Przeczytana ponownie i to po tylu latach, że kompletnie zapomniałam fabułę. I bardzo dobrze, bo do końca trzymała mnie w napięciu - nie wiedziałam jakiego zakończenia mogę się po autorze spodziewać. Nie zawiódł mnie.

Ptasiek wciągnął mnie już od pierwszych stron, w których Al, przyjaciel tytułowego bohatera snuje opowieść o ich młodości. Zestawienie dwóch skrajnie różnych bohaterów to popularny motyw, ale tu podoba mi się to, jak bardzo Ci chłopcy siebie akceptowali i sobie towarzyszyli. Myślę, że o takiej więzi marzy każdy. Powieść jest przede wszystkim o niej, napisana szczegółowo i w tak wartki sposób, jakby czytelnik był tam z nimi. Wspaniały świat, wspaniali ludzie - z krwi i kości, z wadami i zaletami, z sercami rwącymi się do życia. No i te opisy ptasiego życia, OH I AH! 😍

cudo, choć wiem, że wiele osób zanudzi na śmierć i wybije z rytmu tą trzytorową narracją. ja osobiście polecam ☺️

Przeczytana ponownie i to po tylu latach, że kompletnie zapomniałam fabułę. I bardzo dobrze, bo do końca trzymała mnie w napięciu - nie wiedziałam jakiego zakończenia mogę się po autorze spodziewać. Nie zawiódł mnie.

Ptasiek wciągnął mnie już od pierwszych stron, w których Al, przyjaciel tytułowego bohatera snuje opowieść o ich młodości. Zestawienie dwóch skrajnie różnych...

Za moich licealnych czasów to była kultowa książka, w której zaczytywałam się bez pamięci. Dziś, po trzydziestu latach, z ekscytacją i wielką ciekawością do niej wróciłam i niestety przeżyłam duże rozczarowanie, bo książka okazała się nie być tak rewelacyjną, jak ją zapamiętalam. Niewątpliwie na wielkie uznanie zasługują opisy obserwacji kanarków czynione przez głównego bohatera, zwanego Ptaśkiem, który godzinami potrafi przyglądać się swojej hodowli ptaków. Ta wielka fascynacja chłopca ptakami z dnia na dzień zaczyna przeradzać się w coraz to większy obłęd. Ptasiek żyje życiem ptaków, uczy się latać, uczy się ich języka, pragnie zewnętrznie upodobnić się do nich, a ostatecznie pragnie stać się ptakiem, co poniekąd mu się udaje. Opis jego relacji z Pertą, która jest kanarkiem płci żeńskiej to istny majstersztyk i tu wielki szacun dla autora!!! Reszta książki nie jest już moim zdaniem tak ciekawa i porywająca i na dodatek zawiera niechlubny wątek opisu procederu odłapywania bezpańskich psów, który dla większości cywilizowanych ludzi będzie nie do przebrnięcia (ja musiałam go pominąć). Cieszę się, że świadomość współczesnych ludzi w temacie psów jest obecnie na tyle wysoka, że tego typu procedery są powszechnie potępiane.

Za moich licealnych czasów to była kultowa książka, w której zaczytywałam się bez pamięci. Dziś, po trzydziestu latach, z ekscytacją i wielką ciekawością do niej wróciłam i niestety przeżyłam duże rozczarowanie, bo książka okazała się nie być tak rewelacyjną, jak ją zapamiętalam. Niewątpliwie na wielkie uznanie zasługują opisy obserwacji kanarków czynione przez głównego...

Najchętniej dałabym tej książce jedną gwiazdkę ale to oznaczałoby, że jest fatalna. A taka raczej nie jest - w końcu znajduje się na niemal każdej liści „100 książek, które należy przeczytać w swoim życiu”. Zwyczajnie do mnie nie trafiła.
Sięgnęłam po nią, bo - raz, prezent, dwa-miałam poczucie, że należy nadrobić zaległości.
I poległam. Na języku, na samej historii, na formie.
Chyba jedyne, co mnie w „Ptaśku” porwało to siła marzeń.

