Thorgal: Bitwa o Asgard

Akcja tomu po raz kolejny podzielona została na przygody Jolana i oddzielnie Thorgala.
Jolan idąc w ślady ojca, dokonuje za każdym razem czegoś niewykonalnego, dla śmiertelnika. Przy okazji udaje mu się doprowadzić do kłótni bogów i zdobyć jabłko nieśmiertelności.
Thorgal natomiast podąża śladami porywaczy swojego drugiego syna.

Akcja tomu po raz kolejny podzielona została na przygody Jolana i oddzielnie Thorgala.
Jolan idąc w ślady ojca, dokonuje za każdym razem czegoś niewykonalnego, dla śmiertelnika. Przy okazji udaje mu się doprowadzić do kłótni bogów i zdobyć jabłko nieśmiertelności.
Thorgal natomiast podąża śladami porywaczy swojego drugiego syna.

Pokaż mimo to

Kolejny album w którym akcje śledzimy dwutorowo. Przygody Thorgala i przygody Jolana.
Po raz kolejny wkroczymy też do Asgardu, wiec będzie bardziej bajkowo. Przyznam, że zaczyna mi brakować Van Hamme’a oraz starej kreski Rosińskiego. Gdy otwieram nowe albumy narysowane przez Grzegorza Rosińskiego w jego nowym stylu i porównuję z tymi aktualnie rysowanymi przez Romana Surżenko to wolę tego drugiego bo to jest ten klimat Thorgala. Rosiński posuną się za daleko. Sante może nie będę krytykował bo chociaż nie jest to poziom Van Hamme’a to mam świadomość, że za kilka albumów i on zostanie zastąpiony a wtedy jakość zacznie pikować w dół.

Kolejny album w którym akcje śledzimy dwutorowo. Przygody Thorgala i przygody Jolana.
Po raz kolejny wkroczymy też do Asgardu, wiec będzie bardziej bajkowo. Przyznam, że zaczyna mi brakować Van Hamme’a oraz starej kreski Rosińskiego. Gdy otwieram nowe albumy narysowane przez Grzegorza Rosińskiego w jego nowym stylu i porównuję z tymi aktualnie rysowanymi przez Romana...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przeczytałam z sentymentu do Thorgala czytanego 20 lat temu, i... zawyłam ze złości i oburzenia, jak bardzo można zepsuć i sprofanować taką kapitalna serię jak Thorgal! Warto zaznaczyć że wszystkie tomy począwszy od "Ja, Jolan" to już nie są zeszyty do których scenariusz wymyśla twórca Thorgala czyli mistrz Jean Van Hamme. Scenarzysta się zmienił, i to co wymyśla Sente to nawet koło Thorgala nie stało. Scenariusz jest nudny, fabuła nijaka, ciągnie się w nieskończoność, bajki o walczącej szmacianej armii są irytujące. Nową główną postacią ma być podobno Jolan - ale jest on tak nijaki że niczym nie jest w stanie zainteresować czytelnika. Zabiegi okołoerotyczne scenarzysty z młodym (może 14-letnim?) Jolanem, którego uwodzi jakaś cycasta bogini z Assgardu zapraszając do swojego łoża są niesmaczne. Naprawdę nikt tego nie zauważył? Dziwię się Rosińskiemu, że nadal firmuje swoim nazwiskiem takiego gniota, który z oryginalnym Thorgalem naprawdę nie ma już nic wspólnego. Rosiński rozrysowuje sceny Jolana w sypialni bogini na całe dwie plansze, aż się zabawnie zrobiło Nic, kompletnie nic to nie wnosi do fabuły, tylko zniesmacza. Czemu to służy? To ma być tani chwyt na nowego czytelnika? Jakiego?? U Van Hamme'a w "starych" Thorgalach też były ekscytujące sytuacje z ponętnymi kobietami, ale po pierwsze nie było dwuznacznych dziwactw z prawie-dziećmi w roli głównej, po drugie sceny np. z ponętną Kriss w roli głównej były całkowicie uzasadnione i nigdy nie przekraczały granic dobrego smaku. Dawniej ani jedna kreska Rosińskiego i ani jedno słowo Van Hamme'a nie było zbędne, niepotrzebne. Wszystko dograne do perfekcji. To co stworzyli Sente i Rosiński od 30 tomu to jest zbiór JAKIŚ obrazków i JAKIŚ dialogów. Kiepskich, miałkim. Nie wiadomo dla kogo i po co. Van Hamme wiedział kiedy ze sceny zejść, i 29 tomem zakończył swoją przygodę z Thorgalem. Szkoda że Rosiński tego nie zrobił i przykłada rękę to tworzenia takiej karykatury. Nie wiem czy polecać czy nie. Nowi czytelnicy na pewno nie będą mieli takich uprzedzeń jak ja więc spokojnie niech czytają. Tyle, że jeśli ktoś słyszał o Thorgalu-legendzie, i przez przypadek sięgnie na początek po ten właśnie tom, to nie dość, że nic kompletnie nie zrozumie, to po pierwsze, stare Thorgale może już nie mieć ochoty sięgać.

