(Nie)Boszczyk mąż

Przebrnęłam.
Język, jak dla mnie, średnio spójny z czasem akcji.

Przebrnęłam.
Język, jak dla mnie, średnio spójny z czasem akcji.

Pokaż mimo to

Książka jest świetna, bardzo ciekawa i z humorem. Polecam

Książka jest świetna, bardzo ciekawa i z humorem. Polecam

Pokaż mimo to

Jak tu ubić męża? Oto jest pytanie. Przezabawne teksty, niesamowite pomysły i duża dawka humoru. Chmilelewska jaką lubię :)

Jak tu ubić męża? Oto jest pytanie. Przezabawne teksty, niesamowite pomysły i duża dawka humoru. Chmilelewska jaką lubię :)

Pokaż mimo to

Fajny kawałek literatury, godny mistrzyni Chmielewskiej. Pełen zaskakujących dialogów, dziwnych pomyłek, zbiegów okoliczności. Ciekawe podejście do tematu, od strony potencjalnej morderczyni i nic nie rozumiejącej jej siostrzenicy. I wszystko się dobrze kończy.

Fajny kawałek literatury, godny mistrzyni Chmielewskiej. Pełen zaskakujących dialogów, dziwnych pomyłek, zbiegów okoliczności. Ciekawe podejście do tematu, od strony potencjalnej morderczyni i nic nie rozumiejącej jej siostrzenicy. I wszystko się dobrze kończy.

Pokaż mimo to

Lekka i zabawna farsa małżeńska. Czyli wszystko czego oczekiwałam po Chmielewskiej i tej pozycji

Lekka i zabawna farsa małżeńska. Czyli wszystko czego oczekiwałam po Chmielewskiej i tej pozycji

Pokaż mimo to

Zaczynamy od poznania Malwiny oraz jej stosunku do męża - Karola. Jest dość obrazowo przedstawione, jakiż to on jest okropny, więc pierwsza fala sympatii czytelnika jest skierowana w stronę Malwiny. Dopiero nieco później poznajemy punkt widzenia Karola i uczucia do bohaterów obracają się o 180 stopni. Chmielewska pięknie manewruje tu sympatią i antypatią czytelnika, bo zaraz zostaje nam przedstawiona strona Justynki i w tym momencie znowu mamy obrót. Po 100 stronach nie wiadomo już kogo lubić, a kogo nie, więc o tej powieści lepiej nie rozprawiać ze znajomymi, bo niechybnie dojdzie do kłótni.
Sama fabuła natomiast jest... głupio-śmieszno-ciekawa. Kryminału w tym tyle, co mięsa w parówkach, ale całkiem niezłe.

Zaczynamy od poznania Malwiny oraz jej stosunku do męża - Karola. Jest dość obrazowo przedstawione, jakiż to on jest okropny, więc pierwsza fala sympatii czytelnika jest skierowana w stronę Malwiny. Dopiero nieco później poznajemy punkt widzenia Karola i uczucia do bohaterów obracają się o 180 stopni. Chmielewska pięknie manewruje tu sympatią i antypatią czytelnika, bo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie jest to moja ulubiona książka pani Chmielewskiej, to na pewno. Bo to też nie kryminał, zagadki nie ma tu żadnej, a w napięciu też nijak nie trzyma. To po prostu perypetie pewnego niezbyt udanego małżeństwa nad którym zawisło widmo rozwodu. Żona postanawia zabić męża, ale że jej poziom inteligencji jest nierealistycznie niski raczej nie ma na to widoków. Postaci są przerysowane i denerwujące, a treść niezbyt wciągająca. W tej książce bardziej niż zwykle denerwował mnie też nieco pretensjonalny styl pisania, nienaturalne dialogi i nadawany każdej sytuacji trochę na siłę humorystyczny ton. Nie było chemii i tyle.

Nie jest to moja ulubiona książka pani Chmielewskiej, to na pewno. Bo to też nie kryminał, zagadki nie ma tu żadnej, a w napięciu też nijak nie trzyma. To po prostu perypetie pewnego niezbyt udanego małżeństwa nad którym zawisło widmo rozwodu. Żona postanawia zabić męża, ale że jej poziom inteligencji jest nierealistycznie niski raczej nie ma na to widoków. Postaci są...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Farsa małżeńska. Obraz relacji pary z długim stażem, ich uczucia miłosnych wzruszeń zamieniają się w walkę.Jak zawsze zabawny humor.

