Jest to książka naukowa, z nie najniższym progiem wejścia, wymagająca od czytelnika przynajmniej podstawowej wiedzy ogólnohumanistycznej na poziomie uniwersyteckim, a najlepiej podstaw literaturoznawstwa. Na szczęście nie jest napisana przeintelektualizowanym żargonem naukowym, więc nawet bez wskazanych przeze mnie podstaw, czytelnik z pewną dozą samozaparcia będzie w stanie nadążyć za narracją autorki i przy pomocy wyszukiwarki wytłumaczyć sobie używane przez nią pojęcia, zwroty i metody badawcze.
Jeśli chodzi o istotę tej pozycji, to jest to refleksja nad sposobem narracji wykorzystywanej przez Kapuścińskiego w swojej twórczości. Jednak nie całej - autorka świadomie pomija wątek Ameryki Łacińskiej, gdyż jak stwierdziła: "Zdecydowałam się wycofać z planów podjęcia tego tematu ze względu na szerokie kompetencje historyczne i politologiczne, których wymagałaby analiza [...]" (ss. 14‑16). Pytanie , czy inne tematy nie wymagają równie głębokiej analizy, jak reportaże latynoamerykańskie, a jednak autorka w ich przypadku podjęła się tego wyzwania.
Podstawowym tematem podejmowanym przez autorkę jest polemika z tezą o polifonicznym charakterze narracji Ryszarda Kapuścińskiego. Stawia ona i broni hipotezy, że sztuka opowiadania "Cesarza reportażu" jest w istocie narracją jednoosobowego autora przyjmującą strategię kolażu literackiego z licznymi przypisami odautorskimi (przynajmniej od lat siedemdziesiątych),stąd też wcześniejsze próby opisania jej jako polifonicznej. Jest to niewątpliwie ciekawe stanowisko, z którym nie każdy się zgodzi, niemniej warto się z nim zapoznać. Zwłaszcza, że Magdalena Horodecka przyjmuje interesującą strategię analizy przechodzącą od szczegółu do ogółu - bierze czasem nawet pojedyncze zdania i zwrot i prowadzi indukcyjny wywód na temat strategii narracyjnej pisarza. Ta skrupulatność pozwala na wykrycie ciekawych informacji, ot chociażby autocenzury Kapuścińskiego, który w "Imperium" posługiwał się cytatami z swoich poprzednich dzieł z usuniętymi niektórymi fragmentami, które mają świadczyć o zmianie w sposobie jego postrzegania świata.
Książka ta jest warto polecenia dla każdego, kto miałby ochotę nad pogłębioną refleksją nad naturą twórczości chyba największego, a przynajmniej najbardziej znanego, polskiego reportażysty.

Jest to książka naukowa, z nie najniższym progiem wejścia, wymagająca od czytelnika przynajmniej podstawowej wiedzy ogólnohumanistycznej na poziomie uniwersyteckim, a najlepiej podstaw literaturoznawstwa. Na szczęście nie jest napisana przeintelektualizowanym żargonem naukowym, więc nawet bez wskazanych przeze mnie podstaw, czytelnik z pewną dozą samozaparcia będzie w...