Góra Tajget

Poruszająca.

Poruszająca.

Pokaż mimo to

“Góra tajget” porusza tematykę, która niestety do przyjemnych nie należy. Poznajemy kilka z początku nie powiązanych ze sobą historii zarówno współczesnych jak i z przeszłości, które ostatecznie łączą się. Autorka idealnie gra tu na emocjach czytelnika i bardzo sprawnie prowadzi od teraźniejszości do przeszłości oraz od ofiar do sprawców. Tytułowa Góra Tajget to szpital psychiatryczny w Lublińcu , gdzie śmierć poniosło około 200 dzieci w ramach programu T4. Programu, który miał za cel usunięcie ze społeczeństwa najsłabszych jednostek tj. chorych i niepełnosprawnych dzieci. Widzimy tu historię z różnych perspektyw co jest jej zdecydowanym plusem. Ale najbardziej wstrząsnęła mną historia Rysia oddanego bez powodu przez nowego męża matki do szpitala psychiatrycznego i teoretycznie skazanego na śmierć.
To książka o dramacie wojny, ludzkim okrucieństwie, o strachu o najbliższych ale i o wybieleniu swojego sumienia. Porusza sporną kwestię kary za popełnione zbrodnie, lub brak takowej. I tu nasuwa się pytanie: A co z brakiem poczucia winy?
Mimo trudnego tematu, od książki zdecydowanie trudno się oderwać. Pełne okrucieństw obrazy nasycone są emocjami, budzą niepokój i poruszają do głębi, a sama książka pozostaje w głowie na długo. Fakt, że jest inspirowana prawdziwymi wydarzeniami, tylko podnosi jej wartość. Polecam bardzo gorąco

“Góra tajget” porusza tematykę, która niestety do przyjemnych nie należy. Poznajemy kilka z początku nie powiązanych ze sobą historii zarówno współczesnych jak i z przeszłości, które ostatecznie łączą się. Autorka idealnie gra tu na emocjach czytelnika i bardzo sprawnie prowadzi od teraźniejszości do przeszłości oraz od ofiar do sprawców. Tytułowa Góra Tajget to szpital...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To moja druga książka autorstwa Anny Dziewit-Meller i na pewno nieostatnia. Po raz kolejny jestem oczarowana stylem autorki oraz splotem poszczególnych opowiadań z rysem historycznym w tle. Pomimo, że książka jest objętościowo niewielka, to moim zdaniem bardzo treściwa. Zdecydowanie warto przeczytać i zgłębić temat poruszony przez autorkę.

To moja druga książka autorstwa Anny Dziewit-Meller i na pewno nieostatnia. Po raz kolejny jestem oczarowana stylem autorki oraz splotem poszczególnych opowiadań z rysem historycznym w tle. Pomimo, że książka jest objętościowo niewielka, to moim zdaniem bardzo treściwa. Zdecydowanie warto przeczytać i zgłębić temat poruszony przez autorkę.

Pokaż mimo to

Przeczytanie tej książki to dla mnie podróż w jedną stronę. Emocjonalny wstrząs, żaden tam katharsis, raczej pretensje skierowane nie wiadomo do kogo, jak mogłam nie wiedzieć, dlaczego nie pamiętamy i jak mogło to "ujść na sucho"...

Przeczytanie tej książki to dla mnie podróż w jedną stronę. Emocjonalny wstrząs, żaden tam katharsis, raczej pretensje skierowane nie wiadomo do kogo, jak mogłam nie wiedzieć, dlaczego nie pamiętamy i jak mogło to "ujść na sucho"...

