańsko-jakubiańskiej Anglii, który w szekspirologii przybrał miano teorii lancasterskiej. Szekspir jawi się tu jako wykształcony stronnik kontrreformacji i wyrafinowany dramatopisarz, posługujący się - jako bronią - wielowarstwową aluzją, alegorią i parabolą. Teoria lancasterska jest wielkim dokonaniem humanistyki końca XX wieku, które pozwala opisać Szekspira jako zaangażowanego artystę, skrywającego swe prawdziwe zamiary.