Nie dokończyłem. Pierwsza od lat pozycja, której nie miałem siły dokończyć. A to dramat przecież, krótki, owszem, ale jakże naciągany i sztuczny! Miałem spore oczekiwania, jednak Stasiuk tak bardzo przekombinował z absurdem i groteską, że aż mnie odtrąciło. Zdecydowanie przerysowany pomysł na przerysowanie i tak już dość mocno przerysowanej rzeczywistości.

Nie dokończyłem. Pierwsza od lat pozycja, której nie miałem siły dokończyć. A to dramat przecież, krótki, owszem, ale jakże naciągany i sztuczny! Miałem spore oczekiwania, jednak Stasiuk tak bardzo przekombinował z absurdem i groteską, że aż mnie odtrąciło. Zdecydowanie przerysowany pomysł na przerysowanie i tak już dość mocno przerysowanej rzeczywistości.

Groteska, makabreska, humoreska, czarny humor, metafora - wystarczy? To wszystko na 110 stronach książeczki małego formatu. Stasiuk jak zwykle nie patyczkuje się i przedstawia drapieżną rzeczywistość (tym razem w formie formatu) bez ściemniania, co nie znaczy, że nie bez przerysowania... :)

Groteska, makabreska, humoreska, czarny humor, metafora - wystarczy? To wszystko na 110 stronach książeczki małego formatu. Stasiuk jak zwykle nie patyczkuje się i przedstawia drapieżną rzeczywistość (tym razem w formie formatu) bez ściemniania, co nie znaczy, że nie bez przerysowania... :)

Sięgnęłam za to z ciekawości i z tego samego powodu kupiłam to sobie w antykwariacie (za jedyne 4,99) i w gruncie rzeczy żałuję trochę. Ten dramat to jest o tysiąc lat świetlnych coś innego niż to, do czego przyzwyczaił nas pan pan Andrzej. W sumie to ja nawet nie wiem o czym to jest. Niby jakaś wizja, jakieś krzywe spojrzenie na naszą cywilizację, ale trudno mi to sobie wyobrazić na scenie teatru. Inaczej powiem, łatwo mi to sobie wyobrazić scenicznie, ale merytorycznie strasznie głupie by to było przedstawienie.

Sięgnęłam za to z ciekawości i z tego samego powodu kupiłam to sobie w antykwariacie (za jedyne 4,99) i w gruncie rzeczy żałuję trochę. Ten dramat to jest o tysiąc lat świetlnych coś innego niż to, do czego przyzwyczaił nas pan pan Andrzej. W sumie to ja nawet nie wiem o czym to jest. Niby jakaś wizja, jakieś krzywe spojrzenie na naszą cywilizację, ale trudno mi to sobie...

Groteskowy teatr z chińczykami jako tania siła robocza, wąsaci panowie znad Wisły oraz rodzina z Zachodu pozbawiona trosk, ciężkiej pracy, ale i życia. Stasiuk nie zmienia swojej postawy wobec Wschodu - uznaje ją za wyższą instancję, chociaż pozbawioną godności, tyrającej ponad swoje siły i za niską stawkę, gdy przeciwstawna strona wychodzi w przyszłość pławiąc się w technicznych cudeńkach panując nad rozwojem cywilizacji. Stereotypowe podejście do postaci, z anachronicznymi poglądami, ale ta jawna różnica pomiędzy Wschodem a Zachodem sprawia, że nie gubimy wątku. W ostateczności lekka przestroga, że Wschód zamieni się miejscami z Zachodem, i to my będziemy rządzić i rozkładać karty - czyli będziemy stać w miejscu jako ludzkość.

Groteskowy teatr z chińczykami jako tania siła robocza, wąsaci panowie znad Wisły oraz rodzina z Zachodu pozbawiona trosk, ciężkiej pracy, ale i życia. Stasiuk nie zmienia swojej postawy wobec Wschodu - uznaje ją za wyższą instancję, chociaż pozbawioną godności, tyrającej ponad swoje siły i za niską stawkę, gdy przeciwstawna strona wychodzi w przyszłość pławiąc się w...

