Zapraszam do mojej recenzji:
http://portal.strategie.net.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=2357:julian&catid=19:recenzje-ksiazek&Itemid=112

Zapraszam do mojej recenzji:
http://portal.strategie.net.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=2357:julian&catid=19:recenzje-ksiazek&Itemid=112

Według mnie morał z tej historycznej opowieści jest taki, że nie wystarczy zastąpić hierarchię jednego kościoła innym kościołem oraz podbijać kolejne prowincje, bez realnego (nie tylko teoretycznego) rozdziału religii instytucjonalnych od spraw polityki, aby wykorzenić elementy chaosu w organizacji społeczeństwa, edukacji i gospodarki (czyli wzmocnić imperium wewnętrznie). Nawet gdy Julian podejmuje nadludzki wysiłek aby być dobrym i sprawiedliwym zarządcą, ewidentnie po pewnym czasie podkopuje go jego własny rytualizm i fanatyzm religijny, mania na punkcie omenów, powrót do starszej wersji reakcyjnego tradycjonalizmu, brak uwagi skierowanej na podnoszenie umiejętności ogarniania gospodarki (tendencja do oddawania jej znacznej części na pastwę starej dżungli rynkowej). W tej sytuacji bez przeszkód mogą dalej plenić się chwasty kapitałowych interesów ministrów, senatorów, namiestników, prefektów, kwestorów itd. W konsekwencji nie zachodzi żadna istotna zmiana ku poprawie sytuacji ogólnej. Nie pomaga nawet rewolucja w teologicznej narracji oraz militarno-charyzmatyczne talenty wodza. Przez cały czas czytania miałem wrażenie, że nawet gdyby Julian podbił cały świat, to takie imperium i tak szybko by implodowało pod ciężarem własnej hierarchii, partykularyzmów rynkowych oraz kłótni między frakcjami wewnętrznymi.

Według mnie morał z tej historycznej opowieści jest taki, że nie wystarczy zastąpić hierarchię jednego kościoła innym kościołem oraz podbijać kolejne prowincje, bez realnego (nie tylko teoretycznego) rozdziału religii instytucjonalnych od spraw polityki, aby wykorzenić elementy chaosu w organizacji społeczeństwa, edukacji i gospodarki (czyli wzmocnić imperium wewnętrznie)....

Książka opisująca życie Juliana Apostaty. W formie dziennika/pamiętnika z wtrąceniami czytających go osób. Oczywiście istnieją elementy niespójne (mnie drażniła niekonsekwencja w nazwach własnych - były nazwy antyczne np. Galia, Sirmium itp., ale też Austria, Strasbourg). W każdym razie po nieco nudnym początku akcja się rozkręca.

Książka opisująca życie Juliana Apostaty. W formie dziennika/pamiętnika z wtrąceniami czytających go osób. Oczywiście istnieją elementy niespójne (mnie drażniła niekonsekwencja w nazwach własnych - były nazwy antyczne np. Galia, Sirmium itp., ale też Austria, Strasbourg). W każdym razie po nieco nudnym początku akcja się rozkręca.

Najlepiej przeczytac ta ksiazke bez wczesniejszego przygotowania w temacie, o ktore jest za latwo, bo przeciez wszystkie dane historyczne na temat bohatera sa w telefonie. Swiadomie unikalem doinformowania sie "na lewo", nie chcialem wiedziec jak sie ta historia skonczy. Powiesc jest na dobrym poziomie, choc po okolo 300 stronach zaczyna sie wydawac ze czegos w niej brakuje, natomiast koncowka (niemilosiernie opozniana) ratuje cala sytuacje. Moze to to ze prawie wogole nie ma w niej kobiet, a za duzo zolnierzy i politykow? Postac Juliana Apostaty jest w Polsce nieznana, a przeciez nieslychanie ciekawa. Powiesc jest jednak wg mnie za malo filozoficzna, szczegolnie jesli porowna sie ja np. z "Pamietnikami Hadriana" Marguerite Yourcenar. Brakuje troszeczke wyrafinowania w narracji, mysli, refleksji, choc autor stara sie chwilami uromantycznic bohatera, a potem sie zaraz z tego wycofuje. Ale dowiadujemy sie duzo i zapamietamy z tej historii duzo. Czy polubimy starozytny Rzym? Watpie. Zdrady, otrucia, okrucienstwo, trudno sie tym tak zafascynowac. Ktorzy to barbarzyncy a ktorzy Rzymianie, czy wogole z naszego dziesiejszego punktu widzenia jest jaks roznica? Ale moze ciagle za malo wiemy? Moze nasza wiedza jest oparta na wersji z Hollywood a autor byl tego swiadomy? Powiesc nie daje odpowiedzi, w tym sensie specjalnie nie wzbogaca naszej wiedzy. Ale za to z pewnoscia przenosi w inny swiat.

