Thorgal: Tarcza Thora

Kontynuacja historii z poprzedniego tomu. Jolan w między świecie dąży do zastania wybrańcem. Aby tego dokonać musi dokonać rzeczy niemożliwych, dla zwykłego człowieka, i zapanować nad swoimi towarzyszami.
Thorgal w tym czasie cieszy się spokojnym życie w wiosce, ale nie tak długo jak by sobie tego życzył.

Kontynuacja historii z poprzedniego tomu. Jolan w między świecie dąży do zastania wybrańcem. Aby tego dokonać musi dokonać rzeczy niemożliwych, dla zwykłego człowieka, i zapanować nad swoimi towarzyszami.
Thorgal w tym czasie cieszy się spokojnym życie w wiosce, ale nie tak długo jak by sobie tego życzył.

Pokaż mimo to

Od poprzedniego albumu (zeszyt 30 „Ja, Jolan”), od którego scenariusz do Thorgala zaczął pisać Yves Sente można powiedzieć, że mamy już dwóch głównych bohaterów a akcja przeplata się pomiędzy ich przygodami. Thorgala i Jolana.

Od poprzedniego albumu (zeszyt 30 „Ja, Jolan”), od którego scenariusz do Thorgala zaczął pisać Yves Sente można powiedzieć, że mamy już dwóch głównych bohaterów a akcja przeplata się pomiędzy ich przygodami. Thorgala i Jolana.

Pokaż mimo to

Podczas gdy wątek Aniela na mroźnej północy się rozwija, arc Jolana stacza się coraz niżej do poziomu kreskówki dla średnio obeznanych w klimatach fantasy uczniów podstawówki...

Thorgal wrócił z rodziną do ojczyzny, a Aaricia wypełnia obietnicę daną Kriss de Valnor i wychowuje syna zmarłej rywalki jak swojego. W poprzednim tomie dowiadujemy się trochę o pochodzeniu Kriss oraz o mrocznym dziedzictwie Aniela. To jest dobry wątek, naprawdę. Czuć napięcie w scenach, gdy zbiera się Bractwo Czerwonyej Magii. Jest to na tyle dobrze rozegrane, że nawet Aarici gadającej do siebie na początku mogę odpuścić. Tymi kawałkami wyłącznie album zarobił na swoje 5 gwiazdek.

Bo niestety, połowę objętości odcinka zajmuje sztampowy, infantylny wątek questa Jolana. Jest dream team magicznych nastolatków, jest moc pracy zespołowej, jest nawet cholerny motyw "wybrańca", żeby wbić ten arc jeszcze głębiej w błoto. W poprzednim tomie uszłoby to jako młodzieżówka. Teraz już nawet nie, bo o bardziej schematycznego bohatera takich opowiastek niż Jolan byłoby ciężko.

A przy tym bije czytelnika po oczach brak JAKIEJKOLWIEK logiki. Manthor daje dzieciakom questa, na którego wypełnieniu powinno mu zależeć, ale sam nie zatrzyma czasu ani nawet nie wspomni, że się da. Pożegna ich tylko klasycznym do obrzygu "do zobaczenia za x dni albo nigdy", a później przyklaśnie naszemu geniuszowi-protagoniście, że wpadł na taki ultramądry pomysł. Przypominam, Manthorowi (w teorii) powinno na powodzeniu misji zależeć najbardziej.

Jolan był porządną postacią w dawnych tomach Thorgala, może i dzieckiem, ale w "Piętnie wygnańców" wykazał się myśleniem i odwagą. Dało się go lubić. Teraz? Chyba już nie dam rady.

Ile ja bym dała, żeby przygoda Jolana była zamieszczona w serii pobocznej z rodzaju "Młodszych lat" gdzie scenarzyści i tak robią ze światem przedstawionym Van Hamme'a co chcą. Wtedy wątek Aniela mógłby się wybić, przywrócić serię na właściwe tory.

Rosiński, niestety, nie ratuje sytuacji. Wręcz przeciwnie, to jeden z najgorzej narysowanych albumów dotychczas. Już na starcie wita czytelnika nieostry, pośpiesznie maźnięty krajobraz wioski wikingów.

W Aarici sceny legend Asgardu były jednymi z najpiękniejszych. Tutaj mamy je przedstawione schematycznie, w dużym uproszczeniu. Włosy Thora, dla przykładu. Są jednolicie brązowe. Jednym kolorem i już, byleby było. Aaricia, która w jednym kadrze wyglądała na 15 lat. Mogłabym tak długo.

Ta nowa technika Rosińskiego nie jest zła. Bynajmniej. Plansze otwierające "Ofiarę" były cudne. Ale malunki robione w pośpiechu albo od niechcenia, jak tutaj, bardzo rażą. Artysty się nie powinno poganiać i już.

Nie tracę wiary, że Thorgal się podniesie (w końcu następne tomy czekają na półce), ale nie wróżę tego przed domknięciem wątku Jolana.

Podczas gdy wątek Aniela na mroźnej północy się rozwija, arc Jolana stacza się coraz niżej do poziomu kreskówki dla średnio obeznanych w klimatach fantasy uczniów podstawówki...

Thorgal wrócił z rodziną do ojczyzny, a Aaricia wypełnia obietnicę daną Kriss de Valnor i wychowuje syna zmarłej rywalki jak swojego. W poprzednim tomie dowiadujemy się trochę o pochodzeniu Kriss...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wybitna pozycja w serii.

Wybitna pozycja w serii.

