Sama nie wiem jak tę książkę ocenić. Niby dobra, niby niedobra. Raz wciąga, raz irytuje. Pomysł na uniwersum fajne, ale trochę naciągane. Zmieniałam zdanie o książce w trakcie czytania niczym sinusoida. Można przeczytać. Wątki filozoficzne nawiązujące do powtarzalności historii i związków przyczynowo-skutkowych bardzo interesujące.

Sama nie wiem jak tę książkę ocenić. Niby dobra, niby niedobra. Raz wciąga, raz irytuje. Pomysł na uniwersum fajne, ale trochę naciągane. Zmieniałam zdanie o książce w trakcie czytania niczym sinusoida. Można przeczytać. Wątki filozoficzne nawiązujące do powtarzalności historii i związków przyczynowo-skutkowych bardzo interesujące.

"Most nad otchłanią" jest powieścią, w której losami świata kieruje przeznaczenie, a ludzie są jedynie aktorami na scenie życia, przy czym podejmowane przez nich decyzje i tak nie mają większego wpływu na wydarzenia w skali globalnej. To trochę tak jak jazda po autostradzie z włączonym tempomatem. Niby można trochę dodać gazu lub przyhamować, ale po chwili i tak auto wróci do stałej prędkości. Do tego bohaterowie świata wykreowanego przez Konrada T. Lewandowskiego mogą wciskać pedały w bardzo ograniczonym zakresie, więc tempomatu nie da się wyłączyć. Autor nie używa pojęć w rodzaju "mojra", czy "przeznaczenie", nie mniej jednak z wypowiedzi postaci wynika, że to jest właśnie czynnik determinujący na dłuższą metę wszelkie zdarzenia.

Konrad T. Lewandowski zaczyna powieść czymś w rodzaju dłuższego wprowadzenia, po czym zaczyna się właściwa część książki z zupełnie innymi bohaterami, a po niej następuje oderwany fabularnie epilog. Zabieg ten wprowadza pewien zamęt i niespójność w książce oraz utrudnia jej odbiór. W głównej części powieści występują, jak to zwykle bywa, dwa stronnictwa reprezentowane przez dwóch odmiennych bohaterów. Co ciekawe, z początku nie wiadomo kto ma rację w sporze i którego z bohaterów obdarzać sympatią. Przyznam szczerze, że długo nie mogłem przekonać się do Andremila Coro. "Most nad otchłanią" jest dobrą książką do poczytania w wolnej chwili, jednakże do arcydzieła fantasy książce daleko. No i to tego mocno naciągane "dalsze" podróże wojsk pomimo konstrukcji świata uniemożliwiającej marsz przez 14 godzin bez zagubienia się na wieki...

"Most nad otchłanią" jest powieścią, w której losami świata kieruje przeznaczenie, a ludzie są jedynie aktorami na scenie życia, przy czym podejmowane przez nich decyzje i tak nie mają większego wpływu na wydarzenia w skali globalnej. To trochę tak jak jazda po autostradzie z włączonym tempomatem. Niby można trochę dodać gazu lub przyhamować, ale po chwili i tak auto wróci...

W zasadzie całość nie jest bardzo odkrywcza, bo i odkrywać coś już trudno. Przez książkę, przez kilka jej rozdziałów przebija myśl, że wszystko już było. Historia toczy się kołem i wraca często do punktu wyjścia. Co jakiś czas pojawia się osoba, która chce zmienić kolej rzeczy. I tak patrząc na całokształt, powodzenie takiej misji zależy od tego, kogo masz dookoła. I krainy, i plemiona tak trwają przez setki tysięcy lat bez perspektywy na zmiany. Dobrze, że żyjemy na innym świecie. Bardzo podoba mi się język pisarza, świetnie się czyta. Konstrukcja fabuły jest bardzo przyzwoita, dialogi fajne. Z pewnością sięgnę po jego kolejne książki.

W zasadzie całość nie jest bardzo odkrywcza, bo i odkrywać coś już trudno. Przez książkę, przez kilka jej rozdziałów przebija myśl, że wszystko już było. Historia toczy się kołem i wraca często do punktu wyjścia. Co jakiś czas pojawia się osoba, która chce zmienić kolej rzeczy. I tak patrząc na całokształt, powodzenie takiej misji zależy od tego, kogo masz dookoła. I...

Zaskakuje wnikliwą analizą człowieczeństwa poprzez diagnozę schorzenia o nazwie: powtarzalność historii z symptomami przyczynowo-skutkowymi.

Zakończenie wbija w fotel. Człowiek patrzy prawdzie prosto w oczy. I milczy. Bo co tu powiedzieć. Prawda, to prawda przecież.

Zaskakuje wnikliwą analizą człowieczeństwa poprzez diagnozę schorzenia o nazwie: powtarzalność historii z symptomami przyczynowo-skutkowymi.

Zakończenie wbija w fotel. Człowiek patrzy prawdzie prosto w oczy. I milczy. Bo co tu powiedzieć. Prawda, to prawda przecież.

Jakbym nie widział nazwiska autora to bym nie zgadł, że to polska fantastyka. Tak dopracowana, interesująca i szanująca czytelnika jest to opowieść. Całość jest pomysłowa, spójna i logiczna. Akcja toczy się w sensownym celu i rzeczywiście wciąga; czytelnik ma wrażenie, że sam uczestniczy w opisanych zdarzeniach. Może tylko epilog bym pominął; wydaje się, że nic nie wnosi poza zwiększeniem objętości książki.

Jakbym nie widział nazwiska autora to bym nie zgadł, że to polska fantastyka. Tak dopracowana, interesująca i szanująca czytelnika jest to opowieść. Całość jest pomysłowa, spójna i logiczna. Akcja toczy się w sensownym celu i rzeczywiście wciąga; czytelnik ma wrażenie, że sam uczestniczy w opisanych zdarzeniach. Może tylko epilog bym pominął; wydaje się, że nic nie wnosi...

Polityka, wojna, historia... i tak w kółko :)

Polityka, wojna, historia... i tak w kółko :)

Bardzo polubiłem książki Lewandowskiego.Tu też nie byłem rozczarowany.
Książka od razu mnie przyciągnęła.
A treść tym bardziej,było tu dużo fajnych rzeczy.
Te ludy prymitywne,te walki.
Tylko samej tej magii było ciut może dla mnie za mało.

Bardzo polubiłem książki Lewandowskiego.Tu też nie byłem rozczarowany.
Książka od razu mnie przyciągnęła.
A treść tym bardziej,było tu dużo fajnych rzeczy.
Te ludy prymitywne,te walki.
Tylko samej tej magii było ciut może dla mnie za mało.

Niby niepozorna książeczka, a jednak zadziwiająco dobra. Ciekawy świat, spora dawka rozważań filozoficzno-ideologicznych, ale bez przesadzania ani moralizowania.

Niby niepozorna książeczka, a jednak zadziwiająco dobra. Ciekawy świat, spora dawka rozważań filozoficzno-ideologicznych, ale bez przesadzania ani moralizowania.