Boli. Nie ma dobra. Najczystszym zagraniem jest sarkazm. Studium obsesji i zgrozy, w dodatku zabawne. Nie dziwię się że Patrick walił heroinę jak oszalały.

Boli. Nie ma dobra. Najczystszym zagraniem jest sarkazm. Studium obsesji i zgrozy, w dodatku zabawne. Nie dziwię się że Patrick walił heroinę jak oszalały.

przeczytałam ksiażkę i obejrzałam ekranizację i -jak prawie nigdy się nie zdarza- ekranizacja wypadła o niebo lepiej.

przeczytałam ksiażkę i obejrzałam ekranizację i -jak prawie nigdy się nie zdarza- ekranizacja wypadła o niebo lepiej.

Momentami ciekawa i wciągająca, ale nudne, filozoficzne przemyślenia wszystkich bohaterów bardzo się ciągnęły i sprawiły, że pierwsze 3 części strasznie mnie wymęczyły. Po 2 ostatnie części nie sięgnę.

Momentami ciekawa i wciągająca, ale nudne, filozoficzne przemyślenia wszystkich bohaterów bardzo się ciągnęły i sprawiły, że pierwsze 3 części strasznie mnie wymęczyły. Po 2 ostatnie części nie sięgnę.

Dyskretny urok burżuazji to coś, co świeci z wierzchu i niewątpliwie przyciąga, gdyż ciekawi. Autor w trzech kolejnych częściach powieści, których akcja toczy się we Francji, Nowym Jorku i w Wielkiej Brytanii, a które łączy osoba tytułowego bohatera w różnych okresach jego życia, ukazał przedstawicieli tego świata w jego schyłkowym okresie.
Świat ten, ludzi zepsutych i często wręcz pustych, a przy tym wyniosłych i okrutnych, mających do zaoferowania i na sprzedaż swoim amerykańskim majętnym małżonkom jedynie tytuł i koneksje towarzyskie, jest tłem zmagań Patricka z traumą, której źródłem były wydarzenia dzieciństwa i niezwykle skomplikowana relacja z rodzicami.
Powieść wciągająca, dobrze skomponowana, ciekawie przedstawiająca różne figury i gry towarzyskie, a przy tym na swój mroczny sposób zabawna, biorąc pod uwagę flegmatyczną naturę bohaterów drugiego planu i ich niesłychane akrobacje obyczajowe początkujące skandale towarzyskie. Z przyjemnością sięgnę po kolejne części. Lekturę umila staranne i estetyczne wydanie książki.

Dyskretny urok burżuazji to coś, co świeci z wierzchu i niewątpliwie przyciąga, gdyż ciekawi. Autor w trzech kolejnych częściach powieści, których akcja toczy się we Francji, Nowym Jorku i w Wielkiej Brytanii, a które łączy osoba tytułowego bohatera w różnych okresach jego życia, ukazał przedstawicieli tego świata w jego schyłkowym okresie.
Świat ten, ludzi zepsutych i...

Wydawca postarał się, aby czytelnik jeszcze przed rozpoczęciem lektury miał świadomość, że ma do czynienia z prozą najwyższej próby – w tym celu zamieścił bardzo pochlebną, ale i merytoryczną przedmowę.
I jako czytelnik w pełni zgadzam się z tymi pochwałami, ponieważ Edwart St Aubyn bardzo zręcznie opisał życie wyższych sfer.

W „Nic takiego” poznajemy dzieciństwo Patricka, jego relacje z ojcem – część ta jest niejako wytłumaczeniem tego, co z bohaterem działo się potem.

„Złe wieści” to jeden wielki ciąg narkotykowy, a dla chętnych poradnik co brać i jak brać, żeby odlecieć, ale nie na zawsze. Patrick staje się nieodrodnym synem swojej klasy społecznej, trwoni pieniądze, bo może i trochę jakby na złość ojcu.

Trzecia część, „Jakaś nadzieja” – jak dla mnie najbardziej nużący przybliża nam arystokrację, jej poglądy i życie.
Wyświechtane powiedzenie mówi, że pieniądze szczęścia nie dają – myślę, że cały cykl (a przynajmniej przeczytane przeze mnie 3 tomy) są tego najlepszym przykładem.

Wydawca postarał się, aby czytelnik jeszcze przed rozpoczęciem lektury miał świadomość, że ma do czynienia z prozą najwyższej próby – w tym celu zamieścił bardzo pochlebną, ale i merytoryczną przedmowę.
I jako czytelnik w pełni zgadzam się z tymi pochwałami, ponieważ Edwart St Aubyn bardzo zręcznie opisał życie wyższych sfer.

W „Nic takiego” poznajemy dzieciństwo Patricka,...

Nie zaskoczyła mnie niczym.
Męcząca i przygnębiająca.

Nie zaskoczyła mnie niczym.
Męcząca i przygnębiająca.

