Przyznam, iż początkowo Kalina mnie zirytowała. Dlaczego? Ze względu na postawę cierpiętnicy. Kobiety buntującej się przeciw wykorzystywaniu przez najbliższych, a jednocześnie niepotrafiącej zmienić tego stanu rzeczy. Z czasem, poznając lepiej Kalinę i jej najbliższych, polubiłam ją. „Kibicowałam” jej walce o samą siebie, zmianom, które tak bardzo były potrzebne Kalinie i jej córce. Cieszyłam się, że zaczęły na swej drodze spotykać ludzi, którzy dostrzegali ich przymioty, nie traktowali ich przedmiotowo. Urzekła mnie mądrość dwóch seniorek, widoczna m.in. w następujących wypowiedziach:
„- Muzyka nas uszlachetnia – uczyła babcia. – Sprawia, ze stajemy się wrażliwsi i łagodniejsi, po prostu stajemy się inni, wyjątkowi i zupełnie inaczej postrzegamy świat i ludzi”.
„Cóż, w życiu trzeba umieć rozsądnie wybierać, to niełatwa sztuka, zwłaszcza gdy przez to możemy po drodze zatracić siebie”.
„Przypadkowe spotkanie” nie jest jednak apelem feministycznym, lecz ciepłą opowieścią o potrzebie samostanowienia, budowania relacji opartych na wzajemnym szacunku, uczicwości i zaufaniu.
Nie bez znaczenia dla wysokiej oceny tej powieści są: sposób ukazania relacji matki i córki, ich życia uczuciowego oraz miłość do muzyki (chyba nie tylko Kaliny, ale też Autorki!), rozważne podejście do rozwijania talentów i zainteresowań oraz happy end.

Przyznam, iż początkowo Kalina mnie zirytowała. Dlaczego? Ze względu na postawę cierpiętnicy. Kobiety buntującej się przeciw wykorzystywaniu przez najbliższych, a jednocześnie niepotrafiącej zmienić tego stanu rzeczy. Z czasem, poznając lepiej Kalinę i jej najbliższych, polubiłam ją. „Kibicowałam” jej walce o samą siebie, zmianom, które tak bardzo były potrzebne Kalinie i...