Nieopierzony jeszcze Lem, w swej debiutanckiej powieści jest literacko o niebo lepszy niż niejeden dzisiejszy pisarz-celebryta. Opisy i narracje, mimo że często młodzieńczo egzaltowane, trzymają się w ryzach dobrego smaku i wiele razy mnie zachwyciły – pięknem polszczyzny, subtelnościami, bogactwem refleksji, erudycją.
Gdyby tę powieść napisał Lem starszy o dwie dekady, pewnie byłaby arcydziełem. Zapowiedź geniuszu jest. Wybaczam wszystko, co mi się nie podobało.

Nieopierzony jeszcze Lem, w swej debiutanckiej powieści jest literacko o niebo lepszy niż niejeden dzisiejszy pisarz-celebryta. Opisy i narracje, mimo że często młodzieńczo egzaltowane, trzymają się w ryzach dobrego smaku i wiele razy mnie zachwyciły – pięknem polszczyzny, subtelnościami, bogactwem refleksji, erudycją.
Gdyby tę powieść napisał Lem starszy o dwie dekady,...

Kiedyś oglądałem film, a dopiero teraz - po wielu latach - przeczytałem książkę...

Akcja osadzona w czasie drugiej wojny, w okupowanej Polsce, głównie jednak w tytułowym Szpitalu Przemienienia, do którego wprost z rodzinnego pogrzebu trafia główny bohater Stefan; początkujący lekarz.

Nasycona grozą okoliczności, ale też gęsta od rozważań na tematy sztuki, nauki i wiary, realistyczna powieść, którą trudno potraktować jako błahą.

Kiedyś oglądałem film, a dopiero teraz - po wielu latach - przeczytałem książkę...

Akcja osadzona w czasie drugiej wojny, w okupowanej Polsce, głównie jednak w tytułowym Szpitalu Przemienienia, do którego wprost z rodzinnego pogrzebu trafia główny bohater Stefan; początkujący lekarz.

Nasycona grozą okoliczności, ale też gęsta od rozważań na tematy sztuki, nauki i wiary,...

Jedno z pierwszych dzieł Lema, wydane jednak dużo później, także i dziś zdaje się świeże, ważne i świetnie napisane. Nie mając z fantastyką nic wspólnego, tym dobitniej "obnaża" talent prozatorski autora. Konstrukcja powieści, obrazowanie czy dialogi są na poziomie najlepszej prozy światowej, czyta się to wspaniale, i nawet spora doza naturalizmu (drobiazgowe opisy chorowania i spraw ostatecznych) nie przekraczają granicy, za którą nie ma już mowy o płynnej narracji. Czytałem tę powieść dawno temu, mimo to powtórna lektura dziś przyniosła równie wielką satysfakcję co przed laty. Porównania z Czarodziejską górą nasuwają się same, potwierdza je autor wymieniając ten tytuł niby to mimochodem w którymś dialogu. Dojrzewający do dorosłości młody człowiek ukrywa się przed światem wśród chorych, uczy się, jest świadkiem i czasem uczestnikiem dysput filozoficznych, po trosze dorośleje i w końcu wraca do świata.
Odważyłbym się skonstatować, że u Manna bohater jest zagubionym darmozjadem z bogatej rodziny, podczas gdy Lemowski Stefan to wykształcony lekarz, w sanatorium trzyma go mn. wojna, a nie bezwolność, pracuje tam i natrafia na sytuacje moralnie i psychicznie trudne do udźwignięcia. Lem, choć mniej szczegółowy, wręcz skrótowy w porównaniu z Mannem, zdaje się bliższy życiu, prawdziwszy, a może po prostu środkowoeuropejski, może ukazujący nasz los, nieco inny od losy Europejczyków z zachodu kontynentu?

Jedno z pierwszych dzieł Lema, wydane jednak dużo później, także i dziś zdaje się świeże, ważne i świetnie napisane. Nie mając z fantastyką nic wspólnego, tym dobitniej "obnaża" talent prozatorski autora. Konstrukcja powieści, obrazowanie czy dialogi są na poziomie najlepszej prozy światowej, czyta się to wspaniale, i nawet spora doza naturalizmu (drobiazgowe opisy...

Ciekawa książka. Podobno można w niej odczytać jakieś cechy ustrojów politycznych itp. Ja skupiałem się trochę bardziej na treści dosłownej, sytuacji wojennej, pacjentach z różnymi schorzeniami i metodach badawczych lekarzy. Bardzo ciekawym wątkiem pobocznym była śmierć najbliższego członka rodziny głównego bohatera, jego wspomnienia i emocjonalne rozważania.

Ciekawa książka. Podobno można w niej odczytać jakieś cechy ustrojów politycznych itp. Ja skupiałem się trochę bardziej na treści dosłownej, sytuacji wojennej, pacjentach z różnymi schorzeniami i metodach badawczych lekarzy. Bardzo ciekawym wątkiem pobocznym była śmierć najbliższego członka rodziny głównego bohatera, jego wspomnienia i emocjonalne rozważania.

W końcu udało mi się nadrobić tę powieść. Wcześniej oglądałem film na podstawie tej książki, który bardzo mi się podobał i który jest jednym z moich ulubionych polskich filmów. Pamiętam z książki „Tako rzecze Lem", że autorowi powieści nie podobała się ekranizacja tej książki, ale na szczęście nie oberwało się tak jak Tarkowskiemu za ekranizację „Solaris”. Stanisławowi Lemowi nie podobało się, że książka pomija niektóre wątki, a inne przeinacza. Powieść trzyma w napięciu do samego końca, podobnie jak film, zwłaszcza w końcówce.

