Zabawne, czasem cyniczno-ironiczne, ale i pouczające (zgodnie z regułą "uczyć bawiąc") felietony z późnych lat dwudziestych 20 w. Przy niektórych śmiałam się w głos (bardzo skuteczne na poprawę skwaszonego humoru). Niestety, nie wszystkie aluzje zrozumiałam (pewnie dlatego, że nie orientuję się zbyt dobrze w realiach ówczesnego życia kulturalnego Warszawy). Bardzo przyjemna lektura. Byłabym zapomniała - słuchałam tych krótkich form literackich.

Zabawne, czasem cyniczno-ironiczne, ale i pouczające (zgodnie z regułą "uczyć bawiąc") felietony z późnych lat dwudziestych 20 w. Przy niektórych śmiałam się w głos (bardzo skuteczne na poprawę skwaszonego humoru). Niestety, nie wszystkie aluzje zrozumiałam (pewnie dlatego, że nie orientuję się zbyt dobrze w realiach ówczesnego życia kulturalnego Warszawy). Bardzo...

Antoni Słonimski to jeden z moich ulubionych pisarzy ever. Umiał pisać tak, jak bardzo niewielu umiało. Wielka szkoda, że odkryłam go tak późno, ale lepiej późno niż w ogóle. Ze szkoły pamiętam go tylko z wiersza pt. "Alarm", którego się uczyliśmy na pamięć. Wtedy wydał mi się strasznie nudny. Dużo później, a właściwie, to całkiem niedawno, gdzieś, u kogoś na blogu, zobaczyłam jakiś cytat i mnie natchnęło do sięgnięcia po jego "Kroniki tygodniowe 1927-1939" i tak rozpoczęła się moja wielka miłość do jego twórczości. No może poza wierszami, ale ich w sumie jeszcze nie znam.

"O dzieciach, wariatach i grafomanach", to zbiór felietonów Słonimskiego, wydanych po raz pierwszy w 1927 roku. W 2018 roku ponownie wydało je Wydawnictwo LTW, a ja dorwałam na Warszawskich Targach Książki. Sięgnęłam bez większego przekonania, otworzyłam na chybił-trafił, przeczytałam pierwszy akapit…

"Każdy prawie z ludzi piszących zetknął się kiedyś w życiu z grafomanami. Dzieje się to w sposób dwojaki: albo sam piszący jest grafomanem i styka się stale ze sobą, nie wiedząc, że ma do czynienia nie ze sobą, ale z grafomanem, albo też nie jest grafomanem i wtedy musi się stykać z innymi ludźmi piszącymi, którzy są przeważnie grafomanami."

… i przepadłam. Musiałam kupić. 🙂 Nikt już nie umie obrażać tak, jak Słonimski. Bo on nie sieje nienawiści, jego przytyki nie dotykają też samych ludzi, tylko ich przywar. To nawet nie jest obraza, a raczej obśmianie. Umie porównać ludzi do kiełbasy i wyjść z tego obronną ręką. Umie w nawet krótkim felietonie zbudować atmosferę i napięcie, a później rozładować jednym celnym zdaniem podsumowania.

Zwykle jego teksty dotykają polityki, kultury i wad ludzkich, choć czasami wymienia z nazwiska konkretne osoby. Oj nie lubili go wtedy, nie lubili… Największy urok mają te teksty, w których w pozornie lekkie tematy wplata te swoje “szpile”. Jest mistrzem alegorii.

W wielu jego tekstach można przeczytać negatywne opinie o Żydach. Uchodziło mu to na sucho, ponieważ sam był Żydem. 😉 Szkoda, że jest już prawie zapomniany. Gdyby tylko w szkołach dzieciakom pokazywali także coś innego, niż tylko Alarm… Jednym słowem: polecam.

Antoni Słonimski to jeden z moich ulubionych pisarzy ever. Umiał pisać tak, jak bardzo niewielu umiało. Wielka szkoda, że odkryłam go tak późno, ale lepiej późno niż w ogóle. Ze szkoły pamiętam go tylko z wiersza pt. "Alarm", którego się uczyliśmy na pamięć. Wtedy wydał mi się strasznie nudny. Dużo później, a właściwie, to całkiem niedawno, gdzieś, u kogoś na blogu,...

W tym przypadku zaintrygował mnie tytuł książki: "O dzieciach, wariatach i grafomanach". Do tej pory autor kojarzył mi się głównie z poezją i dramatem, więc tak przewrotny tytuł musiał wzbudzić moją ciekawość.

Książka ta jest zbiorem przezabawnych felietonów, a raczej pełnych ironii anegdot i dowcipnych komentarzy dotyczących otaczającego nas świata. Znajdziemy w niej teksty dotyczące zarówno wspomnianych już w tytule dzieci czy grafomanów, ale też wielkich osobistości dwudziestolecia międzywojennego czy też tak przyziemnych spraw jak kłamstewka, które lubią wychodzić na światło dzienne w najmniej oczekiwanym momencie, reklama, która czasem nie trzyma się kupy, a jednak potrafi nas otumanić, sport, który nie zawsze wychodzi na zdrowie czy też najczęstsze przyjęciowe faux pas. Długo by wymieniać...

