Nie wiem czemu autorka jest nazywana mistrzynią, bo kolejna jej książka to kolejne rozczarowanie. Prześlizguje się po dość nawet ciekawym pomyśle, a całość przypomina uczniowski bryk. Nie lubię takiego stylu pisania, jest jak zakalcowate ciasto - bo operuje suchymi faktami, brak tu głębszego tła, emocji, dynamiki, jakiejś finezji. Dialogi powstawiane byle jak w przypadkowych miejscach, dużo dłużyzn i nic nie wnoszących wstawek.

Nie wiem czemu autorka jest nazywana mistrzynią, bo kolejna jej książka to kolejne rozczarowanie. Prześlizguje się po dość nawet ciekawym pomyśle, a całość przypomina uczniowski bryk. Nie lubię takiego stylu pisania, jest jak zakalcowate ciasto - bo operuje suchymi faktami, brak tu głębszego tła, emocji, dynamiki, jakiejś finezji. Dialogi powstawiane byle jak w...

Idealna ! wciąga od pierwszych stronic, nie dłuży się, nie nudzi zbyt opasłymi opisami. Kawał dobrej historycznej obyczajówki, z miłością , wojną w tle. Polubiłam rodzinę Esme i Devlina - oh jak im kibicowałam i miałam nie raz ochotę nimi wstrząsnąć by się opamiętali. Jest to pierwsze moje spotkanie z autorką i nie ostatnie. Pochłonęła mnie dosłownie. Piękna historia . Polecam

Idealna ! wciąga od pierwszych stronic, nie dłuży się, nie nudzi zbyt opasłymi opisami. Kawał dobrej historycznej obyczajówki, z miłością , wojną w tle. Polubiłam rodzinę Esme i Devlina - oh jak im kibicowałam i miałam nie raz ochotę nimi wstrząsnąć by się opamiętali. Jest to pierwsze moje spotkanie z autorką i nie ostatnie. Pochłonęła mnie dosłownie. Piękna historia . Polecam

Kolejna bardzo dobra książka pani Lennox.
Ostatni taniec to wciągająca historia rozgrywająca się od czasów pierwszej wojny światowej, do połowy lat siedemdziesiątych.
Opowiada burzliwe losy Esme, Devlina oraz ich dzieci. Oraz siostry Esme, Camilli.
Wbrew opisowi, to nie jest romans w dosłownym tego słowa znaczeniu. To wciągająca powieść obyczajowa, pełna emocji i ciekawych bohaterów. Nie ma w niej nic cukierkowego, a losy bohaterów są pasjonujące i wydają się być takie rzeczywiste.
Bohaterowie, to ludzie z krwi i kości. Popełniają wiele błędów, za które przychodzi im zapłacić. Są bardzo ciekawie ukazani.
Dodatkowym smaczkiem jest subtelny wątek "nawiedzonego" domu Devlina, czy raczej pecha, którego sprowadza na swoich mieszkańców.
Powieść mnie zauroczyła, wciągnęła.
Jedynym minusem są, wg mnie, niekiedy zbyt duże przeskoki w czasie, gdy czytelnik dowiaduje się o tych latach i losach bohaterów mało, zaledwie kilka zdań wyjaśnienia.
Ale w ogólnej ocenie, książka i tak bardzo na plus.
Na pewno sięgnę po kolejne książki tej autorki.

Kolejna bardzo dobra książka pani Lennox.
Ostatni taniec to wciągająca historia rozgrywająca się od czasów pierwszej wojny światowej, do połowy lat siedemdziesiątych.
Opowiada burzliwe losy Esme, Devlina oraz ich dzieci. Oraz siostry Esme, Camilli.
Wbrew opisowi, to nie jest romans w dosłownym tego słowa znaczeniu. To wciągająca powieść obyczajowa, pełna emocji i ciekawych...

Ostatni taniec, to kolejna książka Pani Judith Lennox, która mnie urzekła, dojrzałością, wnikliwym opisem relacji bohaterów, umiejętnością wiernego oddania realiów epoki oraz wpływu dziejów na losy rodziny, a przede wszystkim smutno-gorzkim przedstawieniem wpływu decyzji, niekiedy pochopnych, na losy własne i innych. Nie zawsze w życiu jest tak, że dostajemy od losu to co chcemy, tylko to co ma on dla nas. Nie zawsze życie daje nam spełnienie i nie zawsze miłość zwycięża. Książka nie jest dla osób z depresją - w trakcie jej czytania bowiem popadną w jeszcze większe przygnębienie. Ale warto przeżyć te emocje, bo skłaniają do refleksji, każą myśleć i czuć. Właśnie takich przygód intelektualnych i emocjonalnych oczekuję od książek i tego w książkach szukam. Dlatego gorąco polecam "Ostatni taniec".

Ostatni taniec, to kolejna książka Pani Judith Lennox, która mnie urzekła, dojrzałością, wnikliwym opisem relacji bohaterów, umiejętnością wiernego oddania realiów epoki oraz wpływu dziejów na losy rodziny, a przede wszystkim smutno-gorzkim przedstawieniem wpływu decyzji, niekiedy pochopnych, na losy własne i innych. Nie zawsze w życiu jest tak, że dostajemy od losu to co...

