Przypadkowe spotkanie

Przyznam, iż początkowo Kalina mnie zirytowała. Dlaczego? Ze względu na postawę cierpiętnicy. Kobiety buntującej się przeciw wykorzystywaniu przez najbliższych, a jednocześnie niepotrafiącej zmienić tego stanu rzeczy. Z czasem, poznając lepiej Kalinę i jej najbliższych, polubiłam ją. „Kibicowałam” jej walce o samą siebie, zmianom, które tak bardzo były potrzebne Kalinie i jej córce. Cieszyłam się, że zaczęły na swej drodze spotykać ludzi, którzy dostrzegali ich przymioty, nie traktowali ich przedmiotowo. Urzekła mnie mądrość dwóch seniorek, widoczna m.in. w następujących wypowiedziach:
„- Muzyka nas uszlachetnia – uczyła babcia. – Sprawia, ze stajemy się wrażliwsi i łagodniejsi, po prostu stajemy się inni, wyjątkowi i zupełnie inaczej postrzegamy świat i ludzi”.
„Cóż, w życiu trzeba umieć rozsądnie wybierać, to niełatwa sztuka, zwłaszcza gdy przez to możemy po drodze zatracić siebie”.
„Przypadkowe spotkanie” nie jest jednak apelem feministycznym, lecz ciepłą opowieścią o potrzebie samostanowienia, budowania relacji opartych na wzajemnym szacunku, uczicwości i zaufaniu.
Nie bez znaczenia dla wysokiej oceny tej powieści są: sposób ukazania relacji matki i córki, ich życia uczuciowego oraz miłość do muzyki (chyba nie tylko Kaliny, ale też Autorki!), rozważne podejście do rozwijania talentów i zainteresowań oraz happy end.

Przyznam, iż początkowo Kalina mnie zirytowała. Dlaczego? Ze względu na postawę cierpiętnicy. Kobiety buntującej się przeciw wykorzystywaniu przez najbliższych, a jednocześnie niepotrafiącej zmienić tego stanu rzeczy. Z czasem, poznając lepiej Kalinę i jej najbliższych, polubiłam ją. „Kibicowałam” jej walce o samą siebie, zmianom, które tak bardzo były potrzebne Kalinie i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo ciepła i ładna książka,przyjemna w odbiorze lektura.
Z przyjemnością przeczytałam.

Bardzo ciepła i ładna książka,przyjemna w odbiorze lektura.
Z przyjemnością przeczytałam.

Pokaż mimo to

Bardzo sympatyczna książka. Czyta się ją jednym tchem. Któż z nas nie ma kłopotów...

Bardzo sympatyczna książka. Czyta się ją jednym tchem. Któż z nas nie ma kłopotów...

Pokaż mimo to

Życiowa, o samotności wśród najbliższych.
Mąż, córka, teściowa, kochanka...
A między nimi ona, "kura domowa" cały swój czas poświęca innym.
Kiedyś w innym życiu znakomicie zapowiadająca się pianistka...
Czy zawalczy o siebie?

Życiowa, o samotności wśród najbliższych.
Mąż, córka, teściowa, kochanka...
A między nimi ona, "kura domowa" cały swój czas poświęca innym.
Kiedyś w innym życiu znakomicie zapowiadająca się pianistka...
Czy zawalczy o siebie?

Pokaż mimo to

Kalina poświęciła swoją dobrze zapowiadającą się karierę muzyczną dla męża i córki. Stała się kurą domową i praktycznie straciła swoich znajomych. Kiedy jednak orientuje się, że mąż ją zdradza i znalazł młodszą kochankę, postanawia zadbać o swoje sprawy. Przypadkowo podczas zakupów w sklepie poznaje tajemniczego mężczyznę, który zabiega o jej względy. Kalina znajduje pracę w szkole muzycznej i dojeżdżając do pracy spotyka się z nowym znajomym. Czy będzie w stanie porzucić stare życie dla nowego mężczyzny?
Książka lekka, łatwa i przyjemna, bardzo dobrze się czytało.