Pokaż mimo to

Wstrząsająca książka, która trzyma w napięciu aż do ostatniej strony. Chociaż jest napisana nieprzyjemnym ciągiem, przeczytałam ją bardzo szybko. Poszczególne rozdziały dotyczą na pozór zupełnie niezwiązanych z sobą ludzi, a jednak ich losy splatają się w jeden wątek. Dobra książka, która mimo to pozostawia po sobie poczucie obrzydzenia ponieważ taka jest jej tematyka. Książka wprowadza wiele mniej znanych a dokładnych historycznie elementów z okresu II Wojny Światowej i wcześniej, polecam ją czytelnikom o mocnych nerwach, którzy cenią sobie prawdę.

Wstrząsająca książka, która trzyma w napięciu aż do ostatniej strony. Chociaż jest napisana nieprzyjemnym ciągiem, przeczytałam ją bardzo szybko. Poszczególne rozdziały dotyczą na pozór zupełnie niezwiązanych z sobą ludzi, a jednak ich losy splatają się w jeden wątek. Dobra książka, która mimo to pozostawia po sobie poczucie obrzydzenia ponieważ taka jest jej tematyka....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wszystkie wątki książki prowadzą do szpitala psychiatrycznego w Lublińcu. To tam w czasie wojny dokonywano - i tu się nie zgodzę z nomenklaturą "eutanazji" - bo tam dokonywano mordów dzieci. Teoretycznie tych, które były chore psychicznie, upośledzone fizycznie, czyli według Hitlera i jego akcji T4 niepotrzebnych i kosztownych w utrzymaniu dla społeczeństwa Rzeszy. Teoretycznie, bo w czasie wojny umieszczano tam i dzieci, które rzekomo przejawiały zachowania aspołeczne. Decyzja o aspołeczności w ogarniętym wojną Śląsku, były absurdalne. Tym samym do szpitala trafiały dzieci, które podpadły Niemcom. Tam dokonywano selekcji, te niezdatne według lekarzy, trafiały do bloku B, gdzie mordowano je podawaniem dużych dawek luminalu. Tak dobierano dawki, że nie zabijały od razu, tylko krok po kroku otępiały, odbierały funkcje życiowe i dawały "efekt" śmierci z powodu gruźlicy. Lekarze tam pracujący, nigdy nie ponieśli konsekwencji swych czynów. Zostali po wojnie uznanymi , tytułowanymi lekarzami. A na Śląsku długo jeszcze żyli ludzie z traumą wojny, którzy przeżyli tak straszne rzeczy, że woleli by nie żyć, którzy nie potrafili mówić o swoich dramatach, których echa przeniosły się na następne pokolenia.

Wszystkie wątki książki prowadzą do szpitala psychiatrycznego w Lublińcu. To tam w czasie wojny dokonywano - i tu się nie zgodzę z nomenklaturą "eutanazji" - bo tam dokonywano mordów dzieci. Teoretycznie tych, które były chore psychicznie, upośledzone fizycznie, czyli według Hitlera i jego akcji T4 niepotrzebnych i kosztownych w utrzymaniu dla społeczeństwa Rzeszy....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ta książka wywarła na mnie ogromne wrażenie. Temat trudny i smutny, styl pisania specyficzny ale tutaj idealnie pasuje. Na początku nie zapowiadało się ze się ksiazka rozkręci, ale potem to nie mogłam oderwać oczu. Zdecydowanie warta przeczytania i refleksji.

Ta książka wywarła na mnie ogromne wrażenie. Temat trudny i smutny, styl pisania specyficzny ale tutaj idealnie pasuje. Na początku nie zapowiadało się ze się ksiazka rozkręci, ale potem to nie mogłam oderwać oczu. Zdecydowanie warta przeczytania i refleksji.

