Tożsamość

Powtórze tylko to, co już kiedyś napisałam - nie rozumiem, dlaczego Kundera nigdy nie zyskał uznania komitetu noblowskiego. Ten facet zasługuje na Nobla, jak mało kto.

Nikt inny nie potrafi krótką formą poruszyć tak bardzo.
Niewielka objętościowo książeczka, do przeczytania w 24 godziny, a tyle myśli, tyle refleksji, tyle zadumań...

Powtórze tylko to, co już kiedyś napisałam - nie rozumiem, dlaczego Kundera nigdy nie zyskał uznania komitetu noblowskiego. Ten facet zasługuje na Nobla, jak mało kto.

Nikt inny nie potrafi krótką formą poruszyć tak bardzo.
Niewielka objętościowo książeczka, do przeczytania w 24 godziny, a tyle myśli, tyle refleksji, tyle zadumań...

Pokaż mimo to

Kunderę się dobrze czyta, krótka rzecz pozwalająca się zastanowić nad kilkoma tematami nad którymi warto się czasami zastanawić. I za tą przestrzeń do namysłu którą autor zostawia dam 8 gwiazdek. Trochę jak z filmami Allena, fani będą zadowoleni, reszta będzie się zastanawiać o co tyle krzyku :)

Kunderę się dobrze czyta, krótka rzecz pozwalająca się zastanowić nad kilkoma tematami nad którymi warto się czasami zastanawić. I za tą przestrzeń do namysłu którą autor zostawia dam 8 gwiazdek. Trochę jak z filmami Allena, fani będą zadowoleni, reszta będzie się zastanawiać o co tyle krzyku :)

Pokaż mimo to

Niska ocena ze względu na to, że w większości książki jest to sen.

Niska ocena ze względu na to, że w większości książki jest to sen.

Pokaż mimo to

Denerwująca praktyka - opowiadanie wydane jako książka.
Krótkie to, archaiczne i w sumie nic porywającego.
Szkoda czasu.

Denerwująca praktyka - opowiadanie wydane jako książka.
Krótkie to, archaiczne i w sumie nic porywającego.
Szkoda czasu.

Pokaż mimo to

"Tożsamość" jest trochę o miłości, trochę o konformizmie, a trochę o ludzkiej zdolności do poznania innego człowieka. Pierwszy z tych tematów zostaje położony przez płaskie, napisane bez uczucia postaci, drugi nigdy nie doczekuje się właściwego rozwinięcia, a trzeci wypada blado w porównaniu choćby z poruszającą podobną problematykę "Amerykańską sielanką" Rotha, przede wszystkim dlatego, że brak zrozumienia między Chantal i Jeanem-Markiem wynika z prozaicznego braku komunikacji. Kłopoty bohaterów "Tożsamości" są banalnie proste do rozwiązania, a powikłana komedia pomyłek, w którą się plączą, bardziej wkurza niż pomaga zilustrować problem. Kundera wpada tu niestety we własne sidła; znów krąży wokół podobnych tematów, co zwykle, znów używa typowych dla siebie melodramatycznych rozwiązań fabularnych, ale tym razem na każde interesujące przemyślenie, jak choćby to dotyczące relacji Chantal z jej rodziną, przypada kilka komentarzy i bon motów godnych podrzędnego pisarzyny (na przykład kiedy Chantal obserwuje na spacerze mężczyzn noszących dzieci w nosidełkach i uznaje, że są oni "tatusiami, to znaczy: ojcami bez ojcowskiego autorytetu"). W przypadku książki tak krótkiej, jak "Tożsamość", główny wywód stanowi rusztowanie, na którym opiera się całość; jeśli nie jest dość dobry, pociąga za sobą na dno całą resztę. Niestety, prócz niego zawodzą też zakończenie (równie zaskakujące, co zupełnie zbędne) i dialogi (nie tylko niewiarygodne, ale wręcz karykaturalne). Zdarzają się tu dobre momenty, ale jak na Kunderę - spektakularna porażka.

"Tożsamość" jest trochę o miłości, trochę o konformizmie, a trochę o ludzkiej zdolności do poznania innego człowieka. Pierwszy z tych tematów zostaje położony przez płaskie, napisane bez uczucia postaci, drugi nigdy nie doczekuje się właściwego rozwinięcia, a trzeci wypada blado w porównaniu choćby z poruszającą podobną problematykę "Amerykańską sielanką" Rotha, przede...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Tożsamość zostaje nam narzucona, a życie jest snem...
5/10 - połowa, bo właśnie za taką uważam tę powieść, w połowie dobrą, w drugiej połowie niestety nijaką. Omawiana miała być kwestia tożsamości, odniosłam jednak wrażenie, że książka bazuje raczej na kwestiach problemów związkowych. Na związek bohaterów patrzymy z perspektywy raz jednego, raz drugiego z nich, co doskonale służy obserwacji osobowości każdego z nich, a także ich relacji. Autor bardzo zręcznie unika stereotypów związanych z płcią i szeroko analizuje problemy, których w romantycznej, choćby i najbardziej dojrzałej relacji nie sposób uniknąć. Jednak tożsamość, którą bohaterowie mają rzekomo odkrywać, raczej nie należy do nich, została przypisana im przez partnerów, współpracowników czy przeszłość, przez co tak naprawdę nie zostaje przez nich odkryta lecz biernie zaakceptowana Cały ten wątek jest lakoniczny i nieco banalny i niestety, tam gdzie akcja nabiera największego tempa i zakończenie zaczyna zapowiadać się naprawdę obiecująco, autor (pomimo mojego ogromnego szacunku wobec niego) stosuje najbanalniejszy z banalnych trików. Szkoda, bo "dzięki" temu powieść nie zostawiła miejsca na głębszą refleksję

