Autor chyba nie mógł się zdecydować, czy napisać książkę obyczajową, czy dramat społeczno-polityczny. W rezultacie wyszedł niezbyt wciągający dziwny zlepek.

Autor chyba nie mógł się zdecydować, czy napisać książkę obyczajową, czy dramat społeczno-polityczny. W rezultacie wyszedł niezbyt wciągający dziwny zlepek.

Czasem myślisz sobie: "To będzie dobra książka" i czujesz podekscytowanie. A potem ją czytasz i okazuje się, że to w ogóle nie była dobra książka. I takie jest życie.

"Choroba narodowa" (lub "Choroba małżeńska" w nowszym wydaniu) ma wszystkie odpowiednie składniki: 11 września, Nowy Jork, rozwodzące się małżeństwo (bynajmniej nie polubownie). I z jakiegoś powodu te składniki nie grają ze sobą. Wygląda na to, że Kalfus postanowił wrzucić wszystko do swojej książki, co było ówcześnie na topie. Ataki terrorystyczne, wąglik (pamiętacie wąglika??) i trochę jeszcze Osamy bin Ladena i Afganistanu. Wszystko to bez ładu i składu. Mamy historię dwojga ludzi, którzy w swoim małżeństwie doszli już do punktu czystej, niczym nieskażonej nienawiści i ta opowieść zmierza donikąd. Zaczyna się od tego, że się nienawidzą i na tym też się kończy. A po drodze mamy powrzucane, na chybił trafił, skrawki współczesnej wydarzeń. Wygląda to mniej więcej tak:

"Joyce wróciła do domu i wzięła prysznic. Potem poczytała gazetę. W gazecie pisano, że USA wysłało wojska do Afganistanu [tu kilka detali dotyczących inwazji]" I następnie książka wraca do Joyce i jej znienawidzonego męża. Naprawdę nie wiem, czego chciał tu Kalfus dokonać (oprócz zaskarbienia sobie sympatii marketingowców z wydawnictwa, którzy nie musieli się trudzić z wymyślaniem chwytliwych sloganów, aby książkę sprzedać).

Rozumiem, że zamysłem było pokazanie pewnych podobieństw między stanem państwa a stanem Państwa Harrimanów, ale nic z tego nie wyszło i całość jest sztuczna i wymuszona. Pod koniec ma się wrażenie, że sam Kalfus traci wiarę w swoją powieść i wypisuje już cokolwiek mu przyjdzie do głowy, byle jakoś tylko dobrnąć do końca.

Podsumuję tę recenzję cytatem z książki (pierwszorzędna narracja, nie ma co):

"Pryszcze rozlewały się na jego brodę, szyję i czoło, małe czerwono-białe punkty ułożone w tajemnicze wzory, które mogły ci powiedzieć o czym on myśli, jeśli tylko byś wiedział jak je rozszyfrować."

Że co?

Tłumaczenie jest jak zwykle moje, bo nie mam polskiej wersji, ale widząc co się w polskich tłumaczeniach dzieje, (vide: http://wyborcza.pl/1,75475,12633873,_Obce_dziecko__Hollinghursta__potega__zlego__przekladu.html) to nie mam żadnego oporu przed tworzeniem własnych wersji, bo mogą się nawet czasem okazać lepsze. Jeżeli ktoś ma tę książkę w polskim wydaniu, to bardzo chętnie bym się dowiedziała, jak to wygląda po polsku.

Jedyne, co można powiedzieć na korzyść wydawcy tak polskiego jak i angielskiego to, to że ostrzegawczo wsadzili tę w książkę w koszmarne okładki.

Czasem myślisz sobie: "To będzie dobra książka" i czujesz podekscytowanie. A potem ją czytasz i okazuje się, że to w ogóle nie była dobra książka. I takie jest życie.

"Choroba narodowa" (lub "Choroba małżeńska" w nowszym wydaniu) ma wszystkie odpowiednie składniki: 11 września, Nowy Jork, rozwodzące się małżeństwo (bynajmniej nie polubownie). I z jakiegoś powodu te...

Mam wrażenie, że autor nie miał pomysłu na tę książkę, coś mu w głowie świtało, ale było tego za dużo, więc liznął wszystkiego po trosze i stworzył mdłą mieszankę. Ta książka sygnalizuje ważne tematy, ale nic o nich nie mówi.

Mam wrażenie, że autor nie miał pomysłu na tę książkę, coś mu w głowie świtało, ale było tego za dużo, więc liznął wszystkiego po trosze i stworzył mdłą mieszankę. Ta książka sygnalizuje ważne tematy, ale nic o nich nie mówi.

Zabawna historia nowojorskiego małżeństwa, które próbuje się rozwieść, skutecznie uprzykrzając sobie życie.

Wszystko dzieje się na tle wydarzeń z 11 września 2001 roku. Joyce ma nadzieję, że jej mąż zginął w jednej z wież, natomiast on sądzi, że ona była na pokładzie samolotu, który się rozbił..
Książkę czyta się bardzo szybko. Pomysłowość bohaterów bawi i zaskakuje.