Najlepiej przeczytac ta ksiazke bez wczesniejszego przygotowania w temacie, o ktore jest za latwo, bo przeciez wszystkie dane historyczne na temat bohatera sa w telefonie. Swiadomie unikalem doinformowania sie "na lewo", nie chcialem wiedziec jak sie ta historia skonczy. Powiesc jest na dobrym poziomie, choc po okolo 300 stronach zaczyna sie wydawac ze czegos w niej...

Świetna, erudycyjna, inteligentna biografia Juliana Augusta, znanego także jako Julian Apostata, ostatniego niechrześcijańskiego cesarza rzymskiego. Spędzający dzieciństwo w ciągłym oczekiwaniu na śmierć ze strony swej zbrodniczej rodziny, później wychowywany na katolickiego biskupa, marzący o zostaniu filozofem, staje się w końcu cesarzem największego starożytnego imperium. Usiłuje przywrócić dawną, hellenistyczną wiarę, reformuje system podatkowy, stara się rządzić w sposób demokratyczny. Jednocześnie broni Galii przed Gotami, podbija Persję, okazuje się świetnym, zwycięskim wodzem. Żył zbyt krótko, aby mu się to wszystko udało, zostaje zamordowany w wieku lat 32. Książka jest doskonale napisana, opisy bitew porywające, motywy postępowania bohatera przekonująco wyjaśnione. Dodatkowo pamiętnik Juliana komentuje dwóch współczesnych mu, starych, złośliwych filozofów, co dodaje wydarzeniom obiektywizmu a ich wzajemne przytyki są nieodparcie zabawne. Perełka czytelnicza!

Świetna, erudycyjna, inteligentna biografia Juliana Augusta, znanego także jako Julian Apostata, ostatniego niechrześcijańskiego cesarza rzymskiego. Spędzający dzieciństwo w ciągłym oczekiwaniu na śmierć ze strony swej zbrodniczej rodziny, później wychowywany na katolickiego biskupa, marzący o zostaniu filozofem, staje się w końcu cesarzem największego starożytnego...

Nie czytam książek historycznych tego typu i sam bym po nią nie sięgnął. Ale miło, że została mi polecona.

Ze stylem autora trzeba się oczytać i chyba łatwo poddać się na początku, ale jak się przebrnie przez pierwsze kilka rozdziałów to można zanurzyć się w świat starożytności. Akcja nie jest zbyt wartka, ale przyśpiesza pod koniec (z historycznie wiadomych przyczyn),a po wszystkim nawet czytelnik jest w stanie poddać się refleksji nad życiem tego nietypowego Cesarza (choć zmieniali się w opisywanych czasach tak często, że można się pogubić). Sama forma (dziennikowo-listowna) też jest do "ugryzienia".

Oczywiście tematem przewodnim jest to, co Julian Apostata chciał wprowadzić w życie - wskrzesić stare wierzenia. Trudno powiedzieć, czy autor chciał to umieścić w centrum powieści (i mu się nie udało),czy celowo wyprowadza nas nieco w pole, by nie popaść w proste zestawienie dobra i zła, zwycięstwa i porażki ideologicznej...

W każdym razie polecam ;) Ale raczej jest to rzecz na długie czasowe dystanse, niż powieść na jeden weekend.

Nie czytam książek historycznych tego typu i sam bym po nią nie sięgnął. Ale miło, że została mi polecona.

Ze stylem autora trzeba się oczytać i chyba łatwo poddać się na początku, ale jak się przebrnie przez pierwsze kilka rozdziałów to można zanurzyć się w świat starożytności. Akcja nie jest zbyt wartka, ale przyśpiesza pod koniec (z historycznie wiadomych przyczyn),a...

Z książką Julian autorstwa Gore Vidala wiążą się dwie postacie i o każdej z nich warto napisać kilka słów. Vidal był cenionym amerykańskim intelektualistą, mocno zaangażowanym politycznie, chętnie wypowiadającym się na wszelkie możliwe tematy. Zasłynął nie tylko swoimi powieściami, ale również chętnie komentowanymi debatami m.in. z konserwatystą Williamem Francisem Buckleyem. W 1968 roku oglądali ją wszyscy Amerykanie, co uwieczniono we wciągającym dokumencie Najlepsi wrogowie.

Julian z kolei był konserwatystą. Znany jako Flawiusz Julian lub Julian Apostata, przeszedł do historii jako ostatni niechrześcijański cesarz rzymski. Otwarcie namawiał lud do powrotu do dawnych wierzeń i – niczym Vidal – chętnie uczestniczył w sporach i dyskusjach. Dorastał jako człowiek skromny, lecz miał wielkie ambicje. Poniekąd to one doprowadziły do jego śmierci. W powieści poznajemy go z jego własnych, fikcyjnych pamiętników oraz listów, jakie dwadzieścia lat później przesyłają sobie jego dwaj nauczyciele i przyjaciele, Libanus i Priskos z Epiru.

