Trudna i ciężka to była książka.

Już to jak się zaczyna sprawia, że ogarnia nas zimno. Potem jest tylko więcej brudu, szaleństwa i nieprzyjemności. To historia ludzka, pogmatwana i nie przyjemna. Nie brak tu mocnych słów, obrazów i trzepnięcia na zakończenie. Opowieść nie zachwyca, a momentami wręcz męczy ale coś w niej sprawia, że brniemy dalej aż do końca, który jest tylko jeszcze jedną bagnistą kałużą.

Oprócz historii równie niełatwy jest sposób narracji. Przeskakuje czasowo, to raz, a dwa przeskakuje również na zasadzie urwanych zdań i kontynuacji ich już w nowym rozdziale, innym czasie i kontekście, sprawia to, że czytelnik może się trochę gubić. Nie łatwo też się do tego przyzwyczaić.

Całość to studium nad ludzką marnością, ciężkością życia, krzywdzącymi doświadczeniami. Wspomnienia, które nie przynoszą ulgi i masa konsekwencji. Napisana mocno specyficznym językiem. Ani dobra ani nie dobra. Potrząsająca czytelnikiem.

Trudna i ciężka to była książka.

Już to jak się zaczyna sprawia, że ogarnia nas zimno. Potem jest tylko więcej brudu, szaleństwa i nieprzyjemności. To historia ludzka, pogmatwana i nie przyjemna. Nie brak tu mocnych słów, obrazów i trzepnięcia na zakończenie. Opowieść nie zachwyca, a momentami wręcz męczy ale coś w niej sprawia, że brniemy dalej aż do końca, który jest...

To nie jest przyjemna literatura. Wywołała we mnie pewne oszołomienie, zaskoczyła opisem życia rodziny, w której brak autentycznej miłości, natomiast jest mnóstwo chłodu, tej tytułowej zmarzliny. Jakieś brudne jest to życie bohaterów... Kilka razy podczas słuchania audiobooka nasunęło mi się pytanie: jak można tak żyć? Początkowo wydawało mi się, że trudno będzie słuchać książki czytanej przez tego właśnie lektora, mało płynnie, ostrym głosem pozbawionym melodyki. Ale w pewnym momencie zorientowałam się, że odbieram go tak jakby mówił do mnie osobiście główny bohater i przez to książka stała się jeszcze bardziej autentyczna. Ciężka literatura, ale zostanie w mojej pamięci na długo.

To nie jest przyjemna literatura. Wywołała we mnie pewne oszołomienie, zaskoczyła opisem życia rodziny, w której brak autentycznej miłości, natomiast jest mnóstwo chłodu, tej tytułowej zmarzliny. Jakieś brudne jest to życie bohaterów... Kilka razy podczas słuchania audiobooka nasunęło mi się pytanie: jak można tak żyć? Początkowo wydawało mi się, że trudno będzie słuchać...

Świetna książka o toksycznej miłości, decyzjach i ich konsekwencjach o siermiężnym trudzie codziennego życia w domysłach bez szczerej rozmowy.

Świetna książka o toksycznej miłości, decyzjach i ich konsekwencjach o siermiężnym trudzie codziennego życia w domysłach bez szczerej rozmowy.

Książka smutna, mocna, ekstremalna, także w patrzeniu na polską historię jako kategorię gdzieś tam fatalistyczną, brudzącą to, co w człowieku dobre, osaczającą i unieszczęśliwiającą. Niemal wszyscy bohaterowie są tu zepsuci, samotni i przegrani albo/i jak z klasycznego włoskiego filmu Ettore Scoli odrażający, brudni, źli. Atmosfera budowana przez autora jest nieprzyjemnie lodowata, a podskórnie jednocześnie piekielnie gorąca i napięta, ciągle na granicy nieustannego konfliktu i niepokoju. Kunszt stylistyczny Białkowskiego pomieszany jest tu z umiejętnością tworzenia wciągającej fabuły, która co prawda naszpikowana dość dużą ilością zaskoczeń może być odbierana jako nieco efekciarska i nieprawdopodobna, ale sprzedawana jest tu w tak atrakcyjnej, smakowitej i inteligentnej literacko formie językowej, że na naddatek ekscesów fabularnych można przymknąć oko. W ogóle Białkowski w wydanej w 2008 roku Zmarzlinie jest niesamowicie zręczny, bystry i pomysłowy i dlatego zadziwia mnie fakt jego stosunkowo małej rozpoznawalności, bo moim zdaniem zasługuje na zainteresowanie, jakim cieszą się choćby Twardoch lub Orbitowski.

