Mechanizmy propagandy. Wizerunek konfliktu kosowskiego w publicystyce

Ostatnie dziesięć lat ubiegłego wieku było dla południowo-wschodniej Europy czasem wyjątkowo krwawych konfliktów, choć w dziejach regionu okresem nie jedynym, naznaczonym tego rodzaju piętnem. Proces rozpadu Jugosławii rozpoczął się w 1991 roku secesją Słowenii i Chorwacji. Jednak już wtedy część obserwatorów sugerowała, iż jest to tylko początek, mających trwać znacznie dłużej, społeczno-politycznych i gospodarczych przeobrażeń w tym regionie. Przewidywania te znalazły swoje odzwierciedlenie m.in. w wojnie prowadzonej na terytorium Bośni i Hercegowiny, konflikcie w Kosowie, zakończonym interwencją zbrojną państw należących do paktu NATO i wreszcie w walkach po ogłoszeniu niepodległości przez Macedonię.
Szczególnego rodzaju czynnikiem łączącym konflikty w Iraku, Somalii, na Haiti oraz we wszystkich etapach wojen bałkańskich lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku było ogromne zainteresowanie mediów, które im towarzyszyło. Odbiorcy serwisów informacyjnych mogli mieć wrażenie, że biorą udział w tych wydarzeniach niejako na żywo, dzięki mediom masowym znajdują się w samym ich centrum (...)

Prezentowana praca rozstrzygnąć ma prawdziwość lub fałszywość hipotezy, wedle której obraz konfliktu, a zwłaszcza informacje w jego fazie przed rozpoczęciem nalotów oraz w początkowym okresie nalotów na Jugosławię w 1999 roku, wykreowany przez prasę drukowaną i Internet, miał charakter propagandowy, stanowiąc swoisty środek do "wyprodukowania przyzwolenia" (manufacturing consent) opinii publicznej na wojnę oraz w późniejszym okresie na kontynuowanie rozpoczętych już działań (...)