"odrętwiały z bezradności" - tak czuje się jeden z bohaterów Tomasz Anděl. Tak też czuje się czytelnik po przewróceniu ostatniej strony.
Bezbrzeżna bezradność, kiedy patrzysz, jak niweczą ostatnią szansę dla uratowania człowieczeństwa.
albo może tak:
Ludzie [ludzie! nie wyzute z moralności bestie od których się tu roi] są tutaj w sytuacji Rudigera z "Pieśni o Nibelungach" przepełnieni mieszanką bezradności, gniewu i rozpaczy, bo muszą działać/poddać się działaniom w świecie porytym podziałami, zaczadzonym żądzą dominacji, prowadzącej do zbrodni, które z kolei uruchamiają mechanizmy odwetu, kiedy tylko karta się odwróci.
Nadzieję niesie zbieranina ludzi bezdomnych przeróżnych narodowości, którzy nie chcą lub nie mają już siły płynąć z prądem. W zawieszonej ponad czasem w międzyprzestrzeni odtwarzają ogród Edenu. Wszyscy są mocno pokiereszowani, nikt z nich nie jest pozbawiony winy, ale 'wyzbywają się' dawnej tożsamości, składają konieczne ofiary i budują nową/prastarą wspólnotę, nowy dom, w którym leczą się niczym rekonwalescenci.
Mają świadomość przejściowości miejsca które sobie stworzyli, ale nie tracą nadziei na znalezienie dla siebie jakiegoś dobrego rozwiązania. Zaczynają wierzyć w to, że jest dla nich jakaś przyszłość. Udaje im się nawet przekonać sceptycznego czytelnika, takiego jak ja.
Tym bardziej poraża świadomość, że vendetta musi się dokonać. Krymhilda nie spocznie, nim nie wyrżnie ostatniego z ludu Nibelungów, by pomścić śmierć ukochanego. Nic się nie zmieniło, świat nadal działa w ten sposób. Spójrzmy za naszą wschodnią granicę...
Czy może nas uratować pieśń, którą przeczuwamy, że napisze o tym wszystkim uratowany z katastrofy chłopczyk Frieder?
Nie wiem, czy nas uratuje, ale on musi ją spisać, opowiedzieć o tym miejscu i ludziach, o ich historiach. Po to przeżył.

"odrętwiały z bezradności" - tak czuje się jeden z bohaterów Tomasz Anděl. Tak też czuje się czytelnik po przewróceniu ostatniej strony.
Bezbrzeżna bezradność, kiedy patrzysz, jak niweczą ostatnią szansę dla uratowania człowieczeństwa.
albo może tak:
Ludzie [ludzie! nie wyzute z moralności bestie od których się tu roi] są tutaj w sytuacji Rudigera z "Pieśni o...

Ziemia niczyja […] to nostalgiczna opowieść, mająca cechy realizmu magicznego. Kupiona na Targach Książki we wrocławskiej Hali Stulecia musiała „dojrzeć” na półce, abym był gotów ją przeczytać. Spodziewając się trudnych tematów i przemyśleń związanych z fabułą nie raz zerkałem na zieloną okładkę z sudecką wiejską chałupą i górami w tle. Jeszcze nie, myślałem, zajrzę do niej jesienią, bo wtedy lepiej mi będzie zebrać myśli o trudnej historii. Wieczorem, gdy mgła za oknem, łatwiej mi cofnąć się w czasie i wyobrazić sobie pogranicze polsko - czesko – niemieckie, choć o Polakach jedynie się wspomina.
Książka Berniga to poetycka próba odmalowania „krajobrazu po bitwie” i niełatwych rozrachunków z przeszłością. Nie ma tu zwycięzców. Zarówno Czesi, jak i Niemcy są ofiarami czasów, w których przyszło im żyć. Pokiereszowanie wojną i zmiany granic, a w konsekwencji uwikłanie w sytuacje bez wyjścia, determinują kolejne katastrofy w życiu bohaterów opowieści. Mimo wszystko złapałem się na tym, że nie potrafię współczuć Niemcom sudeckim wypędzonym z Czech po 1945 r. Myślę, że każdy Polak znający nieco historię relacji polsko – niemieckich będzie miał z tym problem. A może się mylę ? Nie jestem obiektywny.
Czy polecam tę książkę ? Tak, ale bardziej koneserom historii najnowszej i Dolnoślązakom – lokalnym patriotom. Pozostali czytelnicy mogą nie chcieć zagłębiać się w ten często trudny do zniesienia gąszcz traumatycznych przeżyć bohaterów, choć pewne zjawiska i wnioski opisane w książce są uniwersalne. Specyficzny sposób narracji również często nie zachęca do kontynuowania lektury (brak interpunkcji, rwane wypowiedzi, retrospekcja). Ze wstępu tłumaczki wiadomo, że był to celowy zabieg autora, dzięki czemu przekład na język polski stanowił wyzwanie. Jednakże dla poszukujących czytelników Opowieść sudecka (być może) będzie stanowiła atrakcyjny obiekt ich doświadczeń.
Do przeczytania na własne ryzyko.

Ziemia niczyja […] to nostalgiczna opowieść, mająca cechy realizmu magicznego. Kupiona na Targach Książki we wrocławskiej Hali Stulecia musiała „dojrzeć” na półce, abym był gotów ją przeczytać. Spodziewając się trudnych tematów i przemyśleń związanych z fabułą nie raz zerkałem na zieloną okładkę z sudecką wiejską chałupą i górami w tle. Jeszcze nie, myślałem, zajrzę do niej...

"Łowca zbliżał się do ostatniego miejsca na świecie."

"Łowca zbliżał się do ostatniego miejsca na świecie."