Kalina poświęciła swoją dobrze zapowiadającą się karierę muzyczną dla męża i córki. Stała się kurą domową i praktycznie straciła swoich znajomych. Kiedy jednak orientuje się, że mąż ją zdradza i znalazł młodszą kochankę, postanawia zadbać o swoje sprawy. Przypadkowo podczas zakupów w sklepie poznaje tajemniczego mężczyznę, który zabiega o jej względy. Kalina znajduje pracę...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Serio?? To dorosła kobieta napisała i dorosłe kobiety to czytały (i tak wysoko oceniły)?? :D Bo ja się czułam, jakbym czytała mój pamiętnik z podstawówki, rozdział pt. "Mój wymarzony chłopak" - ten sam realizm sytuacyjny i przede wszystkim ten sam poziom literacki (może powinnam szukać wydawcy na moje nastoletnie wypociny? :D ):D NIE, NIE I JESZCZE RAZ NIE! Na takiego gniota dawno się nie nadziałam, przykro mi :-o Szybko dałam sobie spokój z brnięciem dalej w tę książkę, ale dam głowę, że i tak jestem ją w stanie opowiedzieć, i to nieco lepszym stylem ;-)

Serio?? To dorosła kobieta napisała i dorosłe kobiety to czytały (i tak wysoko oceniły)?? :D Bo ja się czułam, jakbym czytała mój pamiętnik z podstawówki, rozdział pt. "Mój wymarzony chłopak" - ten sam realizm sytuacyjny i przede wszystkim ten sam poziom literacki (może powinnam szukać wydawcy na moje nastoletnie wypociny? :D ):D NIE, NIE I JESZCZE RAZ NIE! Na takiego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Fana książka, na lato :)

Fana książka, na lato :)

Pokaż mimo to

Czy życiem ludzkim rządzi przypadek? Czy jedno nieplanowane spotkanie może odmienić życie? Okazuje się, że tak. W końcu nigdy nie możemy przypuszczać, co w danym momencie nam się przytrafi, ani jaką niespodziankę przyszykował dla nas los.

Czterdziestoletnia Kalina jest przykładną żoną, matką i gospodynią domową. Całkowicie poświęca się rodzinie, zapominając o swoich potrzebach i pragnieniach. Porzuciła swoje plany i zrezygnowała z kariery dobrze zapowiadającej się pianistki. Przed laty w tragicznym wypadku straciła rodziców oraz ukochaną córeczkę. Wciąż nie może pozbierać się po tragedii i zapomnieć o bolesnych wydarzeniach z przeszłości. Sprawy nie ułatwia mąż, który ostatnio nie poświęca zbyt jej zbyt wiele uwagi. Coraz trudniej im się dogadać, a ich małżeństwo powoli zaczyna się rozpadać. Do tego ich nastoletnia córka Blanka wchodzi w okres dojrzewania i buntu. Zaczyna sprawiać coraz więcej kłopotu, a Kalina zauważa, że i z córką nie potrafi normalnie się porozumieć. Niespodziewanie jednak na drodze kobiety staje tajemniczy cudzoziemiec, który ma ogromny wpływ na nią samą i na jej dotychczasowe życie. Czy Kalina zawalczy o swoje szczęście?

Książka Agnieszki Rusin opowiada historię wziętą z życia. W końcu wiele kobiet rezygnuje ze swoich marzeń i całkowicie poświęca się rodzinie. Zapominają o własnych pragnieniach i potrzebach, bo potrzeby bliskich zawsze są ważniejsze. W ten sposób człowiek się zatraca. Traci poczucie własnej wartości i zamiast cieszyć się życiem, tak naprawdę wegetuje. Każdy z nas ma przecież prawo do szczęścia i miłości. Rodzina zawsze będzie najważniejsza i nic tego nie zmieni, jednak nigdy nie można zapominać o sobie. Przez to stajemy się nieszczęśliwi i zgorzkniali, nie wierzymy, że i my możemy być szczęśliwi. Ale jak? Skoro tak naprawdę sami z tego zrezygnowaliśmy. "Przypadkowe spotkanie" to książka która pokazuje nam, że aby nadać życiu na nowo barw i sensu, należy wziąć sprawy w swoje ręce i w końcu zawalczyć o to, co tak naprawdę nam się należy.

