Bardzo dziwna książka.
Myślałam, że będzie to takie czytadełko na rozluźnienie, ale główna bohaterka irytowała mnie na każdym kroku, historia zakrawa na absurd, ale do Mrożka jej baaaaardzo daleko.

Bardzo dziwna książka.
Myślałam, że będzie to takie czytadełko na rozluźnienie, ale główna bohaterka irytowała mnie na każdym kroku, historia zakrawa na absurd, ale do Mrożka jej baaaaardzo daleko.

Sięgając po prozę Moniki Sawickiej spodziewałam się lektury wciągającej, pełnej ciepła, wzruszeń. To też obiecuje czytelnikom na okładce wydawca. Czy to wyłącznie obietnice bez pokrycia?

„Mimo wszystko” pokazuje, że człowiek jest w stanie znieść więcej niż mu się wydaje. Że dzięki wsparciu przyjaciół może pokonać wszystkie przeszkody, nawet te, które wydają się nie do pokonania. Historia dwóch przyjaciółek wzrusza i bawi do łez, skłania do refleksji, daje nadzieję na lepsze jutro i pozwala dostrzec w życiu to, co najważniejsze. – czytamy z tyłu książki.
Przyznajcie sami, że opis ten opis sprawia, że ktoś, kto się z nim zapozna, od razu ma ochotę sięgnąć po tę pozycję i zacząć ją czytać. Podobne odczucia miałam również ja, gdy na jednym z portali promujących czytelnictwo, przeczytałam powyższe słowa. Zwykle tego nie robię, ale tym razem odstąpię od swojej reguły i napiszę Wam wprost, że mocno zawiodłam się na tej książce. Aż jestem zdziwiona.

Główną bohaterką jest Natalia, która zostaje porzucona na dziesięć dni. W tym czasie ma nie kontaktować się ze swoim ukochanym, którego nazywa tajemniczo MMŻ, czyli Mężczyzna Mojego Życia. Dziewczyna za namową przyjaciółki Duśki wyjeżdża do Zakopanego, by tam przetrwać jakoś rozłąkę. Na miejscu kobiety poznają dwóch przystojnych panów – Apollo i Amira. I tu powinna zacząć się rozkręcać cała akcja...

Tylko jakoś dziwnie się nie rozkręca, a wręcz powiedziałabym, że staje w miejscu, a niekiedy i zwalnia. I ciągnie się to wszystko jak niemiłosiernie długi makaron. Zastanawiam się też, gdzie to wzruszenie i zabawa podczas czytania? Ja nie dostrzegłam. Przy żadnym fragmencie się nie uśmiechnęłam – ani szeroko, ani półgębkiem. Wzruszeń też nie doznałam. Bo niby nad czym miałabym się wzruszać? Nad głupotą porzuconej, która wyłącznie rozpacza, pisze ckliwe listy do ukochanego, z których absolutnie nic nie wynika? Mam ronić łzy nad jej desperacją? Szczerze, to wcale się nie dziwię, że facet ją zostawił.
Postaci w tej książce są tak naiwne i zidiociałe, że bardziej już nie można. Z żadną z nich się nie polubiłam i nie wzbudziła we mnie krzty sympatii.

Zupełnie nie rozumiem też po co do fabuły autorka wplotła wiersze Rafała Wojaczka. Co to miało na celu? Pokazanie jak wielką ofiarą i desperatką jest Natalia? Wydaje mi się, że tylko o to chodziło.

Nie polecam tej książki nikomu. W mojej ocenie jest ona infantylna, naszpikowana banałami. Ponadto, postaci są bez wyrazu. Nic w tej pozycji nie przyciąga. To najgorsza książka, jaka trafiła w moje ręce do tej pory w 2022 roku.

Jeżeli chcecie się przekonać, czy Was wciągnie historia Natalii – możecie sięgnąć po „Mimo wszystko” Moniki Sawickiej, ale nie spodziewajcie się fajerwerków i niczego odkrywczego.

Sięgając po prozę Moniki Sawickiej spodziewałam się lektury wciągającej, pełnej ciepła, wzruszeń. To też obiecuje czytelnikom na okładce wydawca. Czy to wyłącznie obietnice bez pokrycia?

„Mimo wszystko” pokazuje, że człowiek jest w stanie znieść więcej niż mu się wydaje. Że dzięki wsparciu przyjaciół może pokonać wszystkie przeszkody, nawet te, które wydają się nie do...

