"Zatrute pióro" zalicza się co prawda do cyklu o Pannie Marple, ale tym razem jej obecność jest mocno ograniczona. Mamy tu do czynienia z typową dla Christie kryminalną zagadką osadzoną w małej hermetycznej społeczności. Utwór trzyma tempo najlepszych książek autorki, chociaż decyzje podejmowane przez głównego bohatera (i jednoczesnego narratora) dziś już mogą wydawać się kontrowersyjne. Rozwiązania raczej nie zgadniecie samodzielnie.

"Zatrute pióro" zalicza się co prawda do cyklu o Pannie Marple, ale tym razem jej obecność jest mocno ograniczona. Mamy tu do czynienia z typową dla Christie kryminalną zagadką osadzoną w małej hermetycznej społeczności. Utwór trzyma tempo najlepszych książek autorki, chociaż decyzje podejmowane przez głównego bohatera (i jednoczesnego narratora) dziś już mogą wydawać się...

Co prawda panna Marple jest w tym tomie tylko symbolicznie, ale nie jest to wadą. Narracja z punktu widzenia głównego bohatera - Jerry’ego - jest niezwykle orzeźwiająca i zabawna. Sama intryga kryminału też niczego sobie. Christie po prostu umie grać w zagadki i zbrodnie.

Co prawda panna Marple jest w tym tomie tylko symbolicznie, ale nie jest to wadą. Narracja z punktu widzenia głównego bohatera - Jerry’ego - jest niezwykle orzeźwiająca i zabawna. Sama intryga kryminału też niczego sobie. Christie po prostu umie grać w zagadki i zbrodnie.

Zaskakująco... słaba pozycja.

Oprócz tego, że dużo rzeczy wydawało mi się naciagane, mnogości postaci (przez pół książki zastanawiałam się kto jest kim i dlaczego właśnie teraz przebiega przez ulicę),mam wrażenie, że dużo więcej głębi i charaketu można było wyciągnąć z postaci. Najmniej urzekło mnie porównywanie ludzi do psów. Koniec końców- psy to psy, a ludzie to ludzie :)

Zaskakująco... słaba pozycja.

Oprócz tego, że dużo rzeczy wydawało mi się naciagane, mnogości postaci (przez pół książki zastanawiałam się kto jest kim i dlaczego właśnie teraz przebiega przez ulicę),mam wrażenie, że dużo więcej głębi i charaketu można było wyciągnąć z postaci. Najmniej urzekło mnie porównywanie ludzi do psów. Koniec końców- psy to psy, a ludzie to ludzie :)

Niezmiernie wciągająca książka, przypominająca inną powieść autorki- “ABC”. Świetna narracja, jedyne czego mi brakowało to współudziału panny Elsie.:-)

Niezmiernie wciągająca książka, przypominająca inną powieść autorki- “ABC”. Świetna narracja, jedyne czego mi brakowało to współudziału panny Elsie.:-)

❝ Wcze­śniej czy póź­niej strza­ła, wy­mie­rzo­na na oślep, trafi do celu. ❞

Agatha Christie po raz kolejny mnie zaskoczyła. Wciąż nie znalazłam lepszego kryminału niż „I nie było już nikogo”, ale „Zatrute pióro” było całkiem w porządku.

Koncept listów anonimowych był świetny, ale byłam trochę rozczarowana, że autorka nie dała nam wglądu do treści większej ilości anonimów. Kilka z nich było zacytowanych, ale zważywszy na to, że to jakby nie patrzeć główny motyw fabuły, to odczuwałam pewien niedosyt.

Akcja bardzo długo się rozwijała, spodziewałam się, że Jane Marple zostanie zaproszona do miasteczka dużo szybciej i będzie brała udział w śledztwie, a tymczasem pojawiła się właściwie pod koniec i wywróciła wszystko do góry nogami. Dlaczego? Lokalna policja już znalazła sprawcę i zakończyła śledztwo, panna Marple rzuciła jednak nowe światło na sprawę i przypomniała miejscowym, że czasem najciemniej jest pod latarnią.

Swoje typy na zabójcę zmieniałam na przełomie akcji kilka razy, choć swojej finalnej wersji trzymałam się gdzieś od połowy książki. Tym razem jednak moja teoria okazała się błędna, a prawdziwy zabójca w ogóle nie znajdował się na mojej liście podejrzanych. Całość książki była trochę statyczna, odrobinę się nudziłam, bo bardziej niż kryminał przypominała obyczajówkę o normach społecznych czasów Christie. Kiedy jednak doszło do kulminacyjnego punktu śledztwa i pojawiła się w końcu panna Marple, przepadłam i śledziłam akcję z zapartym tchem. Agatha Christie jak zawsze podsunęła nam błyskotliwe rozwiązanie, jednocześnie przez całą powieść ciągnąc czytelników za nos.

