Jak wiadomo, podobają nam się te piosenki, które znamy. Czy podobają nam się natomiast, w książce o autorce piosenek, te wspomnienia o niej, które już znamy z innych książek? Pewnie mniej, ale mamy je tutaj w jednym tomie, razem z tymi wspomnieniami, których znać nie możemy i z tekstami źródłowymi, których znajomość wymagałaby grzebania w prasowych archiwach. Ale to już było i wraca do nas.

Jak wiadomo, podobają nam się te piosenki, które znamy. Czy podobają nam się natomiast, w książce o autorce piosenek, te wspomnienia o niej, które już znamy z innych książek? Pewnie mniej, ale mamy je tutaj w jednym tomie, razem z tymi wspomnieniami, których znać nie możemy i z tekstami źródłowymi, których znajomość wymagałaby grzebania w prasowych archiwach. Ale to już...

Książka jest zbiorem wspomnień o Agnieszce Osieckiej. Jest to seria wywiadów i wycinków z rozmów z różnymi osobami z jej otoczenia. Niestety nie do końca odpowiada mi taka forma prowadzenia biografii. Zabrakło mi tutaj dociekliwości autorki, wyciągania wniosków z niektórych wydarzeń, ale przede wszystkim stworzenia spójności z zebranych materiałów.

Książka jest zbiorem wspomnień o Agnieszce Osieckiej. Jest to seria wywiadów i wycinków z rozmów z różnymi osobami z jej otoczenia. Niestety nie do końca odpowiada mi taka forma prowadzenia biografii. Zabrakło mi tutaj dociekliwości autorki, wyciągania wniosków z niektórych wydarzeń, ale przede wszystkim stworzenia spójności z zebranych materiałów.

9 października 1936 na ulicy Tynieckiej w Warszawie w rodzinie Marii ze Sztechmanów i Wiktora Osieckich przychodzi na świat Agnieszka Osiecka. Jako ośmiolatka jest świadkiem wydarzeń powstania warszawskiego. Całą rodziną przebywają w piwnicach przy ulicy Moniuszki, aż do kapitulacji. Rok później zaczyna pisać swój pierwszy dziennik. Jako szesnastolatka zdaje maturę i rozpoczyna studia dziennikarskie. I to jest ten okres, który zaowocował znamienitymi przyjaźniami, niezwykle przydatnymi dla wyeksponowania jej talentu. W 1956 roku uzyskuje dyplom magisterski Wydziału Dziennikarskiego Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie broni na ocenę bardzo dobrą pracę Powojenne inscenizacje Czechowa w Polsce. W tym samym roku należy do Stowarzyszenia Autorów ZAIKS, pisuje reportaże do Sztandaru Młodych. Poznaje Jerzego Giedroycia, wiąże się z Andrzejem Jareckim, by rok później, w 1958 zaręczyć się z Markiem Hłasko.


"Byliśmy w hotelu, ja na kacu leżę, a, kurwa, Agnieszka już sobie wierszyki pisze"
Marek Hłasko


W 1962 roku wychodzi za mąż za Wojciecha Frykowskiego. To małżeństwo trwa ponad rok. W 1964 wdaje się w dwuletni romans z Jeremim Przyborą i w tym samym roku w Teatrze Ateneum ma miejsce premiera sztuki Niech no tylko zakwitną jabłonie, która wkrótce otrzymuje główną nagrodę na Festiwalu Polskiej Dramaturgii Współczesnej. 16 października 1966 w Urzędzie Stanu Cywilnego Warszawa Praga - Południe Osiecka wychodzi za mąż za Wojciecha Jesionkę, z którym rozwodzi się po 4 latach. W 1971 roku zamieszkuje w segmencie w Falenicy z Danielem Passentem. 5 lutego 1973 w w Szpitalu na Szaserów przychodzi na świat Agata Passent. Po 3 latach wszyscy przeprowadzają się na Żoliborz na Jakielaka 8, a po kolejnych 3, gdy Daniel Passent otrzymuje stypendium Niemana na Harvardzie, przeprowadzają się wszyscy do Ameryki. Pod koniec roku Osiecka opuszcza rodzinę i wraca do Warszawy. Pisze na potęgę sztuki, utwory dla dzieci, monodram Biała bluzka wykonywany przez Krystynę Jandę, wydaje książki. Otrzymuje nagrody i wyróżnienia za wybitną twórczość literacką. 7 marca 1997 Agnieszka Osiecka umiera. Zostaje pośmiertnie odznaczona przez Prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, a jej imię otrzymuje studio koncertowe Programu Trzeciego Polskiego Radia oraz Teatr Atelier w Sopocie.