Najchętniej dałabym tej książce jedną gwiazdkę ale to oznaczałoby, że jest fatalna. A taka raczej nie jest - w końcu znajduje się na niemal każdej liści „100 książek, które należy przeczytać w swoim życiu”. Zwyczajnie do mnie nie trafiła.
Sięgnęłam po nią, bo - raz, prezent, dwa-miałam poczucie, że należy nadrobić zaległości.
I poległam. Na języku, na samej historii, na...

Uwielbiam i ciągle do niej wracam!

Uwielbiam i ciągle do niej wracam!

Strasznie męczyłam się czytając tę książkę, niestety bo samego autora lubie i mam olbrzymi sentyment do niego.

Strasznie męczyłam się czytając tę książkę, niestety bo samego autora lubie i mam olbrzymi sentyment do niego.

Prawdziwa pasja, aż do szaleństwa! Świetnie napisana powieść.

Prawdziwa pasja, aż do szaleństwa! Świetnie napisana powieść.

"Niewielu jest ludzi, którzy się interesują tym, co kto inny myśli albo co ma do powiedzenia. W najlepszym razie słuchają cię, żebyś ty potem musiał ich wysłuchać."

Był czas, że zaczytywałam się książkami Wharona. W tych pięknych latach młodości (ach!🫠) przeczytałam je wszystkie, a większość mam do dzisiaj w swojej biblioteczce. Dziś, po blisko dwudziestu latach, postanowiłam wrócić do tych powieści. Zaczęłam od "Ptaśka", bo to ta książka ( tuż przed " W księżycową, jasną noc") najbardziej zapadła mi w pamięć. Trochę bałam się tego powrotu, gdyż zawsze istnieje obawa, że taki powrót nie będzie udany. W tym przypadku nie było to jednak potrzebne, gdyż książka nadal robi duże wrażenie i pomimo setek przeczytanych po niej powieści - nadal jest wyjątkowa.
Narracja prowadzona jest dwutorowo - ze strony tytułowego Ptaśka i ze strony jego przyjaciela, Ala. Z tym pierwszym coraz bardziej zagłębiamy się w jego obłęd. Ptasiek bowiem pragnie być ptakiem. Dodatkowo jego sny tak przeplatają się z jawą, że ani on, ani my nie wiemy co jest prawdą, a co snem. Opowieści Ala są za to miejscami przejmujące (relacja z frontu),a miejscami zabawne (rozmowa z psychiatrą - genialna!).
Oprócz tych bohaterów bardzo spodobały mi się jeszcze dwie postacie: czarnoskórego pana Lincolna, który jest rasistą i chce wyhodować czarnego kanarka, oraz matki Ptaśka, która kradnie dzieciakom piłki do gry w golfa, chowa je nie wiadomo gdzie, a po wielu latach zwraca je w celach terapeutycznych.
Po skończonej lekturze naszła mnie refleksja, że ludzie są dziwni, gdyż za chorobę psychiczną uważają Ptaśkową chęć bycia ptakiem (czym nikomu przecież nie wyrządza krzywdy),natomiast wysyłanie żołnierzy na wojnę, by się tam wzajemnie zabijali - jest już ok. Tym bardziej, że w książce jest jeden z najbardziej makabrycznych opisów wojennych - Al próbujący naciągnąć rannemu koledze skórę na twarz. Tej sceny nijak zapomnieć się nie da...
Podsumowując: "Ptasiek" to książka wyjątkowa, przejmująca i ponadczasowa.
Lubię. Bardzo.

"Niewielu jest ludzi, którzy się interesują tym, co kto inny myśli albo co ma do powiedzenia. W najlepszym razie słuchają cię, żebyś ty potem musiał ich wysłuchać."

Był czas, że zaczytywałam się książkami Wharona. W tych pięknych latach młodości (ach!🫠) przeczytałam je wszystkie, a większość mam do dzisiaj w swojej biblioteczce. Dziś, po blisko dwudziestu latach,...