I tak właśnie ta książka wygląda. Julian w barwny i dość interesujący sposób opowiada o swoim życiu, dzieciństwu spędzonemu w strachu, właściwie w więzieniu, bo jako ostatni żyjący krewniak Konstantyna I Wielkiego w każdej chwili mógł zginąć. Zginął jednak Konstantyn, człowiek odpowiedzialny za śmierć jego bliskich. Julian został jego następcą, starał się zreformować państwo, a przy okazji podbić zawsze niebezpieczną Persję. Niektóre wątki jego powieści komentują, prostują i wyjaśniają wspomniani Libanus i Priskos.

Vidal był intelektualistą, więc nie skupia się na intrygach, krwawych walkach, rzyganiu złotem i figlowaniu z nałożnicami. Opisuje jednak dwór, poglądy bohaterów, niektóre dawne obyczaje. Chętnie sięga po dialogi, dzięki czemu liczącą ponad sześćset stron powieść czyta się dość lekko. Choć niekoniecznie szybko. To jedna z tych książek, które zmuszają do uważnej lektury, czasami również do zastanowienia się nad tematem. A to trwa…

Więcej recenzji:
https://zdalaodpolityki.pl/category/ksiazka/

Z książką Julian autorstwa Gore Vidala wiążą się dwie postacie i o każdej z nich warto napisać kilka słów. Vidal był cenionym amerykańskim intelektualistą, mocno zaangażowanym politycznie, chętnie wypowiadającym się na wszelkie możliwe tematy. Zasłynął nie tylko swoimi powieściami, ale również chętnie komentowanymi debatami m.in. z konserwatystą Williamem Francisem...

Znakomita książka historyczna. Barwne postacie, wierność faktom i kontekstowi historycznemu. Polecam!

Znakomita książka historyczna. Barwne postacie, wierność faktom i kontekstowi historycznemu. Polecam!

Atuty "Juliana" zasługują na porządny referat, a o kulisach pracy nad książką można by było napisać oddzielny bryk. Sama kompozycja dzieła nawiązuje do bardzo bogatego piśmiennictwa Cesarza, które częściowo się zachowało i które polecam każdemu amatorowi książki Gora Vidala i historii chrześcijaństwa, które to wykuwało się, jako religia dominująca Cesarstwie, nie tak bezboleśnie jakby mogło się to wydawać. Za największy atut "Juliana" stawiam ilość zamieszczonych w nim tropów i ciekawostek, które zawiodły mnie do wielogodzinnego studiowania cesarskiej osoby, i nie jako zawoalowanej krytyki chrześcijaństwa, tylko wybitnej figury tamtych czasów.

Atuty "Juliana" zasługują na porządny referat, a o kulisach pracy nad książką można by było napisać oddzielny bryk. Sama kompozycja dzieła nawiązuje do bardzo bogatego piśmiennictwa Cesarza, które częściowo się zachowało i które polecam każdemu amatorowi książki Gora Vidala i historii chrześcijaństwa, które to wykuwało się, jako religia dominująca Cesarstwie, nie tak...

Chyba nigdy tak długo nie czytałam jednej książki - przeczytanie Juliana zabrało mi grubo ponad rok, w międzyczasie wpadały inne lektury.

A jednak jest to książka dobra, a nawet bardzo dobra - Gore Vidal prezentuje sylwetkę nieszablonowego władcy, który władał naprawdę. Julian (nie mylić z Juliuszem Cezarem),to gawędziarski filozof, idealista, tzw. dobry człowiek, którego największym marzeniem jest przywrócenie wiary w helleńskich bogów. w chrześcijańskim już Rzymie. Jakiż to "odmieniec" wśród żądnych sławy i pochwał władców. Wspaniale, że Vidal postanowił przywrócić pamięć o tym człowieku pisząc swoje dzieło.

Książka ma bardzo ciekawą formę - składa się z listów między uczonymi przyjaciółmi Juliana i pamiętników cesarza. W listach przyjaciele rozmawiają między sobą wspominając władcę, a jednocześnie wymieniają między sobą uprzejmości, poglądy, a także kąśliwe, często zabawne uwagi. Pomysł na powieść, w formie epistolarnej jest kapitalny. Pozwala na poznanie historii z kilku stron.

Dlaczego więc lektura zabrała mi aż rok? To jest książka wielu faktów historycznych, mnogości postaci, różnych małych i większych wątków - ciągłe dygresje pochodzące od różnych bohaterów sprawiają, że po przeczytaniu kilku stron czytelnik ma wrażenie, że czytał już co najmniej kilka godzin.

Warto jednak poświęcić kawałek życia, żeby poznać tą wyjątkową historię i docenić ogrom pracy, którą Vidal musiał włożyć żeby stworzyć tak znakomicie historycznie odwzorowaną powieść.

Chyba nigdy tak długo nie czytałam jednej książki - przeczytanie Juliana zabrało mi grubo ponad rok, w międzyczasie wpadały inne lektury.

A jednak jest to książka dobra, a nawet bardzo dobra - Gore Vidal prezentuje sylwetkę nieszablonowego władcy, który władał naprawdę. Julian (nie mylić z Juliuszem Cezarem),to gawędziarski filozof, idealista, tzw. dobry człowiek,...