Błękitny labirynt

Nie rozumiem tych wysokich ocen. Na tle innych pozycji z serii wypada słabo.

Nie rozumiem tych wysokich ocen. Na tle innych pozycji z serii wypada słabo.

Zemsta przeszłości…

Preston&Child to idealnie dopełniający się duet autorów, nie inaczej jest w przypadku 14 już tomu z serii z agentem specjalnym Aloysiusem Pendergastem w roli głównej.

Agent Pendergast na progu swojej rezydencji przy Riverside Drive znajduje zwłoki. Zgrozą napawa to, że są to zwłoki członka jego rodziny… Próbując wyjaśnić tą tajemniczą śmierć los doprowadzi go do morderstwa popełnionego w Nowojorskim Muzeum Historii Naturalnej, w daleką rodzinną przeszłość oraz na skraj… życia.

Twórczość duetu Preston&Child wyróżnia się przede wszystkim wyrazistym, charakterystycznym rysem bohaterów, zarówno głównego – ekscentrycznego, piekielnie inteligentnego, owianego aurą tajemnicy agenta Pendergasta, jak i postaci pobocznych. Do tego dochodzi wciągająca dynamiczna akcja, mieszanka gatunkowa – bowiem w ich książkach pojawiają się elementy kryminału/thrillera/sensacji/horroru/fantastyki naukowej oraz naukowe wyjaśnienia pozornie nadprzyrodzonych zjawisk… Jak również cecha chyba najbardziej charakterystyczna – przedłużenie punktu kulminacyjnego w czasie. Bowiem w wielu powieściach ostateczne zdarzenia rozpisane są na góra 20 stron, u Prestona&Childa niejednokrotnie obejmują i 100 stron, co tym bardziej wciąga czytelnika w przedstawianą historię.

Nie inaczej jest w przypadku „Błękitnego labiryntu”. Początkowo na oko niezwiązane ze sobą elementy, koniec końców splatają się w logiczną całość i ciąg przyczynowo-skutkowy. Ogromnym plusem tej części jest odkrycie wielu faktów z historii rodziny Pendergasta, bowiem autorzy osnuli tą postać i jego rodzinę tak grubą woalką tajemnicy, że czytelnik nie może się doczekać, aż dowie się o nich czegoś więcej. Ciekawym zabiegiem było również wysunięcie na pierwszy plan dwóch postaci kobiecych – fascynującej swoją staroświeckością podopiecznej agenta - Constance Greene (którą poznajemy w tomie 3 – „Gabinecie osobliwości”) i pani doktor Margo Green, która odgrywała dużą rolę w dwóch pierwszych częściach cyklu („Relikt”, „Relikwiarz”), bowiem w pewnym momencie powieści, jak i w całości punktu kulminacyjnego to właśnie na nich skupia się cała akcja.

Choć większość książek z cyklu można czytać osobno, to ja jednak rekomenduję zachowanie chronologii. Daje to pełny obraz wykreowanego świata i powiązań między bohaterami, bo czytając je osobno można stracić spory kontekst. Także tu, w „Błękitnym labiryncie” znajduje się bezpośredni spojler do części 12 – „Dwóch grobów”, których fabuła z kolei nierozerwalnie wiąże się z tomami 10 i 11. Także dobrze byłoby znać przynajmniej te trzy tomy przed sięgnięciem po „Błękitny labirynt”.

Gorąco polecam całą serię!

https://www.instagram.com/w_otchlani_wyobrazni/

Zemsta przeszłości…

Preston&Child to idealnie dopełniający się duet autorów, nie inaczej jest w przypadku 14 już tomu z serii z agentem specjalnym Aloysiusem Pendergastem w roli głównej.

Agent Pendergast na progu swojej rezydencji przy Riverside Drive znajduje zwłoki. Zgrozą napawa to, że są to zwłoki członka jego rodziny… Próbując wyjaśnić tą tajemniczą śmierć los...

