Po przeczytaniu pierwszych czterech części historii życia Juliusza Cezara byłem ogólnie zadowolony, pomimo lekkich odstępstw od faktów historycznych.
Plusy:
- losy przyjaciół i wrogów Cezara po jego skrytobójczym zamordowaniu;
- charyzmatyczna postać Oktawiana Augusta, adoptowanego syna Cezara;
- najgorsza wojna jaka może być to wojna domowa, bratobójcza;
- jak okrutni, zajadli i perfidni potrafią być ludzie w walce o władzę;
- bezwzględna polityczna batalia o możliwość rządzenia w Rzymie;
- zdecydowanie mniej manipulowania historią, naginania faktów;
- czasami trzeba wszystko postawić na jedną kartę, wóz albo przewóz;
- dynamiczna akcja, intrygi polityczne, potyczki oraz wielkie bitwy;
- zdrada nigdy nie popłaca, sprawiedliwość ma długie ręce;
- zadowoleni będą ci co lubią czasy cesarstwa rzymskiego w okresie świetności;
- opis finałowej bitwy pod Filippi pomiędzy legionami rzymskimi stojącymi po przeciwnych stronach konfliktu na najwyższym poziomie.
Minusy:
- bohaterowie trochę schematyczni, brak głębszej analizy postaci;
- czasami mieszanie epizodami z historii dezorientuje.
Ogółem książka dobra.

Po przeczytaniu pierwszych czterech części historii życia Juliusza Cezara byłem ogólnie zadowolony, pomimo lekkich odstępstw od faktów historycznych.
Plusy:
- losy przyjaciół i wrogów Cezara po jego skrytobójczym zamordowaniu;
- charyzmatyczna postać Oktawiana Augusta, adoptowanego syna Cezara;
- najgorsza wojna jaka może być to wojna domowa, bratobójcza;
- jak okrutni,...

Ostatnia część cyklu IMPERATOR opisuje czas po śmierci Juliusza Cezara . Rzym ogarnia fala walk o władzę. Czas , który z Rzymu uczyni republikę lub dyktaturę. Frakcje , przywódcy , władza nad legionami . Oktawian usynowiony w testamencie przez Cezara , przyjmuje jego imię i doprowadza do ostatecznej bitwy z wojskami Brutusa . Conn Iggulden w znakomity sposób oddał w całym cyklu atmosferę tamtych czasów. Niestety to już koniec . Dla fanów tego okresu to czytelnicza gratka na miarę takich twórców jak Ben Kane , Simon Scarrow czy Robert Harris.

Ostatnia część cyklu IMPERATOR opisuje czas po śmierci Juliusza Cezara . Rzym ogarnia fala walk o władzę. Czas , który z Rzymu uczyni republikę lub dyktaturę. Frakcje , przywódcy , władza nad legionami . Oktawian usynowiony w testamencie przez Cezara , przyjmuje jego imię i doprowadza do ostatecznej bitwy z wojskami Brutusa . Conn Iggulden w znakomity sposób oddał w całym...

„Imperator” ukończony. Ostatni tom pod tytułem „Krew bogów” rozpoczyna się w momencie zabójstwa Juliusza Cezara przez grupkę senatorów, a kończy relacją z epickiego starcia pod Filippi, w którym poległ Brutus. To, co nasuwa mi się od razu po ukończonej lekturze tego tomu, to zauważalne dla mnie polepszenie warsztatu autora. Powiem tak - wreszcie odnalazłem tego Igguldena, który zachwycił mnie w „Zdobywcy”. Co prawda fabularnie jest on więźniem wyborów z wcześniejszych części, ale w ostatnim tomie ewidentnie zaszła duża zmiana na plus pod względem płynności narracji. Do tego autor znacznie ostrożniej manipuluje historią, a gdy już to robi, jest to na tyle sprawnie przeprowadzone, że nie czuć tutaj żadnych zgrzytów, których nie udało mu się uniknąć wcześniej. Ale o tym jeszcze napiszę.