Powieść wzbudza moc emocji i smutku przeplatanego uśmiechem.  Natalia bezgranicznie zakochana dowiaduje  się od swojej MMŻ /miłość mojego życia/, że jej ukochany rozstaje się z nią na 10 dni, by wszystko sobie przemyśleć... Rzekomo jest zbyt osaczony przez dziewczynę, niszczony po kawałku i nie potrafi tak dłużej żyć. Mimo, że nadal kocha, to musi odpocząć od spotkań.  Natalia nie potrafi tego zrozumieć, nie wyobraża sobie takiego życia .  Na szczęście ma wspaniałą przyjaciółkę Daię, która zawsze pojawia się we właściwym momencie i umie pocieszyć oraz postawić do pionu. Obie dziewczyny wyjeżdżają do Zakopanego, by "lizać rany" i "dać czas czasowi".  Czy przez 10 dni można się zmienić, zapomnieć, poznać inną miłość, zrozumieć to, co się stało?  Nie ma czasu na nudę, pojawia się moc nowych wydarzeń, ale Natka codziennie pisze list do MMŻ, choć nie wysyła żadnego. I mimo wszystko czeka na telefon...
"Mimo wszystko"  to książka, w której humor przeplata się ze smutkiem i przy czytaniu nasuwają się różne refleksje. To historia, która może dać odpowiedź na pytanie, czy to, na co czekamy, faktycznie będzie dla nas najlepsze? A może pojawią się zupełnie niespodziewane okoliczności, które  oderwą od przeszłości, a życie podsunie zupełnie coś innego ?  Polecam wszystkim, którym wydaje się, że stanęli na rozdrożu, a każda inna droga jest nie dla nich.
 Powieść   pełna   emocji, a jej treść zwraca uwagę na  ogromną wrażliwość autorki i wspaniałe poczucie humoru.

Powieść wzbudza moc emocji i smutku przeplatanego uśmiechem.  Natalia bezgranicznie zakochana dowiaduje  się od swojej MMŻ /miłość mojego życia/, że jej ukochany rozstaje się z nią na 10 dni, by wszystko sobie przemyśleć... Rzekomo jest zbyt osaczony przez dziewczynę, niszczony po kawałku i nie potrafi tak dłużej żyć. Mimo, że nadal kocha, to musi odpocząć od spotkań. ...

Mam mieszane odczucia po przeczytaniu tej książki.
Spodziewałam się innego zakończenia...
Mimo wszystko, książka przyjemna w odbiorze, z poczuciem humoru i pozytywnym nastawieniem do życia.
Szkoda tylko, że taka krótka.

Mam mieszane odczucia po przeczytaniu tej książki.
Spodziewałam się innego zakończenia...
Mimo wszystko, książka przyjemna w odbiorze, z poczuciem humoru i pozytywnym nastawieniem do życia.
Szkoda tylko, że taka krótka.

"Babcia mi zawsze powtarzała, że mężczyzna powinien swoją kobietę na rękach nosić".
Monika Sawicka wplata w nieco banalną fabułę swojego dzieła, wiersze Rafała Wojaczka, wprowadzając tym samym nieco psychodelizmu w całą tę historię i równocześnie zaskakując w ten sposób czytelnika. "Mimo wszystko" to książka w swej banalności niebanalna.
Bardzo ciekawy temat na książkę. W dzisiejszych czasach przy tak wielu sposobach komunikowania się na odległość 10 dni to jednak dość długo.

"...miłość nie stawia warunków." strona 159

Lektura, która zmusza człowieka do refleksji.

"Babcia mi zawsze powtarzała, że mężczyzna powinien swoją kobietę na rękach nosić".
Monika Sawicka wplata w nieco banalną fabułę swojego dzieła, wiersze Rafała Wojaczka, wprowadzając tym samym nieco psychodelizmu w całą tę historię i równocześnie zaskakując w ten sposób czytelnika. "Mimo wszystko" to książka w swej banalności niebanalna.
Bardzo ciekawy temat na książkę. W...

taka lekka kobieca literatura o miłości, przyjaźni pisana na pokrzepienie "złamanych serc".
Ona zraniona i odrzucona- cierpi, ale ma wspaniałą przyjaciółkę, cudowną rodzinę i oczywiście pojawia się piękny rycerz i do tego bogaty. Aha i ona jeszcze do tego jest aniołem, który pomaga innym- bezinteresownie. W tle akcji cały czas kwili jej zranione serce ...i banalny do bólu happy end. Landryna.

taka lekka kobieca literatura o miłości, przyjaźni pisana na pokrzepienie "złamanych serc".
Ona zraniona i odrzucona- cierpi, ale ma wspaniałą przyjaciółkę, cudowną rodzinę i oczywiście pojawia się piękny rycerz i do tego bogaty. Aha i ona jeszcze do tego jest aniołem, który pomaga innym- bezinteresownie. W tle akcji cały czas kwili jej zranione serce ...i banalny do bólu...