Tożsamość zostaje nam narzucona, a życie jest snem...
5/10 - połowa, bo właśnie za taką uważam tę powieść, w połowie dobrą, w drugiej połowie niestety nijaką. Omawiana miała być kwestia tożsamości, odniosłam jednak wrażenie, że książka bazuje raczej na kwestiach problemów związkowych. Na związek bohaterów patrzymy z perspektywy raz jednego, raz drugiego z nich, co doskonale...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie jest to najlepsze dzieło Milana Kundery, jednak zachowuje jego unikalny styl i książka jest zdecydowanie warta przeczytania. Książka opowiada tylko jedną historię (co nie jest regułą w opowiadaniach czeskiego autora). Polecam.

Nie jest to najlepsze dzieło Milana Kundery, jednak zachowuje jego unikalny styl i książka jest zdecydowanie warta przeczytania. Książka opowiada tylko jedną historię (co nie jest regułą w opowiadaniach czeskiego autora). Polecam.

Pokaż mimo to

Migotliwa, eteryczna historia z morałem. Obcując z nią, miałem wrażenie, że zapadam się w oniryczny trans. Potrafiłem doskonale wczuć się w dwójkę głównych bohaterów. Akcja była była płynna, a wynikające z niej intrygi zastanawiające. Te wszystkie pozytywne odczucia, nie są jednak dziełem przypadku czy jakiejś słowo-mistycznej magii, lecz znakomitego stylu pisarskiego. Czytało się to bardzo dobrze, lekko, pomimo nielekkiej tematyki.
Długo by wymieniać zalety tej książki, ale jednej (szalenie istotnej) zalety, pominąć nie mogę: "Tożsamość" jest dziełem onirycznym, abstrakcyjnym, nieco odrealnionym – lecz nadal znakomicie czytelnym i zrozumiałym. Najczęstszym błędem tego typu dzieł, jest przesadzenie z abstrakcją, co czyni je zupełnie nie do odszyfrowania. Tym razem, spotykamy się z idealnym wyważeniem – wszystko jest jasne, lecz nadal możemy interpretować wydarzenia z książki w różnorodny sposób. Według mnie, to niemała zaleta.

PS: papier! Zapomniałem wspomnieć o papierze! Wydanie z czterema kropkami na okładce, sklejone jest z najprzyjemniejszego papieru, jakiego dane mi było dotykać w życiu. Czytałem i głaskałem przeczytane słowa. Przyjemność intelektualna, połączona z przyjemnością sensoryczną – bardzo przyjemny miks.