Osiecka przeżywa ewidentny renesans, a Karolina Felberg - Sendecka zbiera w sześciuset stronicową bryłę wspomnienia osób, które dotąd chowały w zakamarkach pamięci obraz Osieckiej, jednocześnie systematyzując te, które już zostały zwerbalizowane. Zgromadzone materiały układają niemal chronologicznie prostą i piękną opowieść. Bez nadęcia i dopisywania zbędnych filozofii poznajemy Osiecką jako koleżankę z podwórka grającą w siatkówkę, licealistkę chodzącą nad Wisłę na wagary, piszącą wierszyki i fraszki, Mademoiselle Thackqesse, czy ze Studenckiego Teatru Satyryków. Książka zawiera multum zabawnych historii, z których dowiadujemy się, że Lolo Tyrmand był największym plotkarzem Warszawy, o tym jak Osiecka z Marylą Rodowicz wzdychały do bułgarskiego trenera tenisa "zbudowanego jak grecka rzeźba i poruszającego się z gracją lamparta", jak Osiecka odgruzowywała Muranów oraz jak otrzymała propozycję popularyzowania w radiu piosenek z Opola w czasie gdy formował się Program Trzeci Polskiego Radia.

"Osiecka jest najciekawszym towarzystwem, jakie można mieć w Warszawie. Kiedy mówi, wszystko w jej opowieściach, ma stosowne proporcje, kulminację, pointę i starannie rozmieszczone olśniewające spostrzeżenia. Osiecka jakby pisze sobie w myślach rozmowy, obmyśla status i zakres kontaktów z ludźmi, reżyseruje klimat spotkań. To nie znaczy, że bywa mniej szczera niż przeciętnie. Jest intensywna w obcowaniu z ludźmi. Życie towarzyskie też wymaga zdolności, obmyślania i fachowej inscenizacji."
Jerzy Urban

Książka przesiąknięta jest na wskroś życiem aktorko - literackim, bohemą lat 60-tych. Nazwiskami Dygat, Cybulski, Jurandot, Polański, Komeda, Morgenstern. Tysiące przypisów, które układają własną równoległą historię, stanowią zachętę do dalszego eksplorowania tematu, który wydaje się wciąż niewyczerpany. Znakomity zbiór, nad którym zdecydowanie warto się pochylić.

9 października 1936 na ulicy Tynieckiej w Warszawie w rodzinie Marii ze Sztechmanów i Wiktora Osieckich przychodzi na świat Agnieszka Osiecka. Jako ośmiolatka jest świadkiem wydarzeń powstania warszawskiego. Całą rodziną przebywają w piwnicach przy ulicy Moniuszki, aż do kapitulacji. Rok później zaczyna pisać swój pierwszy dziennik. Jako szesnastolatka zdaje maturę i...

"Nie wierzę w powstanie stabilnego i jednocześnie prawdziwego obrazu Agnieszki.Ona jest dla mnie czymś nieuchwytnym,migotliwym,-zjawiskiem w ruchu"- tak o Osieckiej mówi Magda Czapińska.
Karolina Felberg-Sendecka w książce "Koleżanka"zebrała wiele dokumentów, zapisków i wypowiedzi samej bohaterki, jak i osób,które miały tę wielką przyjemność obcować z poetką,i tworzy jej wielobarwny portret.
Twórczość Osieckiej fascynowała mnie od najmłodszych lat.Jej piękne teksty, pełne wnikliwego spojrzenia na życie i wielkiej wrażliwości są nieśmiertelne i ponadczasowe.Trochę mi ich brakowało w tej książce,w której autorka większą uwagę skupiła na próbie obiektywnego określenia - kim była i jaka była poetka,a to zadanie niezwykle trudne,bo autorka "Okularników" wymykała się wszelkim schematom i była różnie postrzegana,co wyraźnie widać w tej publikacji.
Dla mnie pozostanie na zawsze wolnym,kolorowym ptakiem,tak naprawdę niezwykle samotnym, poszukującym bliskości i jednocześnie uciekającym przed nią,nieprzystającym do rzeczywistości.
"Patrzmy w niebo-jeżeli chcemy pozostać z nią w kontakcie."

"Nie wierzę w powstanie stabilnego i jednocześnie prawdziwego obrazu Agnieszki.Ona jest dla mnie czymś nieuchwytnym,migotliwym,-zjawiskiem w ruchu"- tak o Osieckiej mówi Magda Czapińska.
Karolina Felberg-Sendecka w książce "Koleżanka"zebrała wiele dokumentów, zapisków i wypowiedzi samej bohaterki, jak i osób,które miały tę wielką przyjemność obcować z poetką,i tworzy jej...