Miłość potrafi głęboko zranić i zniknąć na zawsze. Jak żyć w świecie bez miłości? Schować się przed ludźmi? Przestać jeść i pić? Nie dbać o siebie? W kim szukać oparcia, gdy miłość przestaje być najważniejsza? To opowieść o zakrętach losu, nadziei na lepsze jutro i prawdziwej przyjaźni. Lekko napisana historia o szukaniu siebie oraz sensu swojego życia. Polecam ją osobom, które stanęły w swoim życiu na etapie, w którym pierwszym nasuwającym się pytaniem jest: i co dalej?

Miłość potrafi głęboko zranić i zniknąć na zawsze. Jak żyć w świecie bez miłości? Schować się przed ludźmi? Przestać jeść i pić? Nie dbać o siebie? W kim szukać oparcia, gdy miłość przestaje być najważniejsza? To opowieść o zakrętach losu, nadziei na lepsze jutro i prawdziwej przyjaźni. Lekko napisana historia o szukaniu siebie oraz sensu swojego życia. Polecam ją osobom,...

Czym ujęła mnie Sawicka w tej powieści? Lekkością języka, doskonałym humorem i głębią morału. Bohaterka zrzuca przysłowiowe klapki z oczu i zaczyna rozumieć, że jej wielki problem jest tyci w porównaniu z prawdziwymi dramatami. Serce zaczyna bić w zupełnie innym rytmie niż dotąd, a chwila przerwy sprzyja dokonaniu remanentu uczuć. I jeszcze jedno. Siła przyjaźni. To dzięki niej można pokonać każdą przeszkodę i przetrwać najgorszy czas. Wsparcie w trudnych chwilach jest nieocenione. Z prawdziwym przyjacielem zdecydowanie łatwiej chwycić wiatr w żagle okrętu życia, który nagle zmienia kurs.

To powieść dająca wskazówki, by spojrzeć na życie nieco mniej egoistycznie, za to bardziej realnie, bo racjonalizm, może nudny i nieromantyczny, ale wcale nie wyklucza prawdziwej miłości. Doskonale, dobitnie i życiowo opowiedziana historia, której morał może pomóc wielu czytelniczkom...Cała recenzja: http://ksiazkiweterze.pl/k2/w1/2016/01/02/monika-sawicka-mimo-wszystko-replika/

Czym ujęła mnie Sawicka w tej powieści? Lekkością języka, doskonałym humorem i głębią morału. Bohaterka zrzuca przysłowiowe klapki z oczu i zaczyna rozumieć, że jej wielki problem jest tyci w porównaniu z prawdziwymi dramatami. Serce zaczyna bić w zupełnie innym rytmie niż dotąd, a chwila przerwy sprzyja dokonaniu remanentu uczuć. I jeszcze jedno. Siła przyjaźni. To dzięki...

Sympatyczne krótkie czytadełko

Sympatyczne krótkie czytadełko

Liczba stron: 214
''Widzisz,siedzę i płaczę razem z tobą.Ja to znam.Bo jestem i tobą, i nim jednocześnie.Gdy jestem nim,wiem,że nie chodzi o drugą kobietę.Przynajmniej nie musi.Wydaje mi się,że on,jak każdy człowiek,potrzebuje akceptacji.Dowartościowania jako mężczyzna, w dodatku ambitny-czuje się przy tobie po prostu gorszy...''


Krótka książka,przeczytana w dwa wieczory.Ale za to bardzo pouczająca. To moja lekcja życia.Przede wszystkim uczy tego,że jesteśmy w stanie zrobić i przetrwać wszystko.Wiara to pół sukcesu. Dzięki wsparciu przyjaciół,możemy jeszcze więcej.Niby prosta i banalna opowieść o dwóch przyjaciółkach..- bardzo pouczająca i skłaniająca do refleksji.Pomoc innym,kolejna ważna rzecz. Bezinteresowna pomoc,za nic. Za uśmiech i szczęście drugiej osoby:-)
Polecam!!

Liczba stron: 214
''Widzisz,siedzę i płaczę razem z tobą.Ja to znam.Bo jestem i tobą, i nim jednocześnie.Gdy jestem nim,wiem,że nie chodzi o drugą kobietę.Przynajmniej nie musi.Wydaje mi się,że on,jak każdy człowiek,potrzebuje akceptacji.Dowartościowania jako mężczyzna, w dodatku ambitny-czuje się przy tobie po prostu gorszy...''


Krótka książka,przeczytana w dwa...