Pokaż mimo to

Podczas ostatniego spotkania naszego DKK-u omawialiśmy książkę o tajemniczym tytule „Góra Tajget”. Autorką jest śląska pisarka i dziennikarka urodzona w 1981 roku w Chorzowie. Oprócz pisania książek pracuje również w radiu Chilli Zet i telewizji TVN, gdzie prowadzi programy o książkach. Współpracuje także z „Gazetą Wyborczą”, „Polityką” i „Lampą”. Jest wokalistką i gitarzystką zespołu Andy. Okazuje się więc, że pani Anna jest kobietą wszechstronnie utalentowaną.
Tytułowa góra Tajget to właściwie pasmo górskie w Grecji, na południu Półwyspu Peloponez, które rozciąga się na długości ponad 100 km. Nazwę swoją wzięło prawdopodobnie z mitologii greckiej. Tajgete była jedną z Plejad, córką tytana Atlasa i Plejone. Co się kryje za tytułem? Wskazówki należy szukać właśnie w mitologii, baśniach i starych opowieściach. Sparta, ojczyzna okrutnych wojowników podziwiana była przez nazistów i wyznawców najbardziej fanatycznych sekt i religii. Jedną z najbardziej wstrząsających opowieści na temat srogich spartańskich zwyczajów przytacza Plutarch, pisarz z początków II w.n.e. Według jego przekazów Spartanie nie decydowali sami o losach swojego potomstwa. Po urodzeniu zanosili oni swoje dziecko do miejsca zwanego lesche, gdzie starszyzna przeprowadzała oględziny dziecka. Jeśli było zdrowe, silne i dobrze zbudowane, kazali je ojcu wychowywać, przydzielając zarazem działkę ziemi. Jeśli jednak dziecko było chuderlawe i niekształtne, odsyłali je na miejsce zwane Apothetai, będące urwiskiem w górach Tajget. Sądzili bowiem, że będzie lepiej jeśli umrze to, co od samego początku nie miało zdrowia i siły.
Po rozszyfrowaniu tytułu książki przystąpmy do treści. Tak więc spodziewamy się, że książka ta będzie jakąś fikcją literacką nawiązującą do mitologii. Opowieść ta co prawda jest fikcyjną historią osób, jednak wiele opisywanych w książce postaci i wydarzeń ma swój pierwowzór w rzeczywistości.
Najważniejsze wydarzenia opisywane w książce mają miejsce podczas II wojny światowej, na terenach śląska, jak również wiele lat już po wojnie. Jednym z głównych bohaterów jest „Sebastian, odkąd został ojcem, najbardziej boi się śmierci. Że zapuka do ich drzwi, że załomoce nad ranem i coś mu odbierze. Życie, żonę, dziecko. Te lęki krążą jak czarne ptaki wokół jego głowy i kraczą mu do ucha pieśni żałobne…”
Skąd takie czarne myśli u naszego bohatera? Przecież ma żonę, dziecko, dobrą pracę, szczęśliwą kochającą się rodzinę. Okazuje się, że prawdopodobnie jest to trauma. Zjawisko, które drąży nasz naród przez lata. Pomimo zakończonej już dawno wojny wciąż obawiamy się najgorszego, wciąż przeżywamy, wciąż czekamy, że pewnie coś okropnego znowu się wydarzy. Większość okropieństw opisywanych przez autorkę miało miejsce w szpitalu psychiatrycznym w Lublińcu, gdzie w okresie drugiej wojny światowej lekarze dokonywali eutanazji dzieci. A przecież „wojna nie wojna – dzieckiem być trzeba”, i żyć trzeba. Jednak lekarze będący na usługach III Rzeszy sami decydowali, kto ma żyć, a kto umrzeć, podobnie jak starszyzna u mitologicznych Spartan. „Podstawowym celem eutanazji było wyeliminowanie bezużytecznych zjadaczy chleba” jak tłumaczyli to sobie niemieccy naziści. „Czy nie wyrzuca się zepsutych sprzętów na śmietnik? Czy nie usypia chorych zwierząt? Po co się mają męczyć?” Lekarze dążyli do tego, by skrócić tym biednym istotom życie pełne męki. Rzesza potrafiła nawet przeliczyć ile dzięki takim działaniom pełnym litości zdołano zaoszczędzić pieniędzy, a była to niebagatelna kwota dziewięćdziesięciu milionów marek. Po eutanazji przeprowadzano jeszcze sekcje zwłok, by sprawdzić co ich zabiło ...,a zabiła ich właśnie cudza nienawiść.
Inspiracją dla fikcyjnej pani profesor Luben byli doktorzy Elisabeth Hecker i Ernst Buchalik i ich zbrodnicza działalność w czasie drugiej wojny światowej w szpitalu dla psychicznie chorych w Lublińcu. Lekarze ci nigdy nie ponieśli żadnej kary, dożywając swych dni w spokoju, jako szanowani obywatele Republiki Federalnej Niemiec. Wiele ich ofiar natomiast do dziś pozostało bezimiennych i w żaden sposób nie upamiętnionych. Mam wrażenie, że autorka pisząc tą książkę chciała w ten sposób upamiętnić około dwustu dzieci, które zmarły wówczas w tym szpitalu, wystawić im coś w rodzaju literackiego pomnika lub tablicy pamiątkowej.
Książka miejscami jest trudna do czytania, ponieważ ma wtrącenia gwary śląskiej. Myślę jednak, że pisarka chciała w ten sposób mocno podkreślić to, że wydarzenia te miały miejsce właśnie na terenach Śląska. W czasie wojny był on specyficznym regionem, ponieważ Niemcy uważali go za rdzennie przynależny do ich państwa, a Ślązaków jako Niemców. Lekturę tą polecam przede wszystkim czytelnikom lubiącym tematykę historyczną, a szczególnie okres drugiej wojny światowej. Jak możemy przeczytać na okładce, jest to „historia tak prawdziwa, że trudno ją zapomnieć”.