Grzechy przodków

Widzimy tylko cienie rzucane przez przeszłość. Ufamy naszej pamięci, która czasem jest zawodna, przypominając sobie wydarzenia z naszym udziałem. Dalsza podróż wstecz możliwa jest dzięki rodzinnym opowieściom, które przekazywane są z pokolenia na pokolenie. Jednak im dalej w przeszłość, tym więcej niewiadomych a historie czasem niezwykłe uległy zapomnieniu. Czasem udaje się odkryć fragment tych zapomnianych dziejów, które mogą być szokujące dla potomków. Doszukiwanie się wpływu przeszłych wydarzeń na teraźniejsze jest podstawą thrillerów, gdzie bohaterowie muszą się cofnąć by poznać prawdę. Składanie tych drobnych informacji ukazuje czytelnikom ciąg przyczynowo-skutkowy, którego finalnym efektem są fabularne wydarzenia danej powieści. Jednym słowem klucz tkwi w przeszłości.

Skoro czytelnik sięga już po czternasty tom przygód agenta specjalnego Pendergasta, więc nie trzeba go przekonywać o niezwykłości tej serii. Już same współautorstwo doskonale skomponowane jakby wyszło spod pióra jednego autora jest jednym z licznych wyznaczników osobliwej serii. Manieryzm, artyzm, inteligencja, wygląd oraz analityczny umysł agenta Pendergasta przyciągają czytelników niczym magnes. Każda powieść z udziałem tej niezwykłej postaci dostarcza zawiłej fabuły, odpowiedniej akcji, przemyconych ciekawostek kulturalno-historycznych, nie co fantastyki naukowej oraz kolosanie przedłużonego momentu kulminacyjnego z emocjonującym finałem. Mimo iż licznik kolejnych tomów serii stale rośnie to autorzy nadal potrafią fenomenalnie zaskoczyć czytelników tarapatami w jakie popada agent Pendergast. Owszem poszczególne tomy różnią się między sobą ale ogólny poziom, który prezentują jest bardzo wysoki. Natomiast „Błękitny labirynt” może stawać w szranki z najlepszymi tomami serii.

Dawno zapomniany sekret z przeszłości powraca, by zatruć życie agentowi Pendergastowi. Pewnego wieczoru na progu jego nowojorskiej rezydencji podrzucone zostaje ciało jego syna, będącego jednocześnie jednym z jego najgroźniejszych i najbardziej nieprzewidywalnych przeciwników. W brzuchu zabitego znaleziony zostaje niezwykły błękitny turkus. Podążając tym tropem, Pendergast trafia do opuszczonej kopalni nad brzegami kalifornijskiego jeziora, a stamtąd wprost w zastawioną na niego diaboliczną pułapkę, której pokonanie będzie wymagać od niego zmierzenia się ze złowrogą tajemnicą z przeszłości jego rodziny. Okazuje się, że agenta wziął na cel wróg przepełniony chęcią zemsty, człowiek tak bezwzględny, że nie zawaha się przed niczym, aby osiągnąć swój cel, i tym razem to być może wcale nie Pendergast będzie musiał postawić wszystko na jedną kartę, by wyjść z tej pułapki z życiem.

Po międzynarodowych wojażach z poprzednich powieści akcja czternastego tomu osadzona została w Nowym Jorku, skupiając się na tajemnicach z przeszłości rodu Pendergastów. „Błękitny labirynt” przeznaczony jest dla czytelników zaznajomionych z innymi tomami serii, zwłaszcza z wewnętrzną trylogią obejmującą tomy od dziesiątego do dwunastego, gdzie wspomniany agent badał tragiczną śmierć swej żony. Zresztą finał tej trylogii ostro namieszał w życiu osobistym Pendergasta i całej serii. Wytchnieniem od tych emocjonujących wydarzeń był tom trzynasty, lecz z początkiem czternastego tomu wracamy do kontynuacji tych trudnych rodzinnych relacji. Pierwszy rozdział przynosi istne trzęsienie ziemi, gdyż zaczyna się od …. śmierci jednego z synów Pendergasta.

