Pierwszy mój kontakt z "Projektem Egoistką" był na fejsbooku,
kiedy to przypadkiem trafiłam na profil Dagmary. Polubiłam,
bo wydawało mi się, że ciekawe rzeczy tam pisze i udostępnia.
Później, czasami miałam wrażenie, że "robi się"na celebrytkę
i średnio mi to do niej pasowało, ale starałam się nie oceniać,
nie odlajkowałam profilu z tak błahych obserwacji
(niektórzy tak robili). W każdym razie kojarzyłam osobę i to, co robi.

Książka zawiera sporo informacji na temat różnego rodzaju publikacji,
które warto przeczytać. Pojawiają się przemyślenia na duchowe tematy,
a także anegdoty z życia wzięte. Myślę, że może być ciekawym
wprowadzeniem do terapii, zapoznaniem z różnymi mechanizmami itd.
Nie traktowałabym jej jednak jako zamiennika prawdziwej terapii. Sporo
tematów jest jedynie delikatnie nakreślonych. Poza tym, należy mieć
na uwadze, że w pewnej mierze opiera się na przekazach religijnych, w tym
związanych z buddyzmem.

Pierwszy mój kontakt z "Projektem Egoistką" był na fejsbooku,
kiedy to przypadkiem trafiłam na profil Dagmary. Polubiłam,
bo wydawało mi się, że ciekawe rzeczy tam pisze i udostępnia.
Później, czasami miałam wrażenie, że "robi się"na celebrytkę
i średnio mi to do niej pasowało, ale starałam się nie oceniać,
nie odlajkowałam profilu z tak błahych obserwacji
(niektórzy...

Śledzę profil Dagmary na Facebooku i to mnie zachęciło do kupienia jej książki. Niestety to wg mnie bardzo słaba pozycja, pełna truizmów i powtórzeń.

Śledzę profil Dagmary na Facebooku i to mnie zachęciło do kupienia jej książki. Niestety to wg mnie bardzo słaba pozycja, pełna truizmów i powtórzeń.

Książka Dagmary Skalskiej to tak naprawdę zbiór historyjek z jej życia, które absolutnie nic nie wnoszą oraz kilka "porad" życiowych, zaczerpniętych z innych książek, ubranych tylko w ładne słowa i poszerzonych o swoje przemyślenia. Autorka uprawia tzw. "wodolejstwo" , a fakt, że co kilka miesięcy promuje kolejną swoją książkę tylko to potwierdza. Dziwię się naprawdę osobom, które cokolwiek wyniosły dla siebie z tej pozycji, ponieważ nie ma w niej niczego świeżego czy kreatywnego. Dziewczyna zbudowała swój biznes na powielaniu pomysłów i idei innych.

Książka Dagmary Skalskiej to tak naprawdę zbiór historyjek z jej życia, które absolutnie nic nie wnoszą oraz kilka "porad" życiowych, zaczerpniętych z innych książek, ubranych tylko w ładne słowa i poszerzonych o swoje przemyślenia. Autorka uprawia tzw. "wodolejstwo" , a fakt, że co kilka miesięcy promuje kolejną swoją książkę tylko to potwierdza. Dziwię się naprawdę...

Państwo Skalscy dzielą się swoja filozofią życia - Pozytywnego Egoizmu. Po przeczytaniu książki, nasuwa się jedno pytanie.. ale jak?. Przejrzyście wyłożone jest to, jakie zmiany muszą w Tobie zajść, by dokonała się zmiana, brakuje tylko informacji, jak tego dokonać. A może takie było zamierzenie autorów? Bo nie ma uniwersalnego „JAK?”. Jeśli po przeczytaniu takiej pozycji, myślisz że czas coś zmienić, to myśle że autor odniósł sukces, tak się właśnie dzieje z Egoizm to nie grzech!. Podręcznik pozytywnego egoizmu, polecam każdemu to zaczyna inwestować czas w rozwój. To na pewno dobry początek.

Państwo Skalscy dzielą się swoja filozofią życia - Pozytywnego Egoizmu. Po przeczytaniu książki, nasuwa się jedno pytanie.. ale jak?. Przejrzyście wyłożone jest to, jakie zmiany muszą w Tobie zajść, by dokonała się zmiana, brakuje tylko informacji, jak tego dokonać. A może takie było zamierzenie autorów? Bo nie ma uniwersalnego „JAK?”. Jeśli po przeczytaniu takiej pozycji,...

Dagmara i Tomek to był wspaniały tandem! Cudownie było Was poznać! Czytać Was też jest super!

Dagmara i Tomek to był wspaniały tandem! Cudownie było Was poznać! Czytać Was też jest super!

