Obowiązkowa lektura świadomego rodzica. Momentami bardzo mocna, wstrząsająca światopoglądem i przekonaniami wyniesionymi z domu oraz szkoły.
Mocna krytyka systemu edukacji.

Obowiązkowa lektura świadomego rodzica. Momentami bardzo mocna, wstrząsająca światopoglądem i przekonaniami wyniesionymi z domu oraz szkoły.
Mocna krytyka systemu edukacji.

Nie z każdym słowem w tej książce się zgadzam. Ale bez wątpienia pokazuje jak rodzice i dzieci w zinstytucjonalizowany sposób zostali zmuszeni do szkołocentrycznego modelu rozwoju dziecka i rodzicielstwa i są w tym całkowicie bezradni.
O nieudolności, nieefektywności i irracjonalności systemu edukacji w kształcie, który znamy wiemy wszyscy. Jest więzieniem i to całkiem dosłownie dla ciała, duszy i myśli, gdzie kreatywność zakuwa się w kajdany, myślenie poza schematem karze złymi ocenami, bo nie jest zgodne z kluczem, nie ma w nim miejsca na najcenniejszą naukę przez zabawę i samodzielność.
Nawet jeśli działając w pojedynkę nie zmienimy systemu, to miejmy przynajmniej świadomość, że jest on do granic absurdu wbrew ludzkiej naturze, wbrew wolności i wspierajmy swoje dzieci zamiast wciskać je w ten system kolanem.

Nie z każdym słowem w tej książce się zgadzam. Ale bez wątpienia pokazuje jak rodzice i dzieci w zinstytucjonalizowany sposób zostali zmuszeni do szkołocentrycznego modelu rozwoju dziecka i rodzicielstwa i są w tym całkowicie bezradni.
O nieudolności, nieefektywności i irracjonalności systemu edukacji w kształcie, który znamy wiemy wszyscy. Jest więzieniem i to całkiem...

Cieszę się, że ta książka trafiła w moje ręce. Moim zdaniem jest prosta, a przez to genialna w swoim przekazie. Dotyka sedna problemu, czyli przymusu serwowanego dzieciom w postaci obowiązku szkolnego i odgórnie ustalonego programu nauczania, bardziej lub mniej ciekawego. Co na to dzieci? Większość z nich nie lubi szkoły i uczy się głównie po to, by zadowolić dorosłych.

Cieszę się, że ta książka trafiła w moje ręce. Moim zdaniem jest prosta, a przez to genialna w swoim przekazie. Dotyka sedna problemu, czyli przymusu serwowanego dzieciom w postaci obowiązku szkolnego i odgórnie ustalonego programu nauczania, bardziej lub mniej ciekawego. Co na to dzieci? Większość z nich nie lubi szkoły i uczy się głównie po to, by zadowolić dorosłych.

Obowiązkowa lektura dla świadomych rodziców, lekarstwo na potrzebę nadmiernej kontroli nad dzieckiem i szczepionka na wyścig szczurów. ;)

Obowiązkowa lektura dla świadomych rodziców, lekarstwo na potrzebę nadmiernej kontroli nad dzieckiem i szczepionka na wyścig szczurów. ;)

Peter Grey, amerykański psycholog zajmujący się procesami uczenia, nawołuje do rodzicielstwa opartego na zaufaniu i zwrócenia zabawy w ręce naszych dzieci. Pokazuje jak bardzo ważna dla rozwoju dziecka jest swobodna zabawa, bez nadzoru dorosłych i wyznaczonych przez nich "reguł gry". Udowadnia także, odwołując się do licznych badań, jaki wpływ taka zabawa wywiera na procesy uczenia się.

To bardzo wartościowa część książki. Pokazuje, że dziecku wystarczy grono kolegów z podwórka, aby nauczyć się kluczowych umiejętności. Jeśli więc martwisz się, że Twoje dziecko nie uczestniczy w trzech zajęciach dodatkowych po lekcjach, tak jak większość jego rówieśników, to zajrzyj do książki i przestań się martwić.

Autor krytykuje także ostro system edukacji, oparty na przymusie, ocenie, jednolitym programie i podziale na grupy wiekowe. Krytyka jest poparta podstawami wiedzy na temat procesów uczenia się. Pokazuje także alternatywne modele nauczania, tj. nauczanie domowe, unschooling oraz promowaną szkołę demokratyczną, której przyznaję - po lekturze stałam się wielką fanką.

Niestety książka ma też swoje wady. Sporo w niej uproszczeń, tendencyjnych argumentacji i powierzchownie potraktowanych tematów. Niemniej jednak to interesująca lektura dla rodziców i pedagogów.