"Ptasiek" to nietuzinkowa opowieść, która zostaje nam podana subtelnie – jej struktura oparta na ukazaniu rzeczywistości z kilku perspektyw i poszarpana chronologia sprawiają, że sami musimy powoli przebijać się przez powierzchnię zdarzeń. Książka pozostawia rozległe pole do interpretacji. Myślę, że nie każdemu ta podróż przypadnie do gustu – to jedna z książek, które się albo kocha albo nienawidzi. Ja zdecydowanie pokochałam.

Tytułowy bohater ma jedno marzenie – pragnie nauczyć się latać. Rozpoczyna hodowlę - buduje atrium, kupuje starannie wybrane kanarki i od tego momentu jego życie zmienia się nie do poznania. Cały wolny czas poświęca obserwacji życia ptaków - robi szczegółowe notatki, analizuje ruchy ułożenia skrzydeł, a następnie przechodzi do prób praktycznych i codziennie ćwiczy machanie rękami. Przez wielogodzinne próby ma silne ramiona i wygiętą klatkę piersiową. Przez swoją „szajbę” zostaje okrzyknięty Ptaśkiem. Pewnej nocy ma sen, w którym jego marzenie się spełnia, a on wreszcie wzbija się w powietrze i lata! Poznaje w nim piękną samiczkę kanarka, ale wie, że mimo rozbudowanej hodowli ona nie znajduje się w żadnej z jego klatek. Rozpoczyna poszukiwania, odnajduje ją i umieszcza w osobnej przegrodzie. Jego sny niejako gęstnieją i stają się coraz bardziej rzeczywiste. Pewnego dnia zauważa, że rzeczy mające miejsce na jawie zaczynają odzwierciedlać jego sny.

Na kartach powieści widzimy stopniowe rozwarstwianie się rzeczywistości Ptaśka na dwie porównywalnie realne linie – ludzką i ptasią. Powieść rozwija się powoli, lecz początkowo wydające się mniej interesującymi częściami opisy życia kanarków przeradzają się w metodę dotarcia do emocji Ptaśka. Nierozumiany i stroniący od wyznań introwertyk, który otwiera się tylko przed swoim przyjacielem, pokazuje nam poprzez swoje sny co naprawdę dzieje się w jego wnętrzu.

"Ptasiek" to nietuzinkowa opowieść, która zostaje nam podana subtelnie – jej struktura oparta na ukazaniu rzeczywistości z kilku perspektyw i poszarpana chronologia sprawiają, że sami musimy powoli przebijać się przez powierzchnię zdarzeń. Książka pozostawia rozległe pole do interpretacji. Myślę, że nie każdemu ta podróż przypadnie do gustu – to jedna z...

Pewnie ta książka dla każdego jest o czymś innym. Jak dla mnie na pierwszym miejscu jest to książka o przyjaźni. Takiej przyjaźni jak między głównymi bohaterami życzyłby sobie każdy z nas.
Historia oczywiście ma wiele warstw i nie jest oczywista. Zdecydowanie nie jest to proza dla każdego.

Pewnie ta książka dla każdego jest o czymś innym. Jak dla mnie na pierwszym miejscu jest to książka o przyjaźni. Takiej przyjaźni jak między głównymi bohaterami życzyłby sobie każdy z nas.
Historia oczywiście ma wiele warstw i nie jest oczywista. Zdecydowanie nie jest to proza dla każdego.

Najpierw książka, potem film (aż nie mogę się doczekać)! Bardzo głęboka fabuła, jak ze snem we śnie. Żal mi bohaterów, czasy ich dorosłości to coś strasznego... W każdym razie - warto. Pewnie za jakiś czas dobiorę się do kontynuacji, z miłą chęcią!

Najpierw książka, potem film (aż nie mogę się doczekać)! Bardzo głęboka fabuła, jak ze snem we śnie. Żal mi bohaterów, czasy ich dorosłości to coś strasznego... W każdym razie - warto. Pewnie za jakiś czas dobiorę się do kontynuacji, z miłą chęcią!