Zgrana ekipa to podstawa - Pani Detektyw wraz z szatańskim pomiotem znowu w akcji. Duchy zmarłych wyłażą z każdej szafki a bitwa o panowanie nad światem nadciąga nieubłaganie. Tylko dlaczego Bóg nic z tym nie robi?

Zgrana ekipa to podstawa - Pani Detektyw wraz z szatańskim pomiotem znowu w akcji. Duchy zmarłych wyłażą z każdej szafki a bitwa o panowanie nad światem nadciąga nieubłaganie. Tylko dlaczego Bóg nic z tym nie robi?

Zaczyna się robić coraz poważniej. Teraz, gdy do gry włączyli się bogowie Uzan, Charley dowiaduje się prawdy, która może doprowadzić ją do sytuacji, w której będzie musiała wybierać między dobrem córki a męża.
Teraz, gdy do gry włączył się również archanioł Michał i na żądanie swojego Boga, próbuje zabić Charley robi się bardzo niebezpiecznie. A przecież nie taka była umowa...
Prawda okazuje się być tak zaskakująca......
No i jeszcze trzeba ocalić Wujka Boba przed śmiercią i pobytem w piekle. Tak dużo do zrobienia, a tak mało czasu....
Polecam

Zaczyna się robić coraz poważniej. Teraz, gdy do gry włączyli się bogowie Uzan, Charley dowiaduje się prawdy, która może doprowadzić ją do sytuacji, w której będzie musiała wybierać między dobrem córki a męża.
Teraz, gdy do gry włączył się również archanioł Michał i na żądanie swojego Boga, próbuje zabić Charley robi się bardzo niebezpiecznie. A przecież nie taka była...

Tutaj wracamy na utarte tory schematu przygód Charly, czyli kilku spraw detektywistycznych, rozwiązywanych przez naszą ulubioną Ponurą Żniwiarz oraz te nadnaturalne problemy, które nie dają wytchnienia bohaterom. Bardzo lubię relację Charly i Reyes'a i chociaż czasami naprawdę potrafią mnie zirytować swoim zachowaniem to chyba taki ich urok. Poza tym oczywiście znajdziemy tutaj mnóstwo humoru w stylu Darynda Jones w narracji Charlotte Davidson - czyli moim ulubionym. Gdybym kiedykolwiek miała wybrać ulubioną narrację w powieści, na pewno byłaby to Charly. Chociaż - szczerze mówiąc - mam wrażenie, że jakoś od ósmej części z tomu na tom nasza bohaterka opowiada wydarzenia z poważniejszego punktu widzenia. Co oczywiście absolutnie nie dziwi, bo naprawdę, to co tam się dzieje, wyrywa czasem serce z piersi, ale jednak odrobinę brakuje mi tych chichotów znanych z tomów 2-5. Odrobinę.

Ogólnie trudno mi uwierzyć w fakt, że ta seria ma zakończyć się na 13 tomie,a do wydania 12 jeszcze jakieś pięć miesięcy. Nie wiem jak to przeżyję. Tę mękę osładza odrobinę fakt, że autorka planuje później opisywać wydarzenia z punktu widzenia Fasolki, pokazując, jak dziewczyna dorasta/ zmaga się ze swoim dziedzictwem, ale jakoś podskórnie wiem, że to nie będzie to samo. To już nie będzie ta inteligentna, pełna humoru narracja Charly, którą tak uwielbiam. To chyba nie będą już te same gagi i żarty sytuacyjne. Trzymam kciuki, żebym się myliła, ale trudno nie zauważyć, że już teraz zaczyna łapać mnie nostalgia.

Tutaj wracamy na utarte tory schematu przygód Charly, czyli kilku spraw detektywistycznych, rozwiązywanych przez naszą ulubioną Ponurą Żniwiarz oraz te nadnaturalne problemy, które nie dają wytchnienia bohaterom. Bardzo lubię relację Charly i Reyes'a i chociaż czasami naprawdę potrafią mnie zirytować swoim zachowaniem to chyba taki ich urok. Poza tym oczywiście znajdziemy...