Hiszpania, wiek XIX, tłem historii powstanie ludu przeciwko losowaniu mężczyzn do służby wojskowej. Historia właściwa to losy Marianny i jej rodziny. Sama opowieść wciągająca, ciekawy sposób na prowadzenie narracji z duża ilością retrospekcji. Pozwala to na przedstawienie tytułowych siedmiu dni, a jednocześnie czytelnik ma szanse obserwować wiele lat życia głównej bohaterki i jej perypetie.
Marianna jest dla mnie postacią w jakimś sensie tragiczną, trochę skojarzyła mi się z Antygoną. Klimat walk zaś przypominał mi opowiadania o powstaniu warszawskim. Na początku zryw, młodzieńcze poczucie, wygramy, damy radę. Rzeczywistość zweryfikowała: niewielka ilość broni, amunicji, nieprzygotowanie wojskowe walczących. Z każdym dniem było coraz trudniej, coraz mniej szans, coraz więcej obaw i strachu. W tym klimacie utraty nadziei i poczuciu klęski postać głównej bohaterki jest iskierką, jasnym punktem na horyzoncie pokrytym ciemnymi chmurami.
Lektura ciekawa, myślę, że mogę ją szczerze polecić na kilka chłodnych wieczorów. Odczuwam jedynie niedosyt w zakończeniu, które mnie pozostawiło z pytaniem: a co było dalej? Wyobraźnia podpowiada kilka możliwości, ale ciekawa jestem, za którą z nich podążyłaby autorka.

Hiszpania, wiek XIX, tłem historii powstanie ludu przeciwko losowaniu mężczyzn do służby wojskowej. Historia właściwa to losy Marianny i jej rodziny. Sama opowieść wciągająca, ciekawy sposób na prowadzenie narracji z duża ilością retrospekcji. Pozwala to na przedstawienie tytułowych siedmiu dni, a jednocześnie czytelnik ma szanse obserwować wiele lat życia głównej bohaterki...