Do tej pory czytelnicy mogli poznać jednego arcywroga w całej serii, który dorównywał a nawet przewyższał intelektualnie agenta Pendergasta, a mianowicie jego brata Diogenesa. Historia ich wzajemnych zmagań wraz z spektakularnym finałem zostały opisane w tomach od piątego do siódmego. Autorzy sprytnie naznaczyli jego następcę – pałającego żądzą zemsty i wewnętrznej vendetty syna Pendergasta. Dlatego jego nagła śmierć w pierwszym rozdziale czternastego tomu wydaje się tak szokująca. Z jednej strony szkoda, że jego wątek został tak szybko zakończony a jego wewnętrzna przemiana, o której dowiadujemy się w połowie powieści, wydaje się trochę nieprawdopodobna to z drugiej strony skoro został zamordowany, więc musi istnieć inny śmiertelnie niebezpieczny przeciwnik. I tak jest w rzeczywistości.

„Błękitny labirynt” jest nie tylko podróżą w stronę trudnej historii rodu Pendergastów, lecz sentymentalną wędrówką do odczuć czytelników z pierwszych tomów serii. Część akcji przenosi się do Muzeum Historii Naturalnej, które było areną kluczowych wydarzeń pierwszego i drugiego tomu. Ciemne zakamarki, przepastne korytarze, multum drobnych pomieszczeń oraz czyhający w ciemności wróg znów wywołują dreszczyk emocji jak przy początkach serii. Natomiast starcie z przeciwnikiem w sali osteologii dinozaurów wypada spektakularnie. Preston i Child w czternastym tomie odsunęli na bok kilka postaci. Na pierwszym planie pozostają oczywiście Pendergast, D’Agosta, Constance Greene i powracająca po kilku latach Margo Green z nowojorskiego muzeum.

Co interesujące w powieści, która skupia się na rodzinie Pendergasta, im dalej tym mniej samego Pendergasta. W „Błękitnym labiryncie” pierwsze skrzypce grają Constance Green oraz Margo Green, które okazują się jeszcze bardziej ciekawszymi postaciami. Specyfiką serii o agencie Pendergaście jest tłumaczenie nieprawdopodobnych wydarzeń, wynalazków lub specyfików w możliwie jak najwierniejszy nauce sposób, czyli jednym słowem fantastyka naukowa. Czternasty tom bazuje na zatruciu śmiertelnym specyfikiem oraz poszukiwaniu tajemniczego antidotum. Właśnie tutaj na scenę wkraczają wspomniana Constance oraz Margo, które nie tylko muszą mierzyć się z czasem ale również z piekielnie niebezpiecznym i wpływowym przeciwnikiem.

Szybko przyzwyczajamy się do dobrych schematów. Douglas Preston i Lincoln Child przyzwyczaili swych czytelników do ekstremalnie wydłużonych scen finałowych, które mogą rozgrywać się nawet przez kilkadziesiąt rozdziałów. Nie inaczej jest w przypadku „Błękitnego labiryntu” gdzie ciągła akcja pełna niebezpieczeństw, walki z czasem i przeciwnikami wzbudza w czytelnikach jedną myśl – czy się uda? Nieszablonowe sceny walki zaskakują a postać Constance Green w oczach czytelników nabiera innego charakteru. Mimo, że w formie spłyconej na potrzeby rozrywki, autorzy poruszają ważną kwestię fortun zbudowanych na czyjejś krzywdzie, pokazując, że grzechy przodków potrafią odcisnąć głębokie piętno.

