Okna

Książka ma w sobie 4 opowiadania każdy jest o kim innym. Opowiadania mają w sobie dużo emocji. Polecam te opowiadania na pewno sięgne po nie kolejny raz, nie zapomnę o tej książce.

Książka ma w sobie 4 opowiadania każdy jest o kim innym. Opowiadania mają w sobie dużo emocji. Polecam te opowiadania na pewno sięgne po nie kolejny raz, nie zapomnę o tej książce.

Pokaż mimo to

Spójrz przez okno… co widzisz?

Co, jeśli będziesz najlepszą matką na świecie, ale twoja pociecha tego nie doceni i zwróci się przeciwko tobie? Co, jeśli po latach życia na marginesie, w końcu uśmiechnie się do ciebie szczęście, które jednak ktoś postanowi ci zabrać? Co, jeśli wszyscy kiwają głową z pobłażliwością, chociaż nie wiesz, czemu nie traktują cię poważnie? Co, jeśli na twojej drodze stanie ktoś, kto sprawi, że będziesz chciał porzucić dotychczas obraną ścieżkę?

„Okna” Katarzyny Grabowskiej to zbiór czterech opowiadań – w każdym z nich bohaterem jest ktoś inny, historie również się zmieniają. Wszystkie natomiast łączy jedno: są bardzo realistyczne, niemal namacalne, jakby wprost wyjęte z życia, brakuje jedynie konkretnych nazwisk. Opowiadania są krótkie, ale każde wbija się w pamięć na długo, ponieważ opisywane w nich wydarzenia naprawdę dają do myślenia.

Pierwszy tekst nosi tytuł „Matka” i właśnie na tej roli kobiety się koncentruje. Wchodzimy w sam środek dialogu matki z synem, nie tylko takiego wypowiadanego na głos, ale także w sercu. Zachowanie syna jest po prostu okropne, nie da się tego określić inaczej. Chociaż sama nigdy nie byłam aniołkiem dla swoich rodziców, nie wyobrażam sobie, by postępować w podobny sposób. Postać matki budzi tutaj litość, mamy wyraźnie zarysowaną bezwarunkową miłość, która nie maleje nawet wtedy, kiedy brakuje znaków jej odwzajemnienia. Poprzez lekturę tej smutnej historii mój szacunek do mamy tylko wzrósł; zobaczyłam, ile dla mnie poświęciła i nadal poświęca. Warto sobie o tym czasem przypomnieć.

Drugie opowiadanie, „Żona”, również obrało kobietę jako główną bohaterkę. Anna to młoda osoba, jednak po przejściach, z całą pewnością nie można powiedzieć, że ma nienaganną przeszłość. Skrzętnie pilnuje swojej tajemnicy przed chłopakiem, a późniejszym mężem, jednak prawda, jak to zwykle bywa, w końcu wychodzi na jaw, co niestety nie kończy się zbyt szczęśliwie. Przy czytaniu łza zakręciła mi się w oku, opisywane sytuacje chwyciły mnie za serce i sprawiły, że było mi po prostu przykro. Działo się tak głównie za sprawą bardzo emocjonalnych opisów, które – jak zresztą nie tylko w tym opowiadaniu – odgrywają znaczącą, jeśli nie najważniejszą rolę.

„Ono”, czyli kolejny tekst w zbiorze, na pierwszy rzut oka wydaje się nieskomplikowany, sama też tak uważałam. Narrację przejmuje dziecko, dla którego tajniki tego świata są wciąż niezbadane, dziecko, które nie rozumie znaczenia pieniądza, dla którego szczęście zamyka się w prostych gestach. Po mniej więcej trzech czwartych zaczęłam dochodzić do wniosku, że „Ono” niczego do mojego życia nie wniesie, w przeciwieństwie do poprzednich tekstów. Pomyliłam się bardzo, o czym przekonałam się przy samym zakończeniu, które wywraca wszystko do góry nogami. Dzięki zaledwie kilku zdaniom spojrzałam na tę historię inaczej i pojęłam jej sens. Efektu tego zabiegu z pewnością nie zapomnę.

