Bardzo dynamiczna i aktualna tragedia polityczna.
Już w pierwszym akcie poznajemy zarzewie konfliktu i dwie, zajadle i nieustępliwie sprzeczające się strony. Duma, pycha i arogancja, kontra przekora, warcholstwo i złośliwość. Antagoniści są tak zapiekli w swoich racjach, że nic nie jest w stanie przekonać ich do zmiany zdania i postępowania.

I już na początku trudno czytelnikowi utrzymać nerwy na wodzy, bo silne emocje związane z obserwowaniem buty z jednej i krętactw z drugiej strony przyprawiają o chęć zatrzaśnięcia książki albo potrząśnięcia bohaterami.

W tym dramacie, w jednym z nielicznych Szekspira, prawie nie znajdziemy słownego droczenia się i żartobliwych językowych potyczek. Tutaj, bohaterowie od początku idą na noże.

Moją uwagę zwróciła matka Kajusa Marcjusza (Koriolana) – bardzo silna osobowość, ambitna i dumna, a przy tym prawdziwa rzymska patriotka. To pod jej wpływem i w zderzeniu z jej argumentacją jej syn zrezygnował z niehonorowej zemsty.

Skala emocji, które Szekspir wzbudza we mnie podczas czytania zawsze determinuje ocenę końcową dramatu.

Refleksje poboczne.
Manipulowanie plebsem przez trybunów bardzo przypomina manipulacje tłumem w „Ciemności w południe” Koestlera.
Zbratanie się Koriolana i Aufidiusza (zatwardziałych przeciwników na polu walki) wygląda niemal jak początki przyjaźni Gilgamesza i Enkidu.

Bardzo dynamiczna i aktualna tragedia polityczna.
Już w pierwszym akcie poznajemy zarzewie konfliktu i dwie, zajadle i nieustępliwie sprzeczające się strony. Duma, pycha i arogancja, kontra przekora, warcholstwo i złośliwość. Antagoniści są tak zapiekli w swoich racjach, że nic nie jest w stanie przekonać ich do zmiany zdania i postępowania.

I już na początku trudno...

Jeśli czytaliście „Balladę ptaków i węży”, musicie przeczytać „Koriolana”!

Głównym bohaterem jest rzymski żołnierz, Gnejusz Marcjusz, który po podbiciu miasta zwanego Koriole, otrzymuje to imię. Koriolan gardzi ludem, uważa go za gorszy od siebie, wszyscy ludzie są dla niego rywalami i wrogami. Nie jest to postać, która wzbudza sympatię czytelnika. Został wychowany przez matkę a chęć zadowolenia jej, w dużej mierze przyczyniała się do jego decyzji. Czy to czegoś Wam nie przypomina?

U Suzanne Collins nie ma imion przypadkowych i oczywistym jest, że mocno zainspirowała się postacią tego rzymskiego żołnierza. Wyraźnie widać elementy, którymi posłużyła się autorka w kreacji Coriolanusa Snowa. Kolejnym przykładem imienia znaczącego jest Doktor Gaul, która na imię miała Volumnia. Tutaj również pojawia się to imię, ale nie będę Wam zdradzać kto je nosi.

Czyż to nie jest niesamowite: Szekspir zainspirował się starożytnym wodzem, a Suzanne Collins postanowiła to kontynuować?

Ale wracając do „Koriolana”, świetnie mi się czytało. Szekspir znakomicie przedstawił władzę i polityczne gierki. Pokazuje też smutną prawdę o tym jak łatwo jest manipulować tłumem. Ten watek wybrzmiał dla mnie najmocniej. Ta historia nie daje prostych odpowiedzi. Według mnie postać Koriolana jest niejednoznaczna.

I pamiętajcie, żeby Szekspira czytać tylko w wybitnych tłumaczeniach Stanisława Barańczaka!

Jeśli czytaliście „Balladę ptaków i węży”, musicie przeczytać „Koriolana”!

Głównym bohaterem jest rzymski żołnierz, Gnejusz Marcjusz, który po podbiciu miasta zwanego Koriole, otrzymuje to imię. Koriolan gardzi ludem, uważa go za gorszy od siebie, wszyscy ludzie są dla niego rywalami i wrogami. Nie jest to postać, która wzbudza sympatię czytelnika. Został wychowany przez...