Farsa małżeńska. Obraz relacji pary z długim stażem, ich uczucia miłosnych wzruszeń zamieniają się w walkę.Jak zawsze zabawny humor.

Pokaż mimo to

Z przyjemnością powracam do powieści Chmielewskiej, choć te najnowsze nie budzą mojego zachwytu. Jednak „(Nie)boszczyk mąż” według mnie jest jedną z lepszych książek autorki.

Małżeństwo z kilkunastoletnim stażem: Malwina jest niepracującą panią domu, za którą większość czynności wykonuje gosposia. Malwina ma pretensje do męża, że nie ma dla niej czasu, nie rozmawia z nią, nie interesuje się jej sprawami. Karol ma dość płaczliwej, marudzącej żony, która ciągle czegoś wymaga, szasta pieniędzmi, a do tego przytyła i w niczym nie przypomina kobiety, którą poślubił. Kiedy decyduje się na rozwód, Malwina jest przerażona perspektywą utraty wygodnego, dostatniego życia i postanawia… zabić męża. Jako, że nie grzeszy inteligencją, rezultaty zbrodniczych działań są nie do końca zgodne z oczekiwaniami (np. wywołanie ostrej biegunki u wszystkich pracowników firmy Karola z wyjątkiem jego samego).

Cechą charakterystyczną powieści Joanny Chmielewskiej jest barwny, dowcipny język, bogaty w zabawne porównania i przenośnie. W połączeniu z ciekawym pomysłem tworzy naprawdę świetną książkę.

Polecam każdemu, kto jeszcze nie miał okazji przeczytać.

Z przyjemnością powracam do powieści Chmielewskiej, choć te najnowsze nie budzą mojego zachwytu. Jednak „(Nie)boszczyk mąż” według mnie jest jedną z lepszych książek autorki.

Małżeństwo z kilkunastoletnim stażem: Malwina jest niepracującą panią domu, za którą większość czynności wykonuje gosposia. Malwina ma pretensje do męża, że nie ma dla niej czasu, nie rozmawia z nią,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

No cóż - i znowu to samo.
Z twórczością Joanny Chmielewskiej mam zaburzenia dwubiegunowe - jedne książki podobają mi się niesamowicie, inne nudzą niebotycznie i irytują. Niestety ostatnimi czasy częściej trafiam na ten drugi sort.
Tym razem nie było inaczej.
Opis schodzenia po schodach z upadkiem przez 3-4 strony? Tak - u P. Chmielewskiej jak najbardziej jest to możliwe. Jednocześnie główna postać danej sceny jest dokładnie scharakteryzowana. Kilka epitetów? O nie - musi być co najmniej 15, ciągiem i po przecinku.
Ja się pytam po co?
Czasami łapałam się, że po prostu tracę rachubę w tej książce i czułam się jakbym wysłuchiwała wyjątkowo nudnej i ględzącej ciotki, która swoją wypowiedź mogłaby skrócić o co najmniej 3/4 zachowując jej sens.
Często wydawało mi się, że pojawia się próba osiągnięcia humoru pokroju Małgorzaty Musierowicz. Niestety - nawet najbardziej utalentowana i utytułowana autorka nie zdoła podrobić tego jedynego w swoim rodzaju stylu. Tutaj czułam jakbym czytała dość nieudolne naśladownictwo.
Nie wiem kiedy ponownie sięgnę po Polską Królową Kryminału.

No cóż - i znowu to samo.
Z twórczością Joanny Chmielewskiej mam zaburzenia dwubiegunowe - jedne książki podobają mi się niesamowicie, inne nudzą niebotycznie i irytują. Niestety ostatnimi czasy częściej trafiam na ten drugi sort.
Tym razem nie było inaczej.
Opis schodzenia po schodach z upadkiem przez 3-4 strony? Tak - u P. Chmielewskiej jak najbardziej jest to możliwe....

więcej

mniej

Pokaż mimo to