Przeczytałam z sentymentu do Thorgala czytanego 20 lat temu, i... zawyłam ze złości i oburzenia, jak bardzo można zepsuć i sprofanować taką kapitalna serię jak Thorgal! Warto zaznaczyć że wszystkie tomy począwszy od "Ja, Jolan" to już nie są zeszyty do których scenariusz wymyśla twórca Thorgala czyli mistrz Jean Van Hamme. Scenarzysta się zmienił, i to co wymyśla Sente to...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

I znów to samo - wątek Thorgala, który wyruszył odbić uprowadzonego przez Czerwone Bractwo Aniela, jest dobrym wątkiem. Fabularnie się trzyma, przynajmniej próbuje mierzyć w stare dobre klimaty. Jest naprawdę nieźle. Że Thorgal zna chyba wszystkie języki świata wiadomo od dawna, więc nie zgrzyta mi to aż tak bardzo. Jest podróż, bijatyka i nowi znajomi. Klasyka w pozytywnym sensie. Niestety scenarzysta nie wyzbył się przez poprzednie dwa tomy rzucania wszystkiego czytelnikowi w twarz. I nie, nie wygląda to dobrze. Pacyfizm Thorgala został koniecznie przejaskrawiony tekstem "Nie zabijaj bez potrzeby"! - no sorry, takie to z ust księżniczek w młodzieżówkach powinny lecieć. Starczyłoby samej bijatyki, po której widać, że bohater sięga po miecz w ostateczności i rani, zamiast zabijać.

A skąd tamto "znów" na początku? Ano te pozytywy, o których krótko wyżej, trzeba wyłuskiwać spomiędzy stron infantylnego wątku Jolana, o którym tyle dobrego, że się skończył. Szczęśliwie - na co wszystko wskazuje - przygody Jolana nie będą się łączyć z wątkiem jego ojca.

Kreska wygląda lepiej w porównaniu do poprzedniego tomu. Tyle.

I znów to samo - wątek Thorgala, który wyruszył odbić uprowadzonego przez Czerwone Bractwo Aniela, jest dobrym wątkiem. Fabularnie się trzyma, przynajmniej próbuje mierzyć w stare dobre klimaty. Jest naprawdę nieźle. Że Thorgal zna chyba wszystkie języki świata wiadomo od dawna, więc nie zgrzyta mi to aż tak bardzo. Jest podróż, bijatyka i nowi znajomi. Klasyka w pozytywnym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Świetna pozycja w serii.

Świetna pozycja w serii.

Pokaż mimo to

Bitwa w komiksie wygrana. Bitwa o prawdziwy klimat Thorgala - już nie...

Bitwa w komiksie wygrana. Bitwa o prawdziwy klimat Thorgala - już nie...

Pokaż mimo to

Tom 32 Thorgala to kolejna odsłona wątku Jolana w służbie u Manthora. Rysunki i opowieść niezłe, wbrew niektórym opiniom, mnie barwna "Bitwa o Asgard" bardzo się podobała, bo z niecierpliwością czekałam na magiczną wyprawę Jolana w głąb skandynawskiej mitologii. Ponadto mamy znów powrót do niebezpiecznej misji Thorgala, który stara się ocalić najmłodszego synka z rąk porywaczy. Daję 8 i już nie mogę się doczekać "Statku-miecza" :)

Tom 32 Thorgala to kolejna odsłona wątku Jolana w służbie u Manthora. Rysunki i opowieść niezłe, wbrew niektórym opiniom, mnie barwna "Bitwa o Asgard" bardzo się podobała, bo z niecierpliwością czekałam na magiczną wyprawę Jolana w głąb skandynawskiej mitologii. Ponadto mamy znów powrót do niebezpiecznej misji Thorgala, który stara się ocalić najmłodszego synka z rąk...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo słaby scenariusz, który próbuje się asekurować pewnymi chwytami, ale mu nie idzie.
Wynajdowanie kolejnych cudownych sposobów na to czy tamto... Zupełne niewykorzystanie Żywej Armii: krótki „czas użycia”, dokonujący się w małej skali, bez heroicznych strat (na ile lalki-szmacianki* mogą być heroiczne), to woła o pomstę do nieba!
Miejscami odnosi się wrażenie, że to telenowela brazylijska a nie kultowa seria komiksowa. Fatalne dialogi, kiepściutki prowadzenie historii (autorzy traktują nas jak infantylną dziatwę).