Historia Koriolana - rzymskiego bohatera narodowego, którego największą wadą jest jego duma - w jego przypadku duma źle rozumiana, która staje się po prostu pychą. Wychowany w ogniu walk nie potrafi odnaleźć się w społeczno-politycznym kontekście, przez co szybko traci popularność wśród ludu pragnącego pokazać, że ma władzę i możliwość "gloryfikowania i tracenia bohaterów".
W tej historii warto zwrócić uwagę na te właśnie trzy jej aspekty: portret bohatera przekonanego o swojej wielkości; portret ludu, którego sympatie zmieniają się bardzo szybko, i który przede wszystkim chce pokazać, że też ma znaczącą pozycję polityczną; studium ludzkiego pragnienia i odrzucenia władzy - ci, którzy jej pragną nie są w stanie sobie wyobrazić, że ktoś może chcieć ją odrzucić.

Historia Koriolana - rzymskiego bohatera narodowego, którego największą wadą jest jego duma - w jego przypadku duma źle rozumiana, która staje się po prostu pychą. Wychowany w ogniu walk nie potrafi odnaleźć się w społeczno-politycznym kontekście, przez co szybko traci popularność wśród ludu pragnącego pokazać, że ma władzę i możliwość "gloryfikowania i tracenia...

Rewelacyjna tragedia. Kajusz Marcjusz Koriolanus jest chyba bardziej skazany na swoje przeznaczenie niż Hamlet, a jego potworna duma zbliża go do nieuchronnego upadku. Przyznam, że szlag mnie trafiał jak los się obszedł z tytułowym bohaterem tej tragedii. Tyle dokonał dla Rzymu,a został ostatecznie podwójnie zdradzony i zabity. Jak zawsze Szekspir wyzwala ogromne emocje.

Rewelacyjna tragedia. Kajusz Marcjusz Koriolanus jest chyba bardziej skazany na swoje przeznaczenie niż Hamlet, a jego potworna duma zbliża go do nieuchronnego upadku. Przyznam, że szlag mnie trafiał jak los się obszedł z tytułowym bohaterem tej tragedii. Tyle dokonał dla Rzymu,a został ostatecznie podwójnie zdradzony i zabity. Jak zawsze Szekspir wyzwala ogromne emocje.

tłum. Barańczak

tłum. Barańczak

Szekspir przedstawia w "Koriolanie" konflikt między osobami u władzy a zwykłym ludem. Konflikt, który dla głównego bohatera kończy się tragicznie. Porusza kwestie uniwersalne - samotność, konieczność odnoszenia się z szacunkiem do siebie nawzajem i złe wybory oraz ich konsekwencje. Jak dla mnie zbyt dużo w tym utworze polityki, co sprawia, że ta sztuka Szekspira nie należy do moich ulubionych, jednak warto zapoznać się z jej treścią, choćby ze względu na wybitnego autora.

Szekspir przedstawia w "Koriolanie" konflikt między osobami u władzy a zwykłym ludem. Konflikt, który dla głównego bohatera kończy się tragicznie. Porusza kwestie uniwersalne - samotność, konieczność odnoszenia się z szacunkiem do siebie nawzajem i złe wybory oraz ich konsekwencje. Jak dla mnie zbyt dużo w tym utworze polityki, co sprawia, że ta sztuka Szekspira nie należy...

Idealne, gdy czyta się jednocześnie oglądając spektakl.

Idealne, gdy czyta się jednocześnie oglądając spektakl.

,,Spojrzyj: niebiosa otwarły się na ścież; Bogowie patrzą na nas i szydzą z nienaturalnej tej sceny". Mars nie usłuchałby Junony.

,,Spojrzyj: niebiosa otwarły się na ścież; Bogowie patrzą na nas i szydzą z nienaturalnej tej sceny". Mars nie usłuchałby Junony.

Celność uwag Szekspira nie przestaje mnie zadziwiać.

Celność uwag Szekspira nie przestaje mnie zadziwiać.

Sztuki muszę oglądać, nie czytać, męczę się z nimi przeokrutnie. "Koriolan" w wersji National Theatre Live zachęcił mnie, by spróbować z samym tekstem, niestety - przegrałam.

Sztuki muszę oglądać, nie czytać, męczę się z nimi przeokrutnie. "Koriolan" w wersji National Theatre Live zachęcił mnie, by spróbować z samym tekstem, niestety - przegrałam.