Tożsamość

"Zdawało mu się, że ona nie istnieje już dla niego, że odeszła sobie gdzie indziej, w inne życie, w którym jeśli ją spotka, to już jej nie rozpozna."

"Nieznośna lekkość bytu" w przypadku moich odczuć, była jedynie przedsmakiem czegoś jeszcze lepszego. Styl autora urzeka już od pierwszych stron i co najważniejsze, tego stylu po prostu nie da się pomylić - jest absolutnie oryginalny. Kundera lubuje się w niejednoznaczności, zabawia się wyobraźnią, a jednocześnie w jego utworach zawsze wybrzmiewają sprawy ważne, takie o których chcemy czytać bo przecież w jakimś stopniu dotyczą każdego z nas. Dlatego mam wrażenie, że twórczość Kundery jest absolutnie uniwersalna.
"Tożsamość" jest jedną z tych książek, która wyjątkowo trafiła w mój gust. O ile "Nieznośna lekkość bytu" pozwoliła mi przede wszystkim zachwycić się stylem pisania, o tyle "Tożsamość" zaangażowała mnie również emocjonalnie, co sprawia, że dla mnie będzie książką zdecydowanie lepszą niż wspomniany wyżej klasyk, dzieło najpopularniejsze tego autora.

A o czym jest "Tożsamość"? Przede wszystkim o tworzeniu relacji z drugim człowiekiem. O trudnościach jakie w tej drodze kreacji się pojawiają, o ludziach jako jedności, ale też o każdym z osobna. O pęknięciach tożsamości, o poznaniu, o "byciu razem", ale też "osobno" O pięknie zażyłej relacji, ale też o jej naturalnych słabościach. O tym, że wzajemnie jesteśmy dla siebie lustrami - o tym, że przeglądamy się w czyiś oczach, czasem odnajdując siebie, a czasem gubiąc totalnie swoje prawdziwe "ja". O tym jak jesteśmy odbierani przez innych, jak to na nas wpływa, jak to nas kształtuje. O figlach wyobraźni, o wpływie myśli, wyobrażeń na rzeczywistość. O pojedynczych zdarzeniach, niby błahych, które rodzić mogą poważne konsekwencje.
O dobrych intencjach, które czasem zawodzą.

"Tożsamość" to opowieść o odkrywaniu siebie, ale i odkrywaniu osoby bliskiej, wciąż na nowo, ze zdziwieniem, czasem z lękiem. To piękny portret dwójki kochających się ludzi, pod których można podstawić właściwie każdego z nas wraz ze swym partnerem/partnerką. I choć może nie w każdym punkcie spotkamy się z bohaterami tej opowieści, to zaręczam, że wiele z ich wątpliwości, skłębionych myśli, będziemy w stanie dobrze zrozumieć. Kundera bowiem porusza tematy niezwykle uniwersalne, ale może zbyt często pomijane, zamiatane pod dywan? Dlatego mam wrażenie, że tak dobrze koresponduje się z poruszanymi przez niego tematami. Bo nareszcie gdzieś możemy o palących nas sprawach posłuchać, bo nareszcie w swych codziennych troskach, zostajemy zrozumiani, a nie posądzeni o przewrażliwienie. Obraz miłości, relacji tworzonej z drugim człowiekiem jaki przedstawia Kundera, jest tym, którego w literaturze tak często szukam i niestety znajduję zbyt rzadko. To nie jest miłość gorzka, nieszczęśliwa czy znów pełna namiętności, utopiona w pastelach... to miłość zupełnie zwyczajna, wielka bo jedyna w swoim rodzaju, ale niepozbawiona wad. To uczucie piękne, choć skomplikowane bo musi pogodzić dwie zupełnie różne perspektywy, dwie indywidualności. Kundera mówi o miłości stale wątpiącej, o miłości, która czasem zagubi się gdzieś w biegu. Mówi o rozmijających się oczekiwaniach, ale też tak naprawdę o wielu podobieństwach, między nami ludźmi, którzy choć różni , w rzeczywistości złożeni są z tożsamych, uniwersalnych potrzeb.

"Tożsamość" przypomina mi taniec dwóch osób, które chwilami oddalają się od siebie, by wytańczyć swój kawałek, swoją partię, po czym wpadają sobie w objęcia by ciało przy ciele tańczyć do końca razem. W tych momentach, gdy znajdują się dalej od siebie - wodzą wzrokiem i nie do końca się poznają. Coś im się wydaje, ale to nie jest ta pewność, której potrzebują by poczuć się komfortowo, by nastał spokój w sercu. Gdy się do siebie zbliżają, gdy już stoją twarzą w twarz, szukając namiastki tego co znane, i w końcu po wymianie kilku spojrzeń, to odnajdują. Mogą być spokojni. To czego nie mogli odnaleźć było tu bowiem cały czas. Tylko na chwilę coś nam to przysłoniło.
No właśnie, taka jest miłość, tacy jesteśmy my, w utworze Kundery. Czasem niespójni, sprzeczni z samym sobą, a co dopiero w duecie. Czasem nie poznajemy odbicia w lustrze, co więc dziwnego, że i nas czasem niektórzy mylą?

