Książka zawiera w sobie kilka osobnych opowiadań, których łączy jedno- paryski poeta rzezimieszek grający głównego bohatera oraz fantastyczne postaci z którymi poeta się styka lub walczy. Specyficzny język oraz humor mnie nie zniechęciły ale w pewnym momencie zaczęła mi się dłużyc. Mimo wszystko oceniam na 7.

Książka zawiera w sobie kilka osobnych opowiadań, których łączy jedno- paryski poeta rzezimieszek grający głównego bohatera oraz fantastyczne postaci z którymi poeta się styka lub walczy. Specyficzny język oraz humor mnie nie zniechęciły ale w pewnym momencie zaczęła mi się dłużyc. Mimo wszystko oceniam na 7.

Jeśli przy pierwszym tomie starałem się być pobłażliwy i szukać pozytywów to czytając Herezjarchę już nie miałem na to siły.

Drugi tom powiela, bowiem błędy poprzedniego, a postać głównego bohatera jest coraz bardziej irytująca z każdą przeczytaną stroną.

Kiedy byłem w gimnazjum pamiętam, że bardzo dobrze czytało mi się “Galeony Wojny” Jacka Komudy i nie wiem czy wyrosłem z Komudy, czy po prostu cykl o Villonie był wyjątkowo nieudany. Być może jeszcze kiedyś dam autorowi jeszcze szansę, jednak po katuszach przeżytych z paryskiem poetą-rzezimieszkiem muszę odpocząć o jego twórczości.

Nie będę się więcej rozpisywał na temat tej serii, bo naprawdę szkoda mojego czasu.

Jeśli przy pierwszym tomie starałem się być pobłażliwy i szukać pozytywów to czytając Herezjarchę już nie miałem na to siły.

Drugi tom powiela, bowiem błędy poprzedniego, a postać głównego bohatera jest coraz bardziej irytująca z każdą przeczytaną stroną.

Kiedy byłem w gimnazjum pamiętam, że bardzo dobrze czytało mi się “Galeony Wojny” Jacka Komudy i nie wiem czy wyrosłem...

Jeśli idzie o styl, to Herezjarcha to typowy Komuda. Ale ja bardzo ten styl lubię, nawet jeśli autor często przesadza z pewnymi opisami, lub epitetami. Niemniej, jest lekko, czasem zabawnie, przyjemnie i do tego dużo się dzieje. A grunt,, to mieć też dobry pomysł. Ot,choćby czemu by nie wrzucić zombiaków niby rodem ze "Świtu żywych trupów" w średniowiecze? Hej, proste, ale jakże świetnie opowiadanie z tego powstało. Drugi tom opowiadań o Villonie jest lepszy od poprzedniego, więc gorąco polecam. Oczywiście żadne to arcydzieło literatury, ale przyjemna, prosta lektura na odmóżdżenie.

Jeśli idzie o styl, to Herezjarcha to typowy Komuda. Ale ja bardzo ten styl lubię, nawet jeśli autor często przesadza z pewnymi opisami, lub epitetami. Niemniej, jest lekko, czasem zabawnie, przyjemnie i do tego dużo się dzieje. A grunt,, to mieć też dobry pomysł. Ot,choćby czemu by nie wrzucić zombiaków niby rodem ze "Świtu żywych trupów" w średniowiecze? Hej, proste, ale...

Jestem fanem Komudy głównie ze względu na I RP. Do opowiadań o Villonie podchodziłem 3 razy i nie mogłem przeczytać. Do 3 razy sztuka - w ciągu tygodnia przeczytałem 2 tomy. Całkiem fajnie budowany klimat zagadki, zwroty akcji i baza religijna (ciekawa konwencja). Chociaż w niektórych opowiadaniach wyglądało jak jakieś osobiste wycieczki autora ;).
Sam Villon - brakło wyraźnego charakteru. Doceniam, że elementy życia w książce opierają się o prawdziwe dokumenty sądowe z XV w

Jestem fanem Komudy głównie ze względu na I RP. Do opowiadań o Villonie podchodziłem 3 razy i nie mogłem przeczytać. Do 3 razy sztuka - w ciągu tygodnia przeczytałem 2 tomy. Całkiem fajnie budowany klimat zagadki, zwroty akcji i baza religijna (ciekawa konwencja). Chociaż w niektórych opowiadaniach wyglądało jak jakieś osobiste wycieczki autora ;).
Sam Villon - brakło...

Drugi tom opowiadań o Villonie. Historie są bardziej dopracowane, posiadają klimat i najnormalniej wciągają, mają to coś, a nie przynudzają. Jednak po kolei: 1. Pan z ... (robi wrażenie, mroczne i wciągające); 2. Herezjarcha (brutalne i trzymające w napięciu niczym jakieś francuskie Purpurowe rzeki z Reno, według mnie najlepsze); 3. Dance...(opowieść horrorowe, wojna trupy kontra żywi, jednak klimat ratują tu polscy rycerze i ich mocne charaktery; 4. Klasztor...(dla mnie najkrótsze i najsłabsze). Ogólnie nieżle.

