Lane został skierowany do ośrodka w stylu sanatorium gdzie mają wyleczyć jego odporną na leki gruźlicę. Chłopak jest załamany bo przecież miał tak wiele planów. Jest w ostatniej klasie gdzie powinien skupić się na egzaminach i myśleniu o tym jaką uczelnię wybrać, a nie głupiej chorobie. Lekarze w Latham House mówią by traktował to jak wakacje, jednak on nie zwalnia z nauką przez co pakuje się w małe tarapaty zdrowotne. Wtedy jest zmuszony zwolnić. Pojawia się wtedy pytanie czy jednak nauka jest ważniejsza od zdrowia? W ośrodku spotyka również dziewczynę, która kiedyś poznał na koloniach. Nie ma pojęcia dlaczego dziewczyna ma do niego tak wrogie nastawienie.

Sadie jest chyba w ośrodku najdłużej. Jakoś nie udało jej się dojść do momentu polepszenia na tyle by mogła wrócić do domu. Nauczyła się z tym żyć i traktuje to jak długie wakacje i znalazła swoje metody na korzystanie z tego co się da w tym miejscu. Gdy pojawia się Lane dziewczyna wręcz kipi złością bo pamięta co jej zrobił na koloniach. Stara się go unikać jak ognia. Sytuacja jednak zmusza ją do wyjaśnienia sobie z nim tej sytuacji. Od tego momentu chłopakowi udaje się znaleźć miejsce w ich ekipie.


Książka dość szybka do czytania jednak dość męcząca. Nie dzieje się wiele. Nie ma żadnej akcji. Jednak podoba mi się temat tej historii. Można wczuć się w postać, która nie koniecznie ma jakąś dalszą przyszłość. Wiedza, że gdy nie znajdzie się lek na ich chorobą mogą umrzeć jest przerażająca. Szukać nadziei w każdej informacji o testach nowego leku, a potem poczuć ogromny zawód gdy jednak lek zawiedzie. Bohaterka po tak długim czasie w ośrodku i wielu informacjach właśnie o nowych lekach nie miała już żadnej nadziei. Nie martwiła się tym co będzie jak wróci do starego życia. Zakończenie tej powieści był trudny. Myślałam, że jednak zakończy to się lepiej, szczególnie po tym co się wydarzyło w międzyczasie. Okładka jest dość mroczna i tajemnicza ale po przeczytaniu mogę stwierdzić, że nawiązuje do zawartości. Książka podzielona jest na rozdziały z perspektywy Sadie oraz Lane. Niestety nie jest to książka, która zapadnie mi w pamięci i chęci ponownego przeczytania.

Lane został skierowany do ośrodka w stylu sanatorium gdzie mają wyleczyć jego odporną na leki gruźlicę. Chłopak jest załamany bo przecież miał tak wiele planów. Jest w ostatniej klasie gdzie powinien skupić się na egzaminach i myśleniu o tym jaką uczelnię wybrać, a nie głupiej chorobie. Lekarze w Latham House mówią by traktował to jak wakacje, jednak on nie zwalnia z nauką...

Sięgnęłam po tę książkę pod wpływem chwili, potrzebowałam czegoś innego niż to co aktualnie czytałam. Przeczytałam tę książkę tak dokładnie to w dwie noce. Bardzo mi się podobała, wciągnęła od samego początku. Nie czytałam/pamiętałam opisu, więc mnie bardzo zaskoczyła swoją tematyką.
Napisana tak, że czytało mi się bardzo szybko, bardzo przeżywałam te wydarzenia, mimo, że domyśliłam się jak to się skończy.

Sięgnęłam po tę książkę pod wpływem chwili, potrzebowałam czegoś innego niż to co aktualnie czytałam. Przeczytałam tę książkę tak dokładnie to w dwie noce. Bardzo mi się podobała, wciągnęła od samego początku. Nie czytałam/pamiętałam opisu, więc mnie bardzo zaskoczyła swoją tematyką.
Napisana tak, że czytało mi się bardzo szybko, bardzo przeżywałam te wydarzenia, mimo, że...

WOW.
Piękna książka Wspaniale napisana. Po przeczytaniu miałam łzy w oczach - moja babcia zmarła miesiąc temu( bardzo za nią tęsknie)- ta książka daje wiele do myślenia. Opisuje doskonale uczucie straty, niepewność o przyszłość, smutek.

WOW.
Piękna książka Wspaniale napisana. Po przeczytaniu miałam łzy w oczach - moja babcia zmarła miesiąc temu( bardzo za nią tęsknie)- ta książka daje wiele do myślenia. Opisuje doskonale uczucie straty, niepewność o przyszłość, smutek.

Książka, której fabuła przypomina trochę nasze czasy covid.
Choć to fikcja, to autorka jakby przewidziała przyszłość.

