Niestety, tom III jest najsłabszy. Jestem zawiedziona zakończeniem, bo spodziewałam się zupełnie czegoś innego. Motyw przewodni całej trylogii nawiązuje do tajemiczego manuskryptu Woynicha. O co chodzi? Zainteresowanych odsyłam do Internetu, ja też w ekspresowym czasie nadrobiłam braki w tym zakresie. Nasi bohaterowie, a głównie Wojtek z Agatą robią wszystko, żeby rozwiązać tajemnicę przekazanej Wojtkowi przez babcię tajemniczej Silvy rerum, zawierającej m.in. zapiski poczynione przez tajemniczego hiszpańskiego przodka na początku XIX wieku.
Dlaczego jestem rozczarowana? Bo zbyt mi to przypomina książki Niziurskiego lub Nienackiego. Może dlatego, że nie zaliczam się już do młodzieży, książka ta zupełnie mnie zanudziła. Szkoda. Pomysł był niezły.

A koniec: wszystkie trzy tomy pozostawiają wiele do życzenia w zakresie korekty literówek. Do tego na okładce dziewczyna o imieniu Agata, nazwana jest Agnieszką.

Niestety, tom III jest najsłabszy. Jestem zawiedziona zakończeniem, bo spodziewałam się zupełnie czegoś innego. Motyw przewodni całej trylogii nawiązuje do tajemiczego manuskryptu Woynicha. O co chodzi? Zainteresowanych odsyłam do Internetu, ja też w ekspresowym czasie nadrobiłam braki w tym zakresie. Nasi bohaterowie, a głównie Wojtek z Agatą robią wszystko, żeby rozwiązać...

Bardzo lubię całą serię wydaną i historię młodego weterynarza. Część opowiadania mnie zaskoczyła, rozczarowała, zafascynowała. Trochę liczyłam na inny przebieg zdarzeń, ale wiadomo że nie można mieć wszystkiego. W życiu też nie jest idealnie. Jeżeli ktoś czytał poprzednie części, w przypadku tej pozycji też będzie zadowolony.
chciałabym liczyć na kolejne książki w tym typie. Czyta się lekko. Bardzo miło czytało się znowu o hiszpańskich krajobrazach.

Bardzo lubię całą serię wydaną i historię młodego weterynarza. Część opowiadania mnie zaskoczyła, rozczarowała, zafascynowała. Trochę liczyłam na inny przebieg zdarzeń, ale wiadomo że nie można mieć wszystkiego. W życiu też nie jest idealnie. Jeżeli ktoś czytał poprzednie części, w przypadku tej pozycji też będzie zadowolony.
chciałabym liczyć na kolejne książki w tym...

Hmmm... skończyłam albo raczej zmęczyłam... Tak fajnie się żarło ... i zdechło.
Po pierwsze: w tomie drugim na ostatniej stronie pisze:
„(…) Po chwili na wyświetlaczu aparatu pojawiły się szczegóły fotografii. (...)
- A to ciekawostka! – powiedział do drzemiącej Darii. – Zobacz ten kot trzyma jakąś głowę! (...)
- Pokaż – Daria przechyliła się przez oparcie, żeby lepiej widzieć.
Wojtek zaczął przeglądać kolejne zdjęcia.
- Spójrz tu! – krzyknął tak głośno, że zaniepokojony kierowca odwrócił głowę.
Jechali właśnie serpentyną, która wiła się wśród wzgórz otaczających Santiago de Compostela.” ( str.302 )
Sięgnęłam po tom trzeci z nadzieją, że wreszcie wyjaśni się co takiego trzyma ten nieszczęsny kot. I co? I nic. Rany... może przegapiłam... ale naprawdę nic nie pisało co takiego Wojtek dojrzał na zdjęciach! Wątek urwany!!!

Po drugie: Na początku nie bardzo mi się podobało, że chłopcy zdecydowali się jednak na sprzedaż zabytkowych rycin, ale potem doszłam do wniosku, że skoro miały leżeć i się marnować a chłopcy mogą podbudować swój budżet domowy... . Nie spodziewałam się jednak na co zostaną wydane pieniądze... ale cóż...

Po trzecie: Kupno tego domu w Hiszpanii... kompletny absurd... Czy Wojtek z Agą chociaż widzieli wcześniej ten dom w środku? Obejrzeli go chociaż zanim kupili? Dowiedzieli się cokolwiek o życiu w tym miasteczku zanim wydali kasę?... Dużo, naprawdę dużo myślałam jak oni sobie wyobrażali życie tam? Bez pracy, z kończącą się kasą... Jak chcieli tam żyć? Szkoda tego związku Agi i Wojtka, ale może tak będzie lepiej... I tak mi to jakoś od pierwszego tomu nie pasowało.

Co do domu w Villafranca... Dobrze, że skończyło się tak jak się skończyło i dom zaczął na siebie zarabiać.