W końcu udało mi się nadrobić tę powieść. Wcześniej oglądałem film na podstawie tej książki, który bardzo mi się podobał i który jest jednym z moich ulubionych polskich filmów. Pamiętam z książki „Tako rzecze Lem", że autorowi powieści nie podobała się ekranizacja tej książki, ale na szczęście nie oberwało się tak jak Tarkowskiemu za ekranizację „Solaris”. Stanisławowi...

Piękny język, wątki filozoficzne, erudycja. Do tego kunsztowne połączenie wrażliwości na szczegół z pragnieniem ogólnej syntezy. Wszystko to robi kapitalne wrażenie i sprawia, że już w debiutanckiej powieści (1948) widać rękę mistrza. Trzeba jednak też powiedzieć, że nie jest to jeszcze tak gładkie jak późniejszy Lem. Rozdziały są nierówne. Czasami odnosi się wrażenie, że Lem chciał zbyt wiele wątków poruszyć w jednej i to na dodatek nie tak długiej książce. Zamysł dobry, ale na opus magnum nie na debiut. Ciekawe były fragmenty, które teraz, już post factum, można łatwo uznać za zapowiedź pewnych stałych wątków w twórczości autora.

Piękny język, wątki filozoficzne, erudycja. Do tego kunsztowne połączenie wrażliwości na szczegół z pragnieniem ogólnej syntezy. Wszystko to robi kapitalne wrażenie i sprawia, że już w debiutanckiej powieści (1948) widać rękę mistrza. Trzeba jednak też powiedzieć, że nie jest to jeszcze tak gładkie jak późniejszy Lem. Rozdziały są nierówne. Czasami odnosi się wrażenie, że...

Wróciłem po długiej przerwie do książek jednego z ulubionych pisarzy i dzięki jego debiutanckiej powieści zrozumiałem, co mi zawsze nie grało - Lem to świetny futurolog, miał niepowtarzalne pomysły i rozkminy, ale pisał chaotycznie i bez wyrazu, tylko nieliczne jego książki mają "pazur" czy jakikolwiek charakter. "Szpital" oceniam jako jedną z tych mniej udanych - są tu ciekawe rozważania, ostatni rozdzial intryguje, ale to wszystko takie rozgotowane i nieposolone. Widać że z kolejnymi książkami Lem się wyrabiał, ale tego, co w "Szpitalu" mi nie zagrało, nie oduczył się nigdy i rzutuje również na moje ulubione książki jego pióra, jak Eden czy Powrót z gwiazd. Ponadto nie rozumiem, dlaczego wydawca nie przetłumaczył np. w formie przypisów dialogów w języku niemieckim (czyli około połowy ostatniego rozdziału),uważając za oczywiste że czytelnicy dobrze znają ten język lub że będą wszystkie słówka wklepywać w translator.

Wróciłem po długiej przerwie do książek jednego z ulubionych pisarzy i dzięki jego debiutanckiej powieści zrozumiałem, co mi zawsze nie grało - Lem to świetny futurolog, miał niepowtarzalne pomysły i rozkminy, ale pisał chaotycznie i bez wyrazu, tylko nieliczne jego książki mają "pazur" czy jakikolwiek charakter. "Szpital" oceniam jako jedną z tych mniej udanych - są tu...

Książka wywołuje bardzo ciekawe emocje i zawiera naprawdę interesujących bohaterów. Na pierwszy rzut oka postacie mogą wydawać się dziwne i w żaden sposób ze sobą niepowiązane ale w miarę czytania ich podejścia do życia i charaktery ładnie splatają się w puentę. Pozycję tę określić mogę na pewno jako ciekawą perspektywę na tragedię drugiej wojny światowej, co przy bombardowaniu nas tą tematyką nie jest łatwe. Bardzo dobra książka, którą czyta się troszkę wolniej niż przygodowe książki Lema, ale w tym zdecydowanie tkwi jej urok.

Książka wywołuje bardzo ciekawe emocje i zawiera naprawdę interesujących bohaterów. Na pierwszy rzut oka postacie mogą wydawać się dziwne i w żaden sposób ze sobą niepowiązane ale w miarę czytania ich podejścia do życia i charaktery ładnie splatają się w puentę. Pozycję tę określić mogę na pewno jako ciekawą perspektywę na tragedię drugiej wojny światowej, co przy...

piękne opisy przyrody, ciekawa fabuła, wątki filozoficzne. Ciekawe zakończenie.

piękne opisy przyrody, ciekawa fabuła, wątki filozoficzne. Ciekawe zakończenie.

Powieść inna niż większość książek Lema, który wszakże pisał głównie sci-fi, ale nie przez to gorsza. Poza tym zaskoczyło mnie to jak ponura i smutna była to książka. Jak zwykle u Lema, zmusza do myślenia, ciekawi.

Powieść inna niż większość książek Lema, który wszakże pisał głównie sci-fi, ale nie przez to gorsza. Poza tym zaskoczyło mnie to jak ponura i smutna była to książka. Jak zwykle u Lema, zmusza do myślenia, ciekawi.