Choć momentami ciężko mi się ją czytało i zabrakło mi trochę wyjaśnień co do poniektórych wydarzeń, mimo to poruszyła mnie do granic możliwości. Kończąc tę powieść czuję jakąś pustkę i sama mam „Dziwną myśl w mej głowie”

Choć momentami ciężko mi się ją czytało i zabrakło mi trochę wyjaśnień co do poniektórych wydarzeń, mimo to poruszyła mnie do granic możliwości. Kończąc tę powieść czuję jakąś pustkę i sama mam „Dziwną myśl w mej głowie”

Wybitna powieść Orhana Pamuka do której codziennie się wraca jak do ulubionego serialu. Każdy znajdzie coś dla siebie - elementy historyczno-kulturowo-polityczne, zwykłe życie mieszkańców i ich perypetie albo niesamowite opisy miasta. Książka jest długa ale w ogóle nie czuć kiedy ze strony setnej przechodzimy do sześćsetnej.
Gorąco polecam bez względu na wiek i płeć.

Wybitna powieść Orhana Pamuka do której codziennie się wraca jak do ulubionego serialu. Każdy znajdzie coś dla siebie - elementy historyczno-kulturowo-polityczne, zwykłe życie mieszkańców i ich perypetie albo niesamowite opisy miasta. Książka jest długa ale w ogóle nie czuć kiedy ze strony setnej przechodzimy do sześćsetnej.
Gorąco polecam bez względu na wiek i płeć.

Zaczęta, nieskończona.

Zaczęta, nieskończona.

To książka z mojego ulubionego gatunku. Czytam zachłannie kolejną stronę, a zarazem żałuję, że muszę ją przewrócić, bo zbliża mnie to do zakończenia lektury.
Towarzyszyłabym głównemu bohaterowi jeszcze i jeszcze, niestety, autor zakończył opowieść po trzydziestu latach życia Mevluta w Stambule. To był moment, kiedy Mevlut chyba poczuł się stambulczykiem i to na własnych prawach. W dodatku możliwe, iż uspokoił głowę przez tyle lat zaprzątniętą tym, że zgodnie z mottem otwierającym powieść „I nade wszystko dziwna myśl w mej głowie, że nie w swoim czasie, nie w swoim miejscu jestem (Wordsworth)”. Już to miejsce znalazł.
Opowieść o dobrym chłopaku z dziecięca twarzą i wielkim sercu autor podzielił na głosy – jego samego, członków rodziny, przyjaciół. Porządkuje wszystko narrator.
Na kanwie tej rodzinnej sagi autor snuje opowieść o Stambule, który zmienia się tak, jak jego wciąż napływający z tureckich wiosek mieszkańcy. Możemy poczuć, jak i dlaczego rozrastało się to miasto-moloch, wchłaniając nie tylko miliony ludzi, ale i okoliczne wioski czy puste połacie na wzgórzach. Dzisiaj Stambuł liczy już ponad 15 mln mieszkańców.
Książka zawiera kilka dodatków. Jednym z nich jest kalendarium. Znajdziemy w nim nie tylko najważniejsze fakty z życia Mevluta i jego rodziny. Autor zaznaczył tam wydarzenia, które zmieniły Stambuł, Turcję, Europę i świat. Tyle, że nie wszystkie znalazły się w sferze zainteresowania bohaterów opowieści. I to jest ciekawe zestawienie. Tak naprawdę interesuje nas tylko to, co nas bezpośrednio dotyczy, nie zaś to, co jest daleko, nawet, jeśli w efekcie zmieni i nasze życie. Mevlut jest bystrym obserwatorem, widzi, jak zmienia się Stambuł i on sam. Ale jest też trochę outsiderem. Ma swój bezpieczny azyl – nocną sprzedaż buzy, tradycyjnego napoju ze sfermentowanego zboża. Wychodzi na ciemne ulice miasta nawet wtedy, gdy nie zmusza go do tego ekonomia. Wtedy – mówiąc dzisiejszym językiem – resetuje się.
Czyta się znakomicie, wszystkie postacie są wyraziste, zróżnicowane, łatwe do zaprzyjaźnienia, choć bywają irytujące. A temu kto był w Stambule dłużej, niż na dwudniowym zwiedzaniu Błękitnego Meczetu i Hagia Sofii - wędrowanie po niemal wszystkich dzielnicach tego wspaniałego miasta sprawi niewątpliwą przyjemność.

