Psy na mangę tom 2

PSY NA MANGACZKĘ

Pierwszy tom "Psów na mangę" był lekką, bardzo prostą opowiastką zbudowaną na niewyszukanych żartach. Dopiero w drugiej połowie zaczął się rozkręcać, ale skończył się, nim na dobre złapał wiatr w żagle. Dlatego bardzo liczyłem na ciąg dalszy i... I co? I jest dobrze. Lepiej niż było, zabawniej i z ciekawszą akcją, którą nie ogranicza się do rzucenia tylko kilku żartów i obśmiewania otaku-idiotów.

Życie Kanny nie jest proste i łatwe, choć ma zaledwie kilkanaście lat, a otaczają ją wpatrzeni w nią z uwielbieniem przystojniacy. Dziewczyna jest bowiem mangaczką, wydaje własną serię w magazynie, ale nie dość, że ciągle gonią ją terminy, to jeszcze jej historia niezbyt sobie radzi a ona boi się, że zostanie anulowana. To jednak zaledwie część tego, co na nią czeka. Gdy do oddania manuskryptu do wydawnictwa pozostaje ledwie półtorej godziny, Kanna znika, porwana przez nowego kolegę z klasy. Jaki jest jego cel i czy jej przystojnym kolegom-idiotom uda się jej pomóc?
Po rozwiązaniu jednego problemu pojawiają się jednak kolejne. Nasza mangowa klasa wybierze się na konwent, gdzie Kanna będzie musiała zmagać się z pracą na stoisku, a także bronić kolegów przed… yaoi. Do tego wkrótce dziewczyna doczeka się swojego pierwszego spotkania autorskiego, pozna prawdziwą psychofankę, a na „deser” czeka ją kontakt z programem do rysowania na komputerze oraz nową redaktor magazynu!

Całość recenzji na moim blogu: http://ksiazkarniablog.blogspot.com/2018/08/psy-na-mange-2-ema-toyama.html

PSY NA MANGACZKĘ

Pierwszy tom "Psów na mangę" był lekką, bardzo prostą opowiastką zbudowaną na niewyszukanych żartach. Dopiero w drugiej połowie zaczął się rozkręcać, ale skończył się, nim na dobre złapał wiatr w żagle. Dlatego bardzo liczyłem na ciąg dalszy i... I co? I jest dobrze. Lepiej niż było, zabawniej i z ciekawszą akcją, którą nie ogranicza się do rzucenia tylko...

Takie shojo, ale bardzo przyjacielskie bez romansów. Trudności w byciu mangaczką, pokazana ze strony młodości oraz już na emeryturze. Czy warto poświęcić się dla rysowania czy nie? W Japonii to raczej mały dylemat u nas by był większy problem.

Takie shojo, ale bardzo przyjacielskie bez romansów. Trudności w byciu mangaczką, pokazana ze strony młodości oraz już na emeryturze. Czy warto poświęcić się dla rysowania czy nie? W Japonii to raczej mały dylemat u nas by był większy problem.