Autorka pisze lekko i swobodnie, z ogromną empatią i skrupulatnością opowiada nam historię głównej bohaterki i jej rodziny. W końcu nie jest to tylko opowieść o Kalinie. Agnieszka Rusin skupia się też na problemach męża Kaliny i ich nastoletniej córki. Blanka wchodzi w okres dojrzewania i zaczyna się buntować. Opuszcza się w nauce, coraz więcej czasu spędza ze swoim chłopakiem i niezbyt ciekawym towarzystwem. Kalina próbuje jakoś dotrzeć do córki i przemówić jej do rozumu. Szuka wsparcia w mężu, ale ten niestety nie potrafi podołać rodzicielskim obowiązkom. Nie sprawdza się również w roli męża. Ich relacja z każdym dniem stają się coraz bardziej oziębła. Witold poświęca się pracy, nie bacząc na to, że w jego życiu prywatnym nie dzieje się zbyt dobrze. Ślepo goni za karierą i pieniędzmi, co niestety będzie miało dla niego przykre konsekwencje. W tym wszystkim tkwi Kalina, której ciężko uporać się z problemami które nagle spadły na jej głowę. Gdy przez przypadek spotyka Ratimira, tajemniczego i przystojnego obcokrajowca, wszystko się zmienia. Będzie to dla niej początek czegoś nowego i niezwykłego. Czy zmiany wyjdą jej na lepsze?

„Przypadkowe spotkanie” to życiowa i niezwykle realistyczna opowieść, która skłania do głębszych refleksji i przemyśleń. Nie jest to typowe romansidło, a raczej powieść obyczajowa z wątkiem romantycznym. Autorka w subtelny sposób ukazała relację między Kaliną a Ratimirem. Ich uczucie powoli rozkwita i dojrzewa. I choć stanowi ważny element w całej książce, to jednak nie jest zbyt przesłodzony. Może poza szczęśliwym zakończeniem, które jak dla mnie było zbyt kolorowe. Mimo to, książkę czyta się przyjemnie i z ogromną ciekawością. Wzbudza wiele emocji i tak jak w życiu, potrafi zaskoczyć i zaintrygować. Agnieszka Rusin w swojej książce porusza wiele ważnych i trudnych tematów, takich jak chociażby rozpad małżeństwa, brak akceptacji dla pasji bliskiej osoby, trudna relacja między matką a córką, nastoletni bunt i tragedia, która odciska piętno na dalszym życiu. Wszystko łączy się ze sobą, tworząc niezwykle wartościową i mądrą lekturę.

„Przypadkowe spotkanie” to słodko-gorzka opowieść o dążeniu do realizacji swoich marzeń i walce o swoje szczęście. To również piękna i romantyczna opowieść o dojrzałej miłości, a także o tym, że nawet pomimo przeciwności losu, nigdy nie wolno rezygnować ze swoich pragnień. Agnieszka Rusin napisała książkę, która mieni się całą paletą barw i uczuć. Urzeka, zachwyca i wnosi do naszych serc odrobinę nadziei. Polecam!

__________________________________
czytanie-moja-milosc.blogspot.com

Czy życiem ludzkim rządzi przypadek? Czy jedno nieplanowane spotkanie może odmienić życie? Okazuje się, że tak. W końcu nigdy nie możemy przypuszczać, co w danym momencie nam się przytrafi, ani jaką niespodziankę przyszykował dla nas los.

