Ciężko mi tę książkę ocenić, mam bardzo mieszane uczucia. Wcześniejszy Cudzoziemiec z Olondrii mnie zachwycił, a tutaj pierwsze pół książki wręcz chwilami męczyłem. Potem było lepiej, ale cały czas była to dla mnie opowieść chaotyczna.

Zakończenie - wspaniałe. Ale na ile ono wiąże się z większością książki? Naprawdę nie wiem, albo jestem strasznym igonrantem, albo coś mi umyka, albo jednak powiązane jest luźno.

Zakończenie niewątpliwie zapadnie w pamięć, ale większość książki umyka mi już tuż po przeczytaniu.

Ciężko mi tę książkę ocenić, mam bardzo mieszane uczucia. Wcześniejszy Cudzoziemiec z Olondrii mnie zachwycił, a tutaj pierwsze pół książki wręcz chwilami męczyłem. Potem było lepiej, ale cały czas była to dla mnie opowieść chaotyczna.

Zakończenie - wspaniałe. Ale na ile ono wiąże się z większością książki? Naprawdę nie wiem, albo jestem strasznym igonrantem, albo coś mi...

"Do czytelnika: Podaj mi rękę".

Brzmi jak zachęta do tego, aby dać się poprowadzić autorce i wciągnąć w świat, jaki chce nam przedstawić.
Cudny wstęp.

Ta książka wpadła mi w ręce w zasadzie przypadkowo.
Ochhh, obym więcej takich przypadków w życiu miała :)
Powoli poznaję i rozsmakowuję się w książkach z serii Uczta wyobraźni pod szyldem wydawnictwa MAG. Myślę, że zaczęłam ją poznawać od strony wybitnej i nie łatwo będzie utrzymać ten poziom.

"Nie zawsze rozumiałam tę książkę, ale jest piękna".

To opinia innej czytelniczki.
Nie umiałabym chyba lepiej sama streścić w jednym zdaniu odczuć, jakie we mnie wzbudziła ta książka po jej przeczytaniu.
Trudno mi do końca uchwycić fenomen tej powieści.
Myślę, że największą wartością jest język, jakim jest tworzona. Trzeba się w tę narracje wgryźć, poczuć rytm książki, jakim jest napisana, ale kiedy wejdziemy w ten świat i zamysł autorki, możemy poczuć ogrom satysfakcji z czytania.
Struktura opowieści jest nietypowa, dużo w niej poetyckiego języka, snucie opowieści poprzez pieśni oraz zdania kojarzące się ze strumieniem świadomości. Podczas czytania odnosi się wrażenie, że akcja jest szarpana, bo i czasy wydarzeń, jakie mają miejsce są przeplatane. Do tego głosy kilku bohaterek przeplatające się na kartach.

Kiedy zastanawiam się, czemu tak wysoko ją oceniam, to z jednej strony pojawia się myśl, że czytanie jej sprawia trochę trudu, bo trzeba się skupić, aby wniknąć do tego świata; z drugiej - sposób prowadzenia narracji jest na tyle nietypowy, że trudno mi ją porównać z czymś innym. Dla mnie niewątpliwie była to jedna z najbardziej oryginalnych książek, jakie czytałam, i tu rodzi się mój zachwyt.

Samatar opowiada historię czterech bardzo różnych kobiet na tle historii miejsca zwanego Olondrią. Kobiety są narratorami i opowiadają wycinek danej historii, ze swojej osobistej perspektywy, które są bardzo różne. Jedna z nich wprowadza i nakreśla tło historii i ta jest chyba najbardziej "zwyczajna", inna opowiada o rodzącej się religii, kolejna - historię miłości i poezji, ostatnia - według mnie najbardziej przejmująca, jest podsumowaniem, zaskoczeniem (tak, zaskoczeniem),epilogiem.
Mam wrażenie, że ten historyczny rys jest tylko tłem dla opowieści o odwadze, namiętności, odnajdywaniu siebie i podążaniu za tym.
Żałuję, że sama fabuła nie była dla mnie bardziej wciągająca, niemniej, książka ma inne zalety, za które wysoko ją oceniłam.
Według mnie to typ książki, którą można czytać wielokrotnie i za każdym razem odnajdzie się w niej coś innego, poczuje śpiew innej historii.

"Skrzydlate opowieści" to powieść kobieca, z taką opinia się spotkałam. Kobieca, czyli... jaka? Dla kobiet czy o kobietach? Czy może - najpewniej! - splata te dwa aspekty z sobą?
Może dlatego tak mnie ta książka zachwyciła, bo trafiła po prostu na konkretny sposób odczuwania i wrażliwości.
Z drugiej, dużo w niej kobiecego ucisku, wyzwalania się spod panowania męskiego dominatu, udręk tym powodowanych - te wszystkie aspekty na pewno mają tu niebagatelne znaczenia dla odbioru.

Czytanie "Skrzydlatych opowieści" nie jest czytaniem łatwym. Nie jest to sposób prowadzenia fabuły niczym, dajmy na to, kryminału, gdzie akcja toczy się zwartym ściegiem a strona za stroną uciekają nam spod dłoni. Jednak wierzę w nią - wierzę w tę historię i wierzę w ten sposób pisania jako alternatywy w pisaniu książek bardziej przystępnych.

A może po prostu bardzo ujęła mnie historia skrzydlatego bohatera...
"Na wszyst­kich bogów, gdy­byś zmie­niła się w smoka na moich oczach, prę­dzej spło­nął­bym, niż uciekł".

"Do czytelnika: Podaj mi rękę".

Brzmi jak zachęta do tego, aby dać się poprowadzić autorce i wciągnąć w świat, jaki chce nam przedstawić.
Cudny wstęp.

Ta książka wpadła mi w ręce w zasadzie przypadkowo.
Ochhh, obym więcej takich przypadków w życiu miała :)
Powoli poznaję i rozsmakowuję się w książkach z serii Uczta wyobraźni pod szyldem wydawnictwa MAG. Myślę, że...

Fantasy dysponuje potencjałem skierowania naszej uwagi na sprawy, rzeczy, czy problemy, które umykają nam lub znajdują się gdzieś na peryferiach naszej percepcji. Konwencja pozwala bowiem na różnorakie kombinowanie z nasza rzeczywistością i fantazją.
A jeśli to jeszcze dobrze napisane fantasy, językiem szarpiącym struny wyobraźni, skojarzeń i nietuzinkowych odniesień, śpiewajacych w naszej głowie, to można się cieszyć wyjątkową literacką przygodą.
Niestety w przypadku tej powieści potencjał ów nie został wykorzystany, a język narracji zaledwie poprawny, nie rekompensuje braku frapującej treści.
Skrzydlate Opowieści to literackie wtórności i niestety kolejny ślepy strzał w coraz mniej magicznej serii UW.
Pisząc wtórności to jakby nic nie pisać ... za Pilchem👣

Fantasy dysponuje potencjałem skierowania naszej uwagi na sprawy, rzeczy, czy problemy, które umykają nam lub znajdują się gdzieś na peryferiach naszej percepcji. Konwencja pozwala bowiem na różnorakie kombinowanie z nasza rzeczywistością i fantazją.
A jeśli to jeszcze dobrze napisane fantasy, językiem szarpiącym struny wyobraźni, skojarzeń i nietuzinkowych odniesień,...

Okazałem się skrajnie niekompatybilny z prozą pani Samatar.

Okazałem się skrajnie niekompatybilny z prozą pani Samatar.