Zauważyłam, że ostatnio wszyscy traktują PRL jak wszawicę, albo wstydliwą chorobę weneryczną przenoszoną (oczywiście) drogą płciową! Nikt NIGDY nie miał z nią nic wspólnego. Wie, o co chodzi, bo znajoma, znajomego, znajomej…

A tymczasem wiele osób po pięćdziesiątce z tą „chorobą”, albo w tej „chorobie” przeżyło najlepszy okres swojego życia, czyli młodość. Ten czas, kiedy śmierć jeszcze nie zaglądała w oczy, o cenę kostki masła martwili się rodzice, jedynym problemem była dwója z matmy ( jedynej nie było),a i tak można było poprawić. W dali ( sinej) majaczyła matura, ale kto by się nią przejmował?

I właśnie o czymś takim pisze Lucyna Klejnert. Nie o PRL-u jako historycznej zaszłości politycznej, ale o PRL-u jako okresie w którym żyła.

Bez ocen. Z nostalgią. Ktokolwiek myślałby, że to nostalgia za ustrojem będzie w błędzie, to nostalgia, za czasem nastoletniej beztroski. Fakt trochę te czasy siermiężne były, ale też każdy, kto umiał, potrafił wyciągnąć z nich wszystko co tylko było możliwe. ( Wykształcenie, życie, przyjaźnie, dzieciństwo, młodość i nadzieje na potem). Cóż powiedzieć, czasy jak czasy, w tamtym okresie innych nie mieli na składzie.
więcej tutaj:
https://iwonabanach.blogspot.com/2018/10/zyciorys-prl-em-malowany-jednak-nie.html

Zauważyłam, że ostatnio wszyscy traktują PRL jak wszawicę, albo wstydliwą chorobę weneryczną przenoszoną (oczywiście) drogą płciową! Nikt NIGDY nie miał z nią nic wspólnego. Wie, o co chodzi, bo znajoma, znajomego, znajomej…

A tymczasem wiele osób po pięćdziesiątce z tą „chorobą”, albo w tej „chorobie” przeżyło najlepszy okres swojego życia, czyli młodość. Ten czas, kiedy...

Życiorys PRL-em malowany to zbiór wspomnień z dzieciństwa autorki, często w ironiczny sposób ukazujący lata tak zwane pe-er-e-low-skie.

Na ponad dwustu stronach autorka ukazała nie tylko swoje dzieciństwo i lata wczesnej młodości, ale przedstawiła również swoją rodzinę do kilku pokoleń wstecz. Wśród wielu anegdot, wspomnień i opowieści rodzinnych możemy znaleźć życie zwykłej dziewczynki/dziewczyny/kobiety, która żyjąc w latach 60… 70… nie tyle zmagała się z codziennością co przeżywała ją na swój sposób wyjątkowo radośnie i optymistycznie. Wplecione w treść absurdy tamtego ustroju i tamtej Polski (Ludowej) czasami śmieszą, a czasami wywołują pewną nostalgię, zwłaszcza wśród osób takich jak ja, która pamięta te lata równie dobrze jak autorka.

Ta książka to taki specyficzny pamiętnik, zbiór chwil zapamiętanych często z wyjątkową dokładnością, a czasami przysłoniętych zasłoną czasu. Mózg człowieka to taki dysk wewnętrzny, w których zapisują się pewne wydarzenia. Czasami bezmyślnie lub celowo naciskamy klawisz „delete” i kasujemy z niego to, co naszym zdaniem nie zasługuje na zapisanie w tej pamięci. Jak często zastawiamy się nad tym, co zrobilibyśmy w danym momencie gdybyśmy mieli ten rozum i to doświadczenie życiowe jakie mamy w chwili obecnej a dysponowalibyśmy nim wtedy, kilkanaście, kilkadziesiąt lat wstecz. Jaką wartość mają dla nas wspomnienia, do których wracamy?

Lektura ta dla wielu czytelników w moim wieku (i zbliżonym) jest pewnego rodzaju powrotem do lat młodości i przypomnieniem sobie tego, co zostało nie tyle wymazane lub przyćmione z pamięci, ale co zasłoniła teraźniejszość.

Myślę, że napisanie tej książki to bardzo dobry pomysł, bo w każdym z nas gdzieś tam, ukryta jest nostalgia i tęsknota za tym co było, zwłaszcza jeżeli było piękne i warte wspomnień.

Życiorys PRL-em malowany to zbiór wspomnień z dzieciństwa autorki, często w ironiczny sposób ukazujący lata tak zwane pe-er-e-low-skie.

Na ponad dwustu stronach autorka ukazała nie tylko swoje dzieciństwo i lata wczesnej młodości, ale przedstawiła również swoją rodzinę do kilku pokoleń wstecz. Wśród wielu anegdot, wspomnień i opowieści rodzinnych możemy znaleźć życie...

"Żeby śladów tamtych lat nie zatarł codzienny pył (...)".