Ciągle, każdego dnia, poznajemy się na nowo, pogłębiamy tę wiedzę. A i tak zdarzy się dzień, kiedy to co wiemy, rozsypie się w drobny mak, i będziemy zmuszeni na nowo skleić wszystko w jedną całość. Kundera pokazuje, że nic w życiu nie jest pewne, stabilne, nic nie jest na zawsze. Każdy dzień jest inny, każda nowa sytuacja sprawia, że i my się zmieniamy. Nasza tożsamość przez całe życie, choć zaczepiona w paru stałych elementach, ulega ciągłym przemianom. To nie jest złe ale nierzadko rodzi nasz sprzeciw, bo generalnie lubimy czuć się stabilnie, lubimy pewnego rodzaju rutynę.
Lecz w tych zmianach, w tej obcości, w tym nieznanym odbiciu w lustrze - jesteś wciąż Ty. I o tym nie można zapomnieć.
Tego odbicia nie możesz się wyprzeć.

Tak króciutka, a niosącą naprawdę wielką treść. Wyjątkowo mocno prowokuje do własnych interpretacji, a może nawet nadinterpretacji? Tak czy inaczej, po tej lekturze, myślom nie ma końca. Uwielbiam takie angażujące, niejednoznaczne opowieści!

"Zdawało mu się, że ona nie istnieje już dla niego, że odeszła sobie gdzie indziej, w inne życie, w którym jeśli ją spotka, to już jej nie rozpozna."

"Nieznośna lekkość bytu" w przypadku moich odczuć, była jedynie przedsmakiem czegoś jeszcze lepszego. Styl autora urzeka już od pierwszych stron i co najważniejsze, tego stylu po prostu nie da się pomylić - jest absolutnie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ta książka to życie. Z wszystkimi jego rozczarowaniami, wątpliwościami i obawami.
Dla mnie jest to najpiekniejsza opowieść o miłości. Miłości w kontekscie przanalezenia, zachowania indywidualności w związku, niezależności, i tego jak my widzimy samych siebie w tej relacji.
Kundera jest niebywałym obserwatorem kobiecej psychiki. Zachwycił mnie, złapał za serce i nie puścił.

Ta książka to życie. Z wszystkimi jego rozczarowaniami, wątpliwościami i obawami.
Dla mnie jest to najpiekniejsza opowieść o miłości. Miłości w kontekscie przanalezenia, zachowania indywidualności w związku, niezależności, i tego jak my widzimy samych siebie w tej relacji.
Kundera jest niebywałym obserwatorem kobiecej psychiki. Zachwycił mnie, złapał za serce i nie puścił.

Pokaż mimo to

Kundera zawyżył mi wymagania co do swoich książek, a ta niestety nieznacznie od tego pułapu odbiega. Mimo to uważam, że warto przeczytać, bo kilka myśli jest naprawdę niekonwencjonalnych i zmuszających do namysłu.

Kundera zawyżył mi wymagania co do swoich książek, a ta niestety nieznacznie od tego pułapu odbiega. Mimo to uważam, że warto przeczytać, bo kilka myśli jest naprawdę niekonwencjonalnych i zmuszających do namysłu.

Pokaż mimo to

Powtórze tylko to, co już kiedyś napisałam - nie rozumiem, dlaczego Kundera nigdy nie zyskał uznania komitetu noblowskiego. Ten facet zasługuje na Nobla, jak mało kto.

Nikt inny nie potrafi krótką formą poruszyć tak bardzo.
Niewielka objętościowo książeczka, do przeczytania w 24 godziny, a tyle myśli, tyle refleksji, tyle zadumań...

Powtórze tylko to, co już kiedyś napisałam - nie rozumiem, dlaczego Kundera nigdy nie zyskał uznania komitetu noblowskiego. Ten facet zasługuje na Nobla, jak mało kto.

Nikt inny nie potrafi krótką formą poruszyć tak bardzo.
Niewielka objętościowo książeczka, do przeczytania w 24 godziny, a tyle myśli, tyle refleksji, tyle zadumań...

Pokaż mimo to

Kunderę się dobrze czyta, krótka rzecz pozwalająca się zastanowić nad kilkoma tematami nad którymi warto się czasami zastanawić. I za tą przestrzeń do namysłu którą autor zostawia dam 8 gwiazdek. Trochę jak z filmami Allena, fani będą zadowoleni, reszta będzie się zastanawiać o co tyle krzyku :)

Kunderę się dobrze czyta, krótka rzecz pozwalająca się zastanowić nad kilkoma tematami nad którymi warto się czasami zastanawić. I za tą przestrzeń do namysłu którą autor zostawia dam 8 gwiazdek. Trochę jak z filmami Allena, fani będą zadowoleni, reszta będzie się zastanawiać o co tyle krzyku :)

Pokaż mimo to

Niska ocena ze względu na to, że w większości książki jest to sen.