To książka z mojego ulubionego gatunku. Czytam zachłannie kolejną stronę, a zarazem żałuję, że muszę ją przewrócić, bo zbliża mnie to do zakończenia lektury.
Towarzyszyłabym głównemu bohaterowi jeszcze i jeszcze, niestety, autor zakończył opowieść po trzydziestu latach życia Mevluta w Stambule. To był moment, kiedy Mevlut chyba poczuł się stambulczykiem i to na własnych...

Kolejne podejście do twórczości twego Autora i niestety, znowu brak zachwytu. Najlepiej udała się współczesna panorama Stambułu, zwłaszcza że to miasto okazuje się kruche i nietrwałe, może zniknąć. Powieść tworzą głosy postaci wypowiadające się jak na scenie. Pamuk niezwykle szczegółowo, właściwie zbyt szczegółowo, opisuje codzienność. Brakuje też napięcia, a więc lektura wymaga od czytelnika wielkiej cierpliwości.

Kolejne podejście do twórczości twego Autora i niestety, znowu brak zachwytu. Najlepiej udała się współczesna panorama Stambułu, zwłaszcza że to miasto okazuje się kruche i nietrwałe, może zniknąć. Powieść tworzą głosy postaci wypowiadające się jak na scenie. Pamuk niezwykle szczegółowo, właściwie zbyt szczegółowo, opisuje codzienność. Brakuje też napięcia, a więc lektura...

Cyt.:
„Gdy człowiek płacze, jego ból łagodnieje.”
Orhan Pamuk, „Dziwna myśl w mej głowie”

Osiem lat po odebraniu literackiej Nagrody Nobla, w roku 2014 Orhan Pamuk wydał powieść „Dziwna myśl w mej głowie” nad którą pracował prawie sześć lat. Komitet Noblowski przyznając nagrodę tureckiemu prozaikowi, napisał w uzasadnieniu m.in. cyt.: „nagrodzono pisarza, który w poszukiwaniu melancholijnej duszy swojego rodzinnego miasta odkrył nowe symbole zderzenia i przenikania się kultur”. I „Dziwna myśl w mojej głowie” idealnie wręcz wpisuje się w to uzasadnienie noblowskiej komisji.

To epicka opowieść o ubogim sprzedawcy jogurtu i buzy, przemierzającym ulice Stambułu obejmująca ponad pięćdziesiąt lat. Historia Mevluta Karataşa, na wskroś uczciwego i skromnego człowieka i jego wielopokoleniowej rodziny, przyjaciół ale jednocześnie historia zmieniającego się z roku na rok miasta i burzliwa historia Turcji.

Orhan Pamuk ma dość specyficzny sposób pisania. Jego opowieść toczy się dość leniwie, niemal usypiająco, choć opowiada czasami o dramatycznych wręcz wydarzeniach. Jeśli poddamy się temu rytmowi powieści, otrzymamy zachwycającą wręcz historię. O biedakach szukających szczęścia w wielkim mieście, o wielkiej miłości, który wybuchła przez przypadek a trwała całe życie, o kulturze jakże innej od europejskiej, o religii i historii. O zmianach politycznych i społecznych zachodzących na przestrzeni wielu lat w Turcji i o miłości do miasta, które zmienia się nieustannie.

Orhan Pamuk stworzył w „Dziwnej myśli w mojej głowie” rzecz niezwykłą. Wydawało się, że nie można opowiedzieć ciekawie o życiu zwykłego, przeciętnego człowieka. Jednak można. Pięknie i wzruszająco. Błyskotliwie.

Zdecydowanie polecam.