Pokaż mimo to

"Tarcza Thora" to kontynuacja historii znanej z tomu poprzedniego. Ponadto autorzy, którzy wcześniej pokusili się o splecenie losów rodziny Thorgala z Kriss de Valnor, teraz wprowadzają historię Kah Aniela. Okazuje się, że syn Thorgala i Kriss, mały Aniel, ma do spełnienia niezwykłą misję, co naraża go na ogromne niebezpieczeństwo... Ponadto, Jolan w służbie Manthora musi wykraść Tarczę Thora, by zapoczątkować wojnę z Asgardem. Polecam, mimo nowej kreski :)

"Tarcza Thora" to kontynuacja historii znanej z tomu poprzedniego. Ponadto autorzy, którzy wcześniej pokusili się o splecenie losów rodziny Thorgala z Kriss de Valnor, teraz wprowadzają historię Kah Aniela. Okazuje się, że syn Thorgala i Kriss, mały Aniel, ma do spełnienia niezwykłą misję, co naraża go na ogromne niebezpieczeństwo... Ponadto, Jolan w służbie Manthora musi...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czy mechanizm od którego działa płynięcie czasu nie jest aby absurdem, nie tyle nawet tak ogólnie, co w ramach tego świata? Czas wszak już był, kiedy ten został skonstruowany... Czy zatrzymanie czasu w Asgardzie nie dało szansy na skuteczna, masową inwazję, czyniąc zdobywanie artefaktu zbędnym?

Intryga staje się coraz bardziej zawiła... (Może aż za bardzo?). Kuleje narracja: komunikowanie czytelnikowi co ma miejsce poprzez mówiące do siebie postaci, wykładające wszystko łopatologicznie, z detalami – strasznie razi. Taka praktyka (w nadmiarze i do przesady) stosowana jest w publikacjach skierowanych do młodego niewyrobionego czytelnika, kiedy twórcy nie bardzo wierzą w zdolności skojarzeniowe i intelekt młokosa. Nie jest to dobre, zwłaszcza kiedy takie publikacje trafiają do zgredów wyczulonych na niuanse i smaczki. Weteranów którzy są z serią od lat i poszczególne tomy czytali po parę razy.
Gdy twórcy chcą tak rozwiązać wszystkie niedopowiedzenia w komiksie, a raczej je zniwelować, to już całkowicie jest dramat. To jest rola obrazu i kontekstu, sugestywnego zaakcentowania tego co ma rzucić się w oczy bo taki jest scenariusz... i już.
Nudzą jak cholera kolejne, podobne do poprzednich, zmasowane bądź samotne ataki potworów wszelakiej maści, kolejne pojedynki, questy powielające już wyeksploatowane motywy... czytelnik wie że wszystko to już było.

Rysunki są ciekawe, mimo iż cześć z nich wykonana jest niestarannie (jednak tęsknota do dawnych przygód malowanych tuszem pozostaje); niekiedy możemy obserwować bardzo kunsztowne zabawy obecnie preferowaną techniką, ale ogólnie rzecz biorąc traci na tym detal, dochodzie do uogólnień, bądź utraty czytelności mimiki, gestu – itd.

Seria powinna mieć już dawno swój finał. Niezależnie od kaprysów bogów i losu. Przeżywanie kolejnych dramatów przez rodzinkę adoptowanego wikinga, w każdym możliwym zakątku świata, w ten sam sposób... jest kompletnie nieprzekonujące i nużące. Stawia to pod znakiem zapytania psychologię postaci, ich stan ducha, itd. No bo czy taki ogromny bagaż nic nie pozostawia w duszy, nie uczy? Czemu to nie jest odmalowane? Wydaje się, że to za wiele jak na jednego człowieka. Nawet takiego poligloty.
Niezmiennie, Thorgal dogaduje się ze wszystkimi... w każdym kraju, nawet piaszczystym, tropikalnym, egzotycznym – tak jakby bariery językowe nie istniały... Takie uproszczenia w zbyt dużej ilości budzą konsternację, i niestety odbierają i realizm i szanse na ciekawe rozwiązania fabularne.

Czy mechanizm od którego działa płynięcie czasu nie jest aby absurdem, nie tyle nawet tak ogólnie, co w ramach tego świata? Czas wszak już był, kiedy ten został skonstruowany... Czy zatrzymanie czasu w Asgardzie nie dało szansy na skuteczna, masową inwazję, czyniąc zdobywanie artefaktu zbędnym?

Intryga staje się coraz bardziej zawiła... (Może aż za bardzo?). Kuleje...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niestety ale album troche słabszy. Nie do końca sprawdza się Jolan jako główny bohater. Asgard, zatrzymanie czasu zdecydowanie za dużo fantastyki.

Niestety ale album troche słabszy. Nie do końca sprawdza się Jolan jako główny bohater. Asgard, zatrzymanie czasu zdecydowanie za dużo fantastyki.

Pokaż mimo to

Tytułowa tarcza Thora to coś, co Jolan musi zdobyć dla półboga, aby ten mógł zemścić się na całym Asgardzie. Tymczasem te perypetie zaczynają się zbiegać z tajemnicą małego Ariela, który zostaje porwany przez bractwo czerwonych magów. Powoli przyzwyczajam się do nowego sposobu rysowania. A historia jest wciąż intrygująca.

Tytułowa tarcza Thora to coś, co Jolan musi zdobyć dla półboga, aby ten mógł zemścić się na całym Asgardzie. Tymczasem te perypetie zaczynają się zbiegać z tajemnicą małego Ariela, który zostaje porwany przez bractwo czerwonych magów. Powoli przyzwyczajam się do nowego sposobu rysowania. A historia jest wciąż intrygująca.

Pokaż mimo to

Klasyk komiksu.

Klasyk komiksu.

Pokaż mimo to

Każada cześc Thorgala znalazla miejsce w moim sercu.

Każada cześc Thorgala znalazla miejsce w moim sercu.

Pokaż mimo to