Najlepsza z trzech książek o A. Osieckiej, które niedawno się ukazały. Autorka zadała sobie wiele trudu i nie oparła się tylko na ogólnodostępnych źródłach. Wywiady dobrze pokierowane.
Życzę, żeby udało się Pani namówić następnym razem A. Ohodlo i Z. Mentzla.

Najlepsza z trzech książek o A. Osieckiej, które niedawno się ukazały. Autorka zadała sobie wiele trudu i nie oparła się tylko na ogólnodostępnych źródłach. Wywiady dobrze pokierowane.
Życzę, żeby udało się Pani namówić następnym razem A. Ohodlo i Z. Mentzla.

Bardzo ciekawy zbiór wspomnień o Agnieszce Osieckiej. Zachęca do dalszego zgłębiania biografii Osieckiej - stawia wiele pytań, na które niestety w tej pozycji nie znajdzie się odpowiedzi.

Bardzo ciekawy zbiór wspomnień o Agnieszce Osieckiej. Zachęca do dalszego zgłębiania biografii Osieckiej - stawia wiele pytań, na które niestety w tej pozycji nie znajdzie się odpowiedzi.

Agnieszkę Osiecką i jej twórczość zna większość osób, chociażby ze słyszenia, z widzenia w tv, ze słuchania jej tekstów.Do dzisiaj, mimo, iż nie żyje od wielu lat, w naszych sercach ciągle goszczą jej utwory. Często nie zdajemy sobie sprawy, ze piosenka, którą tak lubimy ma słowa napisane przez Agnieszkę Osiecką.
Książek o artystce powstało sporo. Ta, którą prezentuję jest jednak pozycją wyjątkową, wspomnieniową, ukazującą Osiecką przez pryzmat wspomnień jej znajomych, przyjaciół, listów z nimi wymienianych, tekstów niepublikowanych dotąd utworów, felietonów napisanych specjalnie do tej książki i innych materiałów. Dzięki nim poznajemy nie tylko dorosłą Agnieszkę, autorkę wspaniałych tekstów, artystkę, poetkę, ale także dzieciństwo bohaterki, okres dorastania, buntu, stosunki w rodzinie, dorosłe życie, w którym jako matka, czy partnerka powiedzmy nie była perfekcjonistką, alej jako twórca, artystka sprawdziła się w stu procentach. Bardzo dużo miejsca w książce zajmuje barwne, burzliwe, nieszablonowe życie artystki oraz jej stosunki z otoczeniem.
O Osieckiej opowiadają m.in.: Krystyna Sienkiewicz, Stanisław Soyka, Katarzyna Ważyk, Agata Passent, Stan Borys, Ewa Błaszczyk, Alina Janowska i dodatkowo wiele innych osób.
Mówi się, że Osiecka miała wiele twarzy, nie była wylewna w uczuciach, a każdy znał inną Agnieszkę. Jak było na prawdę? Tego dowiecie się z lektury tej świetnie napisanej, niesamowicie klimatycznej i uczuciowej książki. Można ją czytać w całości od razu, niczym najbardziej wciągającą powieść. Można także lekturę sobie dozować, czytać we fragmentach delektując się treścią i tym co ona zawiera (ja tak robiłam).
Dzięki wspomnieniom, zapiskom osób opowiadających o Osieckiej mamy okazję nie tylko do zajrzenia w głąb duszy artystki i jej znajomych, ale także cofnięcia siew czasie. Niesamowita podróż po artystycznym świecie sprzed kilku i kilkudziesięciu lat oraz po zawiłościach ludzkiej duszy i międzyludzkich kontaktów.
Zachęcam do lektury i poznania kobiety, która w trudnych czasach miała wielka odwagę żyć tak jak chciała.

Agnieszkę Osiecką i jej twórczość zna większość osób, chociażby ze słyszenia, z widzenia w tv, ze słuchania jej tekstów.Do dzisiaj, mimo, iż nie żyje od wielu lat, w naszych sercach ciągle goszczą jej utwory. Często nie zdajemy sobie sprawy, ze piosenka, którą tak lubimy ma słowa napisane przez Agnieszkę Osiecką.
Książek o artystce powstało sporo. Ta, którą prezentuję jest...

Lubię takie książki, dlatego w mojej opinii - po prostu bomba!

Lubię takie książki, dlatego w mojej opinii - po prostu bomba!