Czterdziestoletnia Kalina jest przykładną żoną, matką i gospodynią domową. Całkowicie poświęca się rodzinie, zapominając o swoich...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Prosty język i forma kolejnej zwykłej historii przedstawiającej losy rozlatującej się rodziny, czy raczej bytów koegzystujących obok, bo z pewnością nie żyjących razem. Kalina, która wybrała rolę gospodyni domowej - choć ja widzę raczej usługiwaczkę, której nawet sie nie dziękuje po posiłku - to kobieta, która zapomniała o sobie. Czy można cieszyć się rodzinną wspólnotą zapominając w tym małym gronie o sobie? Jeśli same spychamy się na sam koniec to nie dziwmy się, że inni też nas tam szukają. Nie płaczmy po latach zaniedbywania samych siebie, że jesteśmy niedoceniane przez bliskich. A o tym właśnie przypomina nam Agnieszka Rusin. Tylko szkoda, że do tematu podeszła schematycznie, po raz kolejny odgrzewając tak samo postrzegane role, rozpisane na modłę ckliwych romansideł.

"Przypadkowe spotkanie" to historia jakich wiele i by miała szanse się przebić przez zalew tej tendencyjnej kobiecej literatury trzeba właściwie uderzyć w czułe struny, umieć ukazać dramat, skomplikowane przeżycia bohaterek, a nie kolejny raz wypunktować ograne motywy.
Książka na chwile, na zapomnienie się przez godzinę, dwie.. A pod koniec pomyślałam: po co było marnować ten czas na mało istotną treść skoro można było objąć nie jedną, a obiema rękami swojego mężczyznę. I co za strata papieru!

Prosty język i forma kolejnej zwykłej historii przedstawiającej losy rozlatującej się rodziny, czy raczej bytów koegzystujących obok, bo z pewnością nie żyjących razem. Kalina, która wybrała rolę gospodyni domowej - choć ja widzę raczej usługiwaczkę, której nawet sie nie dziękuje po posiłku - to kobieta, która zapomniała o sobie. Czy można cieszyć się rodzinną wspólnotą...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"... w życiu trzeba mieć odwagę, umiejętność, by stworzyć coś wyjątkowego".

Na taką odwagę w końcu decyduje się główna bohaterka, Kalina. Postanawia zawalczyć o siebie. Czytelnik jest świadkiem przemiany, jaka zachodzi w bohaterce, która w końcu zaczęła walczyć o swoje szczęście i marzenia. Dawna koleżanka Kaliny poradziła jej, że czasami trzeba być egoistą i pomyśleć też o sobie, o swoich potrzebach, marzeniach, o swoim szczęściu, a nie dostosowywać się do wizji innych. Kalina z początku jest wystraszona, ale z czasem dostrzega, że jej życie wcale nie jest szczęśliwe. Nie ma oparcia w mężu, który nawet nie stara się, nie cieszy się z jej małego sukcesu. Dzięki przypadkowemu spotkaniu, a może przeznaczeniu, poznaje co to znaczy być kochanym i zakochanym, dostrzeganym, rozumianym, docenianym.

Książkę czyta się szybko. Myślę, że poruszyła ważne tematy (trudne relacje rodzinne, brak akceptacji, zrozumienia, poszukiwanie szczęścia i samego siebie, dojrzewanie do pewnych decyzji, a wreszcie odwaga, żeby je podjąć).

"...szkoda życia na żale i tkwienie w odmętach przeszłości".
Trzeba iść do przodu i się realizować w życiu, robić to co się lubi, wtedy na pewno będziemy szczęśliwi.

"... w życiu trzeba mieć odwagę, umiejętność, by stworzyć coś wyjątkowego".

Na taką odwagę w końcu decyduje się główna bohaterka, Kalina. Postanawia zawalczyć o siebie. Czytelnik jest świadkiem przemiany, jaka zachodzi w bohaterce, która w końcu zaczęła walczyć o swoje szczęście i marzenia. Dawna koleżanka Kaliny poradziła jej, że czasami trzeba być egoistą i pomyśleć też...

więcej

mniej

Pokaż mimo to