Podsumowując, kolejna powieść z udziałem agenta Pendergasta trzymająca odpowiedni wysoki poziom. Zawiła intryga, wartka akcja, klimat suspensu, emocjonujące sceny finałowe zachwycą wielu czytelników i miłośników twórczości Douglasa Prestona i Lincolna Childa.

Grzechy przodków

Widzimy tylko cienie rzucane przez przeszłość. Ufamy naszej pamięci, która czasem jest zawodna, przypominając sobie wydarzenia z naszym udziałem. Dalsza podróż wstecz możliwa jest dzięki rodzinnym opowieściom, które przekazywane są z pokolenia na pokolenie. Jednak im dalej w przeszłość, tym więcej niewiadomych a historie czasem niezwykłe uległy...

Preston i Child ponownie udowadniają, jak wielką mają wyobraźnię w tworzeniu świetnych thrillerów, z wartką akcją i tajemnicami rodzinnymi, których w ich powieściach nie brakuje. Ponownie z przyjemnością wkroczyłam do świata agenta Pendergasta i jego przyjaciół, z zainteresowaniem śledziłam ich poszukiwania zbrodniarza, który tym razem postanowił zemścić się na agencie za grzechy jego rodziny. W książce, jak zwykle, mamy dwa wątki, które tym razem bardzo dobrze łączą się w jedną całość, chociaż nie wszystko zostaje wyjaśnione do końca. Constance za wszelką cenę, stara się ocalić życie głównemu bohaterowi wraz ze znanym z poprzednich części D'Agostą, jak również z Margo Green, którą ponownie witamy na kartkach książki.

Bardzo podoba mi się, że coraz więcej jest w książkach o Constance, która powoli odsłania swoje uczucia, jaki żywi wobec swojego opiekuna. Wątek nie został tak naprawdę nawet dobrze rozwinięty i jest o tym zaledwie mała wzmianka, ale można było się tego domyśleć już w poprzednich częściach. Sama Constance zasługuje, według mnie, na jakąś swoją trylogię, z której można by się dowiedzieć w końcu czegoś więcej o jej życiu. Autorzy nader skromnie dzielą się z faktami o jej przejściach. Z drugiej strony dzięki temu nadal można uznawać ją za bardzo tajemniczą „młodą damę", o wysokiej inteligencji, nieprzeciętnej urodzie oraz sprycie. Do tego ta chłodna obojętność, która ją otacza sprawia, że przyciąga uwagę.

„Błękitny labirynt" czyta się szybko, akcja toczy się płynnie, bez większych problemów. Jest to już któraś część z cyklu, gdzie największą rolę odgrywa walka o życie Aloysiusa, niż intrygująca zagadka do rozwiązania, pełna niebezpieczeństw i tajemniczych znaków. Gdzie Pendergast nie daje się wciągnąć w żadną pułapkę, a do rozwiązania sprawy wchodzi z czystym i gotowym do analitycznej pracy umysłem. Trochę tego mi tu zabrakło. Miło by było, gdyby autorzy powrócili do takiego stylu pisania. W książce wprawdzie czuć napięcie i pośpiech bohaterów w jak najszybszym rozwiązaniu zaistniałej sytuacji, ale Preston i Child zbyt szybko połączyli wątki, przez co końcówka nie jest jakimś wielkim zaskoczeniem. Mimo tego wszystkiego podobała mi się i z czystym sumieniem mogę Wam polecić tą książkę oraz pozostałe z cyklu o agencie specjalnym FBI, Aloysiusie Pendergaście.

Preston i Child ponownie udowadniają, jak wielką mają wyobraźnię w tworzeniu świetnych thrillerów, z wartką akcją i tajemnicami rodzinnymi, których w ich powieściach nie brakuje. Ponownie z przyjemnością wkroczyłam do świata agenta Pendergasta i jego przyjaciół, z zainteresowaniem śledziłam ich poszukiwania zbrodniarza, który tym razem postanowił zemścić się na agencie za...