Po przeczytaniu tej w książki, uświadomiłem sobie wreszcie, że egoizm to nic złego. Wręcz przeciwnie! Przeczytałem dwa razy:)
Może też pokrótce wyjaśnię też to i owo. Autorka przytacza definicję egoizmu jako "nadmierną miłość własną". Pani Skalska pisze, że to bzdura nad bzdury, nie można nadmiernie siebie kochać a wszystkie wypaczenia naszego charakteru biorą się właśnie z braku tej miłości! Tylko wtedy kiedy w pełni akceptujemy siebie, możemy dawać miłość innym, możemy ją pomnażać. Dla mnie jest to mądre logiczne chociaż do pełnej akceptacji siebie na pewno jeszcze trochę mi brakuje.

Po przeczytaniu tej w książki, uświadomiłem sobie wreszcie, że egoizm to nic złego. Wręcz przeciwnie! Przeczytałem dwa razy:)
Może też pokrótce wyjaśnię też to i owo. Autorka przytacza definicję egoizmu jako "nadmierną miłość własną". Pani Skalska pisze, że to bzdura nad bzdury, nie można nadmiernie siebie kochać a wszystkie wypaczenia naszego charakteru biorą się właśnie z...

O tym, że egoizm to nie grzech dowiedziałam się jeszcze przed przeczytaniem książki. Przede wszystkim kiedy mnie uświadamiano, że pozytywny egoizm muszę w sobie odnaleźć, to proces ten został nazwany szacunkiem do siebie. Dokładnie o tym szacunku do siebie, jako osoby, mówi ta książka tylko nazywa to pozytywnym egoizmem. Prawdą jest, że uświadomienie sobie jak ważny jest dla każdego z nas w życiu, bywa ogromnie trudne. Bardzo trudno ten szacunek w sobie odnaleźć, jeszcze trudniej na samym starcie przyznać się, przede wszystkim przed samym sobą, ale również otoczeniem, że się go nie miało, że pozwalanie innym na krzywdzenie nas to właśnie jest brak szacunku dla siebie samego. Kiedy człowiek sobie to uzmysławia wówczas pewne puzzle układają się same – znajomi, ścieżka kariery (być może gdybym odnalazła w sobie egoistkę byłabym w zupełnie innym miejscu),przyjaciele, współpracownicy i wreszcie partnerzy, oni byli „dobierani” przeze mnie wg klucza. To byli ludzie, którym wielokrotnie pozwoliłam na zbyt wiele, ale których nie winię za to – brali tyle, na ile sama pozwoliłam… Takie uwalnianie się od niechcianych wpływów jest bardzo trudne – z jakiegoś powodu nam taki, a nie inny kształt danej relacji odpowiada (człowiek przyzwyczaja się do pewnej wizji siebie, nawet bycia ofiarą, sama coś o tym wiem),czasem podkładem relacji jest poczucie winy, zwłaszcza w kontaktach z rodzicami, czy dziećmi a to powoduje, że ciężko jest opuścić ten „znany światek”.

A czym jest pozytywny egoizm? Wiarą w siebie, szacunkiem do własnej osoby, do swoich uczuć, wyborów, racji. To przede wszystkim wolność, zrozumienie, że nie da się zaplanować życia, że trzeba, a nawet należy dać się zaskoczyć. Że trzeba zaakceptować siebie, życie – czasem gorzkie momenty i ufać, właśnie ufać sobie, że wszystko się ułoży, bo jesteśmy dojrzałymi, mądrymi ludźmi, bez lęków. Proszę go nie mylić z egocentryzmem!

Podtytuł książki brzmi: Kurs na miłość, i właśnie o tę miłość chodzi, o to byśmy przede wszystkim pokochali siebie, tak szczerze, ze swoimi kompleksami, wadami, z wszystkimi zaletami i całym dobrem jakie mamy do zaoferowania światu, bo bez tego obdarzyć innych prawdziwą, dojrzałą miłością nie sposób. Od siebie mogę tylko dodać, że pokochanie siebie to trudna i żmudna praca nad sobą samym, transformacja nie przychodzi łatwo, ale uwierzcie mi warto, dzięki temu jest się po prostu szczęśliwym człowiekiem.

Na sam koniec kilka słów o autorach, celowo dopiero teraz, by nie wpływać na ocenę. Książka napisana przez dwóch kochających się ludzi, taką szaloną miłością, dla której wiele poświęcili, a myślę też, że która wiele im dała. Książka dokończona przez Dagmarę Skalską po śmierci męża w ubiegłym roku. Piszę to na zakończenie dlatego, że tutaj nie ma smutku, łez, rozpaczy, wołania: dlaczego Ja? Tutaj jest kurs na miłość i pozytywny egoizm, czy jak ja mówię - szacunek do siebie, w całej krasie, nic tylko czerpać garściami. Polecam.
www.booksmypassion.blog.pl

O tym, że egoizm to nie grzech dowiedziałam się jeszcze przed przeczytaniem książki. Przede wszystkim kiedy mnie uświadamiano, że pozytywny egoizm muszę w sobie odnaleźć, to proces ten został nazwany szacunkiem do siebie. Dokładnie o tym szacunku do siebie, jako osoby, mówi ta książka tylko nazywa to pozytywnym egoizmem. Prawdą jest, że uświadomienie sobie jak ważny jest...