Pierwsze trzy tomy cyklu "Patrick Melrose" weszły mi jak złoto. No prawie. Stworzona pod koniec XX-go wieku historia dekadenta z wyższych sfer, dobrze oddawała klimat końca wieku. My poznaliśmy ją dużo później, dzięki serialowi. A szkoda. "Patrick Melrose" w swoich pierwszych odsłonach nie jest przepełniony elektronicznymi gadżetami i internetami. Uświadamia mi to jak wielka rewolucja technologiczna dokonała się w ostatnim ćwierćwieczu. Nawet narkotyki, które zażywa Patrick są analogowe. Tak samo wszystkie ekskluzywne gadżety, którymi się otacza - najlepsze artefakty i najlepsze posiłki i alkohole w najlepszych restauracjach. I udało się St Aubynowi oddać to dominujące w życiu głównego bohatera uczucie pustki. Pierwszy tom, "Nic takiego", to opis zepsutego świata i relacji z ojcem-potworem. Dekadencja i nuda wyższych sfer w pigułce pokazuje obraz faszystowskiego obozu w mikroskali rodziny - te demony czają się gdzieś w pięknych rezydencjach, gdzie ukrywają się potwory. Łatwiej nam zrozumieć jak zło rodzi się w biedzie, ale to nie sprawa pieniędzy tylko diabłów, żywiących się ludzkim bólem. Oczywiście najbardziej poruszający jest element kazirodczej pedofilii. "Złe wieści" przesycone są narkotykami i śmiercią - martwy jest zarówno ojciec, czekający w domu pogrzebowym na kremację, jak i syn, który próbuje zaćpać na śmierć swoje traumy. Trzeci tom, "Jakaś nadzieja", to trzeźwy Patrick na ekskluzywnym przyjęciu, które wygląda niczym parada zombie. W moim rankingu po dwóch wstrząsających książkach ta trzecia wypada najsłabiej - jest najzwyczajniej przegadana. Miałem wrażenie, że autor nie ma pomysłu jak pociągnąć historię dalej i wypełnił karty martwymi postaciami i ich dialogami.Jedyny żywy pozostał Patrick, którego jest tutaj mało. Zresztą miałem podobnie podczas serialu - pierwsze dwa odcinki mnie wciągnęły niesamowicie, a w trzecim coś się zatarło. ciekawe, co się stanie dalej.

Pierwsze trzy tomy cyklu "Patrick Melrose" weszły mi jak złoto. No prawie. Stworzona pod koniec XX-go wieku historia dekadenta z wyższych sfer, dobrze oddawała klimat końca wieku. My poznaliśmy ją dużo później, dzięki serialowi. A szkoda. "Patrick Melrose" w swoich pierwszych odsłonach nie jest przepełniony elektronicznymi gadżetami i internetami. Uświadamia mi to jak...

Dobrze napisane.

Dobrze napisane.

WIELKOBUKOWE BINGO wyzwanie 2020: POWIEŚĆ OBYCZAJOWA

W opisie widzę, że jest to "historia Patricka Melrose’a" - nic bardziej mylnego. Gdybym nie wiedziała z opisu, że Patrick ma być głównym bohaterem to za chiny ludowe bym się nie domyśliła bo jest on po prostu postacią jedną z wielu. Dodajmy jeszcze, że nie ma wśród owych postaci ani jednej przyjemnej, ciekawej osoby do której czytelnik poczułby sympatię.
Ta książka to zlepek sytuacji, przemyśleń, wynurzeń i dziwactw niefajnych ludzi. Jest dobrze napisana, nie mówię że nie, ale przy tym przeraźliwie nieciekawa. Tym samym nie mogę jej chyba, mimo wszystko, nazwać DOBRĄ.
Słuchałam audiobooka i łapałam się na tym, że się totalnie wyłączam, lektor stawał się szumem w tle a ja gubiłam 2-3 rozdziały. Przewijałam je sobie oczywiście, skupiałam się, dowiadywałam że nic ciekawego się nie wydarzyło i ponownie mój mózg zaczynał ignorować czytaną historię. Dziwne doświadczenie.

W związku z tym nie mam najmniejszej ochoty sięgać po kolejne części. Może lepiej obejrzę serial, podobno bardzo dobry.

Na koniec OSTRZEŻENIE.
W audiobooku (zakładam, że w wersji papierowej też) 1 i 2 rozdział to wstęp/recenzja Zadie Smith.
Ten tekst to analiza, streszczenie fabuły i spoiler w jednym. Właściwie nie trzeba czytać książki, tam jest wszystko. Łącznie z przepisanymi fragmentami książki. Łącznie z opisaniem co dzieje się w ostatnim rozdziale. Omińcie to, serio.
Takie teksty powinno umieszczać się na końcu książki i nie nazywać ich wstępem.

WIELKOBUKOWE BINGO wyzwanie 2020: POWIEŚĆ OBYCZAJOWA

W opisie widzę, że jest to "historia Patricka Melrose’a" - nic bardziej mylnego. Gdybym nie wiedziała z opisu, że Patrick ma być głównym bohaterem to za chiny ludowe bym się nie domyśliła bo jest on po prostu postacią jedną z wielu. Dodajmy jeszcze, że nie ma wśród owych postaci ani jednej przyjemnej, ciekawej osoby do...

Ujmę to tak - najpierw widziałem serial, który mi się podobał - znakomita gra B.C., potem sięgnąłem po książkę. A szkoda. Bo książka, sama w sobie jest świetnie napisana, cyniczna, dowcipna, odsłaniająca okrucieństwo. NIEMNIEJ, kiedy ją czytam, czuję się, jakbym oglądał serial. Polecam książkę i serial, choć ten dopiero później. Szkoda marnować lekturę.

Ujmę to tak - najpierw widziałem serial, który mi się podobał - znakomita gra B.C., potem sięgnąłem po książkę. A szkoda. Bo książka, sama w sobie jest świetnie napisana, cyniczna, dowcipna, odsłaniająca okrucieństwo. NIEMNIEJ, kiedy ją czytam, czuję się, jakbym oglądał serial. Polecam książkę i serial, choć ten dopiero później. Szkoda marnować lekturę.