W swojej chronologicznie drugiej powieści Andrea Maria Schenkel ponownie sięgnęła po inspirację do historycznych kronik kryminalnych. Tym razem opisuje zbrodnie Johanna Eichhornsa, ktory pod koniec lat trzydziestych zamordował pięć, a zgwałcił ponad dziewięćdziesiąt (sic!) młodych kobiet. Jak wielu innych seryjnych morderców, prowadził podwójne życie: miał porządną pracę na kolei, a także żonę i dwoje dzieci. Co ciekawe, nie jest on w Niemczech zbyt znany - hitlerowcy zadbali, by zbrodnie i egzekucja Eichhornsa nie trafiły na nagłówki, bo był członkiem NSDAP.

Podobnie jak w "Domu na pustkowiu" (Tannöd) Schenkel na motywach prawdziwej historii buduje swoją fikcyjną opowieść o polującym na rowerzystki perwersie. Głos oddaje świadkom, rodzinom ofiar i samemu zbrodniarzowi, cytując jego zeznania. Leitmotivem książki są losy młodziutkiej Kathie, która przyjechała ze wsi szukać szczęścia w Monachium. Nie chciała pracować jako służąca, a bez wykształcenia ani umiejętności nie miała szans na lepszą posadę - wegetowala więc pomieszkując u znajomych i powoli staczała się w prostytucję.

Czyta się szybko, historia wciąga, a zabieg oddania głosu wielu różnym osobom związanym z morderstwami/ofiarami ponownie zdaje egzamin.

W swojej chronologicznie drugiej powieści Andrea Maria Schenkel ponownie sięgnęła po inspirację do historycznych kronik kryminalnych. Tym razem opisuje zbrodnie Johanna Eichhornsa, ktory pod koniec lat trzydziestych zamordował pięć, a zgwałcił ponad dziewięćdziesiąt (sic!) młodych kobiet. Jak wielu innych seryjnych morderców, prowadził podwójne życie: miał porządną pracę na...

Rozczarowała mnie ta powieść. Historia jest prosta jak drut, chociaż aż prosi się tu o jakieś fabularne zakręty i czytając początkowe rozdziały, byłam pewna, że na takowe natrafię. Złudne to były nadzieje. Dwie ścieżki fabularne zostają ostatecznie połączone w sposób, który nie robi żadnego wrażenia i każe nam się zastanawiać, po co w ogóle były one rozdzielone.

Ciekawym elementem jest na początku umiejscowienie w czasie tej historii, ale nie jest ono też jakoś spektakularnie wykorzystane.

Dużą zaletą dla osób uczących się języka niemieckiego będzie na pewno przejrzysty język z wieloma następującymi po sobie zamiennymi wyrażeniami. Można wzbogacić swoje słownictwo.

Ot, i to by było na tyle. Można poczytać z braku laku albo dla nauki języka, ale jeśli chodzi o przeżycia czytelnicze, to jak dla mnie nie ma tu czego szukać.

Rozczarowała mnie ta powieść. Historia jest prosta jak drut, chociaż aż prosi się tu o jakieś fabularne zakręty i czytając początkowe rozdziały, byłam pewna, że na takowe natrafię. Złudne to były nadzieje. Dwie ścieżki fabularne zostają ostatecznie połączone w sposób, który nie robi żadnego wrażenia i każe nam się zastanawiać, po co w ogóle były one rozdzielone.

Ciekawym...