Książka opowiada o nastolatkach, którzy przymusowo zamknięci zostali w ośrodku z powodu zdiagnozowanej lekoopornej gruźlicy. Jako „zagrożenie” dla społeczeństwa musza być izolowani, muszą nauczyć się życia poza normalnością. Starają się nie myśleć, że każda chwila może być tą ostatnią.

Trzeba przyznać, że temat zaintrygował mnie i choć książka wydana w 2018 to chyba dopiero teraz jesteśmy w stanie sobie takie czasy wyobrazić. Wydają się one mniej dziwne. Był to dobrze wykorzystany czas dla mnie.

Książka, której fabuła przypomina trochę nasze czasy covid.
Choć to fikcja, to autorka jakby przewidziała przyszłość.

Książka opowiada o nastolatkach, którzy przymusowo zamknięci zostali w ośrodku z powodu zdiagnozowanej lekoopornej gruźlicy. Jako „zagrożenie” dla społeczeństwa musza być izolowani, muszą nauczyć się życia poza normalnością. Starają się nie myśleć, że...

Choć wyrosłam już z literatury młodzieżowej to jednak lubię czasami do niej wracać, gdyż wiem, że można w niej znaleźć prawdziwe perełki. Niestety, ale ta historia mnie rozczarowała. Dobrnęłam trudem do setnej strony, a książka jak nużyła tak nużyć zaczęła jeszcze bardziej. Choć wiedziałam na co się piszę czyli to, że będzie na smutno, to jakoś nie przemówił do mnie pomysł autorki na zmyślenie choroby. Chociażby przez to całość wydała mi się mało wiarygodna i nie potrafiłam zżyć się z bohaterami. Sama historia jest nudna i nijaka. Wiedziałam do czego zmierza fabuła i chyba wolałam sobie tego oszczędzić. Przed odłożeniem na półkę przekartkowałam tylko ostatnie strony i utwierdziłam się w przekonaniu, że książka jest niesamowicie przewidywalna i bazuje na szablonie innych tego typu powieści.

Choć wyrosłam już z literatury młodzieżowej to jednak lubię czasami do niej wracać, gdyż wiem, że można w niej znaleźć prawdziwe perełki. Niestety, ale ta historia mnie rozczarowała. Dobrnęłam trudem do setnej strony, a książka jak nużyła tak nużyć zaczęła jeszcze bardziej. Choć wiedziałam na co się piszę czyli to, że będzie na smutno, to jakoś nie przemówił do mnie pomysł...

Bardzo dobra książka. Wiele już zostało napisane w komentarzach poniżej, dodam coś od siebie.
Choroba, na którą cierpią bohaterowie tej książki jest fikcją literacką, ale w kwestii uczuć takich jak poczucie straty, lęk o przyszłość po chorobie, rozliczenie z błędami z przeszłości - brawa za rzetelne i empatyczne podejście do tematu. Może pomogło w tym wykształcenie autorki w dziedzinie bioetyki. Odnalazłam wiele odcieni siebie w bohaterach tej książki, a przeczytałam tę powieść w momencie pogorszenia stanu własnej, poważnej choroby, w przededniu wyjazdu na operację za granicę. Choroba jest złem, ale powrót po leczeniu i próba wpasowania się w swoje dawne życie czasem jeszcze trudniejsze. Cieszę się, że ktoś dotknął takiego tematu w powieści przeznaczonej dla młodzieży. Na kartach tej książki raz po raz któraś z postaci ubiera w słowa to, jak czuje się człowiek, gdy jego życie się zatrzymuje, a świat nie oglądając się na nikogo biegnie dalej - tu z perspektywy młodych ludzi, ale myślę, że takie uczucia są uniwersalne w sytuacji choroby, żałoby i straty.

Bardzo dobra książka. Wiele już zostało napisane w komentarzach poniżej, dodam coś od siebie.
Choroba, na którą cierpią bohaterowie tej książki jest fikcją literacką, ale w kwestii uczuć takich jak poczucie straty, lęk o przyszłość po chorobie, rozliczenie z błędami z przeszłości - brawa za rzetelne i empatyczne podejście do tematu. Może pomogło w tym wykształcenie autorki...

Latham to ośrodek dla chorych na gruźlicę. Miejsce odizolowane od świata zewnętrznego, znajdujące się w górach, pośród lasu.
Nastolatkowie, którzy tu trafiają pomimo małej namiastki normalnego życia w postaci szkoły, zmagają się z rutyną, nudą, a czasem nawet ze śmiercią.
Choć Latham jest całkowicie zmyślone przez autorkę i wszystko jest fikcją, to bije z tej książki prawdziwość. Nie jest arcydziełem, bo kilku wątkom brakuje zakończenia, ale mogę śmiało przyznać, że jest bolesna, smutna i daje dużo do myślenia. Pochłonęłam ją w jeden wieczór.
Historia nastolatków pokazuje, że czasami warto przewartościować życie, bo mogą nas ominąć ważne rzeczy.
Chwyta za serce.