Kolejny plus to mocniejsze oddanie realiów historycznych, a więc te smaczki, które tworzą dobrą powieść historyczną. Nagle w powieści pojawiają się legaci i trybuni. Dokładnie tak, Iggulden odkrywa, że rzymska armia to nie tylko wódz i jego ulubiony legion, ale sprawna i karna machina o hierarchicznej strukturze. Tego właśnie brakowało mi w poprzednich częściach i chyba nawet o tym wspominałem. Tutaj wreszcie wszystko jest na swoim miejscu. Więcej, legiony zyskują swoje historyczne numery oraz nazwy. Niby niewiele, ale dla klimatu rzecz bezcenna. Zauważam też i doceniam przywołanie kulinarnego menu starożytnych Rzymian, które tu i ówdzie pojawia się na stronach książki. Sama opowieść zaczyna się typowo dla „Imperatora”, a więc małą rozróbą z użyciem ostrych narzędzi, ale potem jest już zdecydowanie bardziej poważnie. Iggulden rekonstruuje przebieg wydarzeń od śmierci Cezara po decydującą bitwę pod Filippi i osobiście nie mam tutaj żadnych większych zastrzeżeń. Ostatni tom „Imperatora” czytało mi się bardzo dobrze i w błyskawicznym wręcz tempie.

Myślę zatem, że to jest właściwy moment na podsumowanie „Imperatora”. Napisałem o tym w poprzednich opiniach, ale powtórzę – Iggulden traktuje fakty historyczne jako mozaikę, z której bardzo swobodnie układa fabułę swojej opowieści (szczególnie w tomach od pierwszego do trzeciego). Nie boi się przy tym zmieniać kształtów oraz odcieni poszczególnych „historycznych kafelków”, przez co nieraz może drażnić czytelników, którzy posiadają wiedzę, jak to w rzeczywistości było. Natomiast cała reszta odbiorców powinna być zadowolona z efektów. Całość wyszła bowiem całkiem zgrabnie, choć uważny i obdarzony jako taką pamięcią czytelnik z łatwością może dostrzec miejsca, w których poszczególne elementy układanki Igguldena nie do końca do siebie pasują. Właśnie z tego powodu „Imperatora” nie mogę zaliczyć do grona arcyciekawych książek, do których z chęcią chciałbym kiedyś powrócić. Przede wszystkim brakuje tutaj wykończenia, a więc maksymalnego „oszlifowania” tych miejsc, w których przeinaczenia autora nieco się ze sobą gryzą. To pewnie dałoby się zrobić, ale wymagałoby pogłębienia fabuły oraz charakterystyki poszczególnych postaci, a tego niestety brakuje, choć nie można zaprzeczyć, że autor momentami próbuje. Więcej uwagi poświęca jednak na warstwę przygodową powieści, aby mogła ona trafić do jak najszerszego grona odbiorców.

Po przeczytaniu piątego tomu zastanowiłem się też chwilę nad kwestią tłumaczenia. Otóż pierwsze cztery tomy, które przeczytałem, przetłumaczyła na nasz język Bogumiła Malarecka. „Krew bogów” natomiast przełożył Tomasz Chwałek. I powiem szczerze, że czuć tutaj zauważalną różnicę. Zastanawiam się zatem, jaka jest jej przyczyna. Czy to pani Malarecka niezbyt dobrze czuła – jeśli mogę tak to określić - bardzo męski klimat tej powieści? A może po prostu jesteśmy świadkami rozwoju warsztatu pisarskiego Igguldena na przestrzeni lat? Myślę, że oba wytłumaczenia mogą zawierać ziarno prawdy. Niezależnie od powyższej kwestii, muszę stwierdzić, że gdyby całość powieści była utrzymana w stylu piątego tomu, myślę, że i moja ocena końcowa całego cyklu byłaby odrobinę wyższa. Nie oznacza to oczywiście, że „Imperator” to jakaś szczególnie słaba powieść, gdyż na pewno wymagała od autora sporo pracy. Myślę jednak, że docenią ją przede wszystkim osoby o słabszej znajomości starożytności oraz losów Juliusza Cezara. To przyjemna lektura, którą można skończyć bez większego wysiłku. Fabuła nie jest skomplikowana, postacie dość schematyczne, akcja warta i dużo się dzieje. Krew, pojedynki, wielkie bitwy – a więc to, co odbiorca masowy lubi. Do tego Conn Iggulden stosuje proste środki pisarskie, bez zbędnych upiększeń i komplikacji, więc jeśli ktoś szuka lektury do odstresowania się i zanurzenia na moment w innym świecie, „Imperator” nie będzie złym wyborem, choć niczym szczególnym też się nie wyróżnia. Osobiście po „Imperatorze” spodziewałem się czegoś więcej.

