Tom 4 trzyma poziom poprzednich choć akcja nieco zwalnia. Zadziwiający jest wątek rasizmu, który średnio pasuje do tej serii. No i szkoda, że nowym kluczom poświęcono tak mało miejsca. Finał trzyma w napięciu i pokazuje bezwzględność Doge. Kreska jak zwykle czadowa!

Tom 4 trzyma poziom poprzednich choć akcja nieco zwalnia. Zadziwiający jest wątek rasizmu, który średnio pasuje do tej serii. No i szkoda, że nowym kluczom poświęcono tak mało miejsca. Finał trzyma w napięciu i pokazuje bezwzględność Doge. Kreska jak zwykle czadowa!

Coś wspaniałego!
Ta część zrobiła na mnie jak dotąd największe wrażenie. Fenomenalny wstęp, bardzo podoba mi się ten element :) podobał mi się również podział na pomniejsze rozdziały. Akcja bardzo nabrała tempa w porównaniu z wcześniejszymi częściami. Dzieje się coraz więcej, tajemnice zaczynają wypływać na światło dzienne i wszystko zaczyna się komplikować. Robi się koszmarnie, mrocznie i naprawdę niebezpiecznie. No i te nowe klucze! Coś niesamowitego :)
Świetna historia, bardzo się wkręciłam. Kreska i jakość wykonania zeszytu wciąż robią na mnie wrażenie. Jednocześnie chcę poznawać dalsze losy bohaterów i czuję żal że coraz bliżej do końca serii.

Coś wspaniałego!
Ta część zrobiła na mnie jak dotąd największe wrażenie. Fenomenalny wstęp, bardzo podoba mi się ten element :) podobał mi się również podział na pomniejsze rozdziały. Akcja bardzo nabrała tempa w porównaniu z wcześniejszymi częściami. Dzieje się coraz więcej, tajemnice zaczynają wypływać na światło dzienne i wszystko zaczyna się komplikować. Robi się...

Po krótkiej przerwie, kontynuujemy przygodę z historią, powstałą w wyniku połączenia wyobraźni i pomysłów dwóch panów – Joe Hilla oraz Gabriela Rodrigueza – w postaci czwartego tomu monumentalnej sagi „Locke & Key”. Ponownie bez przydługiego wstępu, zanurzamy się od razu do świata kluczy, otwierających drzwi do coraz większej ilości sekretów w Keyhouse.

Wydarzenia z poprzedniej części sprawiły, że Tyler, Kinsey oraz Bode nie mogą spać spokojnie, ponieważ Dodge coraz częściej dybie na ich życie, chcąc za wszelką cenę zdobyć to, czego najbardziej pragnie - klucz Omega. Jest w stanie poświęcić wszystko i wszystkich, nawet tych, którzy zdają się być jego sojusznikami... Tymczasem Tyler wpada na pewien trop, związany z tożsamością ich przeciwnika...

Czwarta część zaczyna się niezwykle mrocznie i krwawo, dzięki kolejnemu kluczowi znalezionemu przez Bode, a który zostaje wykorzystany przez głównego antagonistę opowieści. Czyli na pierwszy ogień idzie groza, która dominowała w poprzednim tomie. Jednak po tak mocnym wstępie, szybko ustępuje ona miejsca zupełnie innym klimatom. Przede wszystkim po raz kolejny autorzy udowadniają, że seria "Locke & Key" to historia z genialnie rozbudowaną warstwą obyczajową. I o ile poprzednie zeszyty zostały zdominowane przez problemy rodzinne głównych bohaterów (między innymi początki alkoholizmu Niny Locke),tak w "Kluczach Do Królestwa" karty rozdają rozterki sercowe młodzieży Locke, zarówno Kinsey, jak i Tylera. Ona zadurzona w Zacku, który traktuje ją z pewnym dystansem, szukająca pocieszenia w osobach swoich przyjaciół, Scota i Jamala. On zaplątany w związek z Jordan, która chyba sama do końca nie wie, czego tak naprawdę chce. Obok tego rozwija się mocno wątek detektywistyczny, w którym główne skrzypce gra osoba Tylera, próbującego odgadnąć kim tak naprawdę jest ich przeciwnik. Ponadto na scenie po raz kolejny pojawia się postać niepełnosprawnego Rufusa, świetnie skonstruowanego bohatera drugiego planu, który, tak jak wspomniałem w opinii o "Łamigłówkach", będzie miał na pewno swoje ważne pięć minut w całej historii. I nie pomyliłem się. Co do grozy, to mamy jej w tym zeszycie jak na lekarstwo. Pojawia się na samym początku, o czym pisałem powyżej oraz w finale, który wyrywa z butów i świetnie zamyka omawiany tom.