Cyt.:
„Gdy człowiek płacze, jego ból łagodnieje.”
Orhan Pamuk, „Dziwna myśl w mej głowie”

Osiem lat po odebraniu literackiej Nagrody Nobla, w roku 2014 Orhan Pamuk wydał powieść „Dziwna myśl w mej głowie” nad którą pracował prawie sześć lat. Komitet Noblowski przyznając nagrodę tureckiemu prozaikowi, napisał w uzasadnieniu m.in. cyt.: „nagrodzono pisarza, który w...

Świetna ksiązka

Świetna ksiązka

Jest mi dość trudno ocenić tę pozycję.. z jednej strony czuje ciężar ponieważ to dzieło noblisty , a z drugiej wiem , że przyjemnie się czytało, ale zabrakło pazura.. na początku się wciągnęłam, chłonęłam słowa, smakowałam je, czułam zapachy przyrządzanych dań, smak baklawy z pistacjami, ale w końcu stwierdziłam , że było to wszystko zbyt długie, nużące rozwleczone. Słowa, zdania oraz myśli wciąż się powtarzały jakby Autor chciał abym się ich na pamięć nauczyła. Muszę przyznać, że podziwiam niesamowity kunszt Autora, wyczucie, zmysł obserwacji. Nie znam historii Turcji, a już tyle razu byłam w tym kraju. Cieszę się, że dzięki tej książce choć troszkę dowiedziałam się o Stambule, w pamięci zostaną mi poszczególne nazwy. Książka tez obala trochę mitów związanych z m.in. ubiorem kobiet. W każdej kulturze znajdą się wielbiciele zakutania kobiet w łańcuchy amatorzy bicia płci pięknej, ponizania, egoiści bojący się postępu, nastawieni na chęć zysku. Piękna opowieść. Długo ja czytałam myślę, ze koło 3 tygodni. W międzyczasie czytałam też inne książki - oczywiście:) Polecam.

Jest mi dość trudno ocenić tę pozycję.. z jednej strony czuje ciężar ponieważ to dzieło noblisty , a z drugiej wiem , że przyjemnie się czytało, ale zabrakło pazura.. na początku się wciągnęłam, chłonęłam słowa, smakowałam je, czułam zapachy przyrządzanych dań, smak baklawy z pistacjami, ale w końcu stwierdziłam , że było to wszystko zbyt długie, nużące rozwleczone. Słowa,...

Ależ dobrze Mi się czytało tę powieść. Pierwszy raz czytałem Pamuka ( od razu jedna z nowszych powieści) i było tak lekko, wciągająco, nietypowo, wzruszająco i tak po prostu bardzo przyjemnie. Strasznie polubiłem Melvuta. Jedna z lepiej wykreowanych postaci z jakimi miałem do czynienia.
Nie wiem kiedy zleciało te 670 stron, tak sama historia jakby się zastanowić to nie porywa, a książka jednak w żaden sposób się nie dłuży. To świadczy o klasie autora.
Niby słodko-gorzko, ale jednak optymistyczny wydźwięk.
Super!

Ależ dobrze Mi się czytało tę powieść. Pierwszy raz czytałem Pamuka ( od razu jedna z nowszych powieści) i było tak lekko, wciągająco, nietypowo, wzruszająco i tak po prostu bardzo przyjemnie. Strasznie polubiłem Melvuta. Jedna z lepiej wykreowanych postaci z jakimi miałem do czynienia.
Nie wiem kiedy zleciało te 670 stron, tak sama historia jakby się zastanowić to nie...

Wielka saga, gruba książka. Ale łatwo się czyta, łatwo się utożsamić z głównym bohaterem.
Przekrój przez 50 lat historii Stambułu ( i Turcji ). Ciekawe nawet dla urlopowych, okazjonalnych bywalców.

Wielka saga, gruba książka. Ale łatwo się czyta, łatwo się utożsamić z głównym bohaterem.
Przekrój przez 50 lat historii Stambułu ( i Turcji ). Ciekawe nawet dla urlopowych, okazjonalnych bywalców.