Ostatnie opowiadanie pt. „Bóg” koncentruje się wokół problemu wiary i nie tylko, bowiem bohaterem jest młody ksiądz. Czytelnik ani przez chwilę nie wątpi w jego powołanie, które jest silne i absolutnie szczere. Dla niego kościół to dom, zaś Bóg to najlepszy przyjaciel. Spokojne życie księdza zmienia się jednak, gdy poznaje pewną kobietę… Zachowywanie (czy raczej niezachowywanie) celibatu przez księży to temat wciąż dość kontrowersyjny. W tym opowiadaniu miłość do Boga splata się z innym uczuciem, skierowanym do drugiego człowieka i o dziwo, te dwie relacje nie wydają się niewłaściwe, nadal idą ze sobą w parze, co autorka przepięknie ukazała. Zdaje się, że to opowiadanie jest moim ulubionym.

„Okna” to zbiór napisany w naprawdę dobrym, dojrzałym stylu. Opowieści zawarte w kolejnych tytułach skupiają się na wybranym wątku i znakomicie go ukazują, bez nadmiaru środków estetycznych, bez nadmiaru czegokolwiek, bo odniosłam wrażenie, że Katarzyna Grabowska postawiła na prostotę słów, które znakomicie wszystko oddały. Ciekawa jest również narracja, gdyż tutaj dominującą jest ta w drugiej osobie, co należy raczej do rzadkości. Dzięki temu autorce udało się stworzyć atmosferę intymności, czytelnik znajduje się tak blisko bohaterów, jak to tylko możliwe. Do „Okien” chętnie będę wracała – czegoś mnie nauczyły i jestem pewna, że mogą jeszcze nauczyć. Naprawdę gorąco polecam.

rude-pioro.blogspot.com

Spójrz przez okno… co widzisz?

Co, jeśli będziesz najlepszą matką na świecie, ale twoja pociecha tego nie doceni i zwróci się przeciwko tobie? Co, jeśli po latach życia na marginesie, w końcu uśmiechnie się do ciebie szczęście, które jednak ktoś postanowi ci zabrać? Co, jeśli wszyscy kiwają głową z pobłażliwością, chociaż nie wiesz, czemu nie traktują cię poważnie? Co,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Sięgając po lekturę nie spodziewałam się takich emocji, szczególnie "Matka" wprawiła mnie w szok i szeroko otwarte oczy. Jak syn może wstydzić się swojej matki, bo nie pasuje do jego pachnącej żony i pięknych salonów. Ciężko to zrozumieć. "Bóg" też poruszył chyba bardzo ważną kwestię wyboru między miłością do tego, który powołał do służby, a miłością nagłą ogromną do kobiety. POLECAM

Sięgając po lekturę nie spodziewałam się takich emocji, szczególnie "Matka" wprawiła mnie w szok i szeroko otwarte oczy. Jak syn może wstydzić się swojej matki, bo nie pasuje do jego pachnącej żony i pięknych salonów. Ciężko to zrozumieć. "Bóg" też poruszył chyba bardzo ważną kwestię wyboru między miłością do...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po raz pierwszy od bardzo długiego czasu brakuje mi słów, by opisać jakiś tekst. Nawet nie potrafię sprecyzować uczuć, które wręcz buzują we mnie. Zaczynając Okna, nie spodziewałam się czegoś takiego...

Okna to zbiór czterech opowiadań o czterech różnych osobach, które łączy poczucie samotności, zagubienia i tęsknota za miłością. Ich historie w żaden sposób nie przeplatają się ze sobą, a jednak trwają w pewnej harmonii. W opowiadaniach Katarzyny Grabowskiej zagłębiamy się w świat, który może istnieć tuż obok nas, niedostrzegany, możemy poznać historie dziejące się za oknami mijanych przez nas budynków, a także poznajemy wspomnienia i uczucia, które towarzyszą ludziom, chcącym zrozumieć tajemnicę egzystencji naszego życia. Zadajemy sobie pytanie dlaczego, i szukamy na nie odpowiedzi.