„Imperator” ukończony. Ostatni tom pod tytułem „Krew bogów” rozpoczyna się w momencie zabójstwa Juliusza Cezara przez grupkę senatorów, a kończy relacją z epickiego starcia pod Filippi, w którym poległ Brutus. To, co nasuwa mi się od razu po ukończonej lekturze tego tomu, to zauważalne dla mnie polepszenie warsztatu autora. Powiem tak - wreszcie odnalazłem tego Igguldena,...

Skończyłem i ja całą serię. Sądziłem, że to będzie bardziej epilog w postaci mydlanej opery. I się zaskoczyłem. Idy marcowe są za nami, a testament Cezara budzi kontrowersje i ambicje. Świetnie jest opisana cała sytuacja związana z pogrzebem Cezara, co skłoniło mnie do dalszych poszukiwań jak to wyglądało. Następnie kolejny triumwirat, bitwy morskie oraz finał w postaci bitwy pod Filippi nagradza konsekwencje czytelnika. No i jest Kleopatra :).

Skończyłem i ja całą serię. Sądziłem, że to będzie bardziej epilog w postaci mydlanej opery. I się zaskoczyłem. Idy marcowe są za nami, a testament Cezara budzi kontrowersje i ambicje. Świetnie jest opisana cała sytuacja związana z pogrzebem Cezara, co skłoniło mnie do dalszych poszukiwań jak to wyglądało. Następnie kolejny triumwirat, bitwy morskie oraz finał w postaci...

Przeczytałem i nieco się zawiodłem w stosunku do poprzednich części. Dodatkowo w miedzy czasie pomiędzy tą a poprzednią częścią zgłębiałem historię tamtych czasów. Autor niestety pozwolił sobie na pewne przyśpieszenia i skróty, pewnie by przyśpieszyć akcję.

Przeczytałem i nieco się zawiodłem w stosunku do poprzednich części. Dodatkowo w miedzy czasie pomiędzy tą a poprzednią częścią zgłębiałem historię tamtych czasów. Autor niestety pozwolił sobie na pewne przyśpieszenia i skróty, pewnie by przyśpieszyć akcję.

Bardzo dobra historyczna powieść. Dzięki niej odżyły moje nieco już zapomniane wiadomości o starożytnym Rzymie - i wypełniły się treścią. Poza tym, że autor w większości trzyma się faktów i postaci historycznych, na korzyść należy zaliczyć przejrzystą formę i lekkość czytania książki.

Bardzo dobra historyczna powieść. Dzięki niej odżyły moje nieco już zapomniane wiadomości o starożytnym Rzymie - i wypełniły się treścią. Poza tym, że autor w większości trzyma się faktów i postaci historycznych, na korzyść należy zaliczyć przejrzystą formę i lekkość czytania książki.

Kolejny, ostatni tom opowieści o powstaniu największego imperium starożytnego świata. Po śmierci Juliusza Cezara Rzym ogarnia płomień. Młody Oktawian na drodze do jedynowładctwa w republice. Wciąga, jak niemal każda historia o wielkości, ryzyku i chwale. Nie mogłam się oderwać.

Kolejny, ostatni tom opowieści o powstaniu największego imperium starożytnego świata. Po śmierci Juliusza Cezara Rzym ogarnia płomień. Młody Oktawian na drodze do jedynowładctwa w republice. Wciąga, jak niemal każda historia o wielkości, ryzyku i chwale. Nie mogłam się oderwać.

Książka trzyma poziom poprzednich powieści z serii.
Kto lubi czasy cesarstwa rzymskiego nie będzie zawiedziony.

Książka trzyma poziom poprzednich powieści z serii.
Kto lubi czasy cesarstwa rzymskiego nie będzie zawiedziony.