"Ostatni taniec" to dość ciekawe doznanie czytelnicze". Przede wszystkim zacząć należy od gatunki literackiego. Wspomniano, że jest to romans historyczny, jednak ja bardziej skłaniałabym się ku stwierdzeniu, że to saga rodzinna z elementami romansu historycznego. I choć dużo miejsca poświęca się miłości, to nie jest to opowieść o perypetiach jednej czy dwóch parach, a całej rodziny, na przestrzeni niemal pół wieku.
Powieść to wspomnienia Esme, która, jak napisano na stronie wydawcy, "u progu XXI wieku postanowiła odkryć tajemnicę".
Cofa się do roku 1918, czasu gdy była I wojna światowa. Wtedy wyjeżdżający na front Devlin poznał Camillę. Nie sądził że dzięki niej aż tak zmieni się jego życie. Przed odjazdem prosi ją o rękę i zostaje przyjęty. Czy to szczęśliwy koniec? Absolutnie! To dopiero początek. Po powrocie mężczyzny okazuje się, że Camilla nie miała ochoty na niego czekać, wychodzi za mąż za kogoś innego. Raz za razem wbija szpilki w jego serce twierdząc, że go nie kochała, nie chciała czekać bo nie wiedziała czy nie zginie na froncie.
Zimna i wyrachowana Camilla ma też siostrę, niewinną, młodą Esme. Początkowo upokorzony Devlin rozmawiał z dziewczyną by wzbudzić zazdrość u siostry lecz gdy młoda kobieta na jego zaproszenie przychodzi do niego do domu i spędza noc (czyli po prostu zostaje bo pogoda nie pozwala na powrót) byy ochronić reputację Esme, skromnej i niewinnej i naprawić błąd, wiedząc, że nie będzie z Camillą postanawia poprosić rodziców dziewczyny o jej rękę.
Czy Devlinovi uda się zapomnieć o dawnej miłości? Jakie niespodzianki dla rodziny i dla niej szykuje życie?
"Ostatni taniec" to książka klimatyczna. Opowiada o życia w różnych czasach. Z ciekawością zagłębiłam się w lekturrze o tym, jak autorka opisywała świat w obliczu wojen i po nich. Trochę się zdziwiłam czytając o porodach w szpitalu, rozmowach przez telefon i szybkim kontakcie między ludźmi mieszkającymi gdzie indziej. Wydaje mi się, że niezupełnie tak było, no chyba, że ktoś był bogaty, a tu jakoś nie wspomina się by rodzina Reddaway była bardzo zamożna, że byli arystokratami.
Książka jest przewidywalna. Często zdarza mi się że intuicja w jakiś sposób podpowiada mi, co będzie się działo, rzadko jednak w aż tak wielu sprawach nie myliłam się dopowiadając sobie wydarzenia.
Mimo to nie żałuję czasu, który poświęciłam by przeczytać tę książkę. Jest ona fajną propozycją do odstresowania się, odpoczynku.
Podoba mi się okładka.

"Ostatni taniec" to dość ciekawe doznanie czytelnicze". Przede wszystkim zacząć należy od gatunki literackiego. Wspomniano, że jest to romans historyczny, jednak ja bardziej skłaniałabym się ku stwierdzeniu, że to saga rodzinna z elementami romansu historycznego. I choć dużo miejsca poświęca się miłości, to nie jest to opowieść o perypetiach jednej czy dwóch parach, a całej...

książka piękna, o trudnych wyborach i sile miłości... prawdziwa miłość to nie zawsze ta oczywista - wynik zauroczenia...

książka piękna, o trudnych wyborach i sile miłości... prawdziwa miłość to nie zawsze ta oczywista - wynik zauroczenia...

Super książka szybko się czyta. Polecam

Super książka szybko się czyta. Polecam

Dobrze się czytało, ale ja jednak nie mogę czytać romansideł, bo zaraz się denerwuję. Nie na moje nerwy. Jak ktoś lubi romans historyczny to polecam.

Dobrze się czytało, ale ja jednak nie mogę czytać romansideł, bo zaraz się denerwuję. Nie na moje nerwy. Jak ktoś lubi romans historyczny to polecam.

Literatura piękna,cudna dziejąca się w czasach drugiej wojny światowej.
Opowieść o trudnych wyborach,sile prawdziwej miłości.
Wzruszająca,bardzo świetna powieść.

Literatura piękna,cudna dziejąca się w czasach drugiej wojny światowej.
Opowieść o trudnych wyborach,sile prawdziwej miłości.
Wzruszająca,bardzo świetna powieść.

Ta książka zupełnie nie potrafiła mnie wciągnąć. Być może to wpłynął na to styl pisania, ale czytając ją zwyczajnie się męczyłam. W końcu dałam sobie spokój i nawet nie dotrwałam do końca.

Ta książka zupełnie nie potrafiła mnie wciągnąć. Być może to wpłynął na to styl pisania, ale czytając ją zwyczajnie się męczyłam. W końcu dałam sobie spokój i nawet nie dotrwałam do końca.