Gdybym uwierzył recenzjom kupiłbym ten komiks... i zrobiłbym błąd, wartość rozrywkowo-intelektualną tego tworu wyceniam na 5zł. Jakbym dał więcej czułbym się mocno rozczarowany i popadłbym w depresję jak Kłapouchy. Z opisu wydawać by się mogło, że to taki interesujący komiks, te wszystkie fantastyczne pomysły autora zaserwowane są jednak w zbyt ogólny sposób i mnie nudzą.

Gdybym uwierzył recenzjom kupiłbym ten komiks... i zrobiłbym błąd, wartość rozrywkowo-intelektualną tego tworu wyceniam na 5zł. Jakbym dał więcej czułbym się mocno rozczarowany i popadłbym w depresję jak Kłapouchy. Z opisu wydawać by się mogło, że to taki interesujący komiks, te wszystkie fantastyczne pomysły autora zaserwowane są jednak w zbyt ogólny sposób i mnie nudzą.

Genialny komiks. Brak mi słów. Niby prosty political sci-fi z dodatkiem taniego mistycyzmu, a efekt końcowy piorunujący. Na pewno powrócę do tej pozycji jeszcze nie raz.

Genialny komiks. Brak mi słów. Niby prosty political sci-fi z dodatkiem taniego mistycyzmu, a efekt końcowy piorunujący. Na pewno powrócę do tej pozycji jeszcze nie raz.

(...) Lektura tomu była dla mnie sporym zaskoczeniem, ponieważ dzieło ukraińskiego autora wyraźnie odróżnia się od innych jego komiksów, zigor którymi mieliśmy okazję się zapoznać (w Polsce wydano: Maksyma Osę oraz dwa tomy Egipskich księżniczek). Dżihad zaskoczył mnie zarówno rodzajem opowieści, jak i graficznym stylem, który natychmiast skojarzył mi się z pracami Mœbiusa. Natomiast skrypt wyraźnie trąci Jodorowskim. Zapożyczenia z obu panów są powierzchowne, nie one są najważniejsze i najciekawsze, należy je uznać raczej za kierunkowskazy.

cenariusz Dżihadu jest produkcją oryginalną i samoistną. Straszną i śmieszną zarazem. Przywodzącą na myśl powieści Wiktora Pielewina, szczególnie Mały palec Buddy i Generation P. Akcja komiksu rozgrywa się w niedalekiej przyszłości, w roku 2040. Skupiona została na imperialnych zapędach Rosji, która rządzona jest przez dyktatora Ivana Apelsynowa, niespełnionego pisarza science fiction. Trochę jest tak, jakby satrapa zamiast pisać rozdziały swej niepowstałej powieści, „pisał” historię Wielkiej Rosji. Bez wątpliwości jest szalony. Ma w planach podbić całą Azję i Europę. Uważa, że wielkość jego ojczyźnie zapewni nowe wcielenie Dżyngis-chana. Chce odrodzenia imperium w duchu panmongolizmu. Aby zapewnić sobie wsparcie przywódcy Mongołów, organizuje ekspedycję na Ukrainę, gdzie znajduje się ciało lamy, który ponoć posiadał wiedzę o tym, jak wskrzesić Dżyngis-chana. Brzmi absurdalnie, ale jak uczy historia, despoci miewają najdziwniejsze pomysły pod słońcem....

(...) Podczas lektury włos jeży się na głowie. Komiks zaskakuje od pierwszej strony i aż do ostatniej nie przestaje szokować. Wizja Wschodu przedstawiona przez Barankę to świat mroczny, groteskowy i absurdalny. Wydarzenia historyczne przemieszane zostały z religią i ezoteryką.

(...) Zadziwiające, jak wizja przedstawiona ponad dziesięć lat temu, jest zborna z wydarzeniami, jakie rozgrywają się za naszą wschodnią granicą. „Dżihad” to pozycja profetyczna, a co za tym idzie – niepokojąca. Z jednej strony niby metafora, ale z drugiej rzecz „ku przestrodze”.

- - -
cały tekst można przeczytać tu:
https://dybuk.wordpress.com/2015/07/06/dzihad/

(...) Lektura tomu była dla mnie sporym zaskoczeniem, ponieważ dzieło ukraińskiego autora wyraźnie odróżnia się od innych jego komiksów, zigor którymi mieliśmy okazję się zapoznać (w Polsce wydano: Maksyma Osę oraz dwa tomy Egipskich księżniczek). Dżihad zaskoczył mnie zarówno rodzajem opowieści, jak i graficznym stylem, który natychmiast skojarzył mi się z pracami Mœbiusa....

Pokręcona, dziwna, wciągająca.

Pokręcona, dziwna, wciągająca.

Mix pop-mistyki Jodorowsky'ego z postmodernistycznym lotem Pielewina. Ogólnie całość zbyt szkicowa, żeby traktować ją poważnie.

Mix pop-mistyki Jodorowsky'ego z postmodernistycznym lotem Pielewina. Ogólnie całość zbyt szkicowa, żeby traktować ją poważnie.