Narracja prowadzona jest z punktu widzenia danego głównego bohatera, z tym, że każda z postaci zwraca się bezpośrednio do czytelnika, którego uważa za pewną bardzo ważną osobę w swojej historii (ciocię, syna czy męża). Sprawia to, że czujemy emocje z zdwojoną siłą, tak, jakbyśmy czytali pamiętnik bliskiej nam osoby. Czujemy ból towarzyszący stracie, niemoc, gdy wiemy, że wszystko jest już przesądzone czy nadzieję, która gaśnie wraz z chwilą, gdy uświadamiamy sobie, że to już koniec. Nie raz podczas lektury Okien czułam uścisk w klatce piersiowej, a oczy zachodziły mi łzami. Były takie chwile, gdy nie mogłam znieść cierpienia przesiąkającego przez te opowiadania, a jednak nie było mowy o odłożeniu czytnika.
Bo coś mnie przy tej powieści trzymało. Bo chciałam poznać wszystkie historie w całości.

Ponadto w publikacji nie doszukałam się żadnych niedoróbek. Wszystko było dopięte na ostatni guzik. Żaden szczególik nie został zapomniany. Zbiór został dopracowany pod każdym względem: czy to fabularnym, stylistycznym czy logicznym.

Opowiadania zostały napisane w bardzo piękny i subtelny sposób, nie ma w nich zawiłych opisów ani rozbudowanych wątków. Katarzyna Grabowska prosto i wyraźnie przedstawiła historie ludzi po przejściach, ludzi, którzy stawali przed życiowymi dylematami, a także obwiniali siebie samych za krzywdy, które im wyrządzono. Autorka potrafiła ukazać coś okropnego w interesujący sposób. I to w tej antologii było niesamowite.

Nie jest to lekka lektura na dobranoc, nie jest to powieść, o której po kilku dniach zapominamy, a wręcz przeciwnie: pamiętamy ją długo, zastanawiamy się nad historiami w niej zawartymi. Katarzyna Grabowska zmusza nas do refleksji nad własnym życiem, przedstawia historie, które poruszają do głębi, a także pokazuje, że świat jest tak naprawdę okrutny i bezlitosny, a nawet najszczersza miłość może się nie liczyć, gdy do gry wkroczą inne emocje.

http://czytanie-chwile-rozkoszy.blogspot.com/2015/10/samotnosc-jest-cichym-zabojca-okna.html

Po raz pierwszy od bardzo długiego czasu brakuje mi słów, by opisać jakiś tekst. Nawet nie potrafię sprecyzować uczuć, które wręcz buzują we mnie. Zaczynając Okna, nie spodziewałam się czegoś takiego...

Okna to zbiór czterech opowiadań o czterech różnych osobach, które łączy poczucie samotności, zagubienia i tęsknota za miłością. Ich historie w żaden sposób nie przeplatają...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Smutne opowiadania o prawdziwym życiu. Ludzka egzystencja w pigułce. Głębokie, filozoficzne przemyślenia dotyczące miłości, przemijania, cierpienia, kwestii wyborów.
Znając poprzednie utwory tej autorki spodziewałam się czegoś innego - bardziej lekkiego. Zostałam zaskoczona, ale w bardzo pozytywnym znaczeniu tego słowa. Tak jak przy poprzednich pozycjach mogłam się rozerwać i zapomnieć o codziennym życiu, tak teraz dostałam coś, co zmusiło do refleksji.

Smutne opowiadania o prawdziwym życiu. Ludzka egzystencja w pigułce. Głębokie, filozoficzne przemyślenia dotyczące miłości, przemijania, cierpienia, kwestii wyborów.
Znając poprzednie utwory tej autorki spodziewałam się czegoś innego - bardziej lekkiego. Zostałam zaskoczona, ale w bardzo pozytywnym znaczeniu tego słowa. Tak jak przy poprzednich pozycjach mogłam się rozerwać...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Samotność jest cichym zabójcą. Otacza nas ze wszystkich stron i zaciska obręcz wokół naszych serc. Dusi, przytłacza, rozrywa".

