W części pierwszej opisano 12 najważniejszych, najlepiej zbadanych i najdłużej wykorzystywanych leczniczo grzybów, m.in. w kulturach azjatyckich i medycynie klasztornej. Drugą część książki zajmują opisy kilkudziesięciu schorzeń i możliwości wykorzystania grzybów prozdrowotnych w celach profilaktycznych i do wspomagania leczenia akademickiego lub bezpośredniego leczenia grzybami. Leczenie grzybami sięga swoimi korzeniami neolitu. W kulturach azjatyckich już przed wiekami stało się ono stałym elementem medycyny. Także w medycynie klasztornej grzyby były środkiem leczniczym wykorzystywanym na równi z ziołami. Słynny Ötzi miał ze sobą grzyby lecznicze podczas swojej ostatniej wyprawy, co pośrednio wskazuje, jak były one ważne w ówczesnej kulturze. Wiedza potoczna nie miała podstaw naukowych, ale miała wysoką pozycję w przekazywanej międzypokoleniowo tradycji. Medycyna akademicka w swym rozwoju pominęła początkowo mykoterapię. Dopiero niedawno, trudne i czasochłonne badania potwierdziły naukowo wiele z przekazywanych w dawnych czasach informacji o właściwościach prozdrowotnych grzybów. To dobrze rokuje mykoterapii, która będzie iść za ziołolecznictwem włączonym już do medycyny oficjalnej. Grzybolecznictwo, podobnie jak ziołolecznictwo znalazło sobie miejsce w kulturze medycznej i staje się jedną z metod profilaktyki prozdrowotnej, tym bardziej, że coraz więcej społeczeństwo przestaje być grzybofobicznymi. Grzyby okazały się być wartościowymi składnikami diety dla wszystkich. A wegetarianie czy weganie powinni szczególnie dokładnie poznać królestwo grzybów.