Niska ocena ze względu na to, że w większości książki jest to sen.

Pokaż mimo to

Denerwująca praktyka - opowiadanie wydane jako książka.
Krótkie to, archaiczne i w sumie nic porywającego.
Szkoda czasu.

Denerwująca praktyka - opowiadanie wydane jako książka.
Krótkie to, archaiczne i w sumie nic porywającego.
Szkoda czasu.

Pokaż mimo to

"Tożsamość" jest trochę o miłości, trochę o konformizmie, a trochę o ludzkiej zdolności do poznania innego człowieka. Pierwszy z tych tematów zostaje położony przez płaskie, napisane bez uczucia postaci, drugi nigdy nie doczekuje się właściwego rozwinięcia, a trzeci wypada blado w porównaniu choćby z poruszającą podobną problematykę "Amerykańską sielanką" Rotha, przede wszystkim dlatego, że brak zrozumienia między Chantal i Jeanem-Markiem wynika z prozaicznego braku komunikacji. Kłopoty bohaterów "Tożsamości" są banalnie proste do rozwiązania, a powikłana komedia pomyłek, w którą się plączą, bardziej wkurza niż pomaga zilustrować problem. Kundera wpada tu niestety we własne sidła; znów krąży wokół podobnych tematów, co zwykle, znów używa typowych dla siebie melodramatycznych rozwiązań fabularnych, ale tym razem na każde interesujące przemyślenie, jak choćby to dotyczące relacji Chantal z jej rodziną, przypada kilka komentarzy i bon motów godnych podrzędnego pisarzyny (na przykład kiedy Chantal obserwuje na spacerze mężczyzn noszących dzieci w nosidełkach i uznaje, że są oni "tatusiami, to znaczy: ojcami bez ojcowskiego autorytetu"). W przypadku książki tak krótkiej, jak "Tożsamość", główny wywód stanowi rusztowanie, na którym opiera się całość; jeśli nie jest dość dobry, pociąga za sobą na dno całą resztę. Niestety, prócz niego zawodzą też zakończenie (równie zaskakujące, co zupełnie zbędne) i dialogi (nie tylko niewiarygodne, ale wręcz karykaturalne). Zdarzają się tu dobre momenty, ale jak na Kunderę - spektakularna porażka.

"Tożsamość" jest trochę o miłości, trochę o konformizmie, a trochę o ludzkiej zdolności do poznania innego człowieka. Pierwszy z tych tematów zostaje położony przez płaskie, napisane bez uczucia postaci, drugi nigdy nie doczekuje się właściwego rozwinięcia, a trzeci wypada blado w porównaniu choćby z poruszającą podobną problematykę "Amerykańską sielanką" Rotha, przede...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Tożsamość zostaje nam narzucona, a życie jest snem...
5/10 - połowa, bo właśnie za taką uważam tę powieść, w połowie dobrą, w drugiej połowie niestety nijaką. Omawiana miała być kwestia tożsamości, odniosłam jednak wrażenie, że książka bazuje raczej na kwestiach problemów związkowych. Na związek bohaterów patrzymy z perspektywy raz jednego, raz drugiego z nich, co doskonale służy obserwacji osobowości każdego z nich, a także ich relacji. Autor bardzo zręcznie unika stereotypów związanych z płcią i szeroko analizuje problemy, których w romantycznej, choćby i najbardziej dojrzałej relacji nie sposób uniknąć. Jednak tożsamość, którą bohaterowie mają rzekomo odkrywać, raczej nie należy do nich, została przypisana im przez partnerów, współpracowników czy przeszłość, przez co tak naprawdę nie zostaje przez nich odkryta lecz biernie zaakceptowana Cały ten wątek jest lakoniczny i nieco banalny i niestety, tam gdzie akcja nabiera największego tempa i zakończenie zaczyna zapowiadać się naprawdę obiecująco, autor (pomimo mojego ogromnego szacunku wobec niego) stosuje najbanalniejszy z banalnych trików. Szkoda, bo "dzięki" temu powieść nie zostawiła miejsca na głębszą refleksję

Tożsamość zostaje nam narzucona, a życie jest snem...
5/10 - połowa, bo właśnie za taką uważam tę powieść, w połowie dobrą, w drugiej połowie niestety nijaką. Omawiana miała być kwestia tożsamości, odniosłam jednak wrażenie, że książka bazuje raczej na kwestiach problemów związkowych. Na związek bohaterów patrzymy z perspektywy raz jednego, raz drugiego z nich, co doskonale...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie jest to najlepsze dzieło Milana Kundery, jednak zachowuje jego unikalny styl i książka jest zdecydowanie warta przeczytania. Książka opowiada tylko jedną historię (co nie jest regułą w opowiadaniach czeskiego autora). Polecam.

Nie jest to najlepsze dzieło Milana Kundery, jednak zachowuje jego unikalny styl i książka jest zdecydowanie warta przeczytania. Książka opowiada tylko jedną historię (co nie jest regułą w opowiadaniach czeskiego autora). Polecam.

Pokaż mimo to