Co do całości serii: z tomu na tom niestety było coraz gorzej. Nie utrzymał poziomu... nawet przypadki w klinice ( to co tak mi się podobało ) go nie uratowały. Niestety jestem na: NIE.

Ale dodam tylko jeden mały cytat: „ Zwierzęta może i są trudne, ale problem polega głównie na niedojrzałości ich właścicieli” ( str. 117 )

Hmmm... skończyłam albo raczej zmęczyłam... Tak fajnie się żarło ... i zdechło.
Po pierwsze: w tomie drugim na ostatniej stronie pisze:
„(…) Po chwili na wyświetlaczu aparatu pojawiły się szczegóły fotografii. (...)
- A to ciekawostka! – powiedział do drzemiącej Darii. – Zobacz ten kot trzyma jakąś głowę! (...)
- Pokaż – Daria przechyliła się przez oparcie, żeby lepiej...

Książka stanowi trzecią, ostatnią część opowieści o przygodach młodego lekarza weterynarii i jego bliskich.
Przeczytałem ją z wielką przyjemnością, podobnie zresztą jak poprzednie tomy.
Autorzy posługują się zgrabnym, eleganckim stylem, w powieści brak jest dłużyzn oraz zbędnych fragmentów.
Bogactwo treści robi wrażenie, w "Przeznaczeniu..." można wyróżnić następujące motywy:
medyczny - w powieści znalazły się fachowe, a przy tym silnie oddziałujące na wyobraźnię opisy leczenia zwierząt;
hiszpański - akcja w znacznej części rozgrywa się w tym kraju, dlatego w powieści jest wiele urokliwych opisów iberyjskich scenerii;
sensacyjny (ściśle związany z poprzednim) - w książce zamieszczono obszerne fragmenty notatnika z początku XIX w., w którym spisana została historia życia pewnego hiszpańskiego lekarza podróżującego z tajemniczym rękopisem, fragmenty manuskryptu trafiły później w ręce głównego bohatera powieści jako rodzinna pamiątka;
miłosny - niebanalny, na szczęście autorzy uniknęli przesłodzenia, tym niemniej jego finał niespecjalnie przypadł mi do gustu;
obyczajowy - z barwnie przedstawionymi scenami z codziennego życia miejscowości położonej na skraju Warszawy.
Warto podkreślić, że p. Chodorkowie są lekarzami weterynarii z wieloletnią praktyką, natomiast Anna Trojanowska zawodowo zajmuje się historią nauki, a ponadto wielokrotnie wędrowała przez Hiszpanię, dlatego w "Przeznaczeniu..." autorzy uniknęli nadmiernego fantazjowania, które byłoby dla mnie irytujące w przypadku tej pozycji (praca jest na tyle oryginalna, że nie podjąłbym się określenia jej gatunku).
Okładka została zaprojektowana ze smakiem i nawiązuje stylem oraz tematyką do szaty graficznej poprzednich części cyklu.
Zdecydowanie polecam lekturę tej książki, przede wszystkim osobom lubiącym zwierzęta oraz tym, którzy interesują się kulturą Hiszpanii.

Książka stanowi trzecią, ostatnią część opowieści o przygodach młodego lekarza weterynarii i jego bliskich.
Przeczytałem ją z wielką przyjemnością, podobnie zresztą jak poprzednie tomy.
Autorzy posługują się zgrabnym, eleganckim stylem, w powieści brak jest dłużyzn oraz zbędnych fragmentów.
Bogactwo treści robi wrażenie, w "Przeznaczeniu..." można wyróżnić następujące...

Kto raz odwiedził Pogodną i zasmakował w przygodach miejscowego weterynarza, tego z pewnością nie trzeba do kontynuacji lektury namawiać. Autorzy powieści Nieczynne do odwołania oraz Hiszpańskiego kota wykreowali swoją historię w ten sposób, by nie zdradzić przed czytelnikiem zbyt wiele w poszczególnych częściach. Dwa pierwsze tomy intrygowały, pobudzały ciekawość, ale pozostawiały w rezerwie intrygujące tajemnice i wątki. Trzeci tom stanowi kulminację całej trylogii, nie tylko pod względem wyjaśnionych zagadek, ale również drogi życiowej, którą po dłuższym czasie odnajdują bohaterowie...

Przy okazji lektury powieści Przeznaczenie znajdzie drogę pojawiło się u mnie spostrzeżenie, że tak naprawdę każdy tom trylogii autorstwa małżeństwa Chodorków i Anuli Trojanowskiej jest inny. Pierwszy obfitował w wydarzenia z codziennego życia Wojtka, zarówno prywatnego jak i zawodowego. Drugi został zdominowany przez hiszpańskie nastroje, ponieważ znaczna część akcji opierała się na poszukiwaniach prowadzonych przez bohaterów w tym pięknym kraju. Trzecia część nawiązuje do tajemniczego manuskryptu, wyjaśnia wiele zagadek, ale przede wszystkim opowiada o rozterkach bohaterów i poszukiwaniu swojego miejsca na ziemi. Tego tytułowego przeznaczenia, można powiedzieć.