Moją ulubioną postacią była chyba Joanna, siostra głównego bohatera. Swoją osobowością i odważnym stylem bycia, a także ciętym językiem wyróżniała się na tle pozostałych i wyprzedzała swoją epokę. Pozostałe postacie były w porządku, ale nie wzbudziły we mnie jakiejś specjalnej sympatii. Spragnionych wątków romantycznych czeka także niespodziewany romans, którego nie przewidziałam, ale który był ciekawym urozmaicaniem akcji.

❝ Wcze­śniej czy póź­niej strza­ła, wy­mie­rzo­na na oślep, trafi do celu. ❞

Agatha Christie po raz kolejny mnie zaskoczyła. Wciąż nie znalazłam lepszego kryminału niż „I nie było już nikogo”, ale „Zatrute pióro” było całkiem w porządku.

Koncept listów anonimowych był świetny, ale byłam trochę rozczarowana, że autorka nie dała nam wglądu do treści większej ilości...

Bardzo przyjemnie się czytało i nie mogłam się od niej oderwać.
Zakończenie dość zaskakujące przez to, że kompletnie nie podejrzewałam tej osoby i lekko się tym zawiodłam.
Jednakże wszystko się „dobrze” zakończyło 😉

Bardzo przyjemnie się czytało i nie mogłam się od niej oderwać.
Zakończenie dość zaskakujące przez to, że kompletnie nie podejrzewałam tej osoby i lekko się tym zawiodłam.
Jednakże wszystko się „dobrze” zakończyło 😉

Niezobowiązujący przerywnik między innymi lekturami, o ile ktoś lubi kryminały retro.

Niezobowiązujący przerywnik między innymi lekturami, o ile ktoś lubi kryminały retro.

Przyjemna Christie, ale bez szału. Na plus, że zakończenie mnie zadziwiło, bo obstawiałam całkiem kogo innego.
(Data orientacyjna)

Przyjemna Christie, ale bez szału. Na plus, że zakończenie mnie zadziwiło, bo obstawiałam całkiem kogo innego.
(Data orientacyjna)

Trzeba przyznać, że Christie potrafi zaskoczyć. I muszę zapamiętać, że u niej trzeba spodziewać się wszystkiego, a przede wszystkim myśleć. Myśleć samodzielnie.

Zakończenie niesamowicie mnie zaskoczyło i szczerze się przyznam, że nie brałam pod uwagę tej osob. Naprawdę nie wiem jak panna Marple tak szybko wydedukowała kto stoi za tymi anonimami. Pojawiła się na ostatnich 40 stronach (co mnie trochę smuci, bo bardzo ją lubię i chciałam jej więcej),a zmiotła z planszy wszystkich, w tym policję. Może dlatego ją tak kocham?

Sama sprawa anonimów była naprawdę ciekawa i powiem, że skomplikowana. Dlatego nie czytajcie tego, jak jesteście zmęczenie, sama raz tu próbowałam i nie rozumiałam co w danym zdaniu jest napisane. Fabuła ciekawie się rozwijała. Poznawaliśmy coraz to nowych bohaterów, których moim zdaniem było za dużo i łatwo się w tym zgubić, oraz dogadywaliśmy się więcej o całym Lymstock. A to książka o niecałych 200 stronach, więc jestem pod wrażeniem jak to wszystko udało się tu zawrzeć.

Plusy✅️:
• zaskakujące zakończenie
• rozbudowani bohaterowie
• ciekawie rozwijająca się fabuła
• świetna zagadka

Minusy❌️:
• mało panny Marple
• zbyt dużo bohaterów

Trzeba przyznać, że Christie potrafi zaskoczyć. I muszę zapamiętać, że u niej trzeba spodziewać się wszystkiego, a przede wszystkim myśleć. Myśleć samodzielnie.

Zakończenie niesamowicie mnie zaskoczyło i szczerze się przyznam, że nie brałam pod uwagę tej osob. Naprawdę nie wiem jak panna Marple tak szybko wydedukowała kto stoi za tymi anonimami. Pojawiła się na ostatnich...

Książka przewidywalna i momentami ckliwa. Jestem zawiedziona, bo tym razem autorka mnie nie zachwyciła książką.

Książka przewidywalna i momentami ckliwa. Jestem zawiedziona, bo tym razem autorka mnie nie zachwyciła książką.