Pierwszy Bukowski w tym roku. Im mnie mi zostało, tym wolniej czytam, rzadziej, by zostało na dłużej.

Szmira. Początkowo śmiałam się z tego pastiszu, parodii złych i bardzo złych książek. Ale potem wciągnęłam się w ten nonsens. No tak, tylko Bukowski nawet ze szmiry potrafił zrobić sztukę.

Ostatnia powieść Mistrza. Tak jakby chciał powiedzieć - strzeżcie się bełkotu. I smutno mi się zrobiło.
Nawet Celine’a zabrał ze sobą.

Pierwszy Bukowski w tym roku. Im mnie mi zostało, tym wolniej czytam, rzadziej, by zostało na dłużej.

Szmira. Początkowo śmiałam się z tego pastiszu, parodii złych i bardzo złych książek. Ale potem wciągnęłam się w ten nonsens. No tak, tylko Bukowski nawet ze szmiry potrafił zrobić sztukę.

Ostatnia powieść Mistrza. Tak jakby chciał powiedzieć - strzeżcie się bełkotu. I...

To było tak dziwne i pokręcone, że aż w sumie fajne. Przeczytane na raz.

To było tak dziwne i pokręcone, że aż w sumie fajne. Przeczytane na raz.

...mój czwarty Bukowski, pierwszy bez Chinaskiego, dalej ten sam język. Na początku byłem rozwalony pomysłem i wykorzystanymi metamorfozami. Niestety im bliżej końca tym gorzej, miałem wrażenie ze Bukowski płynie tu bez celu. Było zabawnie, szybko, wulgarnie jak to u tego autora, ale uważam, że to jego najgorsze dzieło. KOBIETY >> LISTONOSZ >> Z SZYNKĄ...>> SZMIRA.

...mój czwarty Bukowski, pierwszy bez Chinaskiego, dalej ten sam język. Na początku byłem rozwalony pomysłem i wykorzystanymi metamorfozami. Niestety im bliżej końca tym gorzej, miałem wrażenie ze Bukowski płynie tu bez celu. Było zabawnie, szybko, wulgarnie jak to u tego autora, ale uważam, że to jego najgorsze dzieło. KOBIETY >> LISTONOSZ >> Z SZYNKĄ...>>...

Przyjemnie się to czytało, niezły odlot

Przyjemnie się to czytało, niezły odlot

7/10

7/10

Bukowski jest konkretnym zawodnikiem, fabuła rwie do przodu bo nie ma tu pustych zdań, samo mięcho coś w stylu - Poszedłem do sklepu, kupiłem wódkę i się najebałem, nazajutrz miałem kaca i dwóch goryli na karku, wyglądali gorzej ode mnie a to nie zapowiadało niczego dobrego, znowu musiałem się napić. Polecam.

Bukowski jest konkretnym zawodnikiem, fabuła rwie do przodu bo nie ma tu pustych zdań, samo mięcho coś w stylu - Poszedłem do sklepu, kupiłem wódkę i się najebałem, nazajutrz miałem kaca i dwóch goryli na karku, wyglądali gorzej ode mnie a to nie zapowiadało niczego dobrego, znowu musiałem się napić. Polecam.

Szmira.

Szmira.

"Szmira" miała mi poprawić humor po tym jak go sobie zdołowałam „Ciężkim piaskiem” Rybakowa. Czytając ją raz po raz wybuchałam śmiechem. Jednak zamierzonego efektu nie uzyskałam - książka mnie zasmuciła i bardzo przygnębiła, ponieważ jest to książka pożegnalna, napisana przez umierającego na białaczkę Bukowskiego, który żegnał się ze swoimi czytelnikami w sobie tylko właściwy, przewrotny sposób.

Bohaterem „Szmiry” jest prywatny detektyw, Nick Belane, niechluj i w zasadzie nieudacznik. Dlaczego „w zasadzie”? Ano dlatego, że czasem, jak się spręży i pogłówkuje, potrafi być skuteczniejszy niż Pani Śmierć. Podobnie jak Henry Chinaski, Belane jeździ starym zdezelowanym garbusem, lubi wypić i zakąsić (z naciskiem na „wypić”) i tak jak Chinaski jest narratorem pierwszoosobowym. Bukowski robi sobie jaja z modnych w swoim czasie amerykańskich czarnych kryminałów, tyle że idzie znacznie dalej, niż Raymond Chandler czy inny Dashiell Hammett, gdyż zamiast intryg stricte kryminalnych, umieszcza w swojej książce wątki metafizyczne, a nawet sprowadza na Ziemię kosmitów.

