Góra Tajget

Rewelacyjna książka. A opowieść o Zefce doprowadza do łez.

Rewelacyjna książka. A opowieść o Zefce doprowadza do łez.

Znakomita historia. Dołączam do mojej kolekcji silezjanów.

Znakomita historia. Dołączam do mojej kolekcji silezjanów.

Książka o zderzeniu historii ze współczesnością. O rzeczywistości, która niesie w sobie piętno przeszłości i o śląskości, która jest śląskością samą w sobie. Genialny pomysł przenikania historii i łączenia fabuł przenosi utożsamianie się czytelnika z bohaterami czasu teraźniejszego na współczucie bohaterom czasów uprzednich. Autorka wyciągnęła z okrucieństw wojennych niewielką nitkę, eksterminację dzieci uznanych za zbędne, i znalazła sposób, by wytrącić zabieganego bohatera (i czytelnika) z wygodnej obojętności.
To nie jest reportaż o osobach, które przeżyły. To oskarżenie pokolenia, które działało w strukturach nazistowskich i które nazistów oskarżało, a raczej uniewinniało. Kilka pozornie niezwiązanych ze sobą opowieści, wykorzystujących literackie mechanizmy uwikłania czytelnika w prowadzoną opowieść, składa się na tę pełną cichego cierpienia książkę. Cierpienia dzieci.
Strach rodzica. Każdy, kto ma dziecko, pewnie wie, o czym piszę. To podskórny lęk, do którego organizm przyzwyczaja się kilka miesięcy. Wybuchający w niekontrolowany sposób w trudnych do przewidzenia sytuacjach. Takiego lęku doświadcza pierwszy z bohaterów. Aptekarz, który nie utożsamia się z fedrującymi górnikami, ale jest przecież Ślązakiem. Trudno mu się dziwić, że nie chce brać udziału w przegranej walce o sprawiedliwość i zadośćuczynienie w sprawie, o której wcześniej nie słyszał.
Wśród dzieci, o których jest ta książka, jest Zefka, która złego słowa nie powiedziałaby na swoją przybraną niemiecką Mutti. Jest Rysio, który cudem przeżył eksterminację w dziecięcym szpitalu psychiatrycznym. Jest wreszcie uratowany z topieli Adik.

Książka o zderzeniu historii ze współczesnością. O rzeczywistości, która niesie w sobie piętno przeszłości i o śląskości, która jest śląskością samą w sobie. Genialny pomysł przenikania historii i łączenia fabuł przenosi utożsamianie się czytelnika z bohaterami czasu teraźniejszego na współczucie bohaterom czasów uprzednich. Autorka wyciągnęła z okrucieństw wojennych...

Wstrząsająca. Bardzo wyważona w objętości. Jedyne co przeszkadza a mnie rozprasza to zapis śląskiej gwary.

Wstrząsająca. Bardzo wyważona w objętości. Jedyne co przeszkadza a mnie rozprasza to zapis śląskiej gwary.

Poruszająca.

Poruszająca.

“Góra tajget” porusza tematykę, która niestety do przyjemnych nie należy. Poznajemy kilka z początku nie powiązanych ze sobą historii zarówno współczesnych jak i z przeszłości, które ostatecznie łączą się. Autorka idealnie gra tu na emocjach czytelnika i bardzo sprawnie prowadzi od teraźniejszości do przeszłości oraz od ofiar do sprawców. Tytułowa Góra Tajget to szpital psychiatryczny w Lublińcu , gdzie śmierć poniosło około 200 dzieci w ramach programu T4. Programu, który miał za cel usunięcie ze społeczeństwa najsłabszych jednostek tj. chorych i niepełnosprawnych dzieci. Widzimy tu historię z różnych perspektyw co jest jej zdecydowanym plusem. Ale najbardziej wstrząsnęła mną historia Rysia oddanego bez powodu przez nowego męża matki do szpitala psychiatrycznego i teoretycznie skazanego na śmierć.
To książka o dramacie wojny, ludzkim okrucieństwie, o strachu o najbliższych ale i o wybieleniu swojego sumienia. Porusza sporną kwestię kary za popełnione zbrodnie, lub brak takowej. I tu nasuwa się pytanie: A co z brakiem poczucia winy?
Mimo trudnego tematu, od książki zdecydowanie trudno się oderwać. Pełne okrucieństw obrazy nasycone są emocjami, budzą niepokój i poruszają do głębi, a sama książka pozostaje w głowie na długo. Fakt, że jest inspirowana prawdziwymi wydarzeniami, tylko podnosi jej wartość. Polecam bardzo gorąco

“Góra tajget” porusza tematykę, która niestety do przyjemnych nie należy. Poznajemy kilka z początku nie powiązanych ze sobą historii zarówno współczesnych jak i z przeszłości, które ostatecznie łączą się. Autorka idealnie gra tu na emocjach czytelnika i bardzo sprawnie prowadzi od teraźniejszości do przeszłości oraz od ofiar do sprawców. Tytułowa Góra Tajget to szpital...

