Długo i opornie im to idzie. Ale udowodnili, że znajomości to podstawa.

Długo i opornie im to idzie. Ale udowodnili, że znajomości to podstawa.

SZEMRANY INTERES Z YAKUZĄ

Akcja przyspiesza. Pierwsze jedenaście tomów przedstawiało zaledwie rok nauki w Ezono, teraz zaczyna się druga klasa technikum rolniczego, przybywa więc nowych uczniów, zmieniają się obowiązki i życie bohaterów. Szybciej tez upływa czas, nauka pozwala bowiem na więcej własnych inicjatyw, a te jak zwykle są nad wyraz pomysłowe.

Życie Hachikena uległo poważnej zmianie. Przeprowadził się, mieszka na stancji, a jednocześnie stara się założyć własną firmę i pozyskać inwestora w postaci własnego ojca, który jest jednym z najbardziej surowych i przerażających ludzi, których spotkali jego koledzy z Ezono. W cały biznes angażuje się coraz więcej osób, jednakże brak planu nie pomaga w osiągnięciu sukcesu. Jakby tego było mało (czy ktoś jednak spodziewał się, że cokolwiek może tu pójść łatwo?) pojawiają się plotki, że ich interes jest bardzo szemrany, a także, że Hachiken zadłużył się u… Yakuzy i grozi mu utrata narządów, jeśli nie odda pieniędzy. Bohaterowie jednak nie poddają się, szukają metod, które pozwolą im zarobić w jak najprostszy sposób i powoli zaczyna im to wychodzić, jednak przed nimi jeszcze bardzo, bardzo długa droga.
Oczywiście nowy rok to także nowe problemy i zmiany. Ktoś inny zostaje przewodniczącym klubu jeździeckiego, rodzina Komaby także nie obędzie się bez nowości. Pojawia się również nowa uczennica, bardzo podobna do Hachikena, która zdawała do Ezono zainspirowana zeszłorocznymi wyścigami. A to tylko początek…

Ekipa indywiduów Ezono rozrasta się o nową postać. Z początku dziewczyna owa przypomina nieco naszego głównego bohatera, jednak to tylko pozory. Cicha, wycofana, wygląda jakby żywcem wzięto ją z Muminków, ale jest w niej coś sympatycznego, a do scen, kiedy daje się wykorzystywać kolegom do pytania Hachikena i Aki o ich wzajemne relacje aż chce się wracać. Jak zwykle na czytelników czeka więc dużo, dużo humoru, emocji i bardzo przyjemnej lektury.

Aż szkoda, że akcja przyspieszyła teraz tak bardzo. Z drugiej strony przy wolniejszym jej prowadzeniu, manga skazana byłaby na powtarzanie tych samych rzeczy (co zresztą już jej się zdarzało),więc dobrze, że autorka poszła w tę stronę. Cieszy też realizm, z jakim oddała starania o własną firmę (nic w tym jednak dziwnego, skoro sama przez to przechodziła),a także jak zwykle znakomita szata graficzna. dlatego też polecam zarówno ten, jak i pozostałe tomy ”Silver Spoona”.

Recenzja opublikowana na moim blogu http://ksiazkarnia.blog.pl/2017/08/05/silver-spoon-12-hiromu-arakawa/

SZEMRANY INTERES Z YAKUZĄ

Akcja przyspiesza. Pierwsze jedenaście tomów przedstawiało zaledwie rok nauki w Ezono, teraz zaczyna się druga klasa technikum rolniczego, przybywa więc nowych uczniów, zmieniają się obowiązki i życie bohaterów. Szybciej tez upływa czas, nauka pozwala bowiem na więcej własnych inicjatyw, a te jak zwykle są nad wyraz pomysłowe.

Życie Hachikena...

Sama nie wiem, co myśleć o tym tomie. Z jednej strony oczywiście jak zawsze ciekawie, wszystkim coraz bardziej krystalizują się plany na przyszłość i aż przyjemnie patrzeć, jak bardzo Hachiken i spółka zmienili się od początku nauki w Ezono. Fajnie też, że ojciec Yugo konsekwentnie coraz mniej przypomina Esencję Czystego ZUa, a coraz bardziej, owszem, przesadnie surowego i niezbyt sympatycznego (eufemizm roku – Hachiken, to prawda, że pożyczyłeś pieniądze od zabójcy z Yakuzy? xD),ale jednak normalnego człowieka.
Ale z drugiej strony niezbyt podoba mi się nagłe przyśpieszenie upływu czasu. Okej, rozumiem, że opisywanie po raz drugi i trzeci tych samych sezonowych zdarzeń mogłoby nie być specjalnie interesujące ani dla czytelników, ani dla autorki, ale jeśli po jedenastu tomach o przygodach pierwszej klasy mleczarstwa znienacka na przestrzeni jednego tomiku przelatujemy przez całą ich naukę w klasie drugiej i kawałek trzeciej, to chyba coś tutaj nie gra. Żeby chociaż było widać, że ten czas mija, ale nie, zaczyna się nowy rok, obserwujemy trochę przygód bohaterów… aż tu WTEM! się okazuje, że oto przed nimi ostatnie zawody i zaraz kończą szkołę. Najgorzej zrobiony time skip, jaki widziałam ;p

Sama nie wiem, co myśleć o tym tomie. Z jednej strony oczywiście jak zawsze ciekawie, wszystkim coraz bardziej krystalizują się plany na przyszłość i aż przyjemnie patrzeć, jak bardzo Hachiken i spółka zmienili się od początku nauki w Ezono. Fajnie też, że ojciec Yugo konsekwentnie coraz mniej przypomina Esencję Czystego ZUa, a coraz bardziej, owszem, przesadnie surowego i...