„Szmira” została „dedykowana złemu pisarstwu”, ale skierowana jest do fanów Bukowskiego, gdyż sporo w niej zakamuflowanych odniesień do faktów z życia pisarza. I właśnie dlatego - choć napisana potocznym, twardym, a często (jak to u Bukowskiego) po prostu wulgarnym językiem – stanowi dzieło ekskluzywne, bo nie dla wszystkich, tylko dla niektórych. Obawiam się, że czytelnicy, którzy nie mieli wcześniej do czynienia z Bukowskim, po przeczytaniu „Szmiry” po inne jego książki już nie sięgną. Nie jest też pewne, czy ze „Szmirą” uda im się dobrnąć do końca. Dla naszego kolegi @Ambrose, „Szmira” to „crème de la crème prozy Bukowskiego”. Co do mnie - czuję się zaszczycona, że jestem w gronie wybranych.

"Szmira" miała mi poprawić humor po tym jak go sobie zdołowałam „Ciężkim piaskiem” Rybakowa. Czytając ją raz po raz wybuchałam śmiechem. Jednak zamierzonego efektu nie uzyskałam - książka mnie zasmuciła i bardzo przygnębiła, ponieważ jest to książka pożegnalna, napisana przez umierającego na białaczkę Bukowskiego, który żegnał się ze swoimi czytelnikami w sobie tylko...

Charles Bukowski jest dla mnie mistrzem zarówno poezji jak i prozy, szkoda, że tej drugiej dał nam tak mało, ale może dzięki temu jest wyjatkowa. BUK z niczego stworzył arcydzieła.

Charles Bukowski jest dla mnie mistrzem zarówno poezji jak i prozy, szkoda, że tej drugiej dał nam tak mało, ale może dzięki temu jest wyjatkowa. BUK z niczego stworzył arcydzieła.

Bardzo ciężko jest mi jednoznacznie ocenić tę książkę. Jest zdecydowanie zabawna, cięty język autora jest bardzo dużym plusem. Wulgarna do bólu, niesamowicie pesymistyczna, bardzo dobrze oddaje charakter narratora-alkoholika. Niektóre rozdziały są po prostu zlepkiem złotych myśli i nie wnoszą nic do akcji.
Co do samej akcji, to jest to niby kryminał. Główny bohater jest detektywem, który rozwiązuje kilka zagadek. Ale każdą z nich udaje mu się rozwikłać głównie przypadkiem, w ogóle się nie starając. Jednocześnie same sprawy są bardzo głęboko zanurzone w surrealistycznych odmętach fantastyki. Mamy personifikację śmierci, faceta, który żyje, a nie powinien, kosmitów i tak dalej. Wszystko dzieje się jakby w oparach alkoholu i w stanie pełnej niepewności.
Sam bohater-narrator jest przedstawiony jako pesymista, alkoholik, niechluj, człowiek, który zawsze mówi co myśli, często sięga po przemoc i nikogo nie szanuje. Szczególnie kobiet. I zasadniczo nie reprezentuje sobą niczego specjalnego, mimo że autor nazywa go ostatnim prawdziwym człowiekiem Hollywood, cokolwiek to znaczy.
Podsumowując, jeżeli ktoś ma dużą wytrzymałość na ściekowy język i chce się pośmiać z ciętych tekstów pewnego alkoholika, to polecam. Jak kryminał jest to co najwyżej szmira.

Bardzo ciężko jest mi jednoznacznie ocenić tę książkę. Jest zdecydowanie zabawna, cięty język autora jest bardzo dużym plusem. Wulgarna do bólu, niesamowicie pesymistyczna, bardzo dobrze oddaje charakter narratora-alkoholika. Niektóre rozdziały są po prostu zlepkiem złotych myśli i nie wnoszą nic do akcji.
Co do samej akcji, to jest to niby kryminał. Główny bohater jest...