„Macedonia i Medycyna” to bardzo specyficzna książka. Niespecjalnie lubię określenie „specyficzny”, ale w tym wypadku będzie ono jak najbardziej na miejscu, ponieważ książka nie daje się zaklasyfikować do jakiegokolwiek gatunku. A mimo to, a może właśnie dlatego jest dość ciekawa. Nie wiemy zupełnie czy na kolejnej kartce trafimy na fragment reportażu, autobiografii współautorki i jej rodziny, czy może dla odmiany wylosujemy mini przewodnik po wyjątkowych miejscach i smakach Macedonii…

Ale od początku – myślę, że pierwotnym zamiarem autorów było skupienie się na macedońskich korzeniach i niezwykłych dziejach imigracyjnych rodziny Pani Emilii – współautorki, której ojciec – Macedończyk Egejski, jako młody człowiek z partyzanckim życiorysem, w środku greckiej zawieruchy po drugiej wojnie światowej, po licznych prześladowaniach i z wiszącym nad nim wyrokiem śmierci (który nieuchronnie zostałby wykonany w razie ujęcia w kraju) jakimś cudem zdołał dostać się na statek z ocalałymi partyzantami greckimi i macedońskimi i dotarł do Polski.

Ten pierwotny zamiar, zapewne z uwagi na wielość wątków, które pojawiały się w trakcie powstawania książki, nie do końca się powiódł. Ale to dobrze, bo w ten sposób książka przybliża niewtajemniczonemu czytelnikowi poplątane losy Macedonii (kraju) i Macedonii (regionu),które po formalnie zakończonej II wojnie światowej, dalej trwały w stanie wojny, nawet bardziej krwawej i bratobójczej.

I tu, uwaga! ciekawostka. Pierwszego konia z rzędem temu, kto wiedział, że po II wojnie światowej na wyspie Wolin istniał tajny szpital wojskowy, który przyjmował i leczył rannych partyzantów z tamtego regionu. Drugiego konia z rzędem temu, kto wiedział jak wielką rolę odegrała Polska pod koniec lat czterdziestych, przyjmując pod swój dach ocalałych w podobnych okolicznościach zarówno bojowników jak i dzieci z ogarniętej wojną domową Grecji oraz jak wielu z uchodźców zostało później półoficjalnie zasymilowanych z naszym społeczeństwem, mimo licznych również półoficjalnych sprzeciwów władz greckich.

W międzyczasie w fabułę tej niezbyt obszernej książki wplecione zostają wątki kariery lekarskiej Pani Emilii w Polsce, dowiadujemy się również sporo o działalności Towarzystwa Polsko-Macedońskiego, poznajemy ciekawe zakątki Macedonii i możemy nawet spróbować macedońskiego burka przyrządzonego na milion sposobów.

Naprawdę specyficzny „patchwork”.

„Macedonia i Medycyna” to bardzo specyficzna książka. Niespecjalnie lubię określenie „specyficzny”, ale w tym wypadku będzie ono jak najbardziej na miejscu, ponieważ książka nie daje się zaklasyfikować do jakiegokolwiek gatunku. A mimo to, a może właśnie dlatego jest dość ciekawa. Nie wiemy zupełnie czy na kolejnej kartce trafimy na fragment reportażu, autobiografii...