Jeżeli chodzi o grafiki to Gabriel Rodriguez utrzymuje ten sam poziom, którym urzekł mnie podczas lektury "Korony Cieni", czyli jest bardzo dobrze. Muszę powiedzieć wprost, że każda kolejna część, przekonuje coraz bardziej moją osobę do jego prac, co niezwykle mocno mnie cieszy.

Podsumowując, mimo, że akcja lekko spowalnia, to przygodę z "Kluczami Do Królestwa" uważam za jak najbardziej udaną. Autorzy żonglują klimatem, niczym najlepsi mistrzowie żonglerki. Kompletnie nie możemy narzekać na nudę. Nie pozostało mi więc nic innego, jak zabrać się szybko za lekturę przedostatniego tomu tej genialnej serii.

Tyle ode mnie!!! Do usłyszenia!!!

Po krótkiej przerwie, kontynuujemy przygodę z historią, powstałą w wyniku połączenia wyobraźni i pomysłów dwóch panów – Joe Hilla oraz Gabriela Rodrigueza – w postaci czwartego tomu monumentalnej sagi „Locke & Key”. Ponownie bez przydługiego wstępu, zanurzamy się od razu do świata kluczy, otwierających drzwi do coraz większej ilości sekretów w Keyhouse.

Wydarzenia z...

Pierwsza połowa komiksu była przeciętna. Bałem się, ze Hill nie sprosta oczekiwaniom i ten tom zaliczy tendencje spadkową. Na szczęście finał wszystko rekompensuje. Podoba mi się to, w jaki sposób twórcy bawią się formą (zwłaszcza rysunkami). Tom 4 dowozi, a ja już nie mogę doczekać się kolejnych części.

Pierwsza połowa komiksu była przeciętna. Bałem się, ze Hill nie sprosta oczekiwaniom i ten tom zaliczy tendencje spadkową. Na szczęście finał wszystko rekompensuje. Podoba mi się to, w jaki sposób twórcy bawią się formą (zwłaszcza rysunkami). Tom 4 dowozi, a ja już nie mogę doczekać się kolejnych części.

PopKulturowy Kociołek:

Trzecia część cyklu dużą uwagę poświęcała na psychologiczne ukazanie piętrzących się problemów bohaterów. Tym razem scenarzysta Joe Hill postanawia bardziej podkręcić tempo fabuły i wrzuca on kolejny bieg, tak aby zaserwowana tutaj akcja nie pozwoliła nikomu nawet na ułamek sekundy nudy. Jak sam podtytuł komiksu wskazuje, w historii pojawiają się nowe klucze, a wraz z nimi nowe moce. Wszystko to prowadzi bohaterów w stronę kolejnych szalonych niebezpieczeństw, z którymi będą musieli oni sobie jakoś radzić. Wartka strona scenariusza to również kolejne odsłanianie przed czytelnikiem piętrzących się tutaj tajemnic. Hill nie robi tego jednak zbyt pospiesznie, cały czas utrzymując odbiorcę w niepewności, kierując go w stronę naprawdę „mocnego” finału tomu.

Duża dawka akcji niesie ze sobą jednak pewne problemy, o których należy wspomnieć. Nowe klucze, a co za tym idzie, kolejne wydarzenia wprowadzane są troszeczkę za szybko (przynajmniej jak na mój gust). Pojawiają się tutaj momenty, w których historia prosiłaby się o zwolnienie tempa i poświęcenie trochę więcej miejsca danemu zdarzeniu. Jest to pewna wada, ale na pewno nie wpływa ona znacząco na końcową ocenę dzieła.