Podczas ostatniego spotkania naszego DKK-u omawialiśmy książkę o tajemniczym tytule „Góra Tajget”. Autorką jest śląska pisarka i dziennikarka urodzona w 1981 roku w Chorzowie. Oprócz pisania książek pracuje również w radiu Chilli Zet i telewizji TVN, gdzie prowadzi programy o książkach. Współpracuje także z „Gazetą Wyborczą”, „Polityką” i „Lampą”. Jest wokalistką i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Sięgnęłam po tę książkę zupełnie bez żadnego przygotowania. Nie czytałam opisu. Wiedziałam jedynie, że temat nie jest lekki, że to coś o dzieciach no i że @anna_dziewit_meller, którą uwielbiam. To przez autorkę kupilam tę książkę. Potem część z Was napisała mi, że się na tej książce zawiodła, ale też sporo z Was pisało, że polecacie i że to dobra książka. Od pierwszych stron mnie absolutnie wciągnęła, choć patrząc na nią z perspektywy całości pierwszy rozdział (no i ostatni, jakby nie do końca pasujący do reszty) jest najsłabszy. Bardzo mi się ta książka podobała i będę ją polecać i pożyczać. Dotyka bardzo mrocznego rozdziału w historii wojennej, o którym nie wiedzialam. Opowieść podzielona jest na kilka rozdziałów, w których poznajemy bohaterów w jakiś sposób powiązanych z historią szpitala, do którego trafiają (wbrew własnej i często też rodziców woli) dzieci. Ten sposób przedstawienia tej historii bardzo mi się podobał. Tak samo podobał mi się sposób prowadzenia narracji, wplecione fragmenty po śląsku, niedopowiadanie wszystkiego. Dodanie do tej opowieści wątku Sebastiana (świeżo upieczonego taty, którego ogarnia paraliżujący lęk o córkę) który w żaden bezpośredni sposób nie jest powiązany z ową historią, a jedynie wprowadza nas do niej, było według mnie bardzo fajnym zabiegiem. Pokazuje to, czym i kim jest dla rodzica dziecko i tego rodzaju lęki nie były obce ani mnie ani (jak podejrzewam) mojemu mężowi na początku naszej drogi rodzicielstwa. I wobec tego, o czym czytamy później te lęki i koszmary nie stają się wcale takie bezpodstawne. Może mnie jako rodzicowi łatwiej było odczytać rozdział o Sebastianie (choć jak wspomniałam wcześniej, literacko jest to najsłabsza część książki) i jego zasadność w tej powieści. Myślę, że wrócę do tej książki kiedyś. Bo oprócz całości podobały mi się też pojedyncze opowieści. Szczególnie ta o Zefce i ta o Ryszardzie, która wywierciła mi dziurę w mózgu. Ta historia będzie siedzieć mi w głowie i już (jak pisze autorka) nie pozwoli o sobie zapomnieć.