Geograficznie kompletnie nie wiem gdzie jestem: tu fiordy i góry, obok Rusowie... szlak handlowy wielkiej rzeki wiodący na Daleką Północ (!)... i historycznie i geograficznie to się nie trzyma kupy.

Thorgal był świetny ale każda dobra historia ma rozsądny rozmiar, przemyślane ramy czasowe. Seria o wikingu z gwiazd tymczasem rozrasta się bez wyczucia, na dziko. Może gdyby się solidniej przyłożyć szło by to jakoś kontynuować, może nawet brawurowo – ale tu nie ma żadnej ewolucji... żadnego progresu. Jest tylko ciągnięcie historii z tomu na tom, bo co tu dużo gadać – jest popyt. Seria jedzie trochę na opinii, trochę na sentymencie czytelników, ale jedzie i wyhamować twórcom szkoda. A wyhamować jednak trzeba – by nie kompromitować siebie i znakomitego dorobku. Wcześniejsze epizody, historyjki ciągnące się przez kilka albumów bądź pojedyncze story (np. „Alinoe”) miały logiczną konstrukcję. Były przemyślane – jak się ciągnęły, to dlatego że nie szło tego inaczej przedstawić... i były super, a teraz się ciągną, bo na rynku frankofońskim (i nie tylko) jest sporo ludzi którzy chętnie wezmą do ręki kolejny tom kultowej serii... Ale-ale, i ci młodzi, nieroztropni, którzy skusili się legendą, i ci co szastają kasą w fanowskim amoku – po kilku chwilach refleksji nad skończonym albumem, pojmą w mig że robi się na nich forsę, i tyle. Bo każdy musi jeść. Stary Thorgal i najnowsze tomy to zupełnie inna liga, inny duch.

* Ciekawy koncept postaci, ale skąd tam na zamku ona tyle gałganów i żelastwa miała, ta babka, ta bogini?

Bardzo słaby scenariusz, który próbuje się asekurować pewnymi chwytami, ale mu nie idzie.
Wynajdowanie kolejnych cudownych sposobów na to czy tamto... Zupełne niewykorzystanie Żywej Armii: krótki „czas użycia”, dokonujący się w małej skali, bez heroicznych strat (na ile lalki-szmacianki* mogą być heroiczne), to woła o pomstę do nieba!
Miejscami odnosi się wrażenie, że to...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Album w klasie zbiżonej jak poprzednik i niestety powiela jego błędy. Znów nadmiar fantastyki ( po raz kolejny Asgard). Plusem jest więcej Thorgala w Thorgalu. Drugi minus z kolei dla scenarzysty.

Album w klasie zbiżonej jak poprzednik i niestety powiela jego błędy. Znów nadmiar fantastyki ( po raz kolejny Asgard). Plusem jest więcej Thorgala w Thorgalu. Drugi minus z kolei dla scenarzysty.

Pokaż mimo to

Przeczytałam i mam mieszane uczucia...zresztą mam je już od kilku wcześniejszych numerów. Zeszyty do Kriss de Valnor są jakby zamkniętymi całościami, jeden komiks jedna historia, która co prawda w pewien sposób nawiązuje do poprzednich, ale ma swój początek i finał. Natomiast mam wrażenie, że od "Ofiary" wszystko się ślimaczy, ciągnie w nieskończoność. Tak jakby autorzy nie mieli już pomysłu na coś sensownego i specjalnie starają się przeciągać temat. Nie powiem, bardzo mnie ciekawi historia Aniela, co spotka Thorgala na morzu i w dalszej wędrówce, ale Jolan, jego "służba" u Manthora i wyprawy do Asgardu to nie to...

Przeczytałam i mam mieszane uczucia...zresztą mam je już od kilku wcześniejszych numerów. Zeszyty do Kriss de Valnor są jakby zamkniętymi całościami, jeden komiks jedna historia, która co prawda w pewien sposób nawiązuje do poprzednich, ale ma swój początek i finał. Natomiast mam wrażenie, że od "Ofiary" wszystko się ślimaczy, ciągnie w nieskończoność. Tak jakby autorzy nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to