Stasiuk kreśli swoją wizję świata za trzy, cztery dekady, świata zblazowanego Zachodu i wyzyskiwanego do cna Wschodu. Rodzi się jednak pytanie kto istotnie w tej relacji Wschód-Zachód jest niewolnikiem, a kto panem - na nie Stasiuk nie daje jednoznacznej odpowiedzi. Jest nieco groteskowo, jest niepoprawnie, jest ciekawie, ale nie fascynująco. Formalnie Stasiuk dobrze czuje się na polu dramatu, zasadzona na dialogach akcja działa jak należy. "Ciemny las" jest więc dziełem interesującym, nie jednak wybitnym, które przynosi materiał do wartościowej refleksji nad relacjami Wschodu z Zachodem, kwestii zajmującej niewątpliwie bardzo ważne miejsce w całym dorobku pisarza, która nie tylko w "Ciemnym lesie" jest motywem wiodącym.

Stasiuk kreśli swoją wizję świata za trzy, cztery dekady, świata zblazowanego Zachodu i wyzyskiwanego do cna Wschodu. Rodzi się jednak pytanie kto istotnie w tej relacji Wschód-Zachód jest niewolnikiem, a kto panem - na nie Stasiuk nie daje jednoznacznej odpowiedzi. Jest nieco groteskowo, jest niepoprawnie, jest ciekawie, ale nie fascynująco. Formalnie Stasiuk dobrze czuje...

Początek był dla mnie dość niemrawy (choć już na początku doceniłem świetne didaskalia),ale z czasem akcja się rozkręciła. Stasiuk przedstawia w tej sztuce absurd fatalizmu (czy też może fatalizm absurdu?),ale jest to inny absurd niż na przykład u Kafki.
Mimo wszystko nieco bardziej wolę "Czekając na Turka".

Początek był dla mnie dość niemrawy (choć już na początku doceniłem świetne didaskalia),ale z czasem akcja się rozkręciła. Stasiuk przedstawia w tej sztuce absurd fatalizmu (czy też może fatalizm absurdu?),ale jest to inny absurd niż na przykład u Kafki.
Mimo wszystko nieco bardziej wolę "Czekając na Turka".

Ciekawy pomysł aż prosi się o rozwinięcie. Pozostawia troszkę niedosyt

Ciekawy pomysł aż prosi się o rozwinięcie. Pozostawia troszkę niedosyt

Tragifarsa, słodko-gorzka groteska współczesnego świata.
Niezmiennie świetne pióro autora!

Tragifarsa, słodko-gorzka groteska współczesnego świata.
Niezmiennie świetne pióro autora!

„Ciemny Las”, czyli „Teatr dla ubogich”.
Jeśli nie stać cię na bilet do teatru – przeczytaj Stasiuka. Każdy dźwięk i każdy grymas twarzy bohaterów jest tu wyraźnie zaznaczony i opisany ze szczegółami. Nie trzeba wysilać wyobraźni, zastanawiać się w jaki sposób dana kwestia jest wypowiedziana, jak wygląda sceneria … wszystko dostajemy na tacy. Ze zgniłymi owocami.

Autor wcielił się zarówno w dramatopisarza (na czym powinien poprzestać),scenarzystę, scenografa, reżysera i szkoda, że jeszcze ulotek po mieście nie roznosił… Forma, jak dla mnie zupełnie odstręczająca, niepozostawiająca miejsca na własne myśli.
Każda z postaci jest głupkowata i mało sobą reprezentuje. Mam nieodparte wrażenie, że w każdym swoim… dziele… Stasiuk miesza ze sobą jakieś zupełnie skrajne elementy (w tym przypadku baśń i emigrację zarobkową) i sprzedaje to jako coś nowatorskiego. Forma bije treść. Aż strach, że ludzie się na to nabierają.

Są rzeczy, na które szkoda publicznych pieniędzy, miejsca na pułkach publicznych bibliotek, a nawet drzew w lesie i to jest jedna z nich. Po „Murach Hebronu” jest to moje ostatnie spotkanie z tym (tfu) autorem.

„Ciemny Las”, czyli „Teatr dla ubogich”.
Jeśli nie stać cię na bilet do teatru – przeczytaj Stasiuka. Każdy dźwięk i każdy grymas twarzy bohaterów jest tu wyraźnie zaznaczony i opisany ze szczegółami. Nie trzeba wysilać wyobraźni, zastanawiać się w jaki sposób dana kwestia jest wypowiedziana, jak wygląda sceneria … wszystko dostajemy na tacy. Ze zgniłymi owocami.

Autor...

Pierwsza sztuka, którą czytam od dłuższego czasu. Najkrócej jak można: dla takich sztuk, które są tragikomicznym lustrem rzeczywistości warto czytać dramat

Pierwsza sztuka, którą czytam od dłuższego czasu. Najkrócej jak można: dla takich sztuk, które są tragikomicznym lustrem rzeczywistości warto czytać dramat