Książka smutna, mocna, ekstremalna, także w patrzeniu na polską historię jako kategorię gdzieś tam fatalistyczną, brudzącą to, co w człowieku dobre, osaczającą i unieszczęśliwiającą. Niemal wszyscy bohaterowie są tu zepsuci, samotni i przegrani albo/i jak z klasycznego włoskiego filmu Ettore Scoli odrażający, brudni, źli. Atmosfera budowana przez autora jest nieprzyjemnie...

„ Wpadłeś w wir , który kiedyś zagarnął nas wszystkich . Mnie , Jana , twoją matkę . Z niego nie da się wyrwać . Wszyscy próbowaliśmy i wszyscy dalej się kręcimy w tym piekielnym kręgu . ”

Cytat powyższy dosadny , jak i cała reszta tej lektury . Książka mała , cienka , ale jakże okrutna w odbiorze . Żadnego pozytywnego bohatera , żadnej normalnej międzyludzkiej relacji . Każda zależność między postaciami wyrazistymi do bólu , okropna , splamiona , opluta i zarzygana . Jakbym czytała o jakimś innym , wynaturzonym świecie , gdzieś tam na obcej , dalekiej planecie . Sęk w tym , że to wszystko może się dziać gdzieś tutaj , blisko , może po sąsiedzku , może na drugiej ulicy , może w rodzinie tego czy innego szanowanego profesora , czy menadżera . Zmieniają się czasy , zmieniają osoby , a wszelka patologia ma się całkiem dobrze . Po tej książce czuję się jakby mnie ktoś przeżuł i wypluł .

„ Wpadłeś w wir , który kiedyś zagarnął nas wszystkich . Mnie , Jana , twoją matkę . Z niego nie da się wyrwać . Wszyscy próbowaliśmy i wszyscy dalej się kręcimy w tym piekielnym kręgu . ”

Cytat powyższy dosadny , jak i cała reszta tej lektury . Książka mała , cienka , ale jakże okrutna w odbiorze . Żadnego pozytywnego bohatera , żadnej normalnej międzyludzkiej relacji ....

Głównym tematem jest odsłanianie przez bohatera mrocznej historii swojej rodziny i szukanie w ten sposób przyczyn własnego chłodu emocjonalnego, nieumiejętności odczuwania pozytywnych uczuć. Powieść zapleciono jak warkocz. Bazuje na teraźniejszości po czym zatapia się w przeszłości i znów wraca do teraźniejszości. Książka przerażająca i ostra. Obnaża bród świata i sypie solą w ludzkie oczy.

Głównym tematem jest odsłanianie przez bohatera mrocznej historii swojej rodziny i szukanie w ten sposób przyczyn własnego chłodu emocjonalnego, nieumiejętności odczuwania pozytywnych uczuć. Powieść zapleciono jak warkocz. Bazuje na teraźniejszości po czym zatapia się w przeszłości i znów wraca do teraźniejszości. Książka przerażająca i ostra. Obnaża bród świata i sypie...

Książka dosadna, dosłowna, dość trudna w odbiorze, poruszająca, zmuszająca do myślenia, a mimo to, "szybko-się-czytająca", opisująca niszczycielską siłę matczynej miłości. Bardzo polecam.

Książka dosadna, dosłowna, dość trudna w odbiorze, poruszająca, zmuszająca do myślenia, a mimo to, "szybko-się-czytająca", opisująca niszczycielską siłę matczynej miłości. Bardzo polecam.

Powieść, która wstrząsa brakiem wrażliwości, opisuje obojętność oraz zmęczenie dotychczasowym życiem. Pokazuje do czego może doprowadzić obsesyjna matczyna miłość.

Powieść, która wstrząsa brakiem wrażliwości, opisuje obojętność oraz zmęczenie dotychczasowym życiem. Pokazuje do czego może doprowadzić obsesyjna matczyna miłość.

Oj co mam tu napisać? Intrygująca, dająca do myślenia, zastanowienia się nad sobą...ja tak to czułam.

Oj co mam tu napisać? Intrygująca, dająca do myślenia, zastanowienia się nad sobą...ja tak to czułam.

Mocna, dosadna, ale nie pozbawiona finezji i wdzięku. Mała książeczka - wielka proza. Podobała mi się bardzo. Za bezkompromisowość, język, wagę i wydźwięk. Dla mnie Białkowski to Świetlicki literatury. Lubię bardzo i cenię.

Mocna, dosadna, ale nie pozbawiona finezji i wdzięku. Mała książeczka - wielka proza. Podobała mi się bardzo. Za bezkompromisowość, język, wagę i wydźwięk. Dla mnie Białkowski to Świetlicki literatury. Lubię bardzo i cenię.