"Okna" Katarzyny Grabowskiej to zbiór czterech, niepowiązanych ze sobą i szalenie poruszających opowiadań, których cechą wspólną jest bardzo apatyczny i nostalgiczny koloryt. Te opowieści wywołują ogromny smutek i ból bowiem nasycone są tragizmem, olbrzymią samotnością, poczuciem winy oraz pragnieniem szczęścia. Bohaterowie poszukują własnej drogi, sposobu na inne, lepsze życie, jednakże los nie zawsze bywa dla nich łaskawy. Nie toruje im łatwej drogi, lecz oferuje wyboistą i krętą ścieżkę życia, na której czeka ich wiele rozczarowań, smutku i cierpienia.

Tytułowe okna stanowią symbol, swoiste odzwierciedlenie egzystencji zwykłych i zatraconych we własnym smutku i dylematach ludzi. Ludzi uwikłanych w różnorodne doświadczenia, które skłaniają ich do rozważań nad kolejami losu, nad pragnieniami i marzeniami, do dokonywania trudnych wyborów, które mogą zupełnie odmienić lub pogrążyć ich dotychczasowe życie. Niektórym z nich za niewłaściwe decyzje przyjdzie zapłacić bardzo wysoką cenę.

"Los czasem kpi sobie z nas, plącząc nasze losy, tworząc z nich skomplikowany labirynt. Tak trudno go przejść, ale gdy wreszcie zbliżamy się do wyjścia, ma się ochotę zawrócić i spróbować odnaleźć inną drogę". Str. 15

Autorka na kartach tej publikacji w bardzo krótki i konkretny sposób ukazała pokrętne losy czterech bohaterów, ludzi z krwi i kości, bardzo rzeczywistych, jednych z tych, których możemy spotkać, idąc ulicą czy zaglądając w okna ich domów. Katarzyna Grabowska nie snuje zawiłych historii, które są rozwleczone i bardzo dokładnie opisane, nie tworzy skomplikowanych portretów psychologicznych wykreowanych postaci. Niniejsze opowiadania to kwintesencja dziejów ludzi, których pokrętny los wystawił na próbę, boleśnie doświadczył, skłaniając do trudnych decyzji, czy życia w smutku i żalu. Te historie skłaniają do zadumy i być może dla wielu staną się powodem do zatrzymania, zastanowienia nad własnym życiem. Historia samotnej matki, tęskniącej za synem, niewątpliwie może otworzyć oczy nie jednemu z nas, wzbudzić żal i współczucie, a także skłonić do rozważań nad istotą i sensem rodzicielstwa.

"Synu, ja poświęciłam ci najlepsze lata mojego życia, a ty w zamian przyślesz mi kolorowe pocztówki? Uczucia nie mierzy się ilością ozdobnych kartek, czy też stosami listów". Str. 6

"To do mnie przybiegałeś z każdym swoim zmartwieniem. Tylko ja potrafiłam osuszyć twoje dziecięce, a później młodzieńcze łzy. Pamiętam, jak wtulałeś twarz w moje ramiona i szeptałeś: Gdy dorosnę, ożenię się z tobą, mamo". Str. 8

Opisane dzieje ciężko doświadczonej dziewczyny wywołują dreszcz i irytację bowiem jej przeżycia z dzieciństwa i młodości, mocno odbijają się na jej dorosłym życiu. Konsekwentnie prowadzą do jej zagłady, tym samym dowodząc, że los bywa niezwykle okrutny i nie zawsze przynosi wybawienie oraz radość, nie wynagradza, tylko bez końca przygniata, powodując nieskończone cierpienie.

"Jestem kłodą. Klocem drewna, a może martwym głazem. Ale przecież czuję! Przecież słyszę! Przecież myślę! Wzbiera we mnie wściekłość, bunt. Mam wrażenie, że stałam się więźniem własnego ciała. Odizolowanym i zamkniętym bez szans na ułaskawienie". Str. 17

Celowo nie przytaczam każdego z opowiadań, tylko odsyłam do tej nietuzinkowej książki, która pozwoli spojrzeć oczami czworga, bardzo różnorodnych bohaterów, na problemy i rozważania zwyczajnych ludzi oraz na otaczającą nas wszystkich, często szarą, okrutną i jakże trudną do zrozumienia rzeczywistość.