Jeśli wspominamy już bohaterów, to warto nadmienić, że twórca kolejny raz ciekawie (momentami jednak troszkę za mało obszernie) rozwija wykreowane przez siebie postacie. Zdobywane przez nich moce równoważne są z szeregiem skrajnych emocji, które wpływają na ich zachowanie/umysł i które potrafią być dosyć sugestywne dla czytelnika.

Pewnym niepotrzebnym (ocena mocno subiektywna) i przeciętnym elementem scenariusza są „społeczne” problemy zarysowywane przez scenarzystę. Przedstawienie problemu postrzegania czarnego społeczeństwa przez białych jest strasznie banalne. Całość tego wątku prowadzi do jednej konkluzji, że biały człowiek z natury jest zły.

https://popkulturowykociolek.pl/recenzja-komiksu-locke-key-tom-4/

PopKulturowy Kociołek:

Trzecia część cyklu dużą uwagę poświęcała na psychologiczne ukazanie piętrzących się problemów bohaterów. Tym razem scenarzysta Joe Hill postanawia bardziej podkręcić tempo fabuły i wrzuca on kolejny bieg, tak aby zaserwowana tutaj akcja nie pozwoliła nikomu nawet na ułamek sekundy nudy. Jak sam podtytuł komiksu wskazuje, w historii pojawiają się...

W tym albumie jest krwawo, trup ściele się gęsto, a przy okazji poznajemy szereg nowych kluczy. Na scenę wraca stary antagonista z pierwszego tomu, który pod postacią ducha tkwi zamknięty w Keyhouse. Tymczasem najstarszy syn z trójki Locke'ów powoli odkrywa tajemnice Mrocznej Pani, pragnącej zdobyć Klucz Omega, co prowadzi do zaskakującego oraz bardzo krwawego finału. Tak można w skrócie opisać czwarty album serii, którego okładkę zdobi piekielnie potężny klucz. Klucz do tajemniczej pozytywki.

Rodzina Locke'ów przeszła srogie piekło. Zarówno w przeszłości, jak i obecnie. Tera najstarszy syn, Tyler, jest powiernikiem Klucza Omega, który odnalazł przypadkiem, co interesująco pokazano w trzecim albumie. W całym Keyhouse jest od groma magicznych kluczy, a w tym tomie czytelnik zapozna się z działaniem sporego arsenału nowych. Jednak wszystko kręci się wokół Omegi oraz tego co skrywają drzwi, które klucz otwiera. Czytelnik może na tym etapie snuć tylko domysły, ponieważ zaprezentowano jedynie strzępy informacji, ale kilka jest obiecujących.

To co jednak najmocniej przykuwa mnie do tej serii, to główny antagonista i jak manipuluje on swymi ofiarami oraz sprzymierzeńcami. Tak naprawdę nadal niewiele wiemy o jego przeszłości, podobnie jak mało wiemy o samym twórcy magicznych kluczy i z jakiego materiału zostały stworzone. Niby dostaliśmy w materiałach jego imię i nazwisko oraz wiemy, że odnoszą się one do XVIII wieku i czasów walki o niepodległość Stanów Zjednoczonych, ale to tylko strzępy wiedzy. Ogólny obraz nadal jest przesłonięty, natomiast antagonista potrafi zmieniać płeć i w swą duszę ma wpięte coś na kształt klucza-demona, a przynajmniej tak to wygląda. Zastanawiam się też, czy przypadkiem jest on w pełni świadom popełnianych czynów, czy raczej sam stał się marionetką na sznurkach, które pociąga ktoś inny.

Kolejnym atutem jest sama relacja pomiędzy członkami rodziny Locke. Niby już to gdzieś widziałem, ale i tak świetnie buduje klimat. Najmłodszy jest jeszcze pełen optymizmu, ale nikt nie bierze go na poważnie. Siostra, będąca nastolatką, pozbyła się (dosłownie) strachu i płaczu z głowy, przez co stałą się osobą niezwykle racjonalną, a Tyler niby jest typowym twardzielem, ale posiada swój rozum i umie znacznie więcej niż się innym wydaje. Ta mieszanka wsparta magicznymi kluczami daje finalnie materiał na ciekawą opowieść, gdzie przemyca się kilka ważnych dla nastolatków tematów społecznych.