Książka z pewnością godna polecenia!

W tym przypadku zaintrygował mnie tytuł książki: "O dzieciach, wariatach i grafomanach". Do tej pory autor kojarzył mi się głównie z poezją i dramatem, więc tak przewrotny tytuł musiał wzbudzić moją ciekawość.

Książka ta jest zbiorem przezabawnych felietonów, a raczej pełnych ironii anegdot i dowcipnych komentarzy dotyczących otaczającego nas świata. Znajdziemy w niej...

Po doskonałych "Kronikach Tygodniowych" skusiłam się na jeszcze garsteczkę publicystyki Słonimskiego i przyznam, że czuję się cokolwiek rozczarowana. Ostrze satyry jakby stępione, humor złośliwy jakby przygaszony, a jedyne, co zostało ze znanego mi Słonimskiego, to zwyczaj krytykowania ortodoksyjnych Żydów za zbiór najwyraźniej drażniących autora cech. Krytyka, dodajmy, pojawia się tak często, że miejscami robi się to wręcz nużące i przewidywalne. Dla wszystkich innych cech tego skądinąd doskonałego felietonisty należy zainteresowanych odesłać do "Kronik...". Może nie tak lekkie w temacie i wymowie jak ten zbiorek, ale przyjemność nieporównanie większa.

Po doskonałych "Kronikach Tygodniowych" skusiłam się na jeszcze garsteczkę publicystyki Słonimskiego i przyznam, że czuję się cokolwiek rozczarowana. Ostrze satyry jakby stępione, humor złośliwy jakby przygaszony, a jedyne, co zostało ze znanego mi Słonimskiego, to zwyczaj krytykowania ortodoksyjnych Żydów za zbiór najwyraźniej drażniących autora cech. Krytyka, dodajmy,...

Nie ma już dzisiaj tak ostrego pióra, tak wielu zgryźliwych, ale i trafnych diagnoz. Zbiór choć miejscami się przedawnił (jak to z felietonami bywa),tak w dużej mierze jest ponadczasowym dowodem na wielkość Słonimskiego.

Nie ma już dzisiaj tak ostrego pióra, tak wielu zgryźliwych, ale i trafnych diagnoz. Zbiór choć miejscami się przedawnił (jak to z felietonami bywa),tak w dużej mierze jest ponadczasowym dowodem na wielkość Słonimskiego.

Do tej pory Antoni Słonimski kojarzył mi się tylko z poezją oraz tym, że w szkole podstawowej na języku polskim nauczycielka po kolei pytała o jego nazwisko i wszyscy mówili Słoniński, aż w końcu dotarła do mnie i odpowiedziałam poprawnie: Słonimski, co wzbudziło uznanie w nauczycielce. Pewnie reszta klasy żartowała, ale z perspektywy czasu uważam, że to była moja wrodzona dokładność do poprawnego wymawiania nazwisk i uraza dla tych, którzy je przekręcają. Sama padłam tego ofiarą wiele razy ;) Wracając do felietonów Antoniego Słonimskiego - mimo, iż pierwsze ich wydanie ukazało się w 1923 r. w Bibliotece Groszowej (Warszawa),to czytając je niemal po stu latach stwierdzam, że niektóre z nich nic nie straciły na swej aktualności. Myślę, że wynika to z tego, że natura człowieka jest niezmienna, a zmieniają się tylko okoliczności, moda, technika... Polecam! Wznowienie felietonów ukazało się nakładem Wydawnictwa LTW (Łomianki) w 2018 r. i jest całkowicie oparte na tym z 1923 r. z niewielkim ujednoliceniem i uwspółcześnieniem pisowni.

Do tej pory Antoni Słonimski kojarzył mi się tylko z poezją oraz tym, że w szkole podstawowej na języku polskim nauczycielka po kolei pytała o jego nazwisko i wszyscy mówili Słoniński, aż w końcu dotarła do mnie i odpowiedziałam poprawnie: Słonimski, co wzbudziło uznanie w nauczycielce. Pewnie reszta klasy żartowała, ale z perspektywy czasu uważam, że to była moja wrodzona...

Wcześniejsze niż "Mętne łby" felietony. Poziom sprawności językowej i piękno polszczyzny bez zarzutu. Nieznajomość nazwisk, miejsc, zależności, realiów ówczesnych powoduje brak pełnej radości z lektury. W mojej ocenie jednak przystępniejsza książka niż wspomniane "Mętne łby".

Wcześniejsze niż "Mętne łby" felietony. Poziom sprawności językowej i piękno polszczyzny bez zarzutu. Nieznajomość nazwisk, miejsc, zależności, realiów ówczesnych powoduje brak pełnej radości z lektury. W mojej ocenie jednak przystępniejsza książka niż wspomniane "Mętne łby".