Migotliwa, eteryczna historia z morałem. Obcując z nią, miałem wrażenie, że zapadam się w oniryczny trans. Potrafiłem doskonale wczuć się w dwójkę głównych bohaterów. Akcja była była płynna, a wynikające z niej intrygi zastanawiające. Te wszystkie pozytywne odczucia, nie są jednak dziełem przypadku czy jakiejś słowo-mistycznej magii, lecz znakomitego stylu pisarskiego....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Milan Kundera jest mistrzem w komponowaniu małych historii rozpoczynających swój bieg od z pozoru błahych decyzji. Przykład tego schematu, wykorzystanego wcześniej chociażby w „Żarcie” stanowi także „Tożsamość”. Opowiada ona o losach Chantal i Jean-Marca, przeciętnego małżeństwa zamieszkującego Paryż. Ona ma bogatą przeszłość matrymonialną, gdy ją poznajemy jest już trzykrotnie rozwiedziona. On jest człowiekiem wiecznie niespełnionym. Ima się różnych zajęć, od studiów medycznych, przez pisanie artykułów, aż na instruktażu jazdy na nartach kończąc. Upływający na wspólnych wieczorach i wyjściach czas nie daje o sobie zapomnieć i pewnego dnia, starsza o cztery lata od partnera Chantal poczuje się mało atrakcyjna i stara. Zacznie przeszkadzać jej, że mężczyźni się za nią nie oglądają, że nawet jej własny facet traktuje ją jak mebel, który choć przydatny, z urokiem ma niewiele wspólnego. Próbując zmienić bieg myśli ukochanej, Jean-Marc wysyła do niej anonimowe listy miłosne, które onieśmielają adresatkę i wprowadzają na nowo iskrę świeżości w ich związek.
Przy wykorzystaniu tego prostego zabiegu, Kundera zaczyna swoją kunsztowną zabawę, nie tylko z bohaterami książki, ale także z czytelnikami. Ta na pierwszy rzut oka pełna romantyzmu i kruchości opowieść o życiu dwóch kochanków, zacznie meandrować w najmniej spodziewane rewiry. Dziecięca igraszka, której jedynym celem miało być danie przyjemności drugiej osobie, stanie się przyczyną stopniowego odkrywania własnych tożsamości, tych części siebie, które do tej pory bohaterowie skrywali przed sobą.
Autor opisuje chwile, w których radość miesza się z bezsilnością. Nie sposób nie zauważyć, że ta pełna pasji opowieść o związkowym zniewoleniu i definiowaniu własnej przestrzeni wolności jest jednocześnie historią osoby niezwykle egocentrycznej, wymieniającej swoich adoratorów jak szczoteczki do zębów. „Tożsamość” to opowieść o bardzo ludzkich źródłach wewnętrznego tragizmu, o rozpaczliwym buncie i potrzebie ciągłego udowadniania swojej wyjątkowości. To też relacja o tym, że nawet w pozornie ułożonym i przytulnym świecie, sami tworzymy powody do niezadowolenia, wplątując się tym samym w coraz gęstsze sieci niedorzecznej dwuznaczności. Kundera tonie w półmrokach niedopowiedzeń, kreuje świat według nieoczekiwanego scenariusza, który dzięki niuansom przybiera taki, a nie inny kształt.
Niewątpliwym atutem powieści jest jej inteligentnie skonstruowana fabuła, osadzona na nieoczywistej intrydze, pełnej niepokoju i obsesyjności. Przewrotność książki udowadnia, że mamy do czynienia z dziełem wykraczającym daleko poza kolorowe, dynamiczne i błahe terytorium masowej rozrywki. Kundera będzie mówił do nas językiem prostym, ale pełnym mądrości, znajdzie wspólny mianownik z osobami samotnymi, ale też szczęśliwymi małżonkami. „Tożsamość” porusza w czytelniku ważne struny, nie boi się mówić o tych niewygodnych prawdach o nas samych, które wolelibyśmy ukryć gdzieś głęboko w sercu. Pokazuje kim naprawdę jesteśmy, czego szukamy i potrzebujemy. Daje nam także przykład, jak bardzo jesteśmy różnorodni, do czego często wstydzimy się przyznać.
Autor swoją historię opowiada w sposób realistyczny, nie stroniący od taplania się w codziennym brudzie. Razem z nim będziemy poznawać nieczystości życia bohaterów, zastaniemy ich w niewygodnych sytuacjach i mało harmonijnych formach wyrażania przywiązania. Kundera daleki jest od romantyzmu, opowiada o tym wszystkim, co chowamy za drzwiami własnych pomieszczeń i robi to w sposób pozbawiony sztucznego uroku. Miłość cielesna nie będzie u niego boskim aktem wyznania wiary w swoją młodość, a raczej banalnym pociągiem ciała do ciała. Większość czasu spędzimy jednak z bohaterami na prozaicznych czynnościach – rozmowach przy winie, spacerach po mieście, przeglądaniu szaf z ubraniami. W te dialogi będą wplatane niezwykle interesujące myśli filozoficzne, na temat pracy zawodowej, konsumpcjonizmu czy przemijania.
„Tożsamość” burzy i zniekształca normalność Chantal i Jean-Marca. Zmienia kształt ich świata, każe na nowo odkrywać areał codziennego funkcjonowania. To książka pełna dynamiki i specyficznego nastroju, w który sami wchodzimy mimowolnie, rzadko jednak sobie to uświadamiając. Choć może nie jest tak uniwersalna jak wspomniany wcześniej „Żart”, tak głęboka jak „Nieznośna lekkość bytu”, tak tęskna jak „Niewiedza”, czy tak wielowymiarowa jak „Nieśmiertelność”, pozwala spojrzeć na własne ja z innej perspektywy. Stanowi doskonały asumpt do dialogu ze sobą i swoją drugą połową, do wspólnego odnajdywania światła w nieprzeniknionym mroku pospolitości.
Recenzja ukazała się na stronie https://melancholiacodziennosci.blogspot.com/2018/03/recenzja-tozsamosc-milan-kundera.html

Milan Kundera jest mistrzem w komponowaniu małych historii rozpoczynających swój bieg od z pozoru błahych decyzji. Przykład tego schematu, wykorzystanego wcześniej chociażby w „Żarcie” stanowi także „Tożsamość”. Opowiada ona o losach Chantal i Jean-Marca, przeciętnego małżeństwa zamieszkującego Paryż. Ona ma bogatą przeszłość matrymonialną, gdy ją poznajemy jest już...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo lubię styl Kundery, ale ta książka jakoś mnie nie przekonała, czytając ją miałam wrażenie, że autor sam nie wie do czego dąży.Dodatkowo jest to lektura bardzo przygnębiająca.

Bardzo lubię styl Kundery, ale ta książka jakoś mnie nie przekonała, czytając ją miałam wrażenie, że autor sam nie wie do czego dąży.Dodatkowo jest to lektura bardzo przygnębiająca.

Pokaż mimo to