Zabawna historia nowojorskiego małżeństwa, które próbuje się rozwieść, skutecznie uprzykrzając sobie życie.

Wszystko dzieje się na tle wydarzeń z 11 września 2001 roku. Joyce ma nadzieję, że jej mąż zginął w jednej z wież, natomiast on sądzi, że ona była na pokładzie samolotu, który się rozbił..
Książkę czyta się bardzo szybko. Pomysłowość bohaterów bawi i zaskakuje.

Ken Kalfus - autor powieści "Rosyjskie fantazje" (wydanego przez wydawnictwo Sonia Draga) która zajęła ścisłe miejsce w finale konkursu Pen/Faulkner Award oraz powieści "Choroba małżeńska" która znalazła się w finale konkursu National Book Award. Mieszka w Filadelfii.
"Choroba małżeńska" to słodko-gorzka opowieść o pewnym nowojorskim małżeństwie, które usiłując się rozwieść robi wszystko żeby sobie wzajemnie zatruć życie. Udaje im się to z różnym skutkiem, z czego wynikają zabawne sytuacje.
Historia ta jest osadzona na tle wydarzeń z 11 września 2001 roku gdy porwane przez terrorystów samoloty wbiły się w wieże World Trade Center. Wydarzenia te mają duży wpływ na głównego bohatera który pracował w jednej z wież i udało mu się uniknąć śmierci. Powieść ukazuje także jak te dramatyczne wydarzenia miały wpływ na Nowojorczyków oraz całą dalszą sytuację po tych wydarzeniach, tzn. życie w strachu przed kolejnymi atakami terrorystycznymi, wojna w Iraku.
Książka porusza poważne tematy w humorystycznej oprawie. Czytając tą książkę momentami się śmiałam do rozpuku a momentami byłam zaskoczona, nawet zszokowana. Napisana bardzo przystępnym językiem, czyta się lekko i przyjemnie.W mojej ocenie książka bardzo dobra, warta przeczytania.

Ken Kalfus - autor powieści "Rosyjskie fantazje" (wydanego przez wydawnictwo Sonia Draga) która zajęła ścisłe miejsce w finale konkursu Pen/Faulkner Award oraz powieści "Choroba małżeńska" która znalazła się w finale konkursu National Book Award. Mieszka w Filadelfii.
"Choroba małżeńska" to słodko-gorzka opowieść o pewnym nowojorskim małżeństwie, które usiłując się rozwieść...

Czarna komedia, czemu nie? Rozpoczynając przygodę z tą książką miałam nieodparte wrażenie, że to będzie pisana "Historia Państwa Rose". Opowieść o wzajemnych docinkach przyszłych nie-małżonków, a tutaj taki zaskoczenie.
Autor opowiada nam o rosnącej wzajemnej nienawiści dwojga ludzi, których łączyło najwspanialsze uczucie na ziemi. O problemach życia razem, ale osobno. O postrzeganiu spraw dorosłych przez dzieci. O rozterkach i załamaniach związanych z tak długo oczekiwanym rozwodem.
A w tle bardzo dobrze opisana psychologia tłumu związana z atakami na WTC. I ukazanie w jaki sposób taka trauma wpływa na życie poszczególnych jednostek.
Niby komedia, ale we mnie wywołała dużą dozę smutku.
Nie mniej jednak polecam.

Czarna komedia, czemu nie? Rozpoczynając przygodę z tą książką miałam nieodparte wrażenie, że to będzie pisana "Historia Państwa Rose". Opowieść o wzajemnych docinkach przyszłych nie-małżonków, a tutaj taki zaskoczenie.
Autor opowiada nam o rosnącej wzajemnej nienawiści dwojga ludzi, których łączyło najwspanialsze uczucie na ziemi. O problemach życia razem, ale osobno. O...

Błyskotliwa historia małżeństwa, które się nienawidzi i właśnie rozwodzi, rzucona na epickie tło zamachu na WTC. Pamiętna, jakże brzemienna w skutkach tragedia tysięcy ludzi dotyka boleśnie bohaterów, nie dlatego, że kogoś w niej stracili ale, że się tego spodziewali i ...niestety (sic!)...zawiedli.
Spora dawka obyczajowości amerykańskiej, takiej z serialu "Desperate housewifes", która zaczyna dominować także w naszych warunkach, a na pewno w serialach. Ale i wiele złośliwości, którymi częstują się małżonkowie gotowi do rozstania, pod każdą szerokością geograficzną.

Błyskotliwa historia małżeństwa, które się nienawidzi i właśnie rozwodzi, rzucona na epickie tło zamachu na WTC. Pamiętna, jakże brzemienna w skutkach tragedia tysięcy ludzi dotyka boleśnie bohaterów, nie dlatego, że kogoś w niej stracili ale, że się tego spodziewali i ...niestety (sic!)...zawiedli.
Spora dawka obyczajowości amerykańskiej, takiej z serialu "Desperate...

czyta sie lekko ale spodziewalam sie czegos lepszego

czyta sie lekko ale spodziewalam sie czegos lepszego