Oby wszyscy tak milczeli o Bogu!

Książka jest w formie wywiadu uczennicy z mistrzem. Autorka poukładała całą rozmowę tematycznie. Ale na plan pierwszy wysuwa się filozofia. Te wypowiedzi dla przeciętnego czytelnika nie tylko nie są zbyt interesujące, ale przede wszystkim mało zrozumiałe.

Po raz pierwszy czytałm słowa Księdza Tischnera, w których nie ma żartów, czy choćby żartobliwego tonu. Jeszcze nie wie, że mało czasu Mu zostało, że pewnych planów nie zrealizuje, ale chce prawdy, bez jej upiększania.

Czytelnikowi nie wszystkie wypowiedzi spodobają się, ale na pewno pobudzą do rozważań, przemyśleń. Z wywiadu bowiem wyłania się nie duchwny, ale przede wszystkim filozof. A gdy do głosu dochodzi duchowny, to rodzą się pewne kontrowersje. Wynikają one jednak z niedomówień, z porzucania przez pytającą pewnych wątków.

Zatem nieprawdą jest, że Ksiądz Tischner nie ma jednoznacznego stanowiska wobec aborcji. Bo ma! jest przeciw. I powtarzał to wielokrotnie. Ale Profesor, zwolennik dialogicznego Kościoła, pokazuje problem, z jakim zmagamy się, my, Polacy. Relatywizm.

Myślę, że ten wywiad powinno się czytać mając w zanadrzu wiedzę o Księdzu Tischnerze i Jego pracach, rozważanich i kazaniach.

Książka jest w formie wywiadu uczennicy z mistrzem. Autorka poukładała całą rozmowę tematycznie. Ale na plan pierwszy wysuwa się filozofia. Te wypowiedzi dla przeciętnego czytelnika nie tylko nie są zbyt interesujące, ale przede wszystkim mało zrozumiałe.

Po raz pierwszy czytałm słowa Księdza Tischnera, w których nie ma żartów, czy choćby żartobliwego tonu. Jeszcze nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Trudno uwierzyć, że nie jest to wywiad przeprowadzony wczoraj. Opinie wciąż aktualne, myśli inspirujące... Czytać i myśleć - takie motto powinno widnieć na skrzydełku tej książki.
Sporo tu filozofii, mnie jednak zauroczyła historia i to ta lat60 czy 80- niejednoznaczna, pocieniowana, prawdziwsza niż w lukrowanych podręcznikach.

Trudno uwierzyć, że nie jest to wywiad przeprowadzony wczoraj. Opinie wciąż aktualne, myśli inspirujące... Czytać i myśleć - takie motto powinno widnieć na skrzydełku tej książki.
Sporo tu filozofii, mnie jednak zauroczyła historia i to ta lat60 czy 80- niejednoznaczna, pocieniowana, prawdziwsza niż w lukrowanych podręcznikach.

Pokaż mimo to

Szereg wywiadów przeprowadzonych z ks. Tischnerem powstał w ważnym dla Polski momencie. Rok 1993. Cztery lata po rzekomym „odzyskaniu niepodleglości”, w okresie kiedy supremacja Gazety Wyborczej była coraz większa, gdy rysowały się spory światopoglądowe z taką silą, gdy wreszcie wściekły antyklerykalizm osiągał swoje apogeum. Mimo, że wywiady sporadycznie nawiązują do bieżącej sytuacji, wystarcza by stwierdzić pewna naiwność lub złą wolę (mam nadzieję, że to pierwsze) charyzmatycznego księdza z Łopusznej. Widzę to w trzech wymiarach.

Po pierwsze przecenienie rzekomego duchowego fermentu w Kościele, który podobno miał być taki ożywczy. Myślę,że ks. Tischner albo nie przewidział albo nie wiedział, iż „otwarcie się na nowe prądy” bynajmniej nie otworzy go na Nowe. Z własnego doświadczenia uczestnicząc w Niemczech na coniedzielnej mszy św. słyszę do bólu poprawne kazania, w których nie ma mowy o grzechu, o poczuciu winy, nie mówiąc o możliwośi spowiedzi, która praktycznie nie funkcjonuje. Krótkomówiąc kościół w Niemczech (ale podejrzewam że w całej zachodniej Europie) zrobił się bardzo „user’s friendly”, zerwał z tomizmem a pomimo tego stracił i wiernych i smak.

Druga rzecz, która mnie zdumiała to brak jednoznacznego stanowiska wobec aborcji (sic!!!). A takie pytanie explicite pada. Mogę sobie wyobrazić, że mądry i wykształcony ksiądz nie chciał się angażować w polityczną awanturę ponieważ nie było to w jego naturze i bał sie zaszufladkować z jakimiś politycznymi ignorantami, którzy łapali się jakigokolwiek „brandu” by dostać się do koryta. Gdy jednak pada takie pytanie – oczekiwałbym jednoznacznej odpowiedzi. Tak – tak / nie – nie. Tischner natomiast kryje się za podwójną gardą niedpowowiedzenia, aluzji, obrazu, etc... Krótkomowiąc ucieka w filozofowanie.

Po trzecie jego romans ze środowiskami Gazety Wyborczej i Tygodnika Powszechnego. Być może tylko Zbigniew Herbert miał na tyle odwagi i charakteru by odrzucić awanse Michnika za co ten go znienawidził a jego żołnierze zaczęli deptać pamięć o nim. Zdumiewające i głęboko niesmaczne są te wszystkie laurki jakie dostaje (a raczej dostawał) Michnik od naszych elit – począwszy od Tischnera na Zagajewskim skończywszy. Mimo, że redaktor Gazety Wyborczej zajmuje w książce kilka linijek to jednak jest to łyżka bardzo mocnego dziegdziu.

Myślę, ze ks. Tischner był w pewnym sensie podobny do ks. Bonieckiego. Uwielbiany, adorowany i zbyt zadowolony z siebie. Czytając tą książkę odniosłem wrażenie, że unika angażowania się w jakiekolwiek trudne spory. Pytanie, czy księdzu to uchodzi? Czy w obliczu ważnych pytań mozna być li tylko widzem? Thomas Merton twierdził, że nie. Napisał nawet o tym esej „Domysły współwinnego widza”.

Szereg wywiadów przeprowadzonych z ks. Tischnerem powstał w ważnym dla Polski momencie. Rok 1993. Cztery lata po rzekomym „odzyskaniu niepodleglości”, w okresie kiedy supremacja Gazety Wyborczej była coraz większa, gdy rysowały się spory światopoglądowe z taką silą, gdy wreszcie wściekły antyklerykalizm osiągał swoje apogeum. Mimo, że wywiady sporadycznie nawiązują do...

więcej

mniej

Pokaż mimo to