Peter Grey, amerykański psycholog zajmujący się procesami uczenia, nawołuje do rodzicielstwa opartego na zaufaniu i zwrócenia zabawy w ręce naszych dzieci. Pokazuje jak bardzo ważna dla rozwoju dziecka jest swobodna zabawa, bez nadzoru dorosłych i wyznaczonych przez nich "reguł gry". Udowadnia także, odwołując się do licznych badań, jaki wpływ taka zabawa wywiera na procesy...

Jestem zwolenniczką wychowania opartego na szacunku do dziecka i jego podmiotowości, bliskości, zaufaniu... Z wieloma postulatami autora mogę się zgodzić, bo myślę, że nauka przez zabawę jest bardzo wartościowa, a pozostawienie dzieciom swobody w wielu przypadkach może okazać się najlepszym wyjściem. Ale książka mi się nie spodobała. Pełno w niej naiwności, uproszczeń, tendencyjnych, niepotrzebnie radykalnych opinii. Odsądzanie szkoły (która notabene ma swoje wady, nie zaprzeczę) od czci i wiary, spłycenie procesu dziejowego, opisywanie innych kultur za pomocą struktur i pojęć znanych nam i właściwych dla nas (ale nie dla nich)... niektóre fragmenty rażą swoją absurdalnością, chociażby stwierdzenie, że gry komputerowe pokazujące przemoc nie są niczym złym (!),podobnie jak zabawa w przemoc (!!!) - dla mnie absolutnie nie do przyjęcia. Jestem w stanie zrozumieć "fenomen" tej książki chęcią naprawy niedoskonałego systemu edukacji. Mam nadzieję, że alternatywne podejście do szkoły nie musi być takie, jak prezentują to "Wolne dzieci".

Jestem zwolenniczką wychowania opartego na szacunku do dziecka i jego podmiotowości, bliskości, zaufaniu... Z wieloma postulatami autora mogę się zgodzić, bo myślę, że nauka przez zabawę jest bardzo wartościowa, a pozostawienie dzieciom swobody w wielu przypadkach może okazać się najlepszym wyjściem. Ale książka mi się nie spodobała. Pełno w niej naiwności, uproszczeń,...

Książka napisana bardzo przystępnym językiem. Z jednej strony bardzo antropologicznie opisuje życie społeczności zbieracko-łowieckich, z drugiej nawiązuje do wolnej, demokratycznej edukacji. Z jednej strony rozumiem naukowe podstawy, z drugiej dla kogoś nie do końca przekonanego do wolnej edukacji może to być mało czytelne nawiązanie. Osobiście jestem autorowi bardzo wdzięczna za przedstawienie szkoły w Sudbury, bardzo inspirujące.

Książka napisana bardzo przystępnym językiem. Z jednej strony bardzo antropologicznie opisuje życie społeczności zbieracko-łowieckich, z drugiej nawiązuje do wolnej, demokratycznej edukacji. Z jednej strony rozumiem naukowe podstawy, z drugiej dla kogoś nie do końca przekonanego do wolnej edukacji może to być mało czytelne nawiązanie. Osobiście jestem autorowi bardzo...

Uczmy wolności. Krytycznego myślenia. Ufajmy.

Uczmy wolności. Krytycznego myślenia. Ufajmy.

Jestem rozdarty pisząc opinię o tej książce, ponieważ z jednej strony uważam ją za wspaniałe odkrycie dotyczące alternatywnej formy wychowywania dzieci odrzucającej przyjęty przymus nauki najmłodszych w specjalnych ośrodkach (zwanych szkołami),z drugiej jednak strony przed przyjęciem założeń 'nowego wychowania' wzbraniają mnie liczne uproszczenia i naprawdę kardynalne błędy naukowe (metodologiczne i merytoryczne) zawarte w książce. Te ostatnie rzutują na ocenę rzetelności całego projektu.