Latham to ośrodek dla chorych na gruźlicę. Miejsce odizolowane od świata zewnętrznego, znajdujące się w górach, pośród lasu.
Nastolatkowie, którzy tu trafiają pomimo małej namiastki normalnego życia w postaci szkoły, zmagają się z rutyną, nudą, a czasem nawet ze śmiercią.
Choć Latham jest całkowicie zmyślone przez autorkę i wszystko jest fikcją, to bije z tej książki...

Świetna Książka. Dobrze wykreowani bohaterowie i fabuła, która cały czas leci do przodu.
Cała oś powieści, czyli gruźlica, to według mnie strzał w 10, bo to mało popularny temat, a bardzo ważny

Świetna Książka. Dobrze wykreowani bohaterowie i fabuła, która cały czas leci do przodu.
Cała oś powieści, czyli gruźlica, to według mnie strzał w 10, bo to mało popularny temat, a bardzo ważny

Uważam, że ta książka przedstawia słodko-gorzką historię nastolatków. Nastolatków, których los pokarał chorobą. Hipergruźlicą. Obserwowałam ich życie w ośrodku Latham House. To w jaki sposób zaadaptowali się w nowej rzeczywistości. Obserwowałam przemianę Lane'a. Z chłopca dążącego do zrealizowania celu stał się młodym człowiekiem, który nauczył się czerpać radość i szczęście z tego co się dzieje tu i teraz. Podobało mi się poczucie humoru paczki Side oraz tego jak zostało pokazane ich "beztroskie" życie na "wakacjach" w ośrodku.
Ostatnie rozdziały wprawiły mnie w osłupienie. Dostałam dreszczy i gęsiej skórki.
Czy polecam tą książkę? Tak, całym swoim serduchem jestem za nią. Komu ją polecam? Ewidentnie każdemu, bo mimo tego że to młodzieżówka to uważam że każdy znalazłby w niej coś niesamowitego.

Porównałabym tą książkę do smaku lukrecji. Słodka na początku-wspólnie spędzone chwile z przyjaciółmi, brak prac domowych, szkoła zamieniona w wielkie kolonie, leniwe poranki- i ostro-gorzki posmak anyżu czyli, wiszące nad nimi piętno choroby i….. Tutaj musicie dowiedzieć się sami.

Uważam, że ta książka przedstawia słodko-gorzką historię nastolatków. Nastolatków, których los pokarał chorobą. Hipergruźlicą. Obserwowałam ich życie w ośrodku Latham House. To w jaki sposób zaadaptowali się w nowej rzeczywistości. Obserwowałam przemianę Lane'a. Z chłopca dążącego do zrealizowania celu stał się młodym człowiekiem, który nauczył się czerpać radość i...

Życie czasami odbiera jedną szansę, a w zamian daje zupełnie inną. Nawet jeśli nagle los zamyka szczelnie wszystkie drzwi, zwykle zostawia gdzieś uchylone okno.
Lane traktuje pobyt w Latham House jak zesłanie, które musi przetrwać i które rujnuje mu dawno ustalony plan na życie.
Sadie j jej przyjaciele starają się żyć pełnią życia w tym "hermetycznym" świecie, bawią się, czasami podejmują nie najlepsze decyzje, ale starają się brać z życia garściami.
Lane i Sadie już się kiedyś potkali, z pierwszego spotkania wynikła niechęć z drugiego dużo mocniejsze uczucie...
to historia o tym, że życie nie czeka, nie można go odkładać na później, trzeba żyć tu i teraz, bo chwila która minie już nie wróci.
"Dzień ostatnich szans"to młodzieżówka, o tym, że często to o czym marzymy "zasłania" nam
tu i teraz, a życie nie będzie czekać.
Ta książka ma jedno ważne przesłanie: żyj bo życie nie czeka i nie zawsze ma się Kolejną szansę- ale żyj odpowiedzialnie bo konsekwencji niewłaściwych decyzji też nie cofniesz.
młodzieżowa historia o miłości i o prawdziwym życiu, które czasem nagle i brutalnie stawia pod ścianą.
To momentami rozmyta, ale nie przesłodzona historia, o tym, że czasami trzeba brać życie jakie jest, bo może to dziś jest dzień ostatnich szans.
To opowieść, o tym że życie jest piękne, zawsze nawet jeśli ma swoje ograniczenia. I o tym, że trzeba uważać żeby w swoim pędzie do życia i przygody nie skrzywdzić innych.

Życie czasami odbiera jedną szansę, a w zamian daje zupełnie inną. Nawet jeśli nagle los zamyka szczelnie wszystkie drzwi, zwykle zostawia gdzieś uchylone okno.
Lane traktuje pobyt w Latham House jak zesłanie, które musi przetrwać i które rujnuje mu dawno ustalony plan na życie.
Sadie j jej przyjaciele starają się żyć pełnią życia w tym "hermetycznym" świecie, bawią się,...