No i są same klucze. Są jak noże - można nimi posmarować kromkę chleba masłem, albo kogoś wypatroszyć. Tekst jednej z postaci, a nie mój, żeby nie było. Magiczne klucze dają bowiem użytkownikowi ogromne pole do manewru, ale trzeba jeszcze wiedzieć do którego zamka pasują. Jakie drzwi otwierają lub napędzają dane urządzenie. Np. magiczną pozytywkę, do której klucz widzimy na okładce. W piątym tomie poznamy w końcu historię twórcy tych niezwykłych narzędzi i mam nadzieję, że wyjaśni on też nieco bardziej czym tak naprawdę jest Klucz Omega. Finał coraz bliżej, a ja nie mogę się już go doczekać :)

W tym albumie jest krwawo, trup ściele się gęsto, a przy okazji poznajemy szereg nowych kluczy. Na scenę wraca stary antagonista z pierwszego tomu, który pod postacią ducha tkwi zamknięty w Keyhouse. Tymczasem najstarszy syn z trójki Locke'ów powoli odkrywa tajemnice Mrocznej Pani, pragnącej zdobyć Klucz Omega, co prowadzi do zaskakującego oraz bardzo krwawego finału. Tak...

Komiks znakomity - łączy elementy horrory i fantastyki z przygodą i dramatem rodzinnym. Pełno tu sekretów, tajemnic z przeszłości, postaci z krwi i kości. Fabuła jest tak skonstruowana, że właściwie od pierwszej strony czytelnik wsiąka w ten świat i chce poznać odpowiedzi na pytania, które się pojawiają w trakcie lektury. Świetne jest też to jak wszystko trzyma się tu kupy, watki się łączą i każdy ma swoje logiczne zakończenie. Rysunki dość niecodzienne. osobiście wolę inną kreskę, ale akurat do takiej opowieści z elementami horrory i baśni - ilustracje Rodrigueza pasują jak ulał. Mają w sobie trochę realizmu, ale są mocno stylizowane, kojarzą się z klasyczną fantastyką. Gorąco polecam całą serię, bardzo satysfakcjonująca lektura.

Komiks znakomity - łączy elementy horrory i fantastyki z przygodą i dramatem rodzinnym. Pełno tu sekretów, tajemnic z przeszłości, postaci z krwi i kości. Fabuła jest tak skonstruowana, że właściwie od pierwszej strony czytelnik wsiąka w ten świat i chce poznać odpowiedzi na pytania, które się pojawiają w trakcie lektury. Świetne jest też to jak wszystko trzyma się tu kupy,...

Świetne za każdym razem :)

Świetne za każdym razem :)

Nie oglądajcie serialu!!!
Serial to papka dla dzieci..
A ten komiks to mistrzostwo w wykonaniu wschodzącej gwiazdy horroru (a prywatnie syna Stephena Kinga 😈)..
Nie czytałam komiksu chyba od liceum 🤦‍♀️🤦‍♀️
Co za wspaniała historia 😁😁😁

Nie oglądajcie serialu!!!
Serial to papka dla dzieci..
A ten komiks to mistrzostwo w wykonaniu wschodzącej gwiazdy horroru (a prywatnie syna Stephena Kinga 😈)..
Nie czytałam komiksu chyba od liceum 🤦‍♀️🤦‍♀️
Co za wspaniała historia 😁😁😁

Wszystkie tomy tego cyklu utrzymują ten sam, bardzo dobry poziom. Po przeczytaniu jednego komiksu, chcemy sięgnąć po kolejny. Dobrze zilustrowana wizja Hilla.

Wszystkie tomy tego cyklu utrzymują ten sam, bardzo dobry poziom. Po przeczytaniu jednego komiksu, chcemy sięgnąć po kolejny. Dobrze zilustrowana wizja Hilla.