Drugi tom opowiadań o Villonie. Historie są bardziej dopracowane, posiadają klimat i najnormalniej wciągają, mają to coś, a nie przynudzają. Jednak po kolei: 1. Pan z ... (robi wrażenie, mroczne i wciągające); 2. Herezjarcha (brutalne i trzymające w napięciu niczym jakieś francuskie Purpurowe rzeki z Reno, według mnie najlepsze); 3. Dance...(opowieść horrorowe, wojna trupy...

No i druga część historii o Francois Villonie. Nie pamiętam czy równie dobra jak pierwsza, ale fajnie w ogóle że takie powieści się pojawiały!

Przeczytałem trochę tej fantastyki :) .

To książka z mojej półki "różności", wrzucam tu te setki książek które przeczytałem w życiu w latach 2000-2019.

No i druga część historii o Francois Villonie. Nie pamiętam czy równie dobra jak pierwsza, ale fajnie w ogóle że takie powieści się pojawiały!

Przeczytałem trochę tej fantastyki :) .

To książka z mojej półki "różności", wrzucam tu te setki książek które przeczytałem w życiu w latach 2000-2019.

Pierwsza styczność z Komudą i uznaję to za ciekawe doświadczenie.
Książka jest osadzona w XV-wiecznym Paryżu, przy czym opisy, słownictwo i styl pozwalają naprawdę poczuć klimat owych czasów.
Niekiedy zabawna i sprośna, przemieszana z krwią i strachem - taka jest owa pozycja.

Pierwsza styczność z Komudą i uznaję to za ciekawe doświadczenie.
Książka jest osadzona w XV-wiecznym Paryżu, przy czym opisy, słownictwo i styl pozwalają naprawdę poczuć klimat owych czasów.
Niekiedy zabawna i sprośna, przemieszana z krwią i strachem - taka jest owa pozycja.

W sumie całkiem przyjemna fantazja na temat francuskiego poety i złodzieja Villona. Wiele odniesień do innych zjawisk kulturowych. Ot zwykłe zabili go i uciekł w przyjemnym wydaniu. Dla oddechu umysłowego na prawdę warto, a że forma opowiadań tylko ułatwia, tym lepiej dla czytelnika.

W sumie całkiem przyjemna fantazja na temat francuskiego poety i złodzieja Villona. Wiele odniesień do innych zjawisk kulturowych. Ot zwykłe zabili go i uciekł w przyjemnym wydaniu. Dla oddechu umysłowego na prawdę warto, a że forma opowiadań tylko ułatwia, tym lepiej dla czytelnika.

Drugi zbiór opowiadań o Françoisie Villon wydaje mi się trochę lepszy od pierwszego. Opowiadania są przesycone mrokiem oraz fantazją i wszystkie są w jakimś stopniu podobnie jak w pierwszym tomie związane z religią.

Drugi zbiór opowiadań o Françoisie Villon wydaje mi się trochę lepszy od pierwszego. Opowiadania są przesycone mrokiem oraz fantazją i wszystkie są w jakimś stopniu podobnie jak w pierwszym tomie związane z religią.

Okładka: 7,5/10
Treść: 7/10

Drugi tom przygód Villona – zbója, poety i mordercy. Tym razem pojawił się w 4 opowiadaniach. W porównaniu do tomu pierwszego szły one nieco bardziej w sferę fantastyki i nadnaturalnych wydarzeń.

„Pan z dębiny” – Villon angażuje się w śledztwo dotyczące zniknięć znajdujących się pod jego opieką pań. Odkrywa, że w całą sprawę zamieszany jest pewien ksiądz, jednak okazuje się, że w murach kościoła skrywa on mroczny sekret… 7/10

„Herezjarcha” – tym razem Villon, uciekając przed stryczkiem, kończy jako czeladnik kata. Musi odkryć tożsamość tajemniczego Pana Roux, który w okrutny sposób torturuje i morduje swych więźniów. 7/10

„Danse Macabre” – świt żywych trupów w odsłonie średniowiecznej :) Główny bohater musi stawić czoła hordom zombie. Trochę za bardzo przegadane w opisach walk. 6,75/10

„Klasztor i morze” - zagadka przeklętego klasztoru, dawno popełnionej zbrodni i tajemnicy skrywanej przez mnichów… Najkrótsze, ale czytało mi się dobrze. 7,25/10

Druga część przygód Villona chyba podobała mi się chyba nieco bardziej niż pierwsza.

Okładka: 7,5/10
Treść: 7/10

Drugi tom przygód Villona – zbója, poety i mordercy. Tym razem pojawił się w 4 opowiadaniach. W porównaniu do tomu pierwszego szły one nieco bardziej w sferę fantastyki i nadnaturalnych wydarzeń.

„Pan z dębiny” – Villon angażuje się w śledztwo dotyczące zniknięć znajdujących się pod jego opieką pań. Odkrywa, że w całą sprawę zamieszany jest...