Wszystkie trzy części łączy niezwykły klimat, lekkie pióro i liczne nawiązania do pracy, jaką na co dzień wykonują lekarze weterynarii. Sprawnie wplecione w fabułę anegdoty z pewnością stanowią część zawodowego dorobku autorów. To sprawia, że obojętnie obok tej książki nie przejdą miłośnicy zwierząt. W moim osobistym odczuciu Przeznaczenie znajdzie drogę jest najlepszą i najciekawszą częścią trylogii, pochłonęłam je bardzo szybko, nie mogąc doczekać się rozwiązania życiowych zawirowań bohaterów. Pozostał smutek, że to już koniec tej historii...(A może autorzy nas zaskoczą?)

Kto raz odwiedził Pogodną i zasmakował w przygodach miejscowego weterynarza, tego z pewnością nie trzeba do kontynuacji lektury namawiać. Autorzy powieści Nieczynne do odwołania oraz Hiszpańskiego kota wykreowali swoją historię w ten sposób, by nie zdradzić przed czytelnikiem zbyt wiele w poszczególnych częściach. Dwa pierwsze tomy intrygowały, pobudzały ciekawość, ale...

Jeżeli ktoś wierzy w przeznaczenie, to nie ma wyjścia i musi wierzyć również w to, że ono zawsze znajdzie odpowiednią drogę. Można kluczyć, chodzić na skróty, a i tak stanie się to, co miało się stać.
"Przeznaczenie znajdzie drogę" to powieść, która pokazuje, że przed tym, co zaplanował los, nie da się uciec.
Powieść jest trzecią częścią przygód bohaterów znanych już z: "Nieczynnego do odwołania" i "Hiszpańskiego kota". Poprzednich nie czytałam i obawiałam się, czy wszystko będzie zrozumiałe, czy podczas czytania nie będzie mi brakowało jakichś informacji z poprzednich części. Jednak nie. Czytało się dobrze i nie miałam wrażenia, że to kontynuacja losów bohaterów. Jakby po prostu czyjeś życie obserwowane od pewnego momentu.
Główni bohaterowie − Wojtek i Aga − próbują rozwiązać tajemnicę starego dziennika. Poznajemy jego fragmenty. Cofamy się w czasie aż do początku XIX wieku. Ten wątek powoduje, że ma się wrażenie czytania powieści przygodowej. Jednak autorzy wprowadzają również inny, także ciekawy, wątek dotyczący pracy Wojtka we własnym gabinecie weterynaryjnym. Poznajemy więc historię różnych czteronożnych pacjentów. Dla każdego miłośnika psów i kotów to na pewno interesująca część lektury.
Ciekawie w powieści skonstruowano bohaterów. Oprócz Wojtka i jego dziewczyny, pojawia się brat chłopaka i ich przyjaciele. Czasami dość specyficzne oryginały.
Bohaterowie postanawiają sprzedać manuskrypt. Otrzymują bardzo dużą sumę, którą mają wykorzystać tak, aby zapewnić sobie dobrą przyszłość. Co postanowią? I co najważniejsze, czy próbę zmian w życiu wytrzyma związek Agi i Wojtka? Może się okazać, że jednak trochę inaczej widzą swoją przyszłość.
Książka została napisana lekko, jej atmosfera udziela się czytelnikowi. Idealna lektura na wakacje, szczególnie dla tych, którzy kochają zwierzęta lub marzą o podróży do Hiszpanii (akcja we fragmentach rozgrywa się w tym kraju).

Jeżeli ktoś wierzy w przeznaczenie, to nie ma wyjścia i musi wierzyć również w to, że ono zawsze znajdzie odpowiednią drogę. Można kluczyć, chodzić na skróty, a i tak stanie się to, co miało się stać.
"Przeznaczenie znajdzie drogę" to powieść, która pokazuje, że przed tym, co zaplanował los, nie da się uciec.
Powieść jest trzecią częścią przygód bohaterów znanych już z:...

Komu cała seria powinna spodobać się najbardziej? Oczywiście miłośnikom zwierząt i spokojnych powieści obyczajowych.

Cała opinia:
http://www.kacikzksiazka.pl/2015/07/przeznaczenie-znajdzie-droge-i-chodorek.html

Komu cała seria powinna spodobać się najbardziej? Oczywiście miłośnikom zwierząt i spokojnych powieści obyczajowych.

Cała opinia:
http://www.kacikzksiazka.pl/2015/07/przeznaczenie-znajdzie-droge-i-chodorek.html

Miałam jej nie czytać... I do teraz się zastanawiam, po co to sobie właściwie zrobiłam.

Miałam jej nie czytać... I do teraz się zastanawiam, po co to sobie właściwie zrobiłam.