Reasumując "Okna" Katarzyny Grabowskiej mimo swej krótkiej formy stanowią emocjonalną podróż przez nasycone smutkiem, żalem oraz wieloma wątpliwościami życie czworga bohaterów. Śledzimy ich wewnętrzną tyradę, doświadczając trudnego bytu, ich wzlotów i bolesnych upadków, tym sposobem autorka skłania nas do zadumy i rozważań nad istotą życia, wiary i śmierci. Cztery opowiadania: Matka, Żona, Ono i Bóg, zawierają esencję życia zwykłego człowieka. Te opowiadania bez wątpienia wywołują smutek i przygnębienie, ale pozwalają także na chwilę refleksji i zrozumienia własnego życia, spojrzenia z innej perspektywy, rozejrzenia się dookoła siebie, dostrzeżenia tego, co najważniejsze, na przewartościowanie własnych dążeń oraz na koncentrację nad tym, co zasadniczo ważne i bezcenne. Jeżeli lubicie sięgać po antologię, nie przerażają Was smutne i poruszające historie, które skłaniają do refleksji, serdecznie zachęcam do lektury "Okien" Katarzyny Grabowskiej.

"Życie to rynsztok, w którym nurza się każdy z nas, wybrańcy jednak unoszą się na powierzchni, a cała reszta tonie bez szans na ratunek". Str. 22

"Mówić innym, jak mają czynić, jest rzeczą prostą, samemu znaleźć rozwiązanie dla sytuacji, w której się znaleźliśmy, przekracza nasze możliwości". Str. 44

nieterazwlasnieczytam.blogspot.com

"Samotność jest cichym zabójcą. Otacza nas ze wszystkich stron i zaciska obręcz wokół naszych serc. Dusi, przytłacza, rozrywa".

"Okna" Katarzyny Grabowskiej to zbiór czterech, niepowiązanych ze sobą i szalenie poruszających opowiadań, których cechą wspólną jest bardzo apatyczny i nostalgiczny koloryt. Te opowieści wywołują ogromny smutek i ból bowiem nasycone są tragizmem,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Oczywiście moglibyśmy obojętnie i bezrefleksyjnie przejść obok cudzych wspomnień,odgrodzonych od naszej strefy komfortu grubą taflą zimnego szkła.
A co jeśli, na przekór zdrowemu rozsądkowi, postanowimy zgłębić obce nam historie, które tylko pozornie nas nie dotyczą?
Zimny świat "Okien" przepełniony jest smutkiem, rozgoryczeniem i wyrzutami sumienia. Te cztery historie to kompletne studium ludzkiego przemijania, pełnego niesprawiedliwości i przykrych zrządzeń losu. Pełno w nim też retorycznych pytań, które niejednokrotnie zadał sobie pewnie każdy z nas. "Okna" nie udzielają odpowiedzi i nie naprawiają za nas błędów przeszłości. Dają nam w zamian inną lekcję. Sprawiają, że nie zapominamy.

Oczywiście moglibyśmy obojętnie i bezrefleksyjnie przejść obok cudzych wspomnień,odgrodzonych od naszej strefy komfortu grubą taflą zimnego szkła.
A co jeśli, na przekór zdrowemu rozsądkowi, postanowimy zgłębić obce nam historie, które tylko pozornie nas nie dotyczą?
Zimny świat "Okien" przepełniony jest smutkiem, rozgoryczeniem i wyrzutami sumienia. Te cztery historie to...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

http://poczytajmycos.blogspot.com/2015/09/bo-miosc-nie-jest-ani-czarna-ani-biaa.html

http://poczytajmycos.blogspot.com/2015/09/bo-miosc-nie-jest-ani-czarna-ani-biaa.html

Pokaż mimo to

W każdym z opowiadań mamy do czynienia z innym odcieniem i rodzajem miłości.

wiecej na: http://domowaksiegarnia.blogspot.com

W każdym z opowiadań mamy do czynienia z innym odcieniem i rodzajem miłości.

wiecej na: http://domowaksiegarnia.blogspot.com

Pokaż mimo to