PRL, czyli okres Polski Ludowej w obecnych czasach wspominany jest przez wielu ludzi, którzy go przeżyli z nostalgią i sentymentem. Miłe wspomnienia często jednak wypierają ciemną stronę tego okresu w dziejach naszego kraju, o której nie lubi się mówić. Nie dziwię się takiemu zachowaniu, bowiem każdy z nas w pewnym stopniu idealizuje lata swojego dzieciństwa i młodości, zapominając o tym, co było złe i nieprzyjemne. Jedno jest jednak pewne - każde wspomnienie z okresu PRL-u jest dla nas, kolejnego już pokolenia, na wagę złota.

Lucyna Kleinert, rocznik 1947, w wieku dwudziestu dwóch lat wyjechała wraz mężem na Śląsk. Od tego czasu na stałe mieszka w Chorzowie, będąc szczęśliwą matką syna i córki oraz posiadaczką dwóch kotów. Autorka swoje życie zawodowe związała z kulturą i oświatą. W 2013 r. wydała swoje włoskie wspomnienia pt. "Dziennik badante czyli Italia pod podszewką". W internecie możecie znaleźć blog pisarki pt. "Poza granicami Polski i nie tylko".

"Życiorys PRL-em malowany" to zbiór wspomnień i luźnych dygresji Lucyny Kleinert dotyczących okresu Polski Ludowej. Podczas lektury poznajemy członków rodziny autorki – mamę, babcię, ciociębabcię czy tatę. Wraz z autorką wspominamy jej dzieciństwo i szkolne lata, a także dorosłość i okres macierzyństwa. Cała książka przesycona jest gorzkimi i zarazem słodkimi wspomnieniami.

Czytając wiele różnych publikacji czy opracowań ukazujących w wielu szczegółach życie zwykłego, szarego obywatela w okresie PRL-u, zawsze czuje pewien niedosyt. Niedosyt spowodowany niewyczerpanym do końca tematem, który może zostać uzupełniony wyłącznie wspomnieniami ludzi, którzy postrzegają ten okres przez pryzmat własnych doświadczeń. Z tego też względu uwielbiam zaglądać do książek, które zawierają dużą ilość subiektywnych spostrzeżeń przedstawionych z perspektywy zwykłego, szarego obywatela. Taką książką jest niewątpliwie autobiograficzne dzieło Lucyny Kleinert, które w odróżnieniu od popularnonaukowych publikacji, wyróżnia się swoją autentycznością i szerokim wachlarzem wspomnień, zabarwionych różnorodnymi uczuciami. W książce znajdziecie bowiem zarówno nostalgię, sentyment, ironię jak i humor oraz zdrową ocenę tego okresu. I to właśnie widoczny autentyzm przebija z każdej strony wspomnień autorki, dając poczucie głębokiego dotknięcia omawianego tematu. "Życiorys PRL-em malowany" to krótko mówiąc niewyczerpana skarbnica wiedzy o życiu zwykłych ludzi z tamtego okresu. Skarbnica, z której można czerpać pełnymi garściami, aby stworzyć sobie pełny obraz Polski Ludowej.

Cała książka została podzielona na kilka części, z których to właśnie wspomnienia z młodości przykuły moją największą uwagę. Wspomnienia dotyczące wyjazdów autorki w Tatry, gier towarzyskich, pierwszych doświadczeń z alkoholem, listów miłosnych i wielu, wielu innych wątków, które tak odróżniają dzisiejszą młodość od tej z okresu PRL-u. Cytując Lucynę Kleinert: "Niech się schowa internet".

W trakcie lektury może pojawić się niestety kilka zastrzeżeń do samej formy wydania. Od początku bowiem irytuje brak jakiegokolwiek wyjustowania tekstu, które bardzo utrudnia czytanie, co w konsekwencji powoduje, że treści przekazywane przez autorkę wyglądają po prostu niechlujnie. Następną rzeczą, do której można mieć zastrzeżenia to bardzo małe formaty zdjęć zamieszczonych pomiędzy wspomnieniami Lucyny Kleinert. Na fotografiach tych niestety zbyt mało widać. W książce zabrakło również spisu treści, co jest dość dużym uchybieniem. Wielka szkoda, że przyjemność z czytania tak cennych wspomnień, zmniejsza tak mało istotna rzecz, jak niedopracowanie wydawnicze.

Niezmiernie cieszy mnie fakt, że powstają takie książki. Książki, które pokazują czytelnikom okres PRL-u z zupełnie innej strony, niż ten ukazywany w różnego rodzaju publikacjach. Liczne anegdoty i ciekawostki, jakimi uraczyła mnie Lucyna Kleinert, rozbudziły moją ciekawość do granic możliwości. Polecam ten zbiór wszystkim miłośnikom klimatu PRL. Lektura obowiązkowa, będąca kolejną cegiełką w tego typu literaturze wspomnieniowej.

http://www.subiektywnieoksiazkach.pl

"Żeby śladów tamtych lat nie zatarł codzienny pył (...)".

PRL, czyli okres Polski Ludowej w obecnych czasach wspominany jest przez wielu ludzi, którzy go przeżyli z nostalgią i sentymentem. Miłe wspomnienia często jednak wypierają ciemną stronę tego okresu w dziejach naszego kraju, o której nie lubi się mówić. Nie dziwię się takiemu zachowaniu, bowiem każdy z nas w pewnym...