To moja druga książka autorstwa Anny Dziewit-Meller i na pewno nieostatnia. Po raz kolejny jestem oczarowana stylem autorki oraz splotem poszczególnych opowiadań z rysem historycznym w tle. Pomimo, że książka jest objętościowo niewielka, to moim zdaniem bardzo treściwa. Zdecydowanie warto przeczytać i zgłębić temat poruszony przez autorkę.

To moja druga książka autorstwa Anny Dziewit-Meller i na pewno nieostatnia. Po raz kolejny jestem oczarowana stylem autorki oraz splotem poszczególnych opowiadań z rysem historycznym w tle. Pomimo, że książka jest objętościowo niewielka, to moim zdaniem bardzo treściwa. Zdecydowanie warto przeczytać i zgłębić temat poruszony przez autorkę.

Przeczytanie tej książki to dla mnie podróż w jedną stronę. Emocjonalny wstrząs, żaden tam katharsis, raczej pretensje skierowane nie wiadomo do kogo, jak mogłam nie wiedzieć, dlaczego nie pamiętamy i jak mogło to "ujść na sucho"...

Przeczytanie tej książki to dla mnie podróż w jedną stronę. Emocjonalny wstrząs, żaden tam katharsis, raczej pretensje skierowane nie wiadomo do kogo, jak mogłam nie wiedzieć, dlaczego nie pamiętamy i jak mogło to "ujść na sucho"...

Wstrząsająca książka, która trzyma w napięciu aż do ostatniej strony. Chociaż jest napisana nieprzyjemnym ciągiem, przeczytałam ją bardzo szybko. Poszczególne rozdziały dotyczą na pozór zupełnie niezwiązanych z sobą ludzi, a jednak ich losy splatają się w jeden wątek. Dobra książka, która mimo to pozostawia po sobie poczucie obrzydzenia ponieważ taka jest jej tematyka. Książka wprowadza wiele mniej znanych a dokładnych historycznie elementów z okresu II Wojny Światowej i wcześniej, polecam ją czytelnikom o mocnych nerwach, którzy cenią sobie prawdę.

Wstrząsająca książka, która trzyma w napięciu aż do ostatniej strony. Chociaż jest napisana nieprzyjemnym ciągiem, przeczytałam ją bardzo szybko. Poszczególne rozdziały dotyczą na pozór zupełnie niezwiązanych z sobą ludzi, a jednak ich losy splatają się w jeden wątek. Dobra książka, która mimo to pozostawia po sobie poczucie obrzydzenia ponieważ taka jest jej tematyka....

Wszystkie wątki książki prowadzą do szpitala psychiatrycznego w Lublińcu. To tam w czasie wojny dokonywano - i tu się nie zgodzę z nomenklaturą "eutanazji" - bo tam dokonywano mordów dzieci. Teoretycznie tych, które były chore psychicznie, upośledzone fizycznie, czyli według Hitlera i jego akcji T4 niepotrzebnych i kosztownych w utrzymaniu dla społeczeństwa Rzeszy. Teoretycznie, bo w czasie wojny umieszczano tam i dzieci, które rzekomo przejawiały zachowania aspołeczne. Decyzja o aspołeczności w ogarniętym wojną Śląsku, były absurdalne. Tym samym do szpitala trafiały dzieci, które podpadły Niemcom. Tam dokonywano selekcji, te niezdatne według lekarzy, trafiały do bloku B, gdzie mordowano je podawaniem dużych dawek luminalu. Tak dobierano dawki, że nie zabijały od razu, tylko krok po kroku otępiały, odbierały funkcje życiowe i dawały "efekt" śmierci z powodu gruźlicy. Lekarze tam pracujący, nigdy nie ponieśli konsekwencji swych czynów. Zostali po wojnie uznanymi , tytułowanymi lekarzami. A na Śląsku długo jeszcze żyli ludzie z traumą wojny, którzy przeżyli tak straszne rzeczy, że woleliby nie żyć, którzy nie potrafili mówić o swoich dramatach, których echa przeniosły się na następne pokolenia.

Wszystkie wątki książki prowadzą do szpitala psychiatrycznego w Lublińcu. To tam w czasie wojny dokonywano - i tu się nie zgodzę z nomenklaturą "eutanazji" - bo tam dokonywano mordów dzieci. Teoretycznie tych, które były chore psychicznie, upośledzone fizycznie, czyli według Hitlera i jego akcji T4 niepotrzebnych i kosztownych w utrzymaniu dla społeczeństwa Rzeszy....