Jakie błędy i rażące uproszczenia mam na myśli?
1. Na pierwszy rzut oka dość dziwaczny wydaje się pomysł szukania analogii procesów wychowywania człowieka w kulturze zbieracko-łowieckiej (ok 10 tys lat temu) do czasów obecnych. Autor przechodząc przez kolejne epoki (kultura rolnicza, feudalizm średniowieczny, renesans, rewolucja przemysłowa, powszechne szkolnictwo pruskie),stara się nakreślić obraz przemian w świadomości człowieka tak, aby pokazać na ciągłość takiej zmiany - niemal ewolucyjne przeobrażania porządku świata. Pewne rzeczy są dla mnie odkrywcze - jak fakty związane z Prusami i powszechnym obowiązkiem wzmocnionym heglowską filozofią, czy ciekawa jest również hipoteza stopniowej zamiany czasu poświęcanego przez dziec na ciężką fizyczną pracę(w okresie przed rewolucją przemysłową) na czas przeznaczany na przymusową pracę umysłowo-fizyczną pod protektoratem państwa w postaci edukacji. Ciągłość ok 12 tys. lat została niewyobrażalnie spłaszczona do 25 stron (rozdział II).
2. Przy okazji omawiania kultury średniowiecznej padają takie zdania "[Kościół katolicki] przyjął na siebie nie tylko zadanie przechowywania i interpretowania Bilbii, ale także klasycznych dzieł greckich i rzymskich, hamując przy tym na wieki rozwój naukowy i filozoficzny" (s.75). Dla każdego czytelnika mającego rozeznanie w tym okresie (czy w ogóle w filozofii) jest zupełnie jasne, że średniowieczne po adopcji chrześcijaństwa (a wcześniej recepcji dzieł Arystotelesa zachowanej pierwotnie dzięki Arabom, co też kosztowało wiele wysiłku) musiało najpierw 'zracjonalizować' Biblię wypracowując liczne koncepcje traktujące o człowieku, religii, polityce, państwie itd. Absurd tw. o "hamowaniu nauki" jest doprawdy astronomiczny i nie powinien wyjść z ust rzetelnego naukowca.
3. Kolejne "każdy, kto publikował jakąś świeżą myśl, narażał się na śmierć na stosie" (s.75) Gdyby autor podał jeszcze jakieś źródło równie błyskotliwej myśli, można by z nim polemizować. Tymczasem mamy jedynie powtarzany od oświecenia dogmat o pokalanym Kościele.
4. "Galileusz uniknął tortur i stosu tylko dlatego, że wyrzekł się bluźnierczego twierdzenia, iż Ziemia krąży wokół Słońca" - nie wyrzekł się wcale. Poza tym jego torturą były codzienne modlitwy w dostojnych pałacach Rzymu. Mało tego, kontynuował pracę naukową!
5.Ma się wrażenie, że cały ten wywód jest autorowi potrzebny do uzasadnienia ciągu zniewalania człowieka: najpierw wolność (kultura zbieracko-łowiecka),później troska o siebie i oderwania od beztroski (kultura rolnicza),następnie stopniowe zagospodarowywanie czasu wolnego przez kościoły i państwa (kolejne epoki). I na koniec nasza, w której budzi się świadomość ubezwłasnowolnienia, ale także dzięki demokracji będąca szansą na uwolnienie potencjału człowieka drzemiącego w dziecku. Niby piękne, ale w moim odczucie na siłę i bez dostatecznych racji.

Wiele jest innych momentów znalazłem, które negatywnie wpłynęły na lekturę książki. Autor często powołuje się na ewolucjonizm jako argument uprawomocniający autoteliczne zdolności dzieci do przyswajania informacji i umiejętności na drodze swobodnej zabawy. Jednakże wielokrotnie można było ten sam argument odwrócić i podaj jako kontrargument konieczności zmian, skoro dziecko taką-a-taką cechę jest w stanie w sobie wzbudzić i wykształcić (nie notowałem takich myśli, nie sądziłem że będę się dzielił opinią).

Myślę, że autora za dużo chciał przekazać na zaledwie 270 stronach - stworzył małego potwora historiozoficznego, nad którym nie zapanował. Druga część pracy, w której pisze o konkretnych zaletach alternatywnego modelu, znakomita.

PLUSY:
- prosty, nienaukowy język,
- logiczna struktura pracy: wyraźne założenia, przykłady, cele
- bogata bibliografia,
- próby pokazania ciągłości naturalnego dla człowieku cyklu wychowania od czasów sprzed 10 tys lat aż do dziś,
- bardzo konkretne argumenty i korzyści za nowym modelem wychowania,
- perspektywa ewolucyjna, dynamiczna rozwoju człowieka (i ludzkości)

MINUSY:
- błędy merytoryczne,
- uproszczenia, nieuzasadnione dostatecznie założenia i tezy,
- ominięcie lub niedostateczne rozwinięcie niektórych tematów (np. wpływ komputerów na rozwój młodego człowieka)

Jestem rozdarty pisząc opinię o tej książce, ponieważ z jednej strony uważam ją za wspaniałe odkrycie dotyczące alternatywnej formy wychowywania dzieci odrzucającej przyjęty przymus nauki najmłodszych w specjalnych ośrodkach (zwanych szkołami),z drugiej jednak strony przed przyjęciem założeń 'nowego wychowania' wzbraniają mnie liczne uproszczenia i naprawdę kardynalne...

Niesamowicie otwiera oczy na to dlaczego edukacja dzieci wygląda tak jak obecnie wygląda. I do tego mocno inspiruje jak dzieci powinny się uczyć żeby być odpowiedzialnymi i autonomicznymi ludźmi.

Niesamowicie otwiera oczy na to dlaczego edukacja dzieci wygląda tak jak obecnie wygląda. I do tego mocno inspiruje jak dzieci powinny się uczyć żeby być odpowiedzialnymi i autonomicznymi ludźmi.