Sięgnęłam po tę książkę zupełnie bez żadnego przygotowania. Nie czytałam opisu. Wiedziałam jedynie, że temat nie jest lekki, że to coś o dzieciach no i że @anna_dziewit_meller, którą uwielbiam. To przez autorkę kupilam tę książkę. Potem część z Was napisała mi, że się na tej książce zawiodła, ale też sporo z Was pisało, że polecacie i że to dobra książka. Od pierwszych...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ponownie wróciłam do czasów wojny i losów ludzi, na których ten czas odcisnął niezatarte piętno. Tym razem przystanek mojej czytelniczej podróży znalazł się na Śląsku, który wspomina okrucieństwa II Wojny Światowej.


Sebastian mieszka w familioku. Ma żonę, która własnie urodziła dziewczynkę, zwyczajne życie i aptekę odziedziczoną po ojcu. Nieznane dotąd informacje o zbrodniach na dzieciach, mających miejsce w szpitalu znajdującym się tuż koło apteki, nie pozwalają mu spokojnie spać.

Ten niezwykły wstęp to tylko preludium. To zaproszenie skierowane do czytelnika, które otwiera drzwi do poruszającej i mocnej emocjonalnie lektury.

"Ziemia stawia opór, jakby zaciskała zęby. „Nie! Nie, kurwa! – zdaje się mówić ludziom wbijającym w nią łopaty. – Nie przyjmę już ani jednego trupa więcej! Proszę natychmiast stąd odejść! Wypierdalajcie, ludzie!”."


Historia opowiedziana przez Annę Dziewit-Meller ma kilku narratorów i całe rzesze cichych bohaterów. Autorka mówi głosem zarówno skrzywdzonych, jak i oprawców. Obydwa brzmią bardzo mocno i wnikają głęboko poruszając każdą strunę wrażliwości. Tworzy historie, które z czasem rozkładają się przed nami tworząc piękny, literacki wachlarz.

"Czy to możliwe, że człowiek rodzi się nie tam, gdzie powinien, i że anioły niosące matkom dzieci mylą czasem szlaki?"


„Góra Tajget” jest napisana stylem, który bardzo dobrze współgra z fabułą. W jednej chwili zderza się zło z codziennością i trywialnymi czynnościami, a to sprawia, że wszystko odczuwamy mocniej i boleśniej. Obok takiej prozy nie można przejść obojętnie. Mi się nie udało. Wabi czytelnika i sprawia, że pomimo ciężaru gatunkowego, z przyjemnością się w nią zagłębiamy i z nią obcujemy.

"Nicość jest lepsza. Nic, cisza i śnieg kryjący ziemię. I ciemność. Tak sobie wyobrażam życie wieczne. Wieczne nic."

www.naczytniku.com

Ponownie wróciłam do czasów wojny i losów ludzi, na których ten czas odcisnął niezatarte piętno. Tym razem przystanek mojej czytelniczej podróży znalazł się na Śląsku, który wspomina okrucieństwa II Wojny Światowej.


Sebastian mieszka w familioku. Ma żonę, która własnie urodziła dziewczynkę, zwyczajne życie i aptekę odziedziczoną po ojcu. Nieznane dotąd informacje o...

więcej

mniej

Pokaż mimo to