Aż nie dało się oderwać!♥

Aż nie dało się oderwać!♥

Naprawdę mam pecha, jeśli chodzi o cykl z agentem Pendergastem – zawsze przypadkiem sięgnę po dalszą powieść z serii, nie znając poprzednich. Jak dobrze, że zdarzyło mi się przeczytać przynajmniej „Dwa groby”, bo inaczej nie wiedziałbym z niej absolutnie nic, jak to przytrafiło mi się właśnie w przypadku lektury „Dwóch grobów”.

Nasz znajomy blady agent w czarnym garniturze otrząsnął się już po wydarzeniach z poprzednich powieści. Ale los nie daje mu wytchnienia. Pewnego wieczoru ktoś puka do jego drzwi, po czym znika, pozostawiając mu pod progiem upiorny podarunek i trudną zagadkę do rozwiązania.

Niestety, powieść napisana jest w ten sposób, że bez znajomości poprzednich części, czytelnikowi trochę trudno się w niej połapać. Nad niektórymi sprawami, zupełnie dla mnie niezrozumiałymi, musiałem po prostu przejść do porządku dziennego, nie zastanawiając się, o co w nich chodzi. Poza tym jednak akcja całkiem sprawnie poprowadzona, intryga wprawdzie trochę zalatuje szarlatanerią, ale da się przełknąć, no i spotykamy tutaj znajomych z poprzednich części. Szkoda, że tak mało o nich wiem…

Naprawdę mam pecha, jeśli chodzi o cykl z agentem Pendergastem – zawsze przypadkiem sięgnę po dalszą powieść z serii, nie znając poprzednich. Jak dobrze, że zdarzyło mi się przeczytać przynajmniej „Dwa groby”, bo inaczej nie wiedziałbym z niej absolutnie nic, jak to przytrafiło mi się właśnie w przypadku lektury „Dwóch grobów”.

Nasz znajomy blady agent w czarnym garniturze...

W mojej ocenie szkoda się rozpisywać nad pozycjami z Pendergastem. Po prostu trzeba je przeczytać.

W mojej ocenie szkoda się rozpisywać nad pozycjami z Pendergastem. Po prostu trzeba je przeczytać.

"Błękitny labirynt" przeczytałem prawie 3 lata temu. Serię o agencie Pendergaście zacząłem czytać od pierwszego tomu cyklu, czyli “Reliktu” i dalej w kolejności chronologicznej aż do ostatniego wydanego w Polsce tomu. To wyjątkowy cykl z nietuzinkowymi postaciami, barwnymi bohaterami i znakomitymi sensacyjno-przygodowymi fabułami.
“Błękitny labirynt”, tak jak poprzednie tomy, trzyma odpowiedni poziom, a tym razem w roli głównej oprócz samego Pendergasta, występuje jego podopieczna Constance Greene, która narażając własne, próbuje uratować życie swemu opiekunowi i jest w tym niezwykle bezwzględna. Takiej jej jeszcze nie znaliśmy. Czy to tylko szlachetny czyn, czy może coś więcej?
Gorąco zachęcam do sięgnięcia po serię z agentem Pendergastem. Z uwagi na kontynuację niektórych wątków w następnych tomach, zachęcam do czytania od tomu pierwszego. Naprawdę warto...

"Błękitny labirynt" przeczytałem prawie 3 lata temu. Serię o agencie Pendergaście zacząłem czytać od pierwszego tomu cyklu, czyli “Reliktu” i dalej w kolejności chronologicznej aż do ostatniego wydanego w Polsce tomu. To wyjątkowy cykl z nietuzinkowymi postaciami, barwnymi bohaterami i znakomitymi sensacyjno-przygodowymi fabułami.
“Błękitny labirynt”, tak jak poprzednie...

seria z Pendergastem, najlepsza na świecie!!!!!!

seria z